Weer terug bij af

Het rondje is compleet, met morgen erbij komt de totaalstand op bijna 7500 mijl (12.000 kilometer). Helaas ben ik deze keer de race niet ongeschonden doorgekomen, zo'n 10 mijl voordat ik bij mijn hotel was knalde er iemand achterop mijn bumper. Het was een redelijke klap maar ik heb er gelukkig geen letsel aan overgehouden. Het was op een drukke snelweg met flink wat file, dit is de eerste keer in al deze jaren dat ik hier mee te maken krijg. Toen we de auto's aan de kant hadden gezet kwam er toevallig een takelwagen aanrijden, die even stopte om polshoogte te nemen en de politie voor ons heeft gebeld. De Afrikaanse meneer sprak zeer gebrekkig Engels en was nog druk met zijn telefoon in de weer toen ik in eerste instantie uitstapte. De agent die ter plaatse kwam heeft me een rapport meegegeven die ik morgen bij de verhuurmaatschappij kan inleveren. De tijd die ik eraan kwijt was viel achteraf nog wel mee, maar vervelend was het wel. Maar goed alleen vervelend, niets ernstigers dan dat. Heb ik dat ook weer eens meegemaakt. Op de foto rechts kun je linksonder op de bumper2 gaatjes zien, waarvan 1 van de schroeven in zijn kentekenplaat in mijn bumper is geboord. Nog niet eens in het midden gemikt, wat een prutser. En ga in hemelsnaam fatsoenlijk Engels leren.

Naar de hel en terug

Eigenlijk ben ik twee keer naar de hel en terug geweest. Eerst vanmiddag even naar Detroit om wat souvenirs voor vrienden op te halen in het plaatselijke hard rock cafe. Ik ben hier exact 10 jaar geleden ook al eens geweest, ik heb begrepen dat de stad sindsdien aardig is opgeknapt maar ik had geen zin (en ook geen tijd) om hier een dagje rond te blijven hangen. Ik moest immers nog naar de andere Hell - een klein prive-beheerd dorpje zo'n anderhalf uur ten westen van Detroit. Er zit een restaurantje en een saloon, dat is het wel zo'n beetje. Ik had een hamburger op vanmiddag en die was serieus duivels vers, dat kunnen ze hier wel.

Morgen op het gemakje in de buurt van Chicago o'Hare vliegveld gaan zitten, om vrijdagochtend weer terug te vliegen.

Toen ging er een lampje branden

Het enige wat ik voor vandaag op het programma had staan, was even een korte ontmoeting met een vriend van me die hier woont, wie ik in 2014 in Nashville heb leren kennen, Chad. Het waren maar een paar uurtjes helaas, maar het was beter dan helemaal niets vanwege tijdgebrek aan zijn kant. Op weg hier naartoe ligt het dorpje Milan in de staat Ohio. Deze plek is de geboorteplaats van Thomas Edison, ik was hier al eens eerder geweest jaren terug en kon me nog de Milan Wonder Bar herinneren in het dorp. Ze hadden de voorkant helaas opnieuw geschilderd en mijn naam daar niet meer in verwerkt, dat was jammer want dat had zeker met het mooie weer een leuk plaatje opgeleverd. Het dorpcentrum zelf is compact, maar eromheen zitten er behoorlijk wat restaurants, motels en bedrijvigheid. Sandusky staat bekend om Cedar Point, een groot attractiepark met onder andere achtbanen. Op een dinsdag is het vrij uitgestorven en in het motel waar ik nu zit geloof ik dat ik de enige bezoeker ben. Ik zou zeggen ze hoeven hier niet hun best te doen om iets van een ontbijt klaar te zetten, de koffie is doorgaans zo slap als water en voor de rest is het hier niet de moeite.

Morgen heb ik nog wel wat leuks, ik ga even naar de Hel - maar kom daar ook snel weer van terug, alvast in de richting van Chicago om daar komende vrijdag weer vanuit terug te vliegen.

De keukenrat was rijkelijk laat (en slecht geinformeerd)

Met voor de laatste week niet echt een vol programma met wat allemaal te gaan doen en zien, kwam ik op een klein museum uit in Lancaster, Ohio op weg naar Columbus. Het is een collectie van circa 85 zeepkisten van "De President" - althans zo noemt hij zichzelf. Ik moest even bellen vantevoren om een bezoekje te brengen, het is geen plek die volgens vaste tijden geopend is. Vlakbij ligt er een racebaantje waar ze om de zoveel tijd races houden.

Het motel waar ik vanavond in Columbus zat viel in de categorie "griebus en griezel", er zou een sportsbarretje moeten zitten tegenover het motel maar toen ik die kant opliep en even om me heen keek wie er mij stonden aan te gapen, was het vrij duidelijk om rechtsomkeert te maken, een Uber te regelen en naar de nabij gelegen Buffalo Wild Wings te gaan. Totdat die gingen sluiten, ging ik nog even door bij een nabij gelegen bbq tentje. Die bleken gegrilde kippevleugeltjes op de kaart te hebben, onbeperkt voor maar $11. Het was ondertussen al half twaalf - maar ondanks dat zou en moest ik ze bestellen. Toch nog twee schaaltjes leeggekluifd (of ik daar nu trots op moet zijn laat ik even in het midden) maar had ik het maar eerder geweten.

Reclame museum

Ik was hier in 2007 al eens eerder, toen nog op een andere locatie in Cincinnati (op een wat afgelegen industrieterrein, in een gebouw vol met kunstenaars, schilders etc) en veel kleiner. Ondertussen zijn ze verhuisd naar een plek die twee keer zo groot is, het lijkt alsof je in een overdekt dorp rondloopt. Ik had voor vandaag niets anders gevonden om te bezoeken, dit kende ik al maar de verzameling is sterk uitgebreid en t.o.v. de vorige locatie veel mooier en groter aangekleed. Leuke besteding voor een uurtje of zo. Vanavond ben ik doorgereden naar Indianapolis, morgen ga ik richting Columbus Ohio denk ik. Zit nog wel wat interessants voor mij om te bezoeken wat in mijn straatje past van opvallende creaties of verzamelingen.

Het loopt allemaal op dolletjes

Nu het eind van de vakantie in zicht komt doe ik het wat rustiger aan. Ondertussen meer dan 10.000 kilometer gereden met nog een klein weekje voor de boeg, ook al ben ik niet van plan om nog al te gek te gaan doen als het daar op aankomt. Vanmorgen en vanmiddag had Tim (bij wie ik dit weekend mag blijven overnachten) familie aangelegenheden in Lexington, dus ik even de ruimte om zelf wat dingen te doen. In het dorp waar hij woont heb je het poppenhuis museum, klinkt vrij kinderachtig en het is zeker geen museum vol met van die lappenpoppen. Het is een erg gedetailleerde verzameling van kleine poppetjes in grote poppenhuizen, om de tijdlijn uit te beelden door de verschillende tijdperken vanaf de koloniale bewoners tot nu in de moderne tijd. Ik wist niet dat Abraham Lincoln oorspronkelijk uit Kentucky kwam, er staat hier een replica van zijn toenmalige huis tentoon gesteld. Leuk en leerzaam tegelijk om daar even rond te lopen.

Kalm aan en rap een beetje

Als je zo op de foto hierboven kijkt, lijkt het alsof de jockeys natuurlijk gas ook gebruiken als soort van extra aandrijfkracht of zoiets. Of de zadels zijn zo ruw dat ze na nog geen minuut op het paard als een schrale arie ervan hebben gekregen. Dit is Lexington in de staat Kentucky, de bakermat van de paardenraces. Er gaat hier serieus wat zakgeld in om - en dat is te merken. Los van de mooie racebaan en aan de sjiek en soms wat pocherig geklede mensen. Pal langs de racebaan ligt het vliegveld van Lexington waar naast commerciele vluchten natuurlijk prive vliegtuigen landen met paarden om hier te laten racen. Iets dergelijks had ik nog nooit eerder bijgewoond, dankzij mijn maatje Tim bij wie ik dit weekend verblijf was dit een mooie kans om naar de race te gaan.

Een paardenrace is een beetje als honkbal, de acties zijn kort en de bedrijven tussen de races door zijn lang. En je merkt het ook aan de prijzen die ze vragen voor een biertje of een broodje Corned Beef met "Horsie-sauce". Mensen lopen naarstig heen en weer, te turen naar het raceschema waarop alle paarden staan, welke jockeys er rijden op welk paard, wat de resultaten waren op welke afstand, op welke ondergrond (gras of zand), etc. Het is een vast proces wat elke race gevolgd wordt. Allereerst worden de paarden op een centrale plek de paarden die gaan racen tentoongesteld, alleen degenen met priviliges mogen ook dat terrein op om vlakbij de paarden te komen. Ze krijgen dan hun rugnummer, zadel en dat soort zaken opgetuigd. Vervolgens worden ze naar een nabijgelegen vak gedirigeerd, waar de jockeys plaatsnemen op de paarden. Vervolgens staan er escortes te paard te wachten om vervolgens de jockeys en paarden naar de "Post" te brengen. De race is ofwel op gras ofwel op zand, en start afhankelijk van de te rijden afstand op een andere plaats. Ik heb $10 gewed op een paar paarden die het niet best doen maar wel flink opleveren. Om te wedden zijn er rijen met balies waar je moet opgeven welke race het om gaat, de nummers van de paarden, hoeveel je per paard wilt wedden en op welke plek van 1 tot 3 je denkt dat ze gaan finishen. Dit laatste is even globaal benoemd, want dat zit nog veel genuanceerder in elkaar. Als je eenmaal de hoorns hoort schallen (die typisch zijn voor paardenraces, misschien ken je ze wel, denk maar aan de jacht) dan maakt men zich snel uit de voeten naar de racebaan, omdat de start daarna snel zal plaatsvinden. Hieronder vind je een filmpje van 1 van de races die ik heb gezien vanmiddag. Het maximale prijzengeld voor deze races lag geloof ik op de $100.000, maar je hebt ze ook tot aan een miljoen.

Hieronder zie je een voorbeeld van een raceschema. Race 5, buitenste baan, overzicht van de paarden en de prestaties. Voor de rest moet je gestudeerd hebben wat erop staat.

Ere wie ere toekomt

Ha, Nashville. Wat is het toch weer heerlijk om hier te zijn. Een feest van herkenning - bij het motel waar ik ondertussen wel een bekende verschijning ben, bij de barkeepster die ik 3 maanden geleden hier ook al heb gezien, en natuurlijk de Silver Threads, de band waar ik al heel lang trouw fan van ben, weer klaar voor de volgende show. Alle bandleden kennen me ondertussen wel, maar zeker nadat ik ze afgelopen juni toen ik hier ook al was, ze persoonlijk had getrakteerd op een pakje stroopwafels elk. En hoe klein de gift ook is, dit is goed blijven hangen. Ze spelen erg afwisselend, niet altijd dezelfde nummers uit het eigen repertoire maar ze doen ook aan verzoeknummers. Nu ben ik wat dat betreft de afgelopen paar keren niet erg succesvol geweest met het gehonoreerd krijgen van mijn verzoeken (ofwel het nummer spelen ze niet of het is niet oud genoeg, het gaat vooral om de klassieke countrymuziek), dit jaar had ik mijn huiswerk veel beter gedaan. En ik meen me te herinerren van de vorige keer dat ze zeiden dat ik er nog eentje tegoed van ze had, ik vond toendertijd Marty Stuart met "Too much month at the end of the money" een zeer goede kandidaat voor hun om te spelen. Maar dat heeft zich vandaag zeker terugbetaald.

Eenmaal aan de bar geinstalleerd vroeg ik de mij bekende bardame om een pen en papier, om daarop wat nummers te schrijven. Ik was prompt nog maar net begonnen of ze speelden de eerste al die ik net had opgeschreven. Dit wordt wel heel telepatisch zo. Ik wist nog een nummer op 1 van hun cd's, waarvan ik de artiest nog wist maar niet meer precies de titel. Het was er ook eentje die ik zelf heel graag een keertje live wilde horen, ik hou van country muziek die erg opzwepend is. Ik had het ondertussen al wel opgeschreven op een papiertje, nu nog alleen een goed moment om ook naar voren te lopen en het voorstel in te dienen. Het ideale moment kwam een beetje tegen het eind van het optreden, toen ze even stilvielen en zich openlijk afvroegen "wat nu weer te spelen". Ik stapte naar voren met mijn krabbeltje, waarop de zangeres me verwelkomde als die lange Nederlander - die van de stroopwafels. De titel die ik had opgeschreven was niet goed, maar ze waarderen wel mijn stap naar voren en in ieder geval de poging om (zoals ik het zie) de hele zaal te vermaken. Ze heeft me daarna voor mijn inzending, het feit dat ze me al wat jaren heeft zien rondlopen EN niet te vergeten de stroopwafels, me laten trakteren op luid applaus van de hele kroeg. Dat was toch wel een heel leuk en voldoenend moment om dat mee te krijgen. En daarna speelden ze het nummer waar ik om had gevraagd, waar ze ook probeert op haar eigen wijze te vertellen hoe die koekjes ook alweer uitgesproken dienden te worden. Ze waren in ieder geval ontzettend lekker maar dat is geen verrassing. Kijk even naar de onderstaande video voor het resultaat, dat is erg mooi geworden.

Onze Heilige Mc-Donalds zijt met U (of je nu wil of niet)

Ik moet even terugkomen op mijn opemerkingen van gister: Er zijn wel menselijke mensen (of mensen met menselijke trekjes) te vinden hier in Branson. Ik ben even voordat ik richting Kentucky ben gereden naar het "Celebritity Car Museum" geweest, een verzameling auto's van beroemdheden of uit bekende films. Ik denk dat de hond hier op de foto wel boekdelen spreekt. Voor de rest was ik al een beetje klaar met dit klotedorp hier, nu weet ik dat Pigeon Forge in de staat Tennessee een soortgelijk geval is en ik ga er gemakshalve van uit dat het daar het daar wel beter toeven is. Een bezoekje aan het museum was zeker de moeite waard.

Vervolgens stond er 320 mijl op het programma met verder geen zaken waarvoor het nodig was om te stoppen. Nu ben ik wel van mijn vastigheden en standaarden, maar dan moeten die er ook wel zijn. Op de route tussen Springfield richting Sikeston begin je al met 180 mijl aan saaie rechte wegen waarvan het op een gegevond moment 60 mijl per uur maximaal wordt, en er geen Starbucks of Denny's in de buurt is. Nu ben ik iemand van principes en standaarden, ik wijk daar niet zo snel van af. Dat kun je anders ook heel positief vertalen als in het trouw zijn aan het merk of label waar je je prettig bij voelt. Op een route langs de Highway 60 tussen Springfield richting Sikeston kom je niet veel anders tegen, dan de geijkte tensten als McDonalds. Nu op een afstand van 180 mijl had ik wel gehoopt op wat meer diversiteit (zeker in plaatsen langs de route waar meer dan 10.000 mensen wonen) dat er andere favorieten van mij zouden zijn. Maar het was telkens: McDonalds, Subway, McDonalds, Subway. Had ik geen zin in. Uiteindelijk heb ik 325 mijl zonder te stoppen achter elkaar gereden (zo'n 520 kilometer). Vond het wel welletjes zo, ik wou zo snel mogelijk naar de volgende bar in Paducah, Kentucky. Morgen staat weer een optreden van de Silver Threads in Nashville op het programma, daar kijk ik erg naar uit.

Alle ballen verzamelen

tekst is per ongeluk verloren gegaan, moet ik even herschrijven. Stom stom stom.

Weer wat geleerd

Oklahoma heeft voor mij altijd wel charme gehad, ondanks dat het een staat vol boeren en cowboys is en het op de landkaart de vorm heeft van een slagers hakbijl. Countrymuziek Bekende artiesten als Garth Brooks en natuurlijk Toby Keith - de countryzanger wiens repertoire voor zeker uit 90% over bier en whiskey gaat - komen uit deze regio. Op weg hiernaartoe kwam ik langs een plaatse Moore, en dat blijkt de geboortestad van hem te zijn wat duidelijk af te lezen valt aan een grote silo langs de snelweg. Wat zou er in zitten. Whiskey? Bier? Wat dat laatste betreft heb ik gisteren goed mijn best gedaan, tot sluitingstijd in de "No Frills" bar gezeten. No Frills betekend zoiets als "geen nonsens"; ze zijn gewoon steevast elke dag tot 02:00 open en hanteren een voordelig prijsbeleid. Met het late vertrek in de ochtend heb ik maar een paar uurtjes in de stad kunnen besteden, maar me niet te lang opgehouden.

Wat me ook opviel, is het enorme prijsverschil van soms 50 dollarcent per gallon, tussen tankstations die hier tegenover elkaar maar ook de duurdere gewoon klandizie hebben. Heeft te maken met het gebruik van Ethanol in benzine wat het goedkoper maakt, maar volgens de Uber chauffeur bij wie ik in de auto zat vanavond kiezen mensen voor de duurdere benzine omdat het zuiniger zou rijden. Bijvoorbeeld in de staat Iowa zijn ze gek op Ethanol (daar staat de staat ook vol met maisvelden waar het van gemaakt wordt), echter zie je bij de verschillende pompen lang niet zo'n groot prijsverschil. Wat ik verder nog geleerd heb zijn bepaalde uitdrukkingen: Awesome Sauce. Dit betekent met name dat iets heel erg gaaf of cool is. Niet de saus bij de frituur of de bbq saus op je spareribs, noch de voorraad die je bij de spermabank als dusdanig zou kunnen aanduiden. "Saucing" heeft vooral te maken met jezelf volgieten heb ik zo begrepen. Daarnast heb ik nog de term "get 86st" meegekregen, dat betekent dat je door wangedrag niet meer welkom bent in een bepaalde kroeg (of meerdere als je een beetje je best doet).

Morgen ga ik even bij een hele speciale bowlingbal verzamelaar kijken, die had ik vorig jaar al willen doen maar compleet vergeten. En dan door naar Branson in de volgende staat Missouri.

Er zijn meerdere wegen die naar Dallas leiden

Net als in Houston zijn ze hier in Dallas ook niet vies van een stukje beton van een paar kilometer of wat. Het rijden over het asfalt hier doet zeer vergelijken met het geluid als een vliegtuig die snelheid maakt voordat het luchtledig wordt. De gebroeders Beton doen goede zaken hier, sinds vorig jaar zag ik al de immense aanbouw van nieuwe snelwegen en fly-overs. Er wordt hier stevig doorgereden op de wegen - een flow waar ik mezelf heel prettig bij voel. Goed gas geven, zeker niet langzamer dan de maximale snelheid, beetje links inhalen, beetje rechts inhalen, iemand op een middelvingertje trakeren hier en daar.... Het mooie van het wegennet hier is - zeker wanneer je met een 9 jaar oude tomtom gps rijdt waarvan de kaarten nog nooit het daglicht van een update hebben gezien en je geheid verkeerde afslagen gaat nemen - er altijd wel een snelweg of hoofdweg is om via een alternatieve route op je bestemming te komen. Normaal zou je verwachten om de volgende afrit te moeten nemen, om te keren om vervolgens de weg te nemen die je had moet hebben, dat werkt hier zo niet. Er zijn zoveel wegen met vaak een maximum snelheid van zeker 120 km/u die dwars door de stad lopen, dit is eigenlijk an sich al heel leuk om zonder doel gewoon rond te rijden met het gevoel alsof je net als een vliegtuig vaart maakt om op te gaan stijgen. Praktisch iedereen tettert minimaal 5-10 mijl boven de maximum snelheid door en vooral 's avonds is dit een genot om te doen. Zie je de agenten veel beter die er weer een paar aan de kant hebben gezet. Een lichtshow traktatie. Op de radio stikt het van de goede country zenders, waarvan in de regio Dallas "The Wolf" wel mijn favoriet is. Het verbreedt mijn horizon weer een beetje met artiesten die ik nog niet kende. De zender is wel erg patriotisch, het is Texas voor, als tussengerecht, hoofdgerecht en als toetje. Onderstaande video is een artiest die ik op de radio heb gehoord, deze kon ik zeker wel waarderen.

Vanmiddag heb ik even een bezoekje gebracht aan een krasse knar net buiten het plaatste Princeton in Texas, een voormalig vrijwilliger van de lokale brandweer. Hij heeft zijn eigengebouwd museumpje een paar mijl buiten het dorp, het is heel klein maar leuk om even te bezoeken. Hij is nu 74, lastig te verstaan met zijn plat Texaanse accent maar al te blij als mensen interesse tonen in zijn verzameling. En ik moet zeggen, er zaten dingen tussen over hoe vroeger brandjes werden geblust op ten opzicht van nu een heel primitieve manier

Vanavond ben ik even met mijn maatje James op pad geweest, eerst naar TopGolf (dat is een Texaanse afmeting van een golfbaan over meerdere verdiepingen om oefeningen te doen met golf) en daarna nog wat barretjes aangedaan in en rond Fort Worth. Afijn het was weer 02:30 toen we uit de laatste kroeg terugkwamen. Goede tijden zo.

Luigi, I bumpa the headda on tha bricka!

Vandaag ben ik even langsgeweest bij het Videogame Museum in Frisco, Texas (dat ligt een half uurtje ten noorden van Dallas. Het is vrij compact opgezet, maar het is leuk om oude tijden te doen herleven, met het materiaal waarmee wij toen we jonger waren het mee moesten redden. Overleven is een betere omschrijving als je kijkt waar wat je tegenwoordig allemaal hebt. Vroeger liep ik nog te hanessen met de cassetetapes in de Commodore 64 en even later de flexibele floppy's. Voor die tijd hadden we nog spyrograaf. Heftige kleuren! Het gros van hetgeen hier staat ken ik niet, maar wel de klassiekers als pong, donkey kong, space invaders, pacman en zo verder. Je krijgt bij het kaartje een 4 tal muntjes om in de spelletjes ruimte op de automaten te spelen. Leuke besteding van een paar uurtjes.

Hieronder nog een filmpje op youtube waar ik aan moest denken, met hoe het geweest zou zijn als Mario brothers in het echt zou zijn.

Op bezoek bij vrienden

Anders had ik geen enkele reden gehad om in Altus te gaan zitten, een klein plaatsje in de buurt van Texas. Vorig jaar heb ik de Big Texan Eric leren kennen, hij nodigde me uit om gezellig even een dagje langs te komen en te blijven overnachten. We hebben niet al te veel gedaan, een hamburger gegeten in het restaurant hierboven op de foto en later in de avond zogenaamde "Calf Fries", wat gepaneerde en gefrituurde kalfskloten zijn. Ik had het me veel erger voorgesteld dan het uiteindelijk bleek te zijn; ik dacht vooral aan de vorm waarbij ik zou willen dat ik geblindoekt ging eten, maar dat was niet nodig. Het smaakte net een beetje als kalamaris. Niet erg bijzonder. Als ze hadden gezegd dat het het laatste was had ik het ook geloofd.

Dieet ......

Eerst even de checklist afwerken. Is de tank afgetopt? Check. Heb ik voldoende water? Check. Heb ik te eten voor de komende 800 kilometer? Ook afgevinkt. Deze checklist moest even afgewerkt worden nog op grondgebied van Arizona, voordat ik weer de grens met New Mexico moet passeren. De tunnel recht onder deze staat door is nog nog steeds niet afgerond (laat staan dat er mee begonnen is) dus die hele ellende krijg ik weer de hele Interstate 40 voorgeschoteld. Ik had me wel stellig voorgenomen dat ik geen cent laat liggen tijdens mijn doorreis door deze "staat", wel wat toilletaire donaties op 3 aftappunten. Waarvan er eentje al om een uur of 3 afgesloten zou worden. Wat een service is dat, en dan nog een keer op een troosteloze plek ook. Kan me niet voorstellen hoe het is om als een soort van "badmeester" (want binnen in die voorzieningen lijkt het soms er wel op) de kiet te moeten opengooien en te sluiten voor publiek wat immer in staat is te kunnen richten. Alles keurig netjes gehaald, benzine voldoende en aan het subway broodje voor de hele dag had ik ook precies voldoende. Het is natuurlijk niet veel, maar met het oog op een kilo biefstuk vanavond moest ik mijn krachten een beetje sparen. Met ruim 7,5 rijden en 2 uur vooruit in de tijd was ik bij het hotel omstreeks 16:15. Wat ik niet wist is dat ze zelfs op de plek waar ik zit limo-diensten aanbieden om naar de Big Texan Steak Ranch te gaan. Normaal loop ik altijd (en daar zoek ik dit motel ook op omdat het heel dichtbij ligt), maar voor de gelegenheid vond ik het wel eens leuk om in stijl bij het restaurant te arriveren. En weer te worden teruggebracht.

Biefstuk was weer als vanouds, een kilootje schoon aan de haak. Het herinnert me er nog maar een keer aan waarom ik de 2 kilo variant nooit bestel. Hieronder een foto van de kilo steak.

Dikkie Dik uit? Pyamaatje aan.

Het komt niet vaak voor dat ik mijn geliefde plaats Williams (in Arizona, de toegangspoort tot de Grand Canyon zeg maar) links laat liggen. Ik ben een gewoontedier, dus ik ga altijd terug naar de plekken die ik ken, zelfde kroeg, zelfde restaurant. Het eten en drinken wil nog wel eens een beetje varieren maar over het algemeen blijf ik wel bij de leest. Ken ook wat mensen die hier werken. Waarom sla je deze goede gewoonte dan over? hoor ik je denken. Wel, de reden is kommer en kwel, ik moet morgen weer door de hel die New Mexico heet. Dat betekent in de rit vanuit Winslow gezien cira 7,5 uur rijden plus nog eens een keer 2 tijdzones in 1 keer vooruit. Winslow ligt een uur en 15 minuten dichterbij Amarillo, Texas en op een al zo'n lange dag vond ik het verstandiger om deze keer voor Winslow te kiezen. Ben hier jaren geleden al eens eerder geweest, toen even een paar uurtjes en daarna weer door. Dus geef het een kans was mijn motto.

Winslow is natuurlijk bekend van "Standing on the corner" bezongen door de Eagles. Voor de verdere rest valt er weinig muziek te componeren over hetgeen verder in het dorp te beleven is. Bojo's Sportsbar en grill was akelig stil, behalve een wat oudere "Native indiaan" die ook aan de bar een pilsje zat te drinken. Afijn het gebeuren in Las Vegas kwam ter sprake, en wat ik begreep waren het de blanken die hun water hebben afgepakt en toen moeten blanken de verantwoordelijk nemen en daarom toen schietpartij vanuit het hotel. Of zoiets maar dit was wel de strekking van het verhaal. Met "Ik kom in vrede" aan hem gericht drink ik mijn tweede biertje op (want dat was ik kennelijk verplicht van de 82-jarige barvrouw) en dan even bij de buren gekeken. Daar zit RelicRoad brewing, op zich een leuk tentje, niet al te veel op de kaart maar verder wel ok. Tegen 10 uur werd het wel heel stil, op straat kun je ongestoord knikkeren lijkt het bijna. Veel minder levendig - en dat is een zwaar understatement - dan Wiliams, maar ik wist dat ik dit risico ging lopen. Gelukkig staat er morgen weer de 36-ounce (1 kilo) Houston Cut biefstuk op het menu. Net weer het gewoontedier, ik weet op voorhand wat ik wil hebben, dus dat maakt de keuze makkelijk. Het voordrinken aan de bar net buiten het restaurant levert nog wel eens wat vaker dezelfde vraag op wat ik wil eten, omdat ik liever in het restaurant zelf dineer. Aanrader als je een keer in Amarillo bent, je kunt er eigenlijk niet omheen.

Toen normaal nog heel gewoon was

Zoals we de afgelopen jaren al meerdere voorbeelden hebben gezien, zijn de tijden lang voorbij dat je gewoon onbezorgd ergens over straat kunt lopen of een concert kunt bijwonen. Je verwacht gewoon naar een concert te gaan, totdat er totaal doorgedraaid stuk onkruid in het wildeweg op een menigte gaat schieten, alsof het een computerspelletje is. Wat er is Las Vegas gebeurd is, is onbeschrijflijk en je zult er maar toevallig staan. Op de radio gaat het natuurlijk nergens anders over, aangepaste muziek en luisteraars die kunnen inbellen om hun verhaal kwijt te kunnen. Ik had er deze keer op voorhand voor gekozen om eens niet op de Strip te gaan zitten maar aan het oudere Fremont street, wat ik de afgelopen jaren best heb ondergewaardeerd door hier niet zo veel tijd te spenderen. Dat wil zeggen: ik had maar 1 reden voor een bliksembezoek en dan weer zo snel mogelijk terug naar de Strip. Was eigenlijk nergens voor nodig, het is hier best relaxed om rond te hangen.

Dat bliksembezoek had natuurlijk alles te maken met de Heart Attack Grill. Het begon er al mee dat Dr. Jon en nurse Rikki er beiden niet waar. De laatste in kwestie was zwanger vorig jaar, en die schijnt pas begin volgend jaar haar rentree te gaan maken in dit etablissement, wat ik zeer opmerkelijk en rijkelijk laat vind. In landen als Denemarken zijn ze al zeer ruim met zwangerschapverlof maar dit spant de kroon. Maar goed. Verder zie ik dat ze de tent flink onder handen hebben genomen, en ze hebben ineens een podium gemaakt boven achter de bar, waarop mensen gewogen kunnen worden om in aanmerking te kunnen komen voor gratis eten (dus boven de 360 pond zo'n beetje) en tegelijk dient het ook voor karaoke. Nu wil ik er verder niet te veel op afgeven, maar goeien herder wat een monotoom AM geluid komt er uit die grietjes die ik achter de microfoon heb zien staan. Volgende keer oordoppen mee. Nu Rikki er niet was, heb ik me laten verleiden om me af te laten ranselen. Vooraf had ik mijn twijfels al geuit over de slagkracht van welke andere zuster dan Rikki dan ook, deze die ik vanmiddag kreeg toegewezen sloeg goed door maar mag zich best wel aan de etiquette houden. Na 4 slagen vond ik het wel welletjes, maar ik moest me weer omdraaien om nog meer spankings in ontvangst te nemen. Waar slaat dit op? Dit is niet normaal, en ook geenszins de bedoeling. Ook kon er nog niet eens een omhelsing van af, iets waar zeer gebruikelijk is hier en ook getuigt van respect voor de patient. Het is alsof je naar de hoeren zou gaan op voorhand een afzuigclausule zou moeten afdwingen, om er zeker van te zijn dat je ook krijgt wat je zou mogen verwachten. Let op de nuance "zou gaan", want dat doe ik natuurlijk niet. Veel te duur. Maar dan heb je in ieder geval wel in meerdere opzichten lege zakken. Een positieve noot is trouwens dat ze tegen eigen gebrouwen bier hebben (een rode zuster, een donkere zuster, een stoute zuster en nog eentje geloof ik. Maar ik heb met dr Jon nog een hamburgertje te bakken denk ik.

Waar ze naast een bijna volledig verbouwde tent en aangepast concept nog steeds aan vasthouden, is het gratis eten als je boven een bepaald gewicht komt. De knakker op de foto is ruim geslaagd met zijn 465 pond (dat is 209,25 kilo) schoon op een weegschaal waar je gezien de omvang eerder vee mee zou wegen.

Saai

Zoals altijd is een ritje naar Bakersfield op de Interstate 5 oersaai om te rijden, als je naar een landschap als net boven op de foto moet kijken van circa 4 uur. Het enige waar ik dan aan kan denken is eten en drinken. Had op voorhand een brouwerijtje geselecteerd op loopafstand van een betaalbaar motel. Morgen even een middagje in Las Vegas rondhangen,

Party-poeper

En dat is uiteraard een zwaar understatement. Met voor wat nu bekend is ruim 50 slachtoffers en ruim 400 gewonden, ben ik maar al te blij dat ik nog niet in Las Vegas ben. Omdat ik ondertussen al een keer of 6 in Vegas ben geweest en de Mexicaantjes met hun pornokaartjes langs de Strip meer dan beu ben, vond ik het niet nodig om mijn tijd daar nog te gaan verdoen. Derhalve heb ik ervoor gekozen om eens op de oude Fremont street te verblijven voor 1 nachtje, er zit een lokaal brouwerijtje daar en natuurlijk even langs de Heart Attack Grill om te zien of Doctor Jon en mijn geliefde zuster Rikki er zijn. Ik weet niet of het gezien de trieste omstandigheden sinds vannacht tot een spanking gaat leiden, mocht dat zo zijn dan hou ik het filmmateriaal prive, dat is op dit moment niet bepaald gepast lijkt me. Geen reden om mezelf dingen te ontnemen maar respect voor degenen die door dat stuk onkruid zijn omgekomen/gewond zijn geraakt is zeker op zijn plaats. Wat ik vannacht op het nieuws heb begrepen is dat er in de staat Nevada geen limiet is op een aantal wapens wat je mag bezitten, en dat de persoon in kwestie een psychopaat moet zijn geweest die uit onvrede over wat dan ook het nodig vond om in het wildeweg vanuit zijn hotelkamer te gaan schieten op een menigte die naar een concert van Jason Aldean gingen. Triest.

Het tweebenig onderstel

Even kijken of de benenwagen nog correct functioneert. Ik ben er wel een klein beetje van geschrokken hoeveel kilometers ik in de eerste 8 dagen heb gereden, het komt neer op 600 km per dag gemiddeld. Het is een welkome afwisseling om even de auto te laten staan en een goede wandeling te maken. San Francisco leent zich uitstekend voor een activiteit als deze - vandaag zo'n 25 kilometer gelopen in totaal. Dat herinnert me er nog maar eens aan dat het uitlopen van een vierdaagse geen makkie is - maar aan de andere kant maken de steile hellingen het wel extra uitdagend. Mijn auto is even uit logeren bij mijn vrienden ten noorden van de stad, en voor de verandering heb ik eens de bus genomen de stad in. Een overstap in het plaatsje San Rafael op het busstation is geen saaie bedoening, het sterft er van de drugsverslaafden en daklozen die lekker tegen elkaar lopen te schreeuwen en ogenschijnlijk wat verhitte discussies hebben. Eenmaal in de stad een mooie wandeilng gemaakt tot boven op Twin Peaks en van daaruit naar mijn favoriete lunchtentje en wat boodschappen voor vrienden gedaan.

Het filmpje hieronder was een kleinschalig Oktoberfest evenementje in een kroegje in de stad. Wij noemen het hoempapa muziek, hier zeggen ze er "oempaloempa" tegen. Het reportoire is wel een beetje aangepast, als je hoempapa nummers krijgt met Sweet Caroline van Neil Diamond en Country Roads van John Denver, dat voelt als Bierfest-connaisseur een beetje vreemd aan. Gelukkig hadden ze ook nummers die weer prima zouden passen op een bierfeest zoals we dat in Duitsland kennen. Qua voorgevels liet het in het algemeen nog wel wat te wensen over, maar de dame op de viool heeft zeker twee grote pluspunten. En ze was tijdens de wedstrijdjes Bierglasheffen voor heren zeker niet de beroerdste om te eens goed te flaneren, teneinde zoveel mogelijk heren af te leiden om hun glas niet meer omhoog te kunnen houden. Een video van deze band vind je hieronder.

Thuis parkeren

Auto rijden hier vind ik fantastisch om te doen (zeker gezien het materiaal wat ik onder mijn kont heb) - maar voor nu is het wel even fijn om een paar dagen niet te hoeven rijden. Ik heb niet precies gekeken maar na 8 dagen rijden staat de teller op circa 3000 mijl (4800 kilometer) en dat is wel even welletjes. De horloge staat gelijk, inmiddels 2 uur terug in de tijd die ik straks in het zuiden zodra ik weer door die puinhoop moet rijden wat New Mexico heeft direct weer mag inleveren. Dit weekend verblijf ik bij mijn vrienden hier, er is morgen een soort van oktoberfest in de stad aan de gang, dan krijg ik toch nog een vervangend feestje wat ik normaal altijd in mijn thuishonk (het Bierreclamemuseum) aan mijn neus voorbij laat gaan. Ik ben natuurlijk de Biermeile in Berlijn gewend, ik hoop dat de dames hier ze niet thuis hebben laten liggen, het oog wil ook wat.

Top, dan kom ik wel een andere Gear

Vandaag een lange rit op het programma van Salt Lake City naar Reno, zo'n 800 kilometer. Vooral het eerste stuk naar de grens met Nevada is oer en oersaai, zo saai dat er bordern langs de weg staan waarop staat dat wanneer je slaperig begint te worden je langs de snelweg mag parkeren. Vlakbij de staatsgrens ligt Bonneville Speedway, de grote racebaan op de zoutvlakte. In 2011 volgens mij was ik hier ook al, toen met een witte Chrysler 300 wat erg mooi stond op de zoutvlakte. Dit keer echter stuitte ik op een kudde Engelsen, waarbij mij vriendelijk werd verzocht om even links van het terrein te parkeren in verband met opnames. Nog niet echt realiserend waar het allemaal om ging, vond ik het nog al territoriaal om mijn plaatje te ontnemen om de auto even op de zoutvlakte te parkeren. Eenmaal uitgestapt stonden de 3 sportauto's op de foto hierboven klaar om een stukje te gaan scheuren. Het barste van de dikke Escalades en andere SUV's, antennes op het dak, berg apparatuur afijn de hele mik mak. Toen viel het kwartje eindelijk, het stikt van de Engelsen dus dan moet het wel Top Gear zijn. En dat was ook zo. Omdat ik niet mocht filmen of fotograferen (te laat voor deze foto, jammer voor ze), er komt volgend jaar een aflevering met deze opnames die ze ondertussen wel gemaakt hebben. Kan best spectaculair worden, zeker dat het terrein drijfnat was en bij nader inzien zelf ook niet meer op de zoutvlakte ging rijden. Ik was vroeger wel fan van Top Gear met het clowntrio Hammond, May en Captain Slow, sinds die van de buis zijn verdwenen heb ik eigenlijk nooit meer gekeken. Miscchien kijk ik deze Gear wel. Kijk even op de onderstaande foto, dat is zoals de zoutvlakte er nu bij ligt dus dat kunnen best specatulaire beelden opgeleverd hebben.

In Reno was het vandaag Topper Harley dag vandaag, een weekend vol motoren en volgetattoeerde bikers van allerlei pluimage, harig, kaal, vet, afijn niet het type volk waar ik me graag tussen begeef. Prima avond gehad met wat lokale passanten in de kroeg, het is goed te merken dat met ik nu meer verwijderd raak van de boerenstaten (als Wyoming, Nebraska en Iowa) de mensen weer wat toegankelijker zijn voor een praatje.

Wyoming/Utah

Voor vandaag valt er weinig te melden. Een lange rit van 470 mijl (750 km) maar keurig netjes in een uurtje of 6,5 a 7 gereden. Wyoming is een saaie en vlakke staat, weinig te zien, en het is maar goed dat hier de maximum snelheid op 80 mijl per uur ligt zodat je er wat vlotter doorheen rijdt. Op het moment je de grens met Utah passeert verandert het beeld volledig, hoge bergen en de herfst die eindelijk een beetje zijn intrede doet want het meeste is nog steeds zo groen als gras. Het motel in Midvalley waar ik nu zit, heeft werkelijk een prachtig uitzicht op de bergen zoals je op de foto rechts kunt zien.

Morgen een nog wat langere rit naar Reno op het programma, en nu weet ik dat ik de horloges vast gelijk moet gaan zetten omdat ik weer een uur in de tijd terug rij. Dat krijg ik straks op de terugweg richting het oosten weer terug op mijn bord, voor nu is het wel even prettig om wat tijd te winnen.

Staan de horloges wel gelijk, Tony?

Het was oktober 2016, net aangekomen vanuit Las Vegas in Salt Lake City voor mijn terugvlucht naar Amsterdam. Ik kijk op mijn horloge, ik kijk naar de boardingtijde van mijn volgende vlucht, en denk mooi nog ruim 2 uur tijd te verspelen, en waar kan dat beter dan aan de bar! Ik ga op het gemak zitten, raak wat aan de praat met een klant en de barman, totdat ik te kennen geef dat het al half twee is en maar eens mijn vlucht moet gaan halen. "Nee, het is al half drie hoor". Sindsdien weet ik hoe het voelt om als een blok beton door de grond te zakken. Lang verhaal kort: met heel veel mazzel heb ik toen gratis een andere vlucht gekregen, nog een keer extra overstappen en maar 5 uur later in Amsterdam. Tot op de dag van vandaag ben ik Delta nog steeds op mijn knietjes dankbaar. Wat heb ik er van geleerd? Juist.

De afgelopen dagen ben ik begonnen met wat langere afstanden af te leggen, om komende vrijdagmiddag in San Francisco te zijn. Nu ben ik er natuurlijk met het akkefietje van vorig jaar nog eens goed op gewezen dat er dingen bestaan zoals verschillende tijdzones. Op weg naar Fort Collins heb ik twee zaken bezocht: de eerste is een ontzettend groot rangeerterrein van treinen in North Platte (Nebraska) en het tweede en leukste is de Swetsville Zoo hier in Fort Collins, Colorado. Nu zat ik onderweg een beetje op de klok te kijken, in verband met de reisafstand, het verschil in tijdzone tussen beide plaatsen, en de vrees of ze in de kroeg al zonder mij gingen beginnen als ik niet op een Christelijk tijdstip in de stad zou zijn. Ook zou en moest ik eerst nog boodschappen doen wegens dringende noodzaak aan een nieuwe korte broek en schoenen die meer gaten begon te krijgen dan een zool. Afijn al met al kwam ik bij het motel aan, met het idee dat half zes 's avonds tijd genoeg was om al deze zaken nog even te regelen. De klok op de motelkamer gaf echter een uur vroeger aan. Oh ja, ik rij nu tegen de tijd in. Verrek. In dit geval is het alleen maar positief, maar zo zie je maar weer dat verschillende tijdzones, de richting die je op reist en van alles aan je kop met een hele lijst dingen die ik moet afwerken, dat er wel eens tussendoor kan schieten. In ieder geval laat ik me dit op een vliegveld niet meer gebeuren.

Het epos "Staan de horloges wel gelijk, Tony" zal ik even nader toelichten daar de meesten van jullie daar (nog) geen beeld bij hebben wat ik bedoel. In het filmpje hieronder spelen de twee hoofdkarakters Rick en Tony Garlick een scene waarbij een overval op een juwelier beraamd wordt, waarbij het element tijd cruciaal is. Doe jezelf - maar ook mij - een plezier en kijk dit filmpje even helemaal af, dan begrijp je precies wat ik bedoel en dan voel ik mezelf ook wat meer begrepen.

We hebben de "K" van ....

Allereerst hebben we de K van Klein ochtendloopje. Ik heb er de laatste tijd een goede gewoonte van gemaakt om elke dag te wandelen, nu op vakantie gaat dat wat minder makkelijk, afhankelijk van hoe laat ik 's morgens vertrek en hoever er gereden moet worden. Vanmorgen voor een ritje van ruim 550 kilometer nog even een half uurtje "exercise" gedaan, meer zat er niet in omdat het wat te laat begon te worden om te vertrekken + te warm werd. Het was maar een half uurtje, maar toch

Dan hebben we de K van Kolere wat een vrachtwagens. De truckstop in Walcott, Iowa (ook wel de Iowa 80 genoemd) is 1 van de de zoniet de grootste truckstop van de VS en omstreken. Een indrukwekkend groot terrein met gelukkig nog veel vrachtwagens van Peter Bilt Kenworth van de wat oudere stemptel, voordat ze door de windtunnel zijn geweest (zoals je nu veel Volvo's ziet). Totaal heeft de Iowa 80 truckstop plaats voor ruim 900 vrachtwagens. De parkeerplaats was niet bepaald druk bezaaid, ik heb eigenlijk veel mooiere exemplaren op de weg gezien; vooral de trucks met de K van Koeievanger zijn wel het meest imposant om te zien. Veelal veewagens of trucks voor de landbouw. ieder geval, die doen het goed.

Vervolgens hebben we de K van Koeler. De afgelopen 5 dagen is het steeds ruim 30 graden geweest, vandaag het eerste fikse regenbuitje voor het stof. Wel handig als je voorruit onder de insecten zit, je ziet hoe snel je ruit weer schoon is zonder bij een tankstation te hoeven stoppen.

Ook is er de K van Kunst en Kut ik kon het niet vinden. Voor vandaag had ik een aantal korte stops ingepland om een Volkswagen Kever op spinnepoten, een patriotische rots en 's werelds grootste bal van postzegels te fotograferen. De eerste twee zijn gelukt (zie foto's hieronder), de derde zat ergens verstopt nabij of in een middelbare school in Boys Town, Nebraska. Om daar op mijn leeftijd doorheen te gaan wandelen is wat opvallend, zeker gezien de naam van het dorp.

En als laatste is er nog de K van Karts. In Lincoln, Nebraska is er het Speedway museum, met een collectie van karts, Formule 1 type auto's voor op de Indy 500, Nascar, Bonneville en skelter-achtige karts. Ook een heel ruime collectie aan motoren die op display staan, maar tegelijkertijd ook voorraad zijn voor racewagens. Het is een zeer ruime collectie van 3 verdiepingen, de karts zijn onzettend mooi om te zien, en ze hebben ook een verdieping ingericht met modelauto's van karts, racewagens etc. Lijkt een beetje op een speelgoedwinkel.

Foto's vind je hier van de truckstop en van het speedway museum

De Dickeyville Grotto

Ik kan een paar dingen doen, een stuk uit wikipedia vertalen met een saai verhaal over de bouw van deze grot, of gewoon eerlijk zeggen dat ik weinig tot geen inspiratie heb om hier qua verhaal nog veel chocola van te kunnen maken. In Iowa heb je nog een ander gelijksoortig en groter bouwwerk (de Grotto of Redemption in West Bend), er zijn in ieder geval wat paters een aantal jaren zoet mee geweest om dit bij elkaar te lijmen. Leuk om even te bezoeken en wat foto's te maken. Morgen staat er veel meer op het programma op weg naar Lincoln, Nebraska.

De ijzeren mythe

Net langs Highway 12, tussen Baraboo en Sauk City, ligt een uitgestrekt sculptuurpark, iets wat van een andere planeet lijkt. Van 17 meter lange metalen vogels gemaakt van oude muziekinstrumenten, tot de mysterieuze schoonheid van de 'Forevertron', hebben deze sculpturen al decennia bezoekers van over de hele wereld getrokken.

Ze zijn het werk van Tom Every, bekendst door de naam die hij aan zichzelf gaf: 'Dr. Evermor. Zijn obsessie met schroot begon al vroeg in zijn jeugd. Tegen de tijd dat hij 14 was, had hij al genoeg schroot verzameld om een treinwagon mee af te kunnen vullen. Hij kreeg het uiteindelijk met zijn moeder aan de stok om al die rommel overal neer te gooien, behalve in de eigen voortuin. Het was het begin van wat een van de grootste collecties van hergebruikt schroot in de wereld zou worden.

Om tegenslagen in zijn persoonlijke en beroepsleven te kunnen verwerken, bedacht hij een familie-mythe met als fictieve voorvader "Dr. Evermor". In deze mythe bevinden de jonge dr. Evermor en zijn vader in vreselijke bliksemweer. Terwijl ze onderdak zoeken, vraagt ​​dr. Evermor zijn vader waar de bliksem vandaan komt, waarna zijn vader antwoordt: "Van God Almachtig." Tom, die de rol als dr. Evermor heeft aangenomen, heeft beslist dat wanneer hij een krachtstraal van licht kan maken en zichzelf daarbinnen kan verenigen, hij in hemelse sferen kan rijzen. De bouw van Forevertron is voor hem de ontsnapping aan de realiteit in deze mythe. Als dit al vaag klinkt, lees er wat meer over op internet. Het fotoalbum van dit sculptuurpark kun je hier downloaden.

Terug in de realiteit, ben ik nog even afgegaan op het Mosterd Museum in het plaatsje Middleton hier in Wisconsin. Leuk ietwat cartoonesk ingericht met een uitgebreide verzameling van allerlei verschillende smaken van alle staten op display, maar ook internationaal. Remia mosterd Snacksaus prijkt er ook gewoon tussen. Je kunt er wat verschillende mosterdsmaken proberen, ik ben met $50 dollar aan mosterd naar buiten gelopen. Ik eet het anders heel weinig maar de verschillende smaken die ze hier hebben is er voor iedereen wel een smaak bij die lekker is. Meer foto's van het mosterdmuseum vind je hier . Ik heb in ieder geval een nieuwe held.

Bier bestel je uit eigen keuken

Na al dat slappe geouwehoer over mijn huurauto van gisteren, is het al tijd om de Impala alvast voorzichtig te laten wennen aan wat hem de komende weken te wachten staat. Chicago voor 1 nachtje vond ik wel prima, de staat Wisconsin waar ik nu ben heb ik de laatste 10 jaar zwaar ondergewaardeerd. Het is nu eenmaal een staat die een beetje in een uithoek ligt en niet zo snel voor om gaat rijden. Een paar uurtjes richting het noorden ligt Milwaukee, befaamd om hun Miller bier en Pabst Blue Ribbon. Vooral dat laatste gaat in mijn opinie richting een gootsteentje, hier zijn ze er zo trots op dat ze een theater er naar vernoemd hebben. Het kroegje waar ik vanavond laat nog even naar toe ben gegaan, keken ze me heel raar en ongeinteresseerd aan toen mijn keuze op Budweiser viel. Even voor je beeldvorming: het is een lokale "sportsbar" met keiharde heavy metal muziek, een Ierse dronkelap die tegen me aan zit te ouwehoeren en geen reet van versta, volledig afgetattooeerde (geloof niet dat dit correct gespeld is maar goed) werkers van de visafslag en een zeer aanwezige travestiet in een iets te verhullend flower power shirt zonder mouwen. "He rook je ook shag" hoor ik mezelf denken als ik hem/haar/het hoor raaskallen. Op dringend advies van de barkeeper heb ik een Miller High Life besteld, en daarna een topavond gehad met de bezoekers van allerlei pluimage - en voordat ik het wist kreeg ik bier van alle hoeken aangeboden. Een beetje jezelf kunnen aanpassen doet wonderen.

Waar Milwaukee ook bekend van is, is dat de serie Happy Days (die we allemaal wel kennen denk ik) zich hier heeft afgespeeld. Het meest markante figuur uit die serie - Arthur "The Fonz" Fonzarelli (Henry Winkler) - heeft sinds 2008 een standbeeld in het centrum van de stad langs de rivier. Het standbeeld is op ware grootte gemaakt, als je mij ernaast zet komt ie net tot aan mijn schouders. The Fonz was vooral bekend om zijn twee schuin gekantelde duimen omhoog met de catch-phrase "Aaayyyy". In het begin droeg hij een golfjasje met ritssluiting, omdat de programmamakers toendertijd dachten dat een leren jasje hem teveel eruit zou laten zien als een crimineel. Maar met twee duimen omhoog en een hip woordje roepen dan is het wel verantwoord en wordt nu beschouwd als een soort van religie. Happy Days was op tv van 1974 tot en met 1984, leuk feitje is dat 1 van zijn leren jasje werd opgenomen in het bekende Smithsonian museum in Washington, nog voordat de serie ophield met bestaan.

Geil zijn kost tijd - en geld (als je niet oppast)

Wat ik vorig jaar heb nagelaten, maak ik dit jaar compleet: de "cirkel" is rond. Het was financieel gezien ook helemaal niet nodig. Voor laten we zeggen in 98% van de gevallen geldt de "wassen-neus" regel die verhuurmaatschappijen plachten te gebruiken jegens de onschuldige huurder van de huurauto. Naast de (voor mij althans) gebruikelijke verwoede pogingen om extra verzekeringen a raison $250-300 aan te smeren voor sleepdiensten die je normaliter niet nodig gaat hebben (meteen afkloppen) zijn bedragen van rond de $400 voor je huurauto in een andere staat achter te laten geen uitzondering. Voor de duidelijkheid: met "de auto in een andere staat" achterlaten bedoel ik qua locatie, niet de hoedanigheid. Californie en Nevada zijn bij mijn weten de enige uitzondering op de regel dat ongeacht waar je de auto inlevert, dit gratis kan doen.

Geen jaar is hetzelfde, zo ook de route niet, is mijn credo. Om mezelf dit jaar qua pecunia's wat meer lucht te geven, heb ik tegen de traditie in besloten om niet direct naar de westkust te vliegen, maar naar Chicago. Resultaat: een besparing van ca. 430 euro op de ticketprijs in combinatie met bijna 100 euro aan een upgrade voor een stoel met extra beenruimte. Daarnaast door het rondje compleet te maken hoef ik de zgn "one-way fee" niet te betalen, de fee die anders wel een rekening tevoorschijn zou toveren als ik deze niet terug zou brengen in de staat Illinois in dit geval. Met andere woorden, de kosten voor de benzine om de 10.000 km plus extra's af te gaan leggen zijn bij deze ruimschoots gedekt. Ruim genoeg om van het overgebleven voordat wat nieuwe kleding en schoeisel in te slaan.

Wat dat laatste betreft had ik me bijna bij de verhuurmaatschappij in mijn eigen voet geschoten om mijn begrote voordeel weer terug in te leveren. Laat me even bij het begin beginnen: De vlucht was een half uur eerder in Chicago gelandt, dat is al keurig. Tegenwoordig hebben ze bij de douane zgn. "Returning ESTA" klanten, waarbij je zelf via een kiosk je vingerafdrukken kunt afnemen, en daarna heel snel door kunt. Nog geen 20 minuten om je koffers te pakken en door de douane heen te gaan - scherpe tijd zeg ik zelf. Nu komt het geile van dit alles: bij de autoverhuur vroeg ik om een Chevrolet Impala, maar kijk eens meneer deze mooie Dodge Charger turbo met ik weet niet hoeveel liter en pk's? "Wat kost dat extra"? vraag ik netjes. Ik ben een Zeeuw, dat klopt maar laat even dat stigma van zuinigheid los. Dat heet efficient mensen. Naast het feit dat ze iedere keer proberen om me extra verzekeringen aan te smeren die duidelijk beschreven staan als gedekt op het verhuurcontract, liet ik me toch een beetje verleiden tot een upgrade. "Dat komt neer op $700 dollar extra" zegt ie. "Dat gaat um niet worden", antwoord ik heel netjes. "Hoeveel kun je dan doen?".... het blijft even stil.... ik zeg van eeeh ik dacht max $150 maar dat zal in schril contrast staan tot wat jullie graag willen zien. Lang verhaal kort, uiteindelijk kwam hij uit op $200 meer voor 29 dagen. Nog even een blik over mijn schouder en ondertussen gehoord hoor de motor klinkt denk ik, ach de dollar staat goed dus waarom niet. En het is ook gewoon geil zo'n kraam rijden. Afijn ik stap in, tot net voordat ik het terrein afrijdt, totdat ik een hogere macht tot mij hoor roepen (en inmiddels ook heb gezien wat dat kraam maximaal op een tank haalt, ca 500 km per tank en dan moet je het gaspedaal niet aanraken zeg maar). "Doe het niet, mijn zoon" straalt neer in mijn gedachten. Bijna 11.000 km met $270 dollar extra (incluis belasting) plus naar schatting nog eens $400 extra voor benzine, dat zijn investeringen die ik liever in andere zaken beleg. Met gepaste beleefdheid omgedraaid en vriendelijk gevraagd of ik nog even kon omwisselen en de extra kosten voor de upgrade kon storneren. Heb ik alsnog een Chevrolet Impala kunnen meenemen, eentje die ik eigenlijk de hele tijd al wou hebben. Keurige lui die me verder hebben geholpen, hulde voor deze knapen die prima snappen wat berouw is na een verkooppraatje van een gladde Harrie als collega.

Moraal van dit verhaal: als je enorm geil wordt van een dikke auto, kost dat vooral tijd doordat je je even van de wijs laat brengen voor hetgeen je echt wil. De deal was op zich niet slecht voor de autohuur an sich - maar het drankgebruik van deze Dodge gaat over de de rest van de vakantie veel te weinig voor mij overlaten. En dat kan ook weer niet de bedoeling zijn. Dat geintje heeft me ca 30-45 minuten extra gekost, tijd dat ik veel beter in Chicago zelf kon besteden. Goede oefening om even assertief te zijn en actie te ondernemen. Je leert er ook weer wat beter mee omgaan. Het is een beetje als een lekker wijf met dikke tieten - terwijl die opgepompt vol met boekweit zitten. Je betaalt bij de bakker toch ook niet voor gebakken lucht lijkt me.

Hieronder nog een filmpje die ik vanmiddag heb gemaakt tijdens het rijden richting het centrum.