Op mijn laatste centen

De vakantie raakt op zijn end - en met de oplopende temperatuur droogt ook mijn budget op met mijn contant geld. Nu is dat laatste wel nieuw, normaal gesproken pin ik altijd nog wel een keer tussendoor maar tot dusver is dat niet meer nodig gebleken, dus ook niet meer naar Las Vegas. Ik ben de vakantie begonnen met $200 cash op zak, welke ik praktisch allemaal in San Francisco heb verbrast in kroegen waar ze geen creditcards accepteren. Op weg terug naar Williams vanuit Phoenix had ik in briefgeld nog 1 briefje van 5 in de portefeuille die nu van uienleer gemaakt is. Op weg langs Interstate 17 moest ik even stoppen voor een tankbeurt en ontbijt bij de Waffle House deze keer. Ik moest linksafslaan bij een stoplicht (die hier makkelijk minuten kunnen duren) en er stond een meneer in wat veslofte kleding met een kartonnen bordje. Wel goed doorgebruind, dat dan weer wel. Het eerste gevoel wat ik wel vaker heb is wat ongemakkelijk, maar split second dacht ik: ik geef hem mijn laatste 5 dollar. En een bijkomend nadeel met het dak open rijden is: je kunt je raam wel omhoog hebben van boven kunnen ze nog prima hengelen zeg maar. Ik doe mijn raampje omlaag, ik geef hem het geld en hij leek me authentiek dankbaar voor de geste. Ik zie de automobilist achter mij hetzelfde doen. Ik weet niet of dit ook spontaan was, of hij zich ook door mijn actie genoodzaakt voelde of gewoon in "de val" was gelopen; ik had wel zoiets van dat deze man oprecht dankbaar was. We hebben het met met zijn allen (als ik even voor mezelf mag spreken) ontzettend goed, en het gaf mij een fijn gevoel om zoiets te doen. Mind you: ik ben een ervaren reiziger in dit land en heb ook situaties meegemaakt waarbij ik door iemand geld te geven ineens verlamd uit een rolstoel zag opstaan en de horlepiep heb zien staan dansen. Wat ik wil zeggen is dat het mezelf een beetje voorzichtig maakt. In dit geval was mijn intutitie juist en door de in mijn ogen authentieke reactie van de man langs de weg gaf me dit een heel fijn gevoel.

Gisteravond in Phoenix bij nog een afzakkertje werd ik getipt om even langs Jerome te rijden. Jerome ligt halverwege tussen Phoenix en Williams in, en is een heel pyttoresk en super toeristisch dorp in de bergen in Arizona. Het deed me een beetje Italiaans aan; smalle kronkelige wegen de heuvels in, prachtig uitzicht over de bergen en kruipend het dorp door met heel veel restaurants en hotels. Op 1 van de kruispunten waar ik stond te wachten, liet ik wat mensen voor om over te steken die hun duim naar mijn fraaie Ford Mustang cabriolet opstaken. Ze zeiden iets in een vreemde taal als "Nice Car"!, maar ik denk dat ze "Bella Machina" bedoelden. Nabij in dit dorpje is er een soort van Ghost Town met behoorlijk wat exemplaren van oude auto's en vrachtwagens. Van alle plaatsjes die ik tot dusver heb gezien, is naast GoldField in de staat Nevada dit er wel eentje waar ik eens een nachtje zou willen blijven, echt de moeite waard. Komt dat zien, komt dat zien.

Keek op de Kroeg deel 20: Historic Brewing

En dan de lokale zuipkeet natuurlijk nog. Williams heeft een paar goede brouwerijen: de Grand Canyon is er eentje van, die zit wat verder van het dorp af. Leuk ingericht, met boomstronken als krukken. Historic Brewing zit in het dorp, goede selectie aan speciaalbieren en gemoedelijk sfeertje. Kwam er nog met een paar fransozen aan de praat (sacre bleu). Alles gaat hier wel op tijd dicht, uurtje of 10 is de max zo'n beetje. Je hebt nog wel wat in het dorp over wat later open is, maar de spoeling is dun.

Bovenaan de voedselketen

Vandaag een rit gemaakt over Interstate 17, wat mij betreft een van de mooiste over een snelweg die je kunt maken, Uitgestrekte bergen, diepe valleien over kronkelige wegen. De overheid kijkt graag toe hoe iedereen van deze omgeving geniet, ze gaan geregeld opgesteld en zijn lastig te spotten vooraf. Aan de snelheid houden dus. De temperatuur stijgt weer naar 40 graden, dat vraagt dus om gerstenat en wat voer. En daar hebben ze in het centrum genoeg van, waar ik een redelijk betaalbaar motel kon vinden, net op de hoek van een iets obscuur buurtje maar voor de rest wel ok.

De "Mother Bunch" was 1 van de adviezen die ik gisteren had gekregen. Mooie tent, mooie muurschilderingen en vriendelijk personeel. Het type tent waar ze je nog durven te vertrouwen zonder dat je meteen al je creditcard af moet geven zodra je iets bestelt. Goed lokaal bier en goed eten ook. En daar wou ik het even over hebben. Het was niet druk, mensen zitten wat verspreid aan de bar en ogen allemaal relaxed. Totdat er man en een vrouw binnenkomt zo midden in de 50's schat ik in, het aroma van arrogantie als een walm om zich heen dragend. Dit voelde al zo ongemakkelijk aan, dat ik na een volgend toiletbezoek stiekum een plaatje verder ben opschoven aan de bar, er was toch plek zat. Ze bestellen wat te eten, 15 kippevleugels voor Monsieur een flinke salade voor Madame. Nu komt het in de praktijk vaak voor dat de porties die worden uitgeserveerd aan de grote kant zijn, maar daarvoor hebben ze ook in het laboratorium de "To-Go box" uitgevonden. Het overkwam mij ook laatst in Idaho dat ik een partij Mac en Cheese voor mijn neus kreeg waar zelfs een varken de blafhik van zou krijgen. Er zijn genoeg simpele dingen die je kunt doen om het eten in zo'n staat tijdens het reizen te houden dat het eetbaar blijft (en vaak is het de 2e dag nog lekkerder ook). Het eten arriveert en het volume van het arrogante geouwehoer daalt een beetje. De barkeeper komt langs en vraagt aan Monsieur of de wetenschappelijk geteste "To-Go box" uit het schap mag worden getrokken om die overheerlijk en nog steeds dampende vleugeltjes meegegeven kunnen worden. "Nee gooi maar weg, ik heb gewoon genoeg". Daar kan Madame natuurlijk niet voor onderdoen, met dezelfde verheven neus zie ik 5 seconden later beide porties zo tsjoep de vuilnisbak in glijden. En als je dan toch bezig bent, om alles in "stijl" af te ronden dan zet je je handtekening op je creditcard nota met zo'n kracht dat de pen letterlijk over de bar stuitert. Afijn, de familie Van Nispen- de Boeselaere tot Nijenrode is vertrokken, en het komt toch even ter sprake met iemand naast mij aan de bar, die ook een portie kippevleugels naar binnen zit te roeien. Hij zegt dat het behoorlijk veel was, maar heeft geleerd dat zijn bordje altijd keurig leeg moet zijn. "Als ik had geweten dat je er ook een paar had gelust mocht je gerust mee eten". Vraag dat dan! Gemiste kans - zowel voor mij als voor hem. Ik zie het maar weinig dat mensen met zo weinig respect met eten omgaan. Voor de rest ben ik nog even lekker blijven hangen met mensen die zich wel konden gedragen.

Keek op de Kroeg deel 20: Mother Bunch

De veilige marge

Het is weer zover: ik mag weer door de prachtige staat New Mexico heen. Vanaf Amarillo is het nog steeds dik 70 mijl voordat je bij de staatsgrens komt, daarna is nog bijna 600 kilometer met (op een paar grotere plaatsen na) een uitgestrekt niets tegen praktisch tot aan Albuquerque (wie heeft die naam verzonnen trouwens, ik heb me net al 3x moeten corrigeren vanwege typfouten die ik hier in maak). Je zal maar cheerleader zijn van het lokale voetbalteam, vreselijk. Een fatsoenlijk radiostation is ook al lastig te vinden, eindelijk had ik Country zender gevonden om de rit nog enigszins verteerbaar te maken. Dan komt er als bliksem bij helder daglicht het volgende voorbij, wat ik even wil illustreren met het onderstaande filmpje:

Ik schrik me werkelijk kapot en kan nog maar net de auto recht op de weg houden. Het gemauw gaat knetter hard en is dito vals, echt niet te hachelen. Geregeld druk ik de mute knop in, ik geloof dat deze ellende zeker een kwartier heeft geduurd, zeg maar de gemiddelde lengte van een nummer van Led Zeppelin. Afijn, de rit als je eenmaal Albuquerque (hop weer 3 typfouten) bent gepasseerd, dan begint vooral het povere gedeelte met uitgestrekt gebied waar wel mensen lijken te wonen, wat er allemaal erg verweerd en desolaat uitziet. De afgelopen keren ben ik gestopt in de plaatsjes Holbrook en Winslow (net over de staatsgrens met Arizona), ik ben in beide plaatsen een paar keer eerder geweest, maar daar is weinig omhanden verder. Daarom heb ik deze keer besloten nog even gas te geven tot aan Flagstaff, dat kwam neer op zo'n 1000 kilometer vandaag en veruit het verste wat ik ooit heb gedaan. Zodra je bijvoorbeeld vanuit Belgie Nederland in rijdt, betekent niet dat je vanaf dat moment niet meer hoeft te storen aan die Belgische kenteken platen voor je neus. Net zoals de illusie dat Chief Whip niet opduikt net over de grens in Arizona. De extra afstand naar Flagstaff in de staat Arizona bleek een veilige marge genoeg.

Keek op de Kroeg deel 19: Mountaintop Taproom

Ik heb niet echt meer foto's gemaakt van deze kroeg om geen mensen te storen die in de buurt liepen. Er zitten een heleboel brouwerijtjes op een kluitje, net als Flagstaff Brewing, Beaver brewing en Lumberyard. De Mountaintop was nog vrij nieuw en nog onbezet, ze hebben geen menukaart maar je mag wel eten mee naar binnen nemen (net zoals je dat bij zoveel plekken hier ziet). Aardig personeel, kon me prima vermaken hier. Maar prima voor de rest.

Twee keer "POEF" met het toverstokje

En Huub-Huub: Barba-Truck. Zo'n anderhalve week geleden had ik al een flinke steen tegen mijn voorruit gekregen, nog uit het gezichtsveld maar ik zag het wel op het gemakje verder doorscheuren. Nog niet gelijk alarm om de Mustang in te wisselen. Sinds gisteren kwam daar de melding bij om olie te vervangen, uit voorzorg met nog een paar duizend kilometer voor de boeg ben ik maar even terug gegaan naar DFW Airport (Dallas-Fort Worth) om de auto om te ruilen. Als ik kon toveren, stond er geen rij voor de balie en geen omslachtige procedures die alleen maar tijd vreten. Er stonden 2 Mustangs nog beschikbaar, een witte en wederom een zwarte. Ik denk, ik pak de witte deze keer. Afijn na wat onduidelijkheid over het benodigde papierwerk waarvoor ik wederom in de rij moest gaan staan, kon ik eindelijk op pad. Ik had nog niet ontbeten, ik kom na een kilometer of 10 een Denny's tegen, dat wordt um vanochtend. Dacht ik. Ik parkeer mijn auto, doe mijn dak omhoog en dat ding trekt een soort kunstof kap los bij de achterbank. Ook kan ik de achterste raampjes niet meer dichtdoen zolang het dak dicht is. Ik heb de weersvoorspelling tot aan Las Vegas nog niet gezien, maar dit gaat het niet worden. Ik zag ook aan de kilometerstand dat deze auto al aardig had afgezien. Hop weer terug naar het vliegveld. Weer een bonnetje om een andere auto te pakken. En ik had mazzel, er was net iemand die ook een cabrio had gehuurd maar "gelukkig" de rode Chevrolet Camaro pakte naast de nog overgebleven zwarte Mustang. Ik zag hem al wat moeite hebben om de spullen in de kofferbak te proppen, ook met een beetje een vertwijfelde blik. Ik denk, eerst de sleutels scoren van de (na wat naderhand bleek) een op 698 mijl na gloednieuwe Mustang met Texas kentekenplaten - en deze was nog als enige cabrio over. De teleurstelling gaat groot zijn als hij er met zijn volgepropte kofferbak van de Camaro er straks achter komt dat het dak niet naar beneden kan met zoveel bagage. Leuk he, cabrio rijden? Even terug naar 29 september: er moet een soort schot in de kofferbak de ruimte reserveren om het dak naar beneden te laten, waardoor er alleen nog maar ruimte overblijft voor je Gucci-tas en pleerol, weet je nog? Het kan natuurlijk wel, maar dan moet je met je bagage op de achterbank gooien en uit veiligheidsoverwegingen bij elk plasje langs de snelweg of waar je je auto ook wilt parkeren en even onbeheerd moet achterlaten, eerst het dak optrekken om vervolgens je meuk in de kofferbak te douwen. Het toverstafje moest vandaag 2 keer "POEF" zeggen, de eerste keer kwam een half verdraaid varken uit de hoge hoed, de tweede keer heb ik toch een jong konijn te pakken. Dit ga ik wel redden tot aan Las Vegas.

Eindelijk om een uur of 12:30 vertrokken en een rit van ca 5 en een half uur naar Amarillo, Texas. Weer terug bij de Big Texan steak ranch. Ik had niet de beste te pakken, wel qua volume maar er zaten behoorlijk wat pezen in. De vorm was ook wat anders dan ik normaal gewend ben. De bediende vond het nodig om mij een "butterfly" versie te serveren van de 1 kilo "Houston Cut". Dit heb ik eerder meegemaakt waarbij ze je biefstuk inkepen in smallere flappen, makkeijker voor het bereidingsproces. Dit is niet wat ik vroeg broer. Ik vroeg 1 stuk vlees, en omdat je hoort dat ik niet uit de buurt kom hoef je me niet te "waarschuwen" dat de buitenkant van de steak houtskool randjes kan vertonen. Misschien vind ik dat wel lekker, laat me daar vooral zelf een besluit over maken voordat je de aanname doet alsof ik hier net ben gelandt en de Big Texan volledig nieuw terrein voor me is. Uiteindelijk kwam hij nog even bij ons zitten (ik was hier met een bekende van me uit de regio) en dan viel hij weer reuze mee in de omgang. Deed zijn fooi toch weer iets omhoog valueren. Al met al ondanks de trage start vanochtend leuke dag en avond gehad. Morgen mag ik weer door de staat New Mexico heen. Wat een feest.

Keek op de Kroeg deel 18: Big Texan brewery

Zie boven, de Big Texan heeft een eigen brouwerij; als je binnenkomt heb je een barretje met wat ze hebben. Het gaat natuurlijk allemaal om de steak uiteindelijk. Maar prima voor de rest.

Inwisselen hotel-coupon

In het kort: vandaag mijn hotel-coupon verzilverd bij de Courtyard Marriot in Addison, Texas. Mooie upscale omgeving met genoeg te doen in de buurt. Het is een heel net zwaar geupgrade motel, ik wil het geen hotel noemen maar het ziet er allemaal heel erg straks uit met meer faciliteiten dan je bij een normaal motel zou aantreffen. Voor de rest weinig te melden, kan ook gebeuren. Wel even lekker op pad geweest met mijn maatje James en hem getrakeerd op wat biertjes. Waarop ik getrakteerd werd op een late-night snack bij de lokale In-n-Out burger. Hop aan het werk jullie.

Keek op de Kroeg deel 17: Flying Saucer Draught Emporium

Flying Saucer vind je op meerdere plekken, hele goede brewpub en om daar faam te maken moet je de hele drankkaart 1 leegdrinken om daar een "saucer" aan de muur te krijgen of aan het plafond. Als je dat meerdere keren doet krijg je een andere kleur schotel als soort status symbool. Menukaart is niet uitgebreid qua eten, maar concept met ontzettend veel bieren van de tap is heel erg goed.

WHAT-A-MEETUP

De afgelopen weken maak ik gretig gebruik van Google Maps; ik plan van te voren de route in, download de kaarten die ik op de route nodig heb en gaan met die banaan. Op weg van Houston naar Austin moest ik even stoppen bij de Starbucks voor een kop koffie, bij de Walmart omdat mijn tandpasta op dreigde te raken en een hamburger-favoriet de nog geen voet aan Europese bodem heeft gezet: Whataburger. In mijn opinie 1 van het beste fastfood voer wat je voor weinig geld naar binnen kunt roeien (Thijs bedankt voor de introductie tot de term "roeien" als gewaardeerde US reiziger). Spreekt erg tot de verbeelding laat staan de actuele ervaring. Verder bevalt het "Cabrio-zonnen" me erg goed; de temperatuur is ondertussen tegen de 40 graden opgelopen en dat is heerlijk zonnen zonder al dat zand tussen je poten.

Afijn, ik kom (God weet waar) in een klein plaatsje terecht waar ik na zo'n lange tijd weer eens me tegoed kan gaan doen aan een Whataburger. Daar sla ik graag een Denny's ontbijtje voor over. Ik stap binnen, en ik hoor het woord "Dutch" zeker 4 tot 5 keer vallen binnen 1 minuut bij de 2 heren vlak voor mij. "Wie van julie is hier Nederlands?" vraag ik prompt. De volgende vraag die ik krijg is waar ik woon. Blijkt dat dezelfde plaats te zijn als waar 1 van de 2 (genaamd Pat en Joe, zeg maar Starsky van Hutch) aangeeft dat hij pas in Breda is geweest qua werk, en later deze maand weer terugkomt. Het behoeft geen al te uitgebreide uitleg dat het meteen dikke mik was en even later zaten we met z'n 3-en aan een tafeltje. Met de bekende Whataburger nummertjes om ons voer afgeleverd te krijgen. De gesprekken die we hadden gingen ietwat aan de luid en duidelijke kant door heel de tent heen. Wat daarna wel heel leuk was, is dat een oud baasje achter mij na zijn maaltijd even mijn aandacht vroeg of ik de "Old 300" kende en gaf me spontaan een korte introductie hierover. Het heeft wat met Austin te maken in ieder geval, de rest is op Wikipedia te lezen. Het was even een momentje van trots van een lokale Texaan en die moet je alle ruimte geven om even hun verhaal te laten doen.

Oh Starsky en Hutch, daar zat ik nog mee aan tafel. Ontzettend leuk gekeuveld, ik zeg joh ik ga even het sanitair inspecteren, daarna wisselen we onze contactgegevens uit. Krijg ik als antwoord "Prima, dan doen we ondertussen wel alsof we 2 homo's zijn". Waarop mijn antwoord was "Het is mij om het even, als het over 3 minuten maar over is.". Een brede schaterlach is het vervolg. Leuk onderonsje met de 2, Pat vliegt volgende week naar Nederland voor een paar weken en verblijft in Breda, dus dan ga ik hem een beetje rondleiden.

Keek op de Kroeg deel 16: Waller Creek

Bescheiden brewpub in het centrum van Austin, in een soort van huiskamersfeertje. Verder weinig op aan te vullen.

Kind, waar ben je aan begonnen

Vandaag onderweg van Dallas naar Houston had ik 1 bezoek op het programma staan, en dat was het Prison Museum in Huntsville, Texas. Ik kijk nog al eens naar programma's als Crime Investigation, The First 48 etcetera en daarbij is Huntsville geen onbekende plek. Het is de oudste State Prison en opende zijn deuren zeg maar in 1849. De meest gevaarlijke gedetineerden zitten in de "Polunsky" gevangenis zo'n 100 kilomter verderop, beter bekend als de wachtrij voor ter dood veroordeelden. Executies zelf vinden echter plaats in Huntsville zelf. Vanmorgen had ik even wat moeite om het museum te vinden, ik werd links van me afgeleid door van die witte bussen (net als het model schoolbus waar ze hier mee rond rijden) dus ik stopte daar even om te vragen. Ze waren met rijlessen bezig, en ik zag zo'n iel klein grietje achter het stuur (ze kwam er nauwelijks bovenuit). Heel schuchter reed ze een stukje vooruit door een stel pionnen heen, en hetzelfde stukje weer terug. Ik denk nou, als daar straks afgeladen vol het corps varierend van Kouwe Arie tot Karel Kannibaal op en af naar Unit A naar B moet, wens ik haar veel plezier. Het museum zelf is heel compact, iets wat me opviel zijn de lijsten met foto's van misdadigers die door de jaren heen hier zijn geexecuteerd, met hun laatste woorden (soms ook niet) en ook hoe jong die personen waren. Rechts op de foto een model electrische stoel, ookwel "Riding the Thunderbolt" als een soort van attractie-naam eraan geplakt. Wat je standpunt ten opzichte van de doodstraf ook is, hier in Texas is ie in ieder geval springlevend.

Om in dezelfde sferen te blijven ben ik vanmiddag ook nog in het "Police Museum" geweest in het centrum van Houston. Ten eerste moet je door een metaaldetector heen zodra je binnenkomt, daarna ID afgeven en op de foto. Viel me nog mee dat ik niet voorover moest bukken en 3x hoesten. Voor de rest stelde dit heel weinig voor, was eigenlijk een beetje znode van mijn effectieve drinktijd. Want dat was top in de Truckyard hieronder.

Keek op de Kroeg deel 15: Truck Yard

Deze bar is echt een juweeltje. Het heeft een transport achtig thema met verschillende containers die ze voor de ingang hebben geplaatst en als trap voor het boventerras. Heel leuk aangekleed, oude autos en een food truck in de tuin, en originele menukaarten die op kentekenplaten geprint zijn. Niet al te uitgebreide kaart maar absoluut de moeite waard om daar lekker te zitten en het geheen in je op te nemen.

Stroopwafeltje, iemand?

Ik neem jullie mee naar dag 1 van de vakantie in San Francisco. Het Stroopwafelvrouwjte klinkt nog bekend in de oren? Mooi, dan volgt hier deel 2 in de stroopwafel reeks. Vandaag had ik afgesproken met James, een goede vriend van me uit Arlington (dat ligt tussen Dallas en Fort Worth in. Normaal gesproken blijf ik altijd bij hem thuis overnachten, alleen zat dat er wegens omstandigheden niet in. Wegens drukte op het werk had hij zoals we tot vanochtend pas hadden afgesproken slechts een paar uurtjes tijd om even bij te praten in een kroeg bij hem in de buurt. Daar is uiteindelijk 11 minuten en 53 seconden van overgebleven, Meteen bij binnenkomst heb ik hem zijn pakje stroopwafels overhandigd. Ik moest snel handelen, en ik bood als alternatief aan om komende vrijdag nog een keer naar Dallas te komen, omdat ik hier vrijdagmiddag toch al op het kantoor van Capgemini moet zijn. Nu heeft hij goede connecties in het hotelwezen (de Courtyard Marriot om specifiek te zijn), en heeft voor komende vrijdag prompt een kamer bij de Courtyard Marriot in Addison, Texas (net ten noorden van Dallas) geregeld. Ik heb de bevestiging binnen, een kamertje van welgeteld $160. Maar niet op mijn creditcard in ieder geval. Dank u! Wederom een uitstekend rendement voor een pakje stroopwafels. Maar daarnaast natuurlijk ook de investering mijnerzijds in een goede persoonlijke verstandhouding door de jaren heen, mensen waarderen het altijd als je de moeite neemt om ze op te zoeken. Het restje stroopwafels op de foto hiernaast heb ik nog over, maar ik ben nu ondertussen wel genoeg verwend, de stroopwafel-sage is hierbij ten einde gekomen.

Nu ik dieper naar het zuiden rijdt slaat de buiten-oven stap ook weer meer aan. Vanuit Oklahoma naar Dallas vandaag ging de temperatuur van 18 maar 30 graden, tijd om goed in te smeren dus voor dat lichtbruin krokante croma-laagje. Het rijden in steden als Dallas is altijd weer leuk ten opzichte van de lang uitgestrekte stukken door staten als Wyoming of South Dakota, of lokale boerenwegen waar je hier in Texas ook vaak 120 km/h mag en lang zijn. Dallas is enorm gegroeid de afgelopen jaren en samen met Arlington en Fort Worth erbij levert dat een maas van snelwegen (of "tussendoor wegen" die praktisch hetzelfde lijken) en dat betekent in drukke steden als deze lekker door tetteren met de Mustang. En dat zal morgen in Houston niet anders zijn. Wel overal keurig aan de snelheid, ik heb geen ruimte in mijn planning om me met de lokale overheden hier nog bezig te gaan houden.

Keek op de Kroeg deel 14: No Frills Sportsbar

Deze bar is een favorietje van me. Ik ben hier 2x eerder geweest, leuke sportsbar en lekker goedkoop en zeer uitgebreide menukaart, die van het speciaalbier zou beter kunnen in mijn optiek. Alleen viel het vanavond wat tegen met de gezelligheid, het was ook maar een doorsnee dinsdagavond waar het alleen druk was tegen de tijd als mensen uit hun werk kwamen, voor de rest had ik de bar bijna voor mezelf. Wel nog een shotje whiskey gehad van iemand, dat is toch weer vriendelijk. Koste mij even braaf lachen en een paar woorden uitwisselen. Van deze keten hebben ze er 5, allemaal in de regio Dallas.

Thou Shall Bend and Knee for Grandmaster T.

Het allereerste wat ik vanmorgen toen ik van het parkeerterrein van het motel afdraaide bij het eerste stoplicht tegenkwam, was een auto als hieronder. Je moet qua auto het model inbeelden van de Wagon Queen Family Truckster, de station wagen met houten planken uit de Chevy Chase "Lampoon vacation" films. En dan qua stickers helemaal bezaaid met pro-Trump stickers hoe goed/geweldig/gezellig Mr. T. is, en aanbevelingen om je diepste respect te betuigen aan hem en de hele natie. Ik had mijn camera naast me liggen maar weerhield mezelf ervan om er een plaatje van te schieten. Je weet maar nooit wat voor figuren er in deze auto zitten, als ze me met de camera spotten wil ik niet het risico lopen dat er een plaatje van mij wordt geschoten - op de grove korrel zeg maar.

Voor de rest rustige dag en een ritje van circa 5 uur naar Oklahoma om mijn vrienden aldaar op te zoeken bij het onderstaande restaurant. Het enige waar ik verder nog even mijn gal over wil spuwen is mijn ontbijt bij Denny's onderweg. Je merkt dat de kwaliteit hier en daar nog wel eens wat te wensen over laat. Het ging af bij het uitserveren van de koffie mis, de koffie kreeg ik wel maar geen bestek om me te roeren. Aangezien ik zwarte koffie niet te hachelen vind, stond mijn koffie af te koelen en contact zoeken met de serveerster bleek erg lastig, terwijl er maar een paar tafeltjes bezet waren. Een 5 a 10 minuten eindelijk bestek. Het ontbijt liet ook behoorlijk lang op zich wachten. Normaal gesproken staat je ontbijt binnen 10 minuten op tafel en blijven ze koffie bijgieten op het tempo dat het je neusgaten uitkomt terwijl je je ontbijt naar binnen zit te roeien. Nu moest ik het doen met 1 kop koffie die al kurkdroog stond toen mijn eten eindelijk uitgeserveerd werd. Ze zou het eens aan haar rug krijgen van een koffiepot te sjouwen. En ik heb nog fooi gegeven ook. Kunnen ze in de pot doen om nog even wat bijscholing te doen om je klanten attentvol te bedienen.

Keek op de Kroeg deel 13: BJ's Brewhouse

BJ's is een keten en bijna overal in alle grote of minder grotere steden te vinden. Het is een wat sjieker grand-cafe restaurant van de binnenkant.

De bezienswaaridgheid van de dag

Voor vandaag niet veel anders gedaan dan van Sioux Falls naar Lawrence gereden (vlakbij Kansas City), er was nog een stuk Interstate 29 afgesloten wegens overstromingen van een paar weken geleden, dus daarvoor moest ik een omweg maken een stuk Iowa in en daarna er gelukkig weer uit. Er waren een paar bezienswaardigheden die ik wilde bezoeken, eentje daarvan had geen zondagdienst en de andere gooit gewoon zijn deuren dicht "for the season". Blijft er weinig anders over dan circa 5 uurtjes sturen naar Lawrence. Het wordt op het gemakje weer wat warmer, ik hoop morgen weer met open dak te gaan rijden.

Om de hoek van mijn motel zit nog een sportsbar, Wayne en Larry's. Daar begon de avond ook vrij slapjes, op het moment ik dacht om eens vroeg onder de veren te gaan raakte ik toch weer aan de praat met 2 lokalen uit het dorp met wie ik tot ca 22:30 aan de bar heb gehangen. Een bezienswaardigheid in deze sports bar vond ik wel 1 van de barbedienden. Laat ik het zo zeggen: er is er wel eentje die het werken in een sports bar zeer serieus neemt. Voor de beeldvorming: zeker 1 meter 85, strakke witte "Wieteke van Dort-broek" (ook wel fluisterbroek genoemd) net tot halverwege haar kuiten, een iets minder strak rood shirt met gele mouwen, een paardestaart van zeker anderhalve meter lang op de dikte van touw waarmee je een containerschip voor anker legt, een behoorlijk opgeblazen schouderpartij en een stem als een bandschuurmachine. Hoe het ook zij, het lijkt me slecht kersen eten met een type als deze voor klanten die lastig gaan doen. Zelfs op zondag blijft deze hut tot 02:00 open, ik hoef niet te zien wat voor volk er tot die tijd binnenstapt, ik vond het prima zo. Naast dat ik tijdens de rit nog wel een paar opvallende dingen heb gezien, heb ik mijn bezienswaardigheid van de dag toch nog te pakken.

Keek op de Kroeg deel 12: Free State Brewing

Free State brewing is een wat bescheiden ingerichte "brewpub", het is wat meer een grand-cafe achtig is dan dat je je in een brouwerij waant. Er hangen een paar tv's waar je wat sport op kunt kijken (zonder geluid), verder waren ook behoorlijk wat bieren op wat mijn keus wat beperkte. Qua menu hebben ze wel wat anders dat het reguliere spul, zoals een gumbo met kip, vis en bruine rijst. Voor de rest een wat gelaten sfeertje, personeel houdt zich bezig met hetgeen ze moeten doen maar zijn niet echt interactief met de klanten.

Wat ze in het zuiden kunnen, kunnen we hier ook

Het was goed om Wyoming achter me te laten, eenmaal over de grens in South Dakota slaat de angst om met "wat de boer niet kent daar praat ie niet tegen" naar gemoedelijkheid. Mensen horen donders goed dat je niet uit de buurt komt, hier zijn mensen niet zo schuchter en tonen interesse in je. De man achter de balie bij het tankstation ziet me met het dak open voor de deur stoppen. "Zo, had u een carwash gewild"? Ik zeg nee ik heb net gedouched, laat maar. Vervolgens vraagt ie "Kom je uit Duistland?". Ik wil al bijna uithalen met een ferme uppercut, maar weet me nog net op tijd te beheersen. Nee, het is allemaal met een knipoog hoor, ik doe het af met "je zat er dichtbij". De interesse die ze hier in je tonen is merkbaar verschillend met de westerburen, en je merkt het ook gewoon in winkels of restaurants. Wyoming is gewoon een gesloten gemeenschap, zonder inburgeringstraject kom je daar niet makkelijk in de gemeenschap tussen.

De rit van Sturgis naar Sioux Falls is lang en saai, je ziet circa 600 kilometer een stilbeeld als op de foto hierboven. En je moet halverwege de staat weer een uur inleveren in tijd. Het is ontzettend vlak en dat merk je goed door de harde wind die er stond vanmiddag, handjes goed aan het stuur dus. Eenmaal in Sioux Falls aangekomen ben ik bij Sickies Garage beland, een soort van garage thema keten met veel borden met automerken, benzine, veel neon etcetera. Ik raak aan de praat met 2 locals die half mijn kruk hadden gekaapt toen ik terugkwam van een eerder toiletbezoek (waar ik vaak 1 op 1 loop als je begrijpt wat ik bedoel). Er was nog ruimte over naast me, dus ik bied ze mijn kruk aan zodat ze allebei naast elkaar konden gaan zitten. Lang verhaal kort: lekker zitten ouwehoeren, ik moet weer eens het sanitair gaan inspecteren, ik kom terug en mijn rekening van circa $35 die ik op dat moment had was betaald. Dit is me in het zuiden van de VS wel een paar keer overkomen, nog nooit in het noorden. Hele mooie geste en zodra ik de kans krijg zal ik de wederdienst doen, ook al kan dat nog wel een paar jaartjes op zich laten wachten.

Keek op de Kroeg deel 11: Sickies Garage

Zoals hierboven al gezegd, zit in Sioux Falls in een leuk garagethema. Hangt vol met grote tv schermen, en zit hier op zaterdagavond ook flink vol. Leuke tent, mooie selectie streekbier en prima eten.

Make America FAMILY again

Ik moest toch een slogan verzinnen. Met het woordje "again" bedoel ik niet dat het land ooit als de TROS "1 grote familie" is geweest, als met de huidige slogen van Mr. T.; zo great zal het ook nooit geweest zijn. Maar je kunt in de buurt proberen te komen. Als running mate in de campagne (of hoe noem je zoeits) kun je de family niet beter in ere herstellen als met Family Guy himself. De hilarische taferelen in de tekenfilmseries snijden zowat alle vlakken van de samenleving aan, soms wat tot in het brute toe maar ik zit altijd een moraal achter. Het Wax museum zit in Keystone, South Dakota vlakbij Mount Rushmore. Even tussendoor, het rijden met een open dak is niet alleen geweldig mooi maar je kunt zo ook monumenten die hoog in de bergen zitten veel makkelijker spotten en even ergens veilig stoppen om een foto te maken. Dan even terug naar het Wax museum, het is vrij compact en je doorloopt de tijdlijn van presidenten. Een tijdlijn die mezelf hier en daar ook weer even een herinneringsmomentje opleverde. Oh ja, die was er ook nog. Monica schitterde wel door afwezigheid in dit museum, de rel was kennelijk niet groot genoeg. Ik bedoel, bij president Kennedy zit er een klein jongetje onder zijn bureau, maar dat was zijn zoontje. Het was pas humor geweest als miss Lewinsky bij Bill onder het bureau vandaan kwam.

Keek op de Kroeg deel 10: The Knuckle Saloon

Het is in Casper W

Inschattingsfoutje

Ik loop vandaag wat achter qua bijhouden van mijn activiteiten hier online. Ik heb we ietwat vergist in de tijd die het gekost heeft om vanuit Idaho naar Casper in de staat Wyoming te rijden. Het is maar 400 mijl, dat is iets van 5 uurtjes plus. Als je snelwegen hebt wel ja. Geen 400 mijl lang bochtige wegen, sneeuw, lange stukken maximum snelheden van 55 mijl per uur en ga zo maar verder. Heeft me inclusief een paar korte stops zo'n 8 uur gekost om hier te geraken. En hoezee het is Wyoming, de meest gemoedelijke staat van het land. Not. Over het algemeen zijn ze hier nogal gereserveerd, maar ik ben ook in gelegenheden geweest waar je wel vriendelijk wordt begroet. De tent hierboven op de foto bijvoorbeeld, dat is een voorbeeld van een sterk staaltje "jaag de toerist weg". Het personeel hier is erg afstandelijk, de menu kaart is op het formaat van de Telegraaf met een paar honderd keuzes erop zeg maar, en dan maak je je keuze zo niet 1-2-3. Moest ze toch even wegsturen elke paar minuten omdat ik wel even de gelegenheid wil hebben om mijn keuze te maken. Eten is prima, grote porties krijg je ook en de entourage zowel buiten en binnen is heel erg leuk. Nu het personeel nog.

Keek op de Kroeg deel 9: The Office

Het is in Casper Wyoming niet makkelijk om iets leuks te vinden. Mensen zijn doorgaans nogal wat teruggetrokken wat niet uitnodigd tot een gezellig sfeertje. Eerst bij Frontier Brewing geweest, daar moest je je bier zelf tappen en zit je ook achter een bar zonder personeel (en in mijn geval was er ook niemand om mee te praten). Gelukkig heb ik me vergist in de gezelligheid, die was er wel bij The Office. Ze hebben wat bieren lokaal van de tap uit de staat Wyoming (Black Tooth bijvoorbeeld), en het is ook een cocktailbar/restaurant. Leuke lui aan de bar, voor de rest prima avond gehad. Wel een keertje op tijd gestopt na een heel lange dag vandaag.

5 voor klokslag Bing-Bong!

Aanvankelijk had ik in gedachten om naar Idaho Falls te rijden vandaag, ik ben er eerder geweest en was er al niet te enthousiast over dus heb ik maar eens voor wat anders gekozen. Goedkoop motelletje gevonden in Pocatello (nog steeds in Idaho), niet al te veel te doen maar veel meer keus is er ook niet in de omgeving. Het inchecken ging weer net even anders dan anders, om de 1 of andere reden hadden ze mijn adresgegevens en postcode nodig, en of ik dit even op een papiertje wilde schrijven. "Waar staat de postcode"? vraagt de klerk. Ik wijs het aan wat onze constructie qua postcode behelst, waarop hij antwoord dat hij dit nog niet eerder heeft moeten doen. Het moest er een keer van komen. Ik heb de bel niet gehoord, maar toen ik me omdraaide stonden er ineens 20 bepakt en bezakte Aziaten achter me. Net op tijd, het bleek dus de moeite achteraf om "het plasje nog even op te houden" onderweg hier naar toe. Deze lui spreken doorgaans nogal beroerd Engels, ik heb het te doen met de bediende die dus hun postcodes moet gaan ontcijferen straks.

"Klokslag Bing-Bong" wil ik bij deze ook even illustreren met een kort Family Guy fragment hieronder, waarbij het hier om de eerste 30 seconden gaat. Zo voelde het een beetje om net op tijd binnen te zijn voordat de bel 20 keer afgaat.

Pocatello stelt voor de rest weinig voor, is ook wel aan een opknapbeurt toe maar qua mensen: supervriendelijk. Geldt voor de hele staat wat mij betreft.

Keek op de Kroeg deel 8: Portneuf Brewing

Portneuf Valley Brewing zit wat afgelegen op een bedrijventerrein, is vrij compact maar een zeer goede sfeer hangt hier. Prima speciaalbier, goed eten en nogmaals ontzettend gemoedelijke bediening. Je voelt je meteen op je gemak, er staan hier mensen achter de bar die weten wat communicatief vaardig communiceren betekent.

Ga je de horloges nog een keer gelijk zetten of hoe zit dat?

Het begon vanmorgen al lekker. Op de meeste motelkamers heb je een klein koffiezet apparaatje staan waar je een koffie-pad in kan doen, water erin en beker eronder. Ik herhaal: beker er-on-der. Ik ga ondertussen aan het bureau zitten voor het verslag van de dag, en wordt ondertussen gestoord door een druppend geluid. Dat hoort bij koffiezetten, maar deze was wat luider dan je zou verwachten. Ik kon eerst dus even gaan dweilen en opnieuw koffiezetten. We zijn ook verwend tegenwoordig bij de koffieautomaten op de zaak waar het bekertje vanzelf uitkomt.

De rit van Bend naar Boise in de staat Idaho is een vrij saaie over Highway 20. Het is circa 5 uur en een beetje rijden en je komt in een andere tijdzone terecht. Na al die jaren lijk ik de interpretatie van het tijdverschil nog niet helemaal onder controle te hebben. Het koffie-akkefietje lijkt wel een voorbode, ik was in de stellige overtuiging dat ik een uurtje terug in de tijd zou gaan, waarbij de autorit geen 5 uur maar 4 uur en een beetje zou zijn. Ja, het tijdsverschil ten aanzien van Europa wordt een uur korter, dus moet ik juist een uur inleveren. Nu is dit natuurlijk niet zo erg, ik heb in het verleden een terugvlucht gemist doordat ik me had vergist in de tijdzone. Dat is toendertijd bij gods gratie (en ruim een uur aan de telefoon met een medewerkster van Delta) helemaal goed gekomen, maar ik wil dat "geluk" niet nog een keer op de proef stellen. In dit geval betekende het alleen een uurtje korter om hier in Boise te zijn, dus als dat alles is... Even in het kort over Boise: zeer net stadje, strakke gebouwen en de State Capitol staat hier. Hele vriendeiljke mensen ook, ik kwam afgelopen zaterdag in San Francisco iemand van hier tegen, met wie ik vanavond lekker op stap ben geweest.

Keek op de Kroeg deel 7: Boise Brewing

De benzine prijzen zijn lekker aan het dalen, zo ook de prijzen per glas speciaal bier. Welkom bij Boise Brewing, het was "Two-dollar fifty Tuesday", de laagste prijs die ik ondertussen heb gehad. Het is een ruimte wat min of meer het idee geeft alsof je in een fabriekshal staat, je ziet het al een beetje van de buitenkant. Er staat een karretje buiten waar ze wat broodjes worst klaarmaken voor als je trek krijgt. Hele leuke plek, gemoedelijke sfeer.

De Bende van Oregon

Het Yo-Yo museum had ik al een aantal jaren op mijn lijstje staan om eens te bezoeken, en dat is er eindelijk van gekomen ondanks dat de hut pas om 10:00 openging en ik nog een rit van 5 en een half uur voor de boeg had. Het museum is onderdeel van een soort van cadeauwinkel en is gratis te bezoeken. De grootste blikvanger is natuurlijk de grote houten yo-yo, wat ooit gebruikt is als publiciteits stunt. Er staan een aantal rekken die je een idee geven hoe yo-yo 's eruit zagen, het materiaal wat gebruikt is vanaf de jaren 20 tot nu. Er zijn ook nationale (en misschien wel internationale) kampioenschappen van, op een scherm worden ware kunstenaars weergegeven met 1,2 yo-yo's tegelijk, je hebt er verschillende gradaties in klasses om deze "sport" te beoefenen. Leuk personeel die even de tijd neemt om je wat meer te vertellen.

Dan de rit naar Bend in de staat Oregon. Het eerste stuk gaat op de 2 baans snelweg door de bergen heen, eenmaal in Oregon vlakt het af naar een tweebaans weg waar ik me nog zeker 3 uur op moest vermaken. Ik sta erom bekend dat ik het niet snel koud heb. Intimi weten precies dat wanneer ik in gezelschap zelf geen controle over de temperatuurmeter heb het geen 5 seconden duurt voordat de korte broek aangaat. Onderweg met het kapje open kwam ik erop terug, het koelde behoorlijk af van 20 graden in Chico tot 4 in Bend. Omdat ik mijn regenjas, zuidwestertje en een paar van die fijne rubberen kaplaarzen aanhad, toch maar even gestopt om het dakje dicht te doen.

Toen ik eenmaal mijn motel in zicht kreeg in het centrum van het dorp (stad kan ik het niet echt noemen), kwamen de woorden "Griebes" en "Bende" in me op. Het ziet er allemaal behoorlijk verweerd uit, een grote houtzagerij, een treinspoor voor goederentreinen dwars door het dorp heen, het ziet er niet echt jofel uit. Het straatbeeld is grauw, wat donkere plekken, hekken schots en scheef. zo'n beeld moet je indenken. De mensen echter hier zijn heel vriendelijk en open voor een praatje. Ik ben in de Deschutes brouwerij geweest, voor een maandag was het behoorlijk afgeladen. Na wat biertjes ben ik nog even om wat voer geweest bij de Jack in the Box naast het motel. Omdat het restaurant dicht was, ben ik de Drive-In maar eens ingelopen. Ze worden niet gealarmeerd op het moment je net als met de auto voor het menu staat, dus even doorgelopen naar het eerste venster. Keurig geholpen, dit is weer een nieuwe ervaring voor me.

Keek op de Kroeg deel 6: Deschutes Public brewing house

Ik kan niet anders zeggen dat Deschutes een geweldige tent is met een brede reeks aan zelfgebrouwen bier. Goede sfeer, goed eten maar niet onbelangrijk: een zeer competitieve prijs. Toen ik mijn eerste biertje bestelde, hoorde ik iets van $3.75. Voor een pint. Kan zijn dat het happy hour was, maar het bleek dat dit happy hour de hele avond duurde. Kan zijn dat het alleen is met Monday night Football night; maar dan nog. Rekening was net over de $30 en daar zat nog een hamburger bij van $14. Prima vermaakt, gaat het zien, gaat het zien.

Mag ik voor $20 dollar aan benzine en een emmer gel a.u.b.

Het dak gaat eraf, en er gaat een wereld voor je open. Zo heb ik de eerste dag rijden in een cabrio ervaren. De binnenspiegel in deze auto is best breed, en geeft bijna een soort van 360 graden panorama als je aan het rijden bent. En niet alleen het panorama, maar ook de buitengeuren die je tegemoet komen dragen bij aan de beleving. Vanmorgen op de US 101 vanaf het vliegveld richting de stad stond de bbq volgens mij aan. Over buitengeuren gesproken, nog een voordeel van cabrio rijden is dat je jezelf in gezelschap niet hoeft te genereren om spontaan flatueleus een klein concertje te geven. Met een dichte auto levert dat (afhankelijk van wie er heeft zitten broeden) nog wel eens ongemakkelijke zo niet levensgevaarlijke taferelen op de weg op. Passagiers die tijdens het rijden uit het raam willen springen enzo. Een ander dingetje bij het cabrio rijden is dat mijn gel-verbruik explosief stijgt, ik heb niet het model kapsel dat tegen met open dak rijden is opgewassen of er nog toonbaar uitziet na een paar uurtjes rijden. Qua benzine verbruik geloof ik dat het op de lange stukken wel aardig gaat, ik denk 1 op 15 ongeveer. Niet slecht.

Iets wat wel een dingetje is met cabrio rijden hier: de kofferruimte. In de Mustang kan ik met wat moeite net mijn reiskoffer en trolley kwijt; wat er nog rest is wat ruimte voor spullen die je makkelijk kunt kneden als bijvoorbeeld een rugtas. Ik zag vanochtend op de luchthaven 2 Chevy Camaro's Cabrio staan, maar daarvan wist ik al dat ik daarvoor niet "light" genoeg reis. In de kofferbak zit een schot die de ruimte "reserveert" zeg maar om het dak naar beneden te doen. Wat dan overblijft, is een klein vakje waar je net je Gucci tasje en een pleerol in kwijt kunt. That's it. Enorm jammer, naar mijn smaak is qua model de Camaro veel mooier om te rijden. Erg jammer dat ze daar bij Chevrolet hebben zitten snurken bij het ontwerpen van deze wel mooie machine. Voor de rest stonden er een boel Mini Cooper cabrio's, dat is voor vrouwen. En nog een paar andere modellen die ik niet kende. Qua kleur had ik de Mustang gehoopt in donkerblauw, maar je kunt niet alles hebben.

Keek op de Kroeg deel 5: The Pour House

De Pour House zit in het plaatsje Chico, het heeft een wat sjiek interterieur en een buitenbar met een enorm scherm van circa 5 bij 4 meter. Zondagavond is voetbal avond, dat kun je hier prima bekijken. Qua bierselectie niet al te veel keus maar wel genoeg om mijn Untapped saldo weer aan te vullen.

De eelt is eraf

Traditioneel krijg ik na 1 a 2 dagen altijd last van wat geirriteerde hielen in meer of mindere mate. De afgelopen dagen heb ik er zeker 50 kilometer wandelen opzitten, de geur van inspanning heeft dan alle tijd gehad om lekker in mijn schoenen te chambreren en mijn wandelingen hier nog wat uitdagender te maken. Normaalgesproken heb ik altijd een potje uierzalf bij me, om de 1 of andere reden heb ik dit artikel tijdens het opruimen thuis een enkeltje kliko gegeven. Ik koop dit spul altijd bij een Walmart of Target voor een paar dollar, maar die hebben ze hier niet in de stad. Bekende drogisterijen als CVS Pharmacy en Walgreens heb je hier genoeg, ik ben er een aantal tegengekomen maar of ik spreek Jibberish of het spul wat ik nodig heb kost $5 per milliliter zeg maar. Tijdens 1 van mijn pogingen om een bediende te vragen "Waar kan ik de voetcreme / uierzalf vinden" werd ik gedirigeerd naar het rek met mentholsnoepjes en pijnstillers. Nee lieverd, mijn voeten zijn niet verkouden noch in staat pijnstillers te slikken. En ik ga ook geen penning 16 betalen voor een paar gram spul uit een tube waarvan ik niet weet of het gaat werken. Dan de pijngrens maar even verleggen.... en de bus pakken als het even teveel wordt.

Morgen de auto ophalen, ben benieuwd wat het wordt. Hoop op een Mustang, ik heb deze keer een cabrio gehuurd maar het is nog even bezien of al mijn bagage in de koffer past als het dak naar beneden is. Een Chevrolet Camaro zie ik ook wel zitten alleen daarvan schijn je bijna geen kofferruimte meer te hebben als het dak plat ligt. We gaan het zien, foto's volgen morgen.

Keek op de Kroeg deel 4: Giordano's

Giordano's zat vroeger in het centrum van de stad, tegenwoordig op 16th en Valencia in de wijk Mission. Het is van origine een concept uit de stad Pittsburgh in de staad Pennsylvania, kenmerkend voor hun menu zijn broodjes met een laagje vlees (bv worst, pastrami, afijn iets Italiaan qua vlees), een laagje friet en coleslaw. Het is altijd 1 van mijn favorieten geweest, geen bezoek gaat voorbij zonder een broodje hier te halen. Qua speciaalbier is hun kaart niet al te uitgebreid, het is ook meer een kroeg die stampvol zit als er honkbal of American football wordt uitgezonden. De sfeer die er dan hangt is ook leuk om mee te maken, heel bruisend.

Meneer de uil, waar breng je me naar toe

Terug naar cafe "Het Mandje". En dat is geen fabeltje. De afgelopen dagen zijn behoorlijk intenstief geweest met het veranderen qua tijdzone van 9 uur, lange wandelingen door de stad met stijve kuiten als gevolg, ettelijke glaasjes gerstenat en 2 nachten achter elkaar om 02:30 klaarwakker liggen. Dat was het recept om vanmiddag rond een uur of 2 toch nog even een paar uurtjes rust te pakken in het hotel. Zeker als 's avonds een wederzien met mijn vrienden hier op het programma staat in de stad. In plaats van 02:30 klaarwakker liggen ben ik vannacht rond die tijd pas gaan slapen, en dat is me prima bevallen. Weer helemaal opgeladen (met maar 5 uurtjes slaap) klaar voor een nieuwe dag. Een dag die er een stuk beter uitziet dan gisteren, het was flink afgekoeld en het had redelijk geregend. Voor de rest niets spannends, dus ik laat het hierbij voor nu.

Keek op de Kroeg deel 3: Toronado

Toronado zit de bekende hippie-wijk van de stad langs Haight street. Het is geen kroeg om op het gemak een gesprek te voeren, muziek staat redelijk hard en wordt volgens mij bepaald door degene die hier achter de bar staat. En als je Charlie treft met zijn lange haar en t-shirt van Napalm Death dan staat er een stevige en vooral luide portie heavy metal op het menu. Ik heb hem hier wel vaker gezien, het is leuk om iemand met zoveel energie achter de bar te zien staan, het bier tappend alsof hij een gitaarsolo aan het geven is. En hij weet wat hij verkoopt. Het is hier ook cash-only afrekenen, eten doen ze hier niet aan maar je kunt het wel mee naar binnen nemen van 1 van de etenstenten vlakbij. Deze kroeg kan je het "Rivella" gevoel geven als je hier voor de eerste keer naar binnen stapt: Een beetje vreemd, maar wel lekker.

Je kan je klok er toch op gelijkzetten ook?

Hoe moeilijk kan het zijn. Stel: je wordt uitgenodigd voor een feestje. Uitnodiging staat om 20:00. Omdat het een feestje is, is het vrij gangbaar om "Fashionably late" te arriveren of je te beroepen op het "Brabants kwartiertje", iets wat ik tot op de dag van vandaag nooit heb begrepen. Vanuit mijn perspectief gaat het juist af van je effectieve drinktijd en de snacks die als eerste opgaan. Ik zat vanmorgen even te keuvelen met de nachtwacht van dienst (de "Graveyard shift" ofwel de nachtdienst zoals dat hier genoemd wordt). Speciaal voor het Stroopwafelvrouwtje (Shana is haar echte naam) had ik voor haar bewezen diensten in verband met mijn verblijf hier en het voordeel tarief wat ze mij had gegund. Ik had begrepen dat ze om 07:30 zou beginnen met haar dienst. Even voor de duidelijkheid: we praten nu over werk. De grote wijzer tikt ondertussen de half in de acht aan. De nachtwacht kijkt ondertussen op zijn horloge (hij heeft er wel eentje) want hiervoor wordt hij niet betaald. Ik heb het vanmorgen nog een half uurtje extra gegeven voordat ik echt op pad moest, nog steeds niemand. Ik had het leuk gevonden om de cadeautjes persoonlijk te geven, maar dat zat er niet meer in. Ik weet niet waar ze vandaan moet komen, ze schijnt er wat wisselende transport methodes op na te houden (de ene keer met de bus, de andere keer met de auto, weer een andere keer met Uber. Afijn eind van het liedje heb ik haar niet meer gezien, en ze komt ook pas volgende week dinsdag nog eens terug. Mijn klok stond ook niet gelijk, daar ik vannacht vanaf 02:30 al klaar wakker was en is dit de afgelopen paar dagen wel de grootste aanpassing aan de lokale tijd ooit die ik nodig blijk te hebben.

Keek op de Kroeg deel 2: Golden Gate Tap Room

De Golden Gate Tap Room zit in het centrum op de hoek van Powell en Sutter, naast mijn favoriete hamburgertent "Lori's Diner". Het is eigenlijk een grote sportsbar voor wedstrijden te kijken, en je kunt er wat amusementspelletjes doen zoals basketballen of shuffleboard, flipperkasten en poolen. Om binnen te komen moet je eerst een stuk of 5 trappen op dus ik hoop dat ze voldoende alternatieve vluchtroutes hebben om het pand te verlaten; als het hier stampvol zit en er gebeurt wat, dan zit ik liever ergens anders. Voor de rest prima sfeertje, vlot personeel en een uitgebreide selectie aan speciaalbieren. Want daar draait het allemaal om toch?

Investeer in stroopwafels

Tot dusver is dit de meest soepele reis die ik met KLM gemaakt heb. Ondanks dat de laatste weken er wat onweer was met werkonderbrekingen bij het veiligheids- en grondpersoneel op de luchthaven van nog geen week geleden, heb ik vanochtend een absolute toptijd neer kunnen zetten om door de security heen te gaan. Geklokt op 1 minuut en 53 seconden, een absoluut record wat mij betreft. Het leek me vanochtend net de omgekeerde wereld; in plaats van werkonderbrekingen van het personeel leek het wel op het demonstratief wegblijven van reizigers. Ging het altijd maar zo vlot. De vlucht zelf vertrok dik 20 minuten te laat, en was het dito aantal minuten te vroeg op de vliegveld in San Francisco. Op nog geen 15 minuten door de douane heen, dito minuten wachten op de koffer. Minpuntje, dat had beter gekund. Metro die vrijwel meteen vertrekt na een instappen en keurig om 13:30 in de stad.

De reis deze keer gaat weer eens een keer wat noordelijker. Na San Francisco stop ik in Chico, vervolgens Bend in de staat Oregon en vervolgens naar Boise in de patat-staat Idaho. Dan een paar lange stukken richting Casper Wyoming, grofweg door naar Houston via Kansas City. Eenmaal in het zuiden terug via Austin naar Oklahoma City, op weg naar Las Vegas pak ik nog een biefstukje van een kilo mee bij de Big Texan in Amarillo, Texas. De auto haal ik zondagochtend op, het wordt een cabrio deze keer. Hoop op een Mustang.

Dan even over mijn zakelijke relaas in verband met de stroopwafels. Sinds een aantal jaren ben ik hier vaste klant bij een boutique hotelletje aan de rand van de stad. Het leuke is wanneer het personeel standvastig blijft, ze je op een zeker moment gaan herkennen. Zeker als je ze wat stroopwafels in hun handen duwt. Omdat ik dit jaar rijkelijk laat was met het reserveren van een hotelkamer, was online ondertussen alles volgeboekt. Ik dacht: ik moet het stroopwafelvrouwtje hebben. Na een eerste beleefde smeekbede of ze in de gaten wilde houden om me een seintje te geven mocht er ruimte vrijkomen, kreeg ik prompt bericht terug met de mededeling dat er een annulering was, en ik voor 4 nachten kon verblijven. A raison $183 per nacht, wat inclusief belastingen neerkwam op een dikke $840 dollar. Toch maar even gemeld dat dit "net" buiten mijn budget valt, en een tegenvoorstel gedaan wat voor mij wel behapbaar is (en wat ik ook gangbaar betaal, ook al is het nog steeds aan de prijzige kant). Resultaat: Een korting van $60 per nacht en nog een grotere kamer ook. Ze wilde de traditie van mijn verblijf garanderen. De investering van in totaal denk ik 4 pakken stroopwafels van 1.75 euro per pakje levert een uitstekend rendement op op een paar jaar tijd, wanneer ik het nodig had.

Verder wil ik een nieuw dagelijkse rubriek introduceren, met inspiratie van Kooten en de Bie's "Keek op de Week". Door de jaren heen ben ik een beetje door het rariteitenkabinet aan "roadside attractions" heengeraakt, die nog nieuw voor me zijn. Als echte Bier-Afficionado leek het me een leuk idee om elke dag mijn "Keek op de Kroeg" te doen. Overal zitten goede speciaalbier cafe's, elke dag zet ik er eentje in de kijker met een korte omschrijving wat mijn ervaring daarbij was.

Keek op de Kroeg deel 1: ZeitGeist

ZeitGeist is gelegen aan 199 Valencia street, nabij Market. Het is een vol-getattoeerde tent met allerlei borden, graffiti, playboy posters, beetje gezellig maf aangekleed zeg maar. Ze hebben een biertuin pal tegen het eind van de drukke US 101 die in het centrum uitkomt, maar daar merk je verder niets van. Het personeel is aangekleed als het interieur, om hier in aanmerking te komen om achter de bar te mogen staan moet je tattoo's hebben, je haar geel gespoten of maximaal 4 tanden in je mond hebben. Combinatie van het genoemde is een pre. Cash only, ze werken hier niet met creditcards (zoals wel met meer kroegen in de stad) dus zorg voor wat zakcentjes. Al met al leuk sfeertje, vriendelijk personeel.