Dragrace Sonoma

San Francisco, Californie

Een U bocht van heb ik JOU daar

De afgelopen jaren heb ik redelijk wat de verduren gehad bij de autohuurbalie op dit vliegveld. Een standaard vraag die je altijd voor je kiezen krijgt, is of je echt geen extra verzekeringen wil afsluiten met de verontwaardigde blik en soms cynische snauw achteraf als je deze vraag netjes afwimpelt. Een enkele keer ben ik uitgemaakt voor een idioot omdat ik een auto huurde vanaf San Francisco naar New York. Ik loop hier al lang genoeg mee om te weten dat het personeel hier vrij lang meegaat en ze ondertussen kan lezen. Voordat ik aan de beurt ben vraag ik me af of ze nu ook gaan mekkeren nu in voor 4 weken een auto huur, maar het afleverstation in Las Vegas slechts 900 km vanaf hier verwijderd is. De wijsneuzen die ik de afgelopen jaren voor mijn snufferd heb gehad, die waren er zoals gebruikelijk (zou met niet verbazen als hun slaapzak achter in het kantoor ligt). Deze keer iemand anders, Gee-Soez zou ik zijn naam uitspreken. Standaard riedel, of ik geen extra verzekeringen wilde en met minachting over mijn reserving voor een auto uit de "Premium" klasse adviseerde onze kundige knaap een upgrade naar een hogere klasse a raison een extra 3-400 dollar of zo. Kennelijk heb ik punten gescoord op mijn karma, want bij binnenkomst van de parkeergarage waren gewoon alle auto's in de klasse die ik had gehuurd op. OP. Da's nieuw voor me. Een alleraardigste mevrouw noteerde mijn naam en zei "We gaan ervoor zorgen dat u zo aan het rollen bent meneer". En verhip ze had gelijk. Een witte full-size SUV komt voorrijden. "Kijkt u eens, een gratis upgrade". Mag ook wel eens na al die jaren trouwe klandizie aan Alamo en National. In het vliegtuig had ik Leon, die toevallig naast me zat, een ritje naar de stad aangeboden zodat ie niet moeilijk moest doen met de trein en daarna een taxi te pakken. Ik zei eerst nog van: wellicht moeten er wat spullen op de achterbank met 2 grote koffers en handbagage. Full-size SUV komt voorrijden. Probleem opgelost. Zo hoort dat mensen!

Bij het invullen van 4 weken toeren, is 1 van mijn doelen de af te leggen kilometers (of mijlen in dit geval). Een minimum die ik altijd wel wil halen is 7000 mijl (zo'n sloridge 11.000 kilometer) in totaliteit. Dat zouden wel erg veel rondjes rijden worden als ik me direct in de richting Las Vegas zou begeven. De eerste profielschets van de route van dit jaar tekende zich grofweg uit naar Seattle, Minneapolis en Austin in Texas. Dat haalde het lang niet bij de kilometers-doelstelling, en met in de opgezette planning nog een weekje te versnaperen over kan ik net zo goed nog maar even een stukje doorrijden. De staat New Mexico ga ik dit jaar helemaal overslaan, waar ik later nog op zal terug komen om het waarom hiervan uiteen te zetten. Voor die laatste strook kom ik zo mooi aan de kilometers en zie ik ook nog eens wat. Meer van hetzelfde ondertussen, maar dat is niet erg als het bekende en leuke plekken zijn. Ondanks de vele vorige reizen heb ik nog zat leuke en opvallende nieuwe zaken kunnen vinden die zeker het bezoeken waard zijn. Maar uiteraard, daarover later meer de komende 4 weken.

Met betrekking tot de auto: Ik hoor op de achtergrond al geroezemoes van foto's, foto's, waar zijn de foto's? Geduld is een schone zaak. En zal morgen beloond worden.

Dragrace Sonoma

San Francisco, Californie

Het zen-moment in stress

Het is een bekend fenomeen, vakantiestress. Naarstig op de site van het knmi kijken wat het weer op de camping gaat worden volgende week, om er ter plekke bedrogen uit te komen. Of juist andersom. San Francisco is nu eenmaal een stad die geregeld ten prooi aan flinke mist, wat toch voor je eerste keer hier je behoorlijk de keel uit kan hangen als je je al verheugt over de mooiste foto's om aan je familie te laten zien van bijvoorbeeld de Golden Gate brug, hoe het HAD kunnen zijn. Als je pech hebt kan het nu eenmaal behoorlijk tegenzitten. Vanochtend op mijn rit over de Golden Gate de stad uit was er kennelijk eentje die er helemaal klaar mee was, slechts 1 rijstrook beschikbaar en ik zag de politie over de railing naar beneden kijken. Ik ga er van uit dat dit niet iemand betreft die vergeten is het touwtje vast te binden bij het bungeejumpen of baalt van het wisselvallige weer (want het is erg wisselvallig en fris tot nu toe), maar als het is waar het op lijkt, dan is dat natuurlijk zeer betreurenswaardig. Het is zeker niet de eerste keer dat dit gebeurt (al sinds 1937 wat ik zo op internet lees) maar goed leuk is anders. Als het serieus om het weer te doen was geweest, had hij/zij nog beter even geduld kunnen hebben. Niets is zo veranderlijk als het weer en zeker hier rond de baai.

De stress die ik over het algemeen ervaar is: de huurauto. Ik verheug me niet meer op Amerikaans staal, ik eis het tegenwoordig. Niets drukt de vakantievreugde meer dan in een blik gestouwd te worden, wat ik nu eenmaal niet kan vereenzelvigen met het land zelf. Geen Nissan, geen Hyundai en zeker geen Kia. De schrik sloeg me gisteren om het hard toen ik werkelijk geen enkele premium-auto zag staan en met nog een aantal andere klanten het maar afwachten is wat het gaat worden. Zodra de kandidaat bekend is en akkoord bevinden, kan ik op pad. Dan is dit, samen met het passeren van de douane en op tijd aan de bar bij mijn favoriete lunchtent, het zen-moment van de dag. Mijn bloeddruk daalt en helemaal met een afgetopte upgrade naar een full-size SUV kan dit gewoon niet meer stuk. De Buick Enclave, en dat schip doet zijn naam eer aan. Ik begin er al een beetje spijt van te krijgen dat ik al een aantal motels op voorhand heb betaald, ik kan net zo goed hierin overnachten. Geen probleem.

Als laatste voor vandaag nog een stukje honkbal van vanavond, de Giants thuis tegen de Cardinals. De wedstrijd die ik vorig jaar heb bijgewoond was niet om aan te gluren, deze daarentegen was prima vermaak en ik moet zeggen dat dit me ook wat scherper heeft laten opletten bij de wedstrijd. 8 tegen 2 voor de Giants met een homerun. Na de wedstrijd samen met Kimberly nog even naar het museumcafe "Specs" geweest, een verzamelplaats van kunstgekken, halve zolen en verdwaalde zielen. Het is niet je standaard cafe zeg maar, zeer interessant volk in zekere zin maar erg vriendelijk en in voor een praatje. Voor zover dat gaat natuurlijk. Oh ja de foto's van de auto, die zie je hier. .

San Francisco, Californie

Korte notitie

Voor vandaag valt er vrij weinig te melden, dus hou ik het ook bij deze kort. Vanmiddag samen met Kim naar een vuurtoren geweest (Point Bonita), wat een heel mooi uitzicht biedt over de baai en de Golden Gate. Mits het niet mistig is natuurlijk. Voor diegenen die gevoelig zijn voor de slechte weersomstandigheden rond de baai dit weekend: handjes goed vast aan de railing van de brug lopen zodra je terugloopt de stad in. Hou het gezellig voor iedereen en ook voor jezelf, zo erg is het allemaal niet.

Praktisch wel is dat ik mijn auto de afgelopen dagen bij Kim voor de deur heb kunnen laten staan, morgen ga ik eens kijken of ik met de bus of met de boot naar haar toe ga zodat ze me niet steeds speciaal uit de stad op moet komen halen. Voor mij scheelt het zeker $80, geld wat effectiever beter besteedbaar is aan andere zaken dan ook nog een keer hotel voor de auto. Dat is wel een klein nadeeltje met een SUV, parkeergarages hebben soms goede aanbiedingen maar rekenen standaard de volle mep voor een nederzetting waar ik in rijd. Morgen ga ik de Enclave een stukje laten warmdraaien naar Red Bluff, met op de maandag een flinke stap naar het noorden richting Portland en de dag erop naar Seattle via Mount Rainier. De echte rariteiten waar ik altijd naar op zoek ben, die volgen in de dagen erna. Blijft u vooral volgen, lieve kijkbuiskindertjes.

Red Bluff, Californie

Met de trein zou je er al zijn, met de boot geen gekloot

Maar waar zouden we zijn zonder het stalen ros op vier wielen? Nog steeds op het station, een verlaten bushalte of aan de kade. Je kunt zeggen wat je wil, zonder auto zijn ben je niet mobiel en flexibel. En zeker hier. Mijn auto was nog een nachtje uit logeren in Novato, zo'n 25 mijl uit de stad vandaan (daar koos ik zelf voor in verband met de parkeerkosten), en moest me vanochtend nog gaan bezinnen hoe ik de overkant van de baai ging bereiken. Treinen heb je hier wel, maar die gaan voor mijn bestemming niet de goede kant op, dus die vallen af. De bus zou kunnen maar dat kost me bijna twee uur, ook niet echt mijn voorkeur. Dan maar de boot, maar de eerste vertrok pas om 12:40, het is natuurlijk zondag. Ik besef me nu weer even hoe onthand je bent zonder auto. Maar op een dag als deze is het zeker geen straf om het prachtige uitzicht te hebben over de skyline, de Golden Gate en Alcatraz.

Met de tijd die ik kwijt was door het later vertrekken uit de stad, nog even lunchen en doorrijden naar Red Bluff waar ik nu zit, zorgde ervoor dat ik mijn bezoek aan het Jojo-museum heb moeten aflassen omdat de openingstijden niet echt meer haalbaar waren. Gelukkig kon ik nog wat creatiefs vinden, en dat is het kunstwerk op de foto's hier rechts. Het is 1 kunstwerk, vanaf de ene hoek zie je een kat, vanaf de andere een hond. Erg leuk gedaan. Ik moest gewoon iets aparts hebben om te fotograferen zoals dat een sport voor me is. Er volgt nog veel meer van dit soort rommel de komende weken.

Eugene-Springfield, Oregon

Stille Willie op spreekuur

Ik was alweer vergeten hoe mooi de staat Oregon is. Volgens mij ben ik voor het laatst in 2013 met mijn ogen dicht dwars door deze staat heen gereden, want ik kan me er me weinig meer van herinneren. De foto die je hierboven ziet is Mount Shasta, dat is nog Californie, maar Oregon heeft Mount Helen, ter hoogte van Portland. Tijd om de kustweg te nemen heb ik niet (en tijd is een keuze) maar de interstate 5 naar Portland is een plaatje om doorheen te rijden. Tot aan Roseburg rij je op slingerende bergwegen, stijl genoeg om de vrachtwagens met hun waarschuwingslichten voort te doen kruipen. Het stikt hier van de wijnboerderijen, is allemaal lekker maar ik kies bier over wijn en pak een koude rakker vanavond. De horeca rond het Super 8 motel waar ik nu verblijf is rijkelijk bedeeld, met 2 brouwerijen op kruipafstand. Tijd is een keuze, en slechts eenmaal besteedbaar. De tijd die ik nu kwijt ben aan het tikken van deze onzin gaat weer van mijn effectieve drinkbare tijd af. Moet je geloven hoeveel ik over heb voor diegenen ik hun ochtend aan het begin van de werkdag met koffie enigszins draagbaar kan maken. Nu ik het zo zeg, krijg ik het gevoel dat dit dagelijks bloggen ook een maatschappelijke functie heeft. Als ik die lijn verder doortrek, zie ik kansen om deze maatschappelijke functie in de praktijk te kunnen brengen hier. Eugene-Springfield heeft mijn hulp nodig, en wel snel.

De maatschappelijke functie waar ik best een praktijk van zou kunnen maken hier, is naar aanleiding van mijn bezoeken aan 2 tapperijen "Gateway Tap House" en de "Hop Valley Brewing". De eerste is een sports bar, luidruchtig wat erbij hoort voor het sport kijken. De tweede heeft meer weg van een restaurant maar ook wat tv's opgehangen voor de sportliefhebbers maar zonder geluid. De klandizie heeft 1 ding gemeen: hun microfoon staat op mute. Het is net als een frequentie op de radio die alleen lokale bewoners kennen om met elkaar in code te kunnen communiceren. Het is een beetje een inteelt gemeente krijg ik zo het idee, ons kent ons en de rest krijgt de bons. Ik ga me ook niet in allerlei bochten wringen om maar een gesprek aan te kunnen knopen, ze moeten hier inzien dat IK wat te vertellen heb en niet dat slappe gelul wat ik van hun door mijn oren moet laten galmen. Je moet je een bar voorstellen waarbij iedereen een biertje voor zijn/haar neus heeft staan en alleen maar voor zich uitstaart, elke vorm van oogcontact vermijdend. De serveersters zijn op zich wel in voor een praatje, maar die zijn daarnaast ook aangenomen om mooi te wezen en daarna met je af te rekenen. Daar is voor de rest niet complementairs aan. Stille Willie is gewoon onderdeel van het decor.

De foto rechtsboven is een Volkswagen Spider beetle, en staat langs Frontage road in Wolf Creek, Oregon. Niets speciaals verder, dit zie je wel vaker. Maar net als gisteren moest ik even wat hebben qua rariteit. De muurschildering van de Simpons hier in de stad is te vinden op 501 Main street. Morgen gaat de reis verder naar Seattle via Mount Rainier. Tot morgen.

Seattle, Washington

Mount Rainier is niet hier

Het is een beetje kiekeboe want Mount Rainier met je speelt. De berg laat zich van een afstand redelijk goed zien op de weg hier naar toe, maar draagt wel een boerka. Het is een flinke rit, zeker nog 2 uur van de snelweg af langs kronkelende bergwegen - het moet je maar liggen. Eenmaal boven ben je er nog niet, wil je uberhaupt wat zien dan mag je eerst een trail lopen van een kilometer of 2-2,5 en dan kom je als het om de ijstop van Mount Rainier gaat bedrogen uit. Het is behoorlijk steil, gedeeltelijk over verharde paden maar verderop worden het traptreden gefabriceerd van allerlei stenen en bergpaden. Een afdaling op mijn tempo met lange latten kost al ruim een half uur over alleen al. Het zicht op Mount Rainier zelf was de hele tijd bijna nihil, op de foto hierboven kun je ongeveer bovenaan in het midden van de foto de bergtop zien, een kleine kiekeboe wat me gegund was vanmiddag. Maar verder is het uitzicht adembenemend mooi als je om je heen kijkt en de paden helemaal naar beneden ziet lopen die je net heb bewandeld. Het was zeker niet koud, maar een beetje winderig net zoals me zelf. Met een windje in de rug terug naar beneden volgende het aroma me nog even, het zullen wel de kippevleugeltjes in licht onvlambare saus zijn geweest van gisteravond. Foto's van vanmiddag zie je hier.

Voor de komende 2 nachten verblijf ik in Seattle, in het Fremont district. Niet te ver van de stad af en op het eerste zicht best een leuk gedeelte van de stad, ziet er levendig uit. In ieder geval veel minder zwervers dan in het centrum, want daar stikt het er van.

Seattle, Washington

Huub Huub! Barba-Truck!

Hoe geweldig was het om zomaar een gratis upgrade te krijgen naar een slagschip van een auto, voor noppes. Wat er niet bij inbegrepen zit, is de extra benzine die dat beest slurpt. Een beetje naief was ik denk ik wel toen ik voor het eerst moest tanken met de Buick, ik dacht met 40 dollar zit ie wel weer aardig vol. Niets is minder waar. Laat ik meteen maar het aloude stigma wat op ons Zeeuwen rust van stal halen en meteen de vooroordelen onderuit schoffelen. Wij Zeeuwen zijn niet zuinig, maar prijsbewust. Met een roadtrip van over de 10.000 kilometer ga ik mijn budget voor benzine begin van de 3e week al verstookt hebben, de Buick haalt krap aan 20 mijl per gallon (dat is ongeveer 1 op 8) dus Zeeuw of geen Zeeuw, ik denk dat dit bij de meesten wel hout snijdt om hier iets aan te doen. Zo'n kraam rijden is leuk maar het moet ook haalbaar zijn.

Dus vanochtend ben ik even naar het vliegveld van Seattle gereden en de auto omgewisseld. Ik had het eerder al in Portland geprobeerd, maar ze hadden alleen nog een paar Aziatische modellen staan. Ik wil Amerikaans staal dus was een no-go. In Seattle stond deze rakker hieronder, ik heb deze al een paar keer eerder gereden en haalt met gemak 1 op 13/14 km uit ervaring. En het is een wat nieuwer model met een zonnedak erin, ook wel leuk. Morgen gaat de reis oostwaarts de staat Washington uit naar Moscow, Idaho.

Moscow, Idaho

Het codewoord is Nederland

Seattle lijkt in meerdere opzichten op San Francisco: het ligt allebei aan de oceaan, is op steile heuvels gebouwd, en het kan een draak zijn om tijdens werkdagen de stad uit te geraken omdat je een brug over moet steken. Mijn navigatie vond het nodig om me een paar keer een doodlopende straat in te dirigeren terwijl ie toch echt van mening was dat dit de snelste route was naar de oprit tot de snelweg. Eenmaal op de Interstate 90 na een bezoekje aan het bananen musuem ten zuiden van Seattle, is dit een prachtige route om te rijden. Enorme bergen en indrukwekkende bergpassen op hoge bruggen, waaar je het tegemoet komende verkeer in de verte voorbij ziet komen. Ter hoogte van Ellensburg vlakt het parcours af en zie je niets anders dan uitgestrekte landbouwvelden.

Op weg naar Moscow waar ik vandaag verblijf in de staat Idaho had ik ook nog Dick & Jane's art spot op het programma staan, in het plaatsje Ellensburg in de staat Washington. Bij aankomst even rond de prive-residentie heengelopen, wat foto's gemaakt en het gastenboek getekend, maar het leek even alsof er niemand thuis was terwijl de auto wel voor de deur stond. Op een gegeven moment komt de vrouw des huizes naar buiten, groet me en ik stel me kort voor met de reden van mijn bezoek. "Waar kom je vandaan" vraagt ze. "Nederland", zeg ik. Oh, maar in dit geval als je helemaal uit Nederland komt, mag je wel even in de tuin rondlopen en foto's maken. Het is een ietwat fragiele vrouw van 74 jaar, en begrijpelijk voorzichtig als er een 2 meter lange knoest voor je neus staat van wie je in eerste niet weet wat ie moet van je. In ieder geval kom ik geen koekjes verkopen, zoveel was wel duidelijk. Maar Nederlanders staan goed aangeschreven over het algemeen, en opent deuren die anders gesloten blijven. Voor een kijkje achter de schermen, kijk dan even hier.

Missoula, Montana

Je wordt vanzelf er een keertje goed in

De beagle die je hierboven ziet, is een 2 kamer bed en breakfast in het dorpje Cottonwood, in de staat Idaho. Net als zovaak ik heb ervaren met het bezoeken van dergelijke creaties, blijkt er veel meer achter de schermen te gebeuren dan enkel de 2 honden op de foto hierboven die ik eerder op internet had gezien. Het is een creatie van Dennis Sullivan, en heeft zichzelf door de jaren heen het vak van timmerman en kettingzaag-artiest zeg maar aangeleerd. Toen ik hem sprak vanmiddag zei hij dat hij toen hij begon met de bouw erg veel kritiek kreeg, en er niet veel van terecht zou komen. Nu 30 jaar verder is het mooi om te zien wat doorzettingsvermogen kan doen. Naast het 2 kamer appartement heeft hij er nog veel meer kleine hond-gebouwtjes bij gezet en allerhande kunstwerken gesneden met een kettingzaag uit hout, als bijvoorbeeld een brood met sneetjes brood, een grote broodrooster maar het meeste wat hij maakt zijn kleine uit hout gesneden Beagles. Allemaal uit de pols gesneden en oog voor detail: de honden krijgen allemaal een rode zakdoek om de nek, een hondenpenning en ze krijgen ook hondentraining. Deze hondentraining houdt het volgende in: hij houdt ze voor een open vuur en zegt "en nu braaf zijn, of anders". Iedere hond slaagt met vlag en wimpel voor de trainig. Zijn vrouw Frances werkt ook mee met het in de olie zetten en beschilderen van de honden. Wat ik van hem begreep dat zij ook een keer in het Nederlandse programma Galileo zijn geweest. Met pensioen gaan doet ie ooit nog wel een keer. Hij vertelde me dat er nu nooit eens een jonge knul binnen kwam lopen die het vak wilde leren. Dus met pensioen gaan kan nog niet, maar wat moet je anders met je vrije tijd. Gewoon doen waar je goed in bent maar vooral leuk vindt. Dat hou je je het langste vol. Een verdere impressie van de Dog Bark in vind je hier

De Chrysler 300c die ik nu rij, daar ben ik zeer tevreden over. Luxe, ontzettend krachtig maar ook zeer zuinig in verbruik. Het scheelt op een klein beetje na de helft in verbruik met de nederzetting van een Buick waar ik eerder mee gereden heb. Voor het geld wat ik hiermee bespaar, besteed ik aan benzine voor mezelf. Gisteravond bij de Tamarack Brewing in Missoula beland, leuke stek en goede sfeer. Raakte aan de praat met een alleraardigste Amerikaan hier uit de buurt en kreeg een lift terug naar het motel. Helemaal goed. Voor nog wat foto's van de auto, kijk even hier.

Bozeman, Montana

De artiestenuitgang

Vanmiddag voelde ik me toch een beetje onwennig toen ik een stuk door het gras moest lopen om een foto te maken van het pyttoreske Anaconda, in de staat Montana. Een beetje huppelend zeg maar, net alsof je op hete kolen zou lopen, om maar zo min mogelijk contact te maken met de grond. Je weet maar nooit wanneer er een anaconda opduikt. Of zou het gaan om het type anaconda dat alle vrouwen de stuipen of het lijf jaagt (of juist niet). Nee, Anaconda is een mijnstadje, vernoemd naar een lokaal mijnbedrijf. Anders had het Copperopolis geheten, maar die bestond al.

Er zijn hier langs de Interstate 90 zat dingen om te doen. Je kunt naar het museum of the Rockies of mineralen zeven, ik heb een bezoekje gebracht aan het Montana prison museum. Je kunt een self-guided tour doen langs de verschillende gebouwen en compartimenten, het is een populaire plek geweest die een maand nadat "de deuren geopend werden" al overvol zat en vanwege het klimaat bar koud kon zijn of loeiheet, zonder verlichting of ventilatie. Op wikipedia staat hierover een lang artikel beschreven wat best de moeite waard is om eens even voor te gaan zitten. Nog even over open deuren gesproken, de poort van deze oude gevangenis stond wagenwijd open aan de achterkant. Ik was per ongeluk een stukje verkeerd gelopen en kon zo naar buiten lopen (en ook naar binnen). Als ik deze artiestenuitgang had geweten, had me dit weer een kaartje gescheeld aan de kassa. Maar, omdat ik een brave knul ben, bewandel ik het rechte pad. Stond in het ANWB 100.000 stratenboek, onder de R van Recht. Naast de gevangenis hebben ze een zeer uitgebreide collectie aan auto's (ruim 160), de foto rechtsboven is de Ford Shelby GT 500. Als de achterdeur van de gevangenis toch openstaat, is het toch erg handig dat je als gedetineerde meteen in zo'n auto weg kunt scheuren. Wat een service!

Morgen wordt een stuk toeren, zo'n 750 kilometer. Wat ben ik blij met de Chrysler 300c. Dit is de 4e die ik ondertussen rij, en sinds het oude type 300 die maar krap 1 op 10 haalde vergeleken met de luxe van nu en het verbruik wat veel beter ligt, is het een genot om te rijden.

Dickinson, North Dakota

Mag ik de letter "K" alstublieft?

Leontien, draai het bordje maar om. De letter K moet er gewoon tussenzitten. Ik wacht gespannen af als je naar het bord loopt. Maar dan manouvreert ze met een schijnbeweging en een cynische lach weer terug naar haar staanplaats. Dat is raar. Het behoort er toch echt tussen te zitten. Vanmiddag kreeg ik wat lichte trek op een ritje van 740 kilometer van Bozeman naar Dickinson in de staat North Dakota. Dat Leontien de letter K niet heeft omgedraaid, heeft mij eigenlijk ook al genoeg moeten waarschuwen om zelf ook om te draaien. Ik ga naar binnen. Ik bestel duidelijk de driedubbele burger met nuggets. Ik spel mijn naam letter voor letter. De bestelling arriveert (na veel te lang wachten eigenlijk). Ik weet niet hoe Dusti het voor elkaar heeft gekregen, maar ze heeft mijn voornaam bijna verbasterd tot "Gremlin". Tot daar aan toe, ik kan best veel hebben. Als ik eenmaal de folie van de burger afwikkel, zit daar ook nog een keer de verkeerde burger in, een Baconator. Klinkt niet als een Triple Dave zoals besteld. Dat de "K" van kwaliteit in deze vestiging van Wendy's in Miles City (Montana) ver te zoeken is, blijkt te meer dat er eerst een medewerkster na een cynische woordenwisseling kwaad is weggelopen en er daarna er nog vrolijk op los wordt gescholden achter de toonbank, met de klanten op de eerste rang om hiervan mee te genieten. Nou Wendy, als kwaliteit in je recept zit, stof het kookboek eens goed af en ga er nog eens lekker voor zitten.

De rit van Bozeman naar Dickinson vandaag is lang en vlak, heel veel boerenland met mijlen lang niets eigenlijk. Het mooie is wel dat er van tijd tot tijd oases zijn die ook daadwerkelijk bestaan. Dickinson is de eerste fatsoenlijke plek met behoorlijk wat motels, tankstations en restaurants net zoals Sanfords Grub&Pub op de foto rechtsboven. Als een hele tijd aan het rijden bent, je trek krijgt en de auto ook begint aan te geven dat er toch echt wat in moet, is dit een prima plek 50 mijl over de staatsgrens om even te verblijven. Foto's van wegen zeggen niet zoveel, daarom heb ik een kort stukje gefilmd zodat je beter een idee krijgt hoe rijden over deze uitstrekte wegen leuk blijft met een lekker stukje country muziek op de radio. Zal ik morgen ook nodig hebben, dan volgt een rit naar Fargo (ook North Dakota) maar niet zo lang als vandaag, slechts 4 uurtjes. Kan het lekker op het gemakje aandoen.

Fargo, North Dakota

Met de complimenten van de taxi

De foto van de "Tin Family" en de sprinkhaan op de foto's, zijn creaties van Gary Greff langs de weg die naar het afgelegen en kleine Regent leidt in de staat North Dakota. Ik was hier 6 jaar geleden al eens geweest, en omdat deze staat gewoon groot en leeg is plus weinig interessants te bieden heeft, besloot ik deze route genaamd "Enchanted Highway" nog een keertje te rijden. In het dorp zelf echter was er wel wat gebeurd de afgelopen jaren, hij heeft er een motel bijgebouwd genaamd de "Enchanted Castle". Gary was er toevallig vanmiddag, en was maar al te blij om me even rond te leiden. De kamers zijn in middeleeuwse stijl gebouwd, sommigen met hot-tub in de kamer en een compleet keukenblok. Het zijn meer suites dan motelkamers eigenlijk. Compleet met de in middeleeuwse stijl gebouwde steakhouse (Excalibur) is dit veel groter dan het van buiten lijkt. Gelukkig zijn de sanitaire voorzieningen wat moderner van aard. Al met al vind ik het nog al een complex wat hij heeft opgebouwd voor zo'n klein en afgelegen dorpje, waar eigenlijk zelf niets te beleven valt. Van wat ik heb gehoord is dat hij het moet hebben van jagers. Als je een keer in de buurt bent, zeker een keer bezoeken.

Vanavond in Fargo bekroop me bij aankomst al een beetje het gevoel van, hier ga ik niet vrij uit rondlopen. Had ik eigenlijk niet verwacht, ik wou naar het centrum toelopen om wat te eten en te drinken, maar heb toch maar de bus gepakt. Als ik de chauffeurs gadesla zijn ze hoofdzakelijk van de afdeling Indian Curry en Rappers. Na het busritje beland bij de Fargo Brewery, en ik voelde het aankomen: dit wordt mijn eerste taxirit die ik moet gaan nemen. Met slechts een paar klanten in de zaak raakte ik toevallig aan de praat. Wat ik merk is dat ik mensen enthousiast kan maken over alle ervaringen en verhalen die ik zeer overtuigend kan overbrengen. Niet overdreven of opgedrongen, maakt deze conversatie net zoals anderen de afgelopen paar weken een soort van gezellige band. Het echtpaar die ik vanavond sprak, drongen er bijna op aan om me een ritje terug naar het motel aan te bieden. Ze woonden toch in de buurt, en ik had weer een veilige rit naar huis. Geld voor benzine hoefden ze niet. Sorry voor Taxi snelle Appie, geen ritje voor jou vanavond.

Minneapolis, Minnesota

Doet u mij maar een paar van die fijne Kaplaarzen. Van rubber.

"Hoeveel kosten ze?" vraag ik aan de verkoper. "65 dollar" zegt hij. Dat is geen geld. Diep binnengedrongen in de binnenlanden van de staat Minnesota, met eigenlijk alleen een bezoekje aan de Nyberg sculpture park op het programma, waarvan je de voorbeelden op de foto's kunt zien. Toen ik het nabijgelegen tankstation binnenstapte, viel ik wel erg op tussen de Cees Camouflage's en de Steven Stuurboord's zeg maar. Naast dat je hier wat allerhande zaken kunt krijgen (als koffie, fris, bier, snoep etcetera) heeft men hier ook een rijke keur aan visgerei. Een aparte kamer is gevuld met levend aas, het is net alsof je een zakje snoep volschept.

De foto hierboven is de Spongebob achtbaan, 1 van de achtbanen in de Mall of America. In 2010 al eens eerder geweest, ik moest net even wat pins ophalen van het hardrock cafe hier. Je kan makkelijk verdwalen in dit winkelcentrum, alsmede je auto niet meer terugvinden als je niet goed oplet waar je hem ook alweer hebt geparkeerd. Morgen staat het Museum of Spam op het programma.

Austin, Minnesota

Nog een SPAM-tastische dag verder

Spam werd in 1937 door Hormel geintroduceerd en is sindsdien onbetwist kampioen van het "mysterie vlees". Terwijl iedere Amerikaan van deze wat glibberige substantie in blik heeft gehoord, slechts enkelen kennen de historie van dit product. Sommige mensen beschrijven SPAM als "Something Posing As Meat" (iets wat lijkt op vlees) of "Specially Processed Artificial Meat" (speciaal kunstmatig gemaakt vlees). De naam SPAM is ontleed van de woorden "Spiced ham" of het acroniem "Shoulders of Pork and Ham". Je zou het ook kunnen omschrijven als "Swine Parts And More", een beetje zoals wij de inhoud van frikandellen zouden omschrijven (gemalen koeienkut). Hoe dan ook, niets maakt meer indruk op de vrouwtjes dan expertise over goed geconserveerd vlees. Hieronder vinden jullie hieronder een aantal cruciale feitjes en aantallen waarmee je zeker gaat scoren. Vertel dit op het eerstvolgende singles-event en aanschouw hoe de vrouwen voor je voeten flauwvallen.

Feit 1 Porky's brutale vriendje

Om de oorlog te ondersteunen, bedacht Hormel een mascotte genaamd Slammin' Spammy. Het boos kijkende, bom gooiende varkentje werd geschilderd op vliegtuigen, afgebeeld op posters en afgedrukt op t-shirts. Vreemd genoeg was Spammy meer ontzet over de oorlog dan het feit dat circa 20.000 van zijn varkensvriendjes per dag door de vleesmolen gedraaide werden om als ingeblikte voorraad voor lunch te dienen, die door de legers werden groots werden ingeslagen.

Feit 2 Op het podium

SPAM heeft een belangrijke plek veroverd in de pop muziek, dankzij een stelletje Britten. De ingeblikte delicatesse maakte zijn tv debuut op "Monty Pythons Flying Circus" in 1970. Een collecters-item editie van SPAM - Stinky French Garlic - werd gemaakt om de opening van "Spamalot" in Londen te vieren. Het zal je niet verrassen dat het de stinkende SPAM veel beter smaakte dan wat dan ook in het culinair-gebrekkige land. Zij echter hebben SPAM geportretteerd als zeer slecht smakend en niet te ontwijken, dat deze karakteristieken hebben geleid naar de term SPAM-email.

Feit 3 In het blik

Ondanks dat veel mensen SPAM "mysterieus vlees" noemen, hebben de ingredienten altijd duidelijk op de verpakking gestaan. The klassieke variant is gemaakt van varkensschouder, ham, zout, water, suiker, aardappelzetmeel en sodium nitraat (om het geheel roze te houden). In tegenstelling tot hotdogs, bevat SPAM geen lippen, kont of andere "mechanisch gescheiden onderdelen".

Feit 4 Aloha

Hawaii staat bovenaan als het om SPAM consumptie gaat met 7 miljoen blikken per jaar. Het kan worden gekocht in de supermarkten, is opgenomen in het Mc Donalds menu en exquise geserveerd bij sterren restaurants, dat SPAM zou eigenlijk op de nationale vlag moeten staan. Gevoerd aan de arend en bezongen in het staatslied.

Feit 5 De aantallen

Hormel produceert 44000 blikjes SPAM per uur. Als dat al veel klinkt, bedenk dan dat deze delicatesse in 41 landen in 14 verschillende smaken te verkrijgen is. In 2007 werd de mijlpaal van het 7 miljardste verkochte blike SPAM bereikt. Wat kritikasters ook zeggen, de wereld houdt gewoon van SPAM!

Het museum is klein maar heel leuk ingericht, informatief, een speelhoek voor kinderen waar ze zelf zogenaamd blikjes SPAM kunnen maken en het personeel is erg vriendelijk en deelt stukjes SPAM uit. Kwam goed uit, ik had nog niet ontbeten. Voor meer foto's van het SPAM museum, vind je hier. De muziek die ik erbij heb gedaan, kreeg op attentie van 1 van de medewerkers hier. On een groot touch screen scherm voor informatie over alle landen waar SPAM wordt verkocht, kwam ik mijn nieuwe held tegen. Hier ga ik albums van kopen.

Forest City, Iowa

Elluf-en-der-tug

Winnebago Industries is begonnen in 1958 in Forest City, Iowa vernoemd naar de streek waar het was gevestigd. Na het bouwen van trailers is Winnebago in 1966 begonnen met de bouw van campers (of RV's), ook wel "motor homes" genoemd. De fabriek hier is 200 hectare groot en de productie-lijn wordt door de werknemers "Big Bertha" genoemd. Op een ruim 300 meter lange productielijn kruipen de motor homes op een snelheid van zo'n 50 centimer per minuut voort. Zodra de basis bouw af is, worden de RV's naar een ander gebouw gereden om daar de meubels en raambeschermers in te bouwen. In Forest City wonen circa 4500 mensen, waarvan er 3500 bij Winnebago werken.

Mij wordt zo nu en dan wel eens gevraagd, waarom ik nooit heb overwogen om met een RV (Recreational Vehicle, ofwel een camper) te huren. Een korte overpeinzing is voldoende om deze vraag met ja te beantwoorden - ik heb het overwogen maar dit ga ik nooit doen. De volgende zaken spelen daarbij een rol:

- Is een 8 meter lange camper op basis van een truck-chassis nu zo makkelijk om te besturen? Ik denk van niet. Overigens zou ik ook niet het risico willen lopen dat in geval van samen reizen de ander na 10 minuten rijden er al de brui aan geeft en dat ik alles moet doen. Het is namelijk geen luxe auto.

- Je zult in zo'n compacte ruimte een vluchtplan moeten hebben om uberhaupt al het bed te kunnen kruipen om je daarna in het toilet (als die al in je RV zit) te moeten persen.

- Ben ik bereid om ver buiten grote steden te gaan staan omdat ik dat kreng gewoon niet in de stad kwijt kan? Dit is een no-brainer. Tenzij ik misschien genoeg budget zou hebben om een luxe auto als aanhangwagen achter de RV zou kunnen sleuren. En daarachter nog een boot. Misschien zei ik.

- Dan heb je nog het interne riool wat je de hele weg meesleept in je eigen auto. Gaan we niet doen. Voordeel is wel dat je kunt dreigen om de plee door te trekken als er iemand achter je zit te bumperkleven.

- Qua benzine, ik denk dat na elke paar honderd mijl die ik met zo'n kraam kan afleggen me kapotschrik bij de benzinepomp. Zelfs wanneer de benzine hier veel goedkoper is. Ik weet het, motels moeten ook betaald worden maar staanplaatsen zijn ook niet gratis

Tot zover mijn overpeinzing over het wel of niet rijden van een RV. Op de tour van vanmiddag in Forest City was het ouderdom troef. Met respect overigens hoor, maar alles wat ik tot dusver voorbij heb zien schuifelen hier, is ver over de pensioensgerechtigde leeftijd heen (behalve in de fabriek natuurlijk). We kunnen dus stellen dat wanneer je 4500 inwoners hebt waarvan er 3500 bij Winnebago werken, er dus 1000 pensionado's overblijven. Min 1. Het kleine meisje naast mij in het tourbusje van 7 jaar oud kon weinig verschil maken in het omlaag trekken van de gemiddelde leeftijd. Ik heb bijna de hele tour haar aan mijn horen hebben hangen waar ze naar school ging, dat ze eigenlijk les had moeten hebben, wie er allemaal op d'r verjaardag waren, dat pappa en mamma (hoe kan het ook anders) hier aan het werk waren, etcetera. Etcetera. Etcetera. Wel schattig hoor en ze vond me heel aardig en met een leuk accent praten. Gelukkig ben ik niet van het type dat hiervan gaat blozen zeg maar. De tour an sich duurde behoorlijk langer dan ik vooraf had ingeschat, maar als de equipe begrijpelijk wat trager is (en er altijd wel iemand is die bij de vraag "Zijn er nog vragen" de stilte helaas doorbreekt. Maar goed. Best indrukwekkend om een beetje een indruk te hebben gekregen van hoe Winnebago's in al hun soorten en maten worden gebouwd.

Breda, Iowa

Doe er maar 10

Als er zo'n schattig klein jochie of meisje voor de deur staat met de vraag of je zelfgemaakte koekjes wilt kopen (ook al zien ze eruit als brokken beton), dan smelt je toch meteen en koop je meteen een hele zak? Nu ben ik allang niet klein meer laat staan schattig, het wordt eerder "gij zult kopen" en "hoe wenst u af te rekenen". De dames van eethoek "Kay's Korner" zijn allemaal twee koppen kleiner, maar ze waren al bekend met deze grote reus - van 2 jaar geleden. In september 2014 kwam ik Breda in de staat Iowa via google maps toevallig op het spoor, en besloot een bezoekje te brengen aan dit gelijknamige dorp. Lang verhaal kort, de lokale nieuwsreporter heeft een foto van mij geplaatst op de voorpagina van hun lokale nieuwsblad "Breda News" en mij daarvan een kopietje opgestuurd. Vanmorgen stond ik met een zelfgemaakt fotoalbum over ons Breda voor de deur, en voordat ze er echt goed hadden ingekeken had ik al een bestelling van 10 stuks te pakken. Ik ben warm onthaald, te eten gehad, verse stukken taart meegekregen een een mooie blauwe sweater cadeau gehad. Mensen zijn ontzettend vriendelijk in een dorp als deze, mensen zwaaien naar je ongeacht of ze je nu kennen of niet. Het is de goede oude tijd die hier nog goed is blijven hangen.

Vanmiddag ben ik door Dorps-oudste Bob een stukje rondgereden door Breda, wat 450 inwoners telt. Er zijn in totaal 5 ondernemingen welke 30 of meer werknemers in dienst hebben. Eentje daarvan is Snappy Popcorn, waarvan je het riante onderkomen op de foto rechts kunt zien van de eigenaren. Die snappen wel wat je met mais kan doen. Een ander onverwacht uitstapje was naar de lokale brandweerauto-bouwer, genaamd Toyne. Van origine is dit bedrijf gestart als hoefijzers-dealer, maar is op een gegeven moment brandweerauto's daarvoor in de plaats gaan doen. Rondleiding gehad van een medewerker van hun, heel leuk en informatief en geheel vrijblijvend. Ze maakten zelfs tijd in hun lunchpauze hiervoor om me even rond te leiden. Al met al leuk om hier weer eens terug te zijn, en ik zou gewoon de volgende keer eens een nachtje moeten overblijven hier om het nachtleven eens in te duiken.

Pella, Iowa

Op d'n Hroe ist hezelligur (zelfs op maandagochtend)

Het is zaterdagavond, en je wilt ergens gaan eten maar hebt nog niets gereserveerd. Dat is vaak best problematisch als je rond spitsuur aan tafel wil zitten. Pella (Iowa) is een dorp ooit gesticht door een stel Nederlanders uit de regio Gelderland. Compleet met windmolens, typische huizen zoals je deze o.a. in Amsterdam zou vinden, en straten met klinkers. Nederlandse namen zie je overal hier in het straatbeeld. Wat ik minder in het straatbeeld zie, is volk. Op d'n Hroe is hezelligur. Voor diegenen die dit niet kunnen lezen, "d'n Hroe" is een Zeeuws-Vlaamse verbastering voor het dorpje Groede, gelegen achterin het pyttoreske Boerenhol. Het is een populaire badplaats waar het volgens mij op maandagochtend nog bruisender is dan hier op zaterdag. Gelukkig heb ik nog een kroegje kunnen vinden, van de buitenkant leek het niet veel maar eenmaal binnen zag ik ruim 50 bieren van de tap uit de regio. Was mijn zaterdag toch nog een beetje gered. Voor wat meer inzage, kun je het fotoalbum downloaden.

Ook heb ik nog een bezoekje gebracht aan John Rietveld, die sinds een jaar of 10 allerhande verkeersborden, stoplichten verzameld en Pella met de omgeving heeft nagebouwd met speelgoedtreintjes, compleet met tankstations, winkels, boerderijen etc zoals je deze hier ook ziet in het dagelijks leven. Het is geen apart museum of zo, maar gewoon een onderverdieping in zijn huis omgedoopt tot "man-cave". Ik denk ideaal als je zoveel ruimte hebt, en ook om zijn vrouw te ontwijken kreeg ik zo het idee. Erg leuk gedaan. Enige minpuntje is het volgende: hij heeft ook wat stoplichten uit Engeland en een paar andere landen, maar het enige land waar hij niets van in zijn collectie heeft: juist, je raad het al. Daar moet hij dus nog iets aan doen. Voor meer foto's, download het bestand hier. Even downloaden en openen.

Emporia, Kansas

Durf om te prutsen

Op 26 september 2012 bezocht ik voor de eerste keer Ron Lessman's Truckhenge farm. Nog geen spat veranderd, het is dezelfde vriendelijke maar complete mafkees van 4 jaar terug. En om hem een complete mafkees te noemen, dat is een compliment voor hem. Het is zondag vandaag, hij hangt al bierdrinkend wat rond met 2 soortgelijke vrienden van hem. Zonder enige vorm van aankondiging wordt de rondleiding gestart, en het duracell-konijn begint te ratelen op minimaal 6500 toeren. Om hem een beetje te kunnen volgen moet je redelijk bekend zijn met allerlei series op televisie, naar aanleiding waarvan hij een uitgebreide collectie aan houtsnij-kunstwerken uit boomstronken met een kettingzaag heeft gemaakt (zoals op de foto hieronder). Elk kunstwerk heeft zijn verhaal of reflectie op een personage, met vaak een dubbelzinnigheid daarin wat het soms lastig maakt (in combinatie met het tempo waarop hij praat) om alles in 1x goed te begrijpen. Dat tempo zorgt er ook voor hemzelf voor dat hij dingen twee, drie of tot maximaal 4 keer herhaald of uitlegt. Zoals dat hij gewoon probeert lol te hebben in hetgeen hij doet. Of dat het stomste is dat je iets niet probeert omdat je bang bent iets compleet te verknallen. En dat zie je ook weer bijna letterlijk in sommige van zijn kunstwerken terug.

De pose die Ron aanneemt op de foto hierboven, is de truck die als opgeheven middelvinger figureert tegen de rotte appels bij de lokale overheid, die zich hebben verzet tegen zijn collectie vrachtwagens in eerste instantie. Het argument was dat er wel eens een overstroming zou kunnen zijn, en zijn trucks meegesleurd zouden kunnen worden en een school zo'n 20 mijl verderop kunnen raken. Er werd gezegd dat hij zijn trucks "op moest rapen" en dat heeft hij op deze manier ludiek opgelost. Naast de trucks (genaamd Truckhenge) heeft hij nog een verzameling graffiti-boten (Boathenge), in beton gegoten flessen (Bottle City) en nog veel meer. Hij neemt graag de tijd voor je om je rond te leiden, en als je een keer langs zou gaan, vergeet niet hem een donatie te geven of een t-shirt te kopen of zoiets. Voor meer foto's, download het bestand hier.

Oklahoma City, Oklahoma

Midden in de uitzending

Phil Brinkly uit Rose Hill (Kansas) is ook weer typisch zo'n artiest die net zoals anderen die ik tijdens de afgelopen dagen heb ontmoet, gewoon ergens mee is begonnen. De afgelopen 17 jaar is hij vrolijk aan het lassen geslagen, als je het presteert hier voorbij te rijden en het is nog niet opgevallen, dan heb je koffie nodig. Veel koffie. In 1990 heeft hij een lasapparaat gekocht en heeft van zijn zwagers en schoonvader geleerd hoe hiermee om te gaan. Hij vertelde me dat er al vrij snel kunstwerken uit zijn handen kwamen, van het een kwam het ander en nu staat zijn voortuin er vol mee. Ruimte heeft hij genoeg, dus hij kan nog volop vooruit. Naast kunstwerken in zijn tuin maakt hij ook in opdracht kunstwerken, zoals een brontosaurus waarvan ik het plaatwerk in zijn werkplaats zag liggen. Het is typisch iemand die dit gewoon lekker blijft doen zolang dat kan. De ridder en draak die je hierboven ziet, heeft hij 9 maanden aan gewerkt. Je krijgt er dus daadwerkelijk draken van kinderen van.

Zoals zovaak, blijkt er veel meer achter de schermen te gebeuren dan vooraf in te schatten is. Samen met zijn zoon heeft hij een auto werkplaats. Het leek vanmiddag net alsof ik letterlijk midden in de uitzending van "American Pickers" viel, een aantal bijzondere exemplaren waarvan je op de foto hieronder er een paar van ziet. De auto's die hier staan lapt hij op maar zijn niet voor de verkoop. Hij neemt echt de tijd voor je om je rond te leiden (en dat heeft hij ook sinds hij met pensioen is), ontzettend vriendelijk en geld voor donatie wilde hij niet eens hebben. Ik zei tegen hem dat het absoluut terecht zou zijn om zijn volgende project een dinosaurus-achtige donatiebox zou mogen zijn, in combinatie met een gastenboek.

Ik was vandaag wat verder doorgereden dan aanvankelijk de bedoeling was. Wichita in de staat Kansas leek me iets te gezellig zeg maar om alleen rond te gaan hangen. Aan het eind van de middag in Oklahoma City beland bij een lokale brouwerij, en uiteindelijk ben ik met de barman na sluitingstijd nog even op pad geweest. En weer een taxirit naar huis, nummer 4 alweer. Volgens mij heb ik goede punten gescoord op mijn karma, ik hoef er helemaal niets voor te doen. En weer wat leuke contacten erbij.

Oklahoma City, Oklahoma

Crank it to Hank

Als je door de VS rijdt, dan hoort daar gewoon goede country muziek op de radio bij om je het geplaveide pad te leiden over interstates en door John Denver bezongen country roads. Ik heb een enkele keer de mazzel gehad dat er satelliet radio in de auto zat waar toevallig nog een proefperiode op liep, zodat ik ook in de uitgestrekte en lege station waar nauwelijks FM ontvangst is, toch prima radio kan luisteren. Uit ervaring weet ik dat Oklahoma barst van de country stations, en Hank springt daar het meeste uit. Het leuke van deze zender is dat er wat meer klassieke country op te horen is, anders dat de gevestigde artiesten aan het firmament zeg maar. Ik denk dat wanneer ik Garth Brooks zeg er bij de meesten wel een belletje gaat rinkelen, hij is een country legende uit deze staat. Andere bekende artiesten zijn onder andere Blake Shelton, Carrie Underwood en natuurlijk Toby Keith. Toby Keith staat vooral bekend om zijn nummers met patriotische inslag. De foto die je hierboven zien is 1 van zijn kroegen, vernoemd naar het nummer in de video hieronder. Ik wilde vorig jaar al langsgaan, maar toen kwam er spontaan een concert van de Foo Fighters tussendoor. Het is precies wat ik ervan had verwacht: lekker groots opgezet en leuk aangekleed met motoren en de kop van een bus aan de muur.

Het uitje van vanmorgen ging naar het brandweermuseum hier, dat kwam er vorig jaar ook niet van vanwege de eerder bovengenoemde reden. Het is een klein museum met een aantal exemplaren van brandweerauto's en muren vol badges van brandweerkorpsen van over heel het land. Het was voor mij helder dat er een brandweer-veteraan die de kaartjes verkocht achter de toonbank zat; hij kende kennelijk het loeien van de sirene, ik moest redelijk hard praten om een kaartje te kopen. Leuk om even te zien maar voor de rest niet echt indrukwekkend of zo. Ik denk dat wanneer je aan Amerikaanse brandweerauto's denkt je de 30 meter lange trucks veel interessanter zijn. Voor een kijkje in het museum, download het bestand hier.

Dallas, Texas

Moge de Krachtige Straal met U zijn

Ik had vanmorgen zin om weer eens typisch op z'n Amerikaans te ontbijten. Het gebruikelijke omeletje met een koffiemok die nooit leeg kan raken en continue wordt bijgetankt. Het is niet de beste koffie over het algemeen, maar het kan ermee door. Eenmaal op weg naar mijn volgende bestemming, het "Action and Toy figure" museum in Pauls Valley, Oklahoma kom ik langs de snelweg een Starbucks tegen. Verleidelijk. Toch maar even gestopt. Onderweg nog even wat water om het geheel weg te spoelen. Sanitaire voorzieningen kun je nooit genoeg hebben in dit land. Niets is onprettiger dan van die rare dansjes te moeten maken om de druk op de onderste regionen nog een beetje draagbaar te houden. En niets is prettiger dan het moment van verlossing zodra je oog in oog staat met het glanzende keramiek. Hier werd ik bij het betreden van het sanitaire departement opgewacht door Darth Vader, bekend uit Star Wars, en hij wenste mij "Dat de kracht met mij mocht zijn". Nou Darth, ouwe makker, dat gaan geen probleem zijn. Met een opgebouwde druk van op dat moment zou ik nog vanaf 5 meter zonder te morsen de pleepot kunnen raken.

Het Toys and Action figure museum is een persoonlijke verzameling speelgoed, verzameld sinds de laatste 20 jaar door Kevin Stark. Het is niet al te groot maar zijn verzameling is wel heel uitgebreid en leuk opgezet, met een ingerichte slaapkamer vol met speelgoed. Als je goed kijkt kom je altijd wel figuren tegen waarvan je jaren terug wel eens naar een tekenfilm van keek of zelf ook speelgoed van had, dus het is tegelijk een soort feest van herkenning. Het enige wat ik van de tegenwoordige tijd mis in dit museum zijn de bekende figuren uit de series South Park en natuurlijk Family Guy. Ik gaf hem het advies om daar eens wat aan te doen, en het leek hem te raken. Hij zag er een beetje verveeld uit vanmorgen, dus wellicht geeft dit hem weer wat meer motivatie. Voor een kijkje in het museum, download het bestand hier.

Burleson, Texas

Niet alles is groot in Texas

Ik moest vanochtend nog even terugdenken aan een leuke ietwat ironische interactie met een Texaans boertje bij de drive-in bioscoop in Amarillo van een jaar of 2-3 terug. Bij binnenkomst om een kaartje te kopen vroeg hij mij waar ik vandaan kwam, dus waarheidsgetrouwde antwoordde ik met "Holland". Holland? In welk deel van Texas ligt dat? Met een knipoog natuurlijk. Alles is groter in Texas. Texas is na Alaska de grootste staat in de VS, dus ik vind het wel begrijpelijk dat ze de wat grootse bravour over zich heen hebben. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is wel groot hier in Texas. Behalve de replica van de Eiffeltoren met cowboyhoed op de foto hierboven, dat had veel hoger en gedetailleerder gekund. Heb ik ruim 3 uur voor in de auto gezeten, maar dat viel me wel een beetje tegen. De sportsbar waar ik vanavond ben beland (de No Frills Bar&Grill) maakte dat weer helemaal goed. Voor prijzen van bijna de helft ten opzichte van de bekende ketens en dubbel zo veel vlees aan het bot, en zo ook qua bier. Sommige bieren die ze verkopen schenken ze alleen uit in 3 kwart liter glazen, terwijl je theoretisch best een kleiner glas onder diezelfde tap zou kunnen houden. Maar dat ging niet, zei de barman. Hoe dan ook, meer dan in andere staten zijn mensen hier echt trots dat ze kunnen zeggen dat ze uit Texas komen. En hoe trots ze zijn, dat blijkt wel uit het plaatje hieronder. Eeeej!

Het andere spontane uitje wat ik vanmorgen heb gedaan, is een bezoekje aan de CTC Auto Ranch in Denton, Texas. Vanaf de snelweg viel me dit op, en ben even langs gereden met het vriendelijke verzoek of ik even het terrein op mocht om wat foto's te maken. In het begin keken ze nog ietwat afstandelijk en onwennig me aan, zodra ik eenmaal mijn route uitklapte waren ze een en al oor. Op het terrein staan ruim 4000 auto's voor onderdelen van antieke en de klassieke Amerikaanse auto's. Voor een impressie, kun je het fotoalbum hier downloaden.

Austin, Texas

Het is Altijd wat met Austin

Zo'n 5 jaar was ik al eens eerder in Austin. Na een aantal eerdere bezoeken aan Nashville dacht ik, nou nu gaat het gebeuren. Maar niets was minder waar. Vrij lauwtjes, weinig muziek waarvan ik dacht om me aan de bar te parkeren. Maar aan de andere kant, het waren toen ook een zondag en maandag. Geeft niets. Vandaag is het vrijdag, 2e ronde wat mij betreft om East 6th street (de straat waar alle muziekbars zitten) eens op vrijdag beter op waardering in te kunnen schatten. Weer geen hond te zien. Het voelde vanmiddag zeer ongemakkelijk om een band los te horen en zien gaan met nog geen 5 man in de zaak (barman inbegrepen). Dan maar troost zoeken in de Bikini's sports bar. Op het menu staan de cupmaten goed afgetopt maar achter de bar zeker niet. Als er geen pillen voor zijn om ze op te blazen, prop ze van mijn part vol met boekweit of zo. Zolang ik maar een fatsoenlijk uitzicht heb. Weer een misser, als ik met plakkerige vingers van de kippevleugeltjes naar het toilet moet om mijn handen te wassen, want van natte onjekolonje doekjes hadden ze hier nog nooit gehoord. Ze moeten me wel hebben vandaag. Vanmiddag was het al feest doordat het 1 uur heeft geduurd voordat ik uberhaupt de sleutels tot mijn motelkamer kreeg. Konden me ineens niet inchecken met een Nederlandse postcode. Maar dat heeft niets met Austin te maken, ik heb het 1 keer eerder gehad in Emporia, Texas waar de trol van dienst me hetzelfde voorschotelde en er nog zoals het leek expres voor ging zitten om me eens goed te irriteren. Of ik de klantenservice even wilde bellen om dit op te lossen. Tuurlijk. Dan naar de stad. Blijkt dat taxidienst Uber hier in Austin niet meer mag rijden. In Oklahoma voor het eerst uitgeprobeerd, en het werkt echt als een tiet (dubbel D, zo goed). Dus dan maar met zo'n uitknijper in een lange gele auto naar het centrum.

Het is nu ook weer niet nodig om Austin helemaal af te zeiken, het bleek dat er verderop in de stad een groots muziekfestival aan de gang was wat zo rond 22:30 afgelopen was. Daarna was het goed vol maar voor mij al bijna tijd om terug te gaan naar het motel. Voor hetgeen ik had gehoopt te zien en op film te zetten is er niet van gekomen. Nashville heeft me altijd al een goede garantie gegeven dat er altijd wel ergens goede muziek is. Wel een positieve noot, de taxirit naar het motel was gratis, nummer 5 alweer. Ik liet Joseph (met wie ik praktisch de hele avond aan de bar heb gehangen) de foto zien die ik gisteren heb geplaatst, over hoe trots mensen zijn dat ze uit Texas komen. Hij verwoordde het anders maar zeker net zo doeltreffend: "Texas and it's 49 bitches". Humor.

Morgen staat er zeker wat interessants op het programma, en dat is een rodeo in Fort Worth, Texas. En een bezoekje aan Billy Bob's largest (hoe kan het ook anders) Honky Tonk. Een paar keer eerder hier geweest, maar alleen gedurende doordeweekse dagen. Ik heb hoge verwachtingen van morgen.

Austin, Texas

Luis-ter e-ven al-le-maal .... Is er hier ook iemand uit Texas in de zaal?

Jazeker Ome Willem, die zijn er zeker vanavond. Trots als een pauw - maar dat moge van de berichtgevingen van de afgelopen twee dagen wel duidelijk zijn geworden - wordt de rodeo muzikaal vooraf ingeleid door "Proud to be an American" van Lee Greenwood waarbij te paard de Amerikaanse vlag wordt rondgereden. Het is best iets van een soort bombastische ervaring waarbij iedereen staat alsof de Superbowl op het punt van beginnen staat. Uiteraard volgt het Stars and Stripes chanson en een kort gebed dat de cowboys ongedeerd mogen blijven alsmede de runderen. Geloof ik. In Fort Worth was het geen professional rodeo maar meer een lokaal event, maar het geeft een goede impressie hoe het geheel er aan toe gaat.

Het begint met de stieren achter de hekken (zoals op de foto te zien is) en zodra de berijder op de grond valt gaat een zoemer, en 9 van de 10 keer weet de stier dat de voorstelling is afgelopen en draft rustig naar de uitgang. Op een enkele keer na, en dat is best hilarisch. Denk je maar de bekende tune in van Benny Hill van vroeger. Iets wat ik minder charmant vond was het onderdeel kalf-vangen (calf-roping) te paard, waarbij een kalf wordt losgelaten en met de lasso wordt gevangen, en de berijder van het paard springt en het kalf toch redelijk hardhandig op z'n zij gooit en de poten vastbindt. Het beest laten ze een aantal seconden om de 1 of andere reden zo liggen, waarna de clowns het beest weer bevrijden. Het zal hier wel normaal zijn maar ik vond het vrij onterend om te zien. Enig videomateriaal wat ik ervan heb gemaakt (omdat ik gewoon niet wist wat ze precies gingen doen) heb ik dan ook weggegooid. Het is wel mannenwerk: er waren ook een aantal "cowboynettes" (of hoe noem je die) maar er was er werkelijk niet 1 die de lasso om de nek van het kalf kon werpen. En mocht dat al lukken, dan glipte de lasso uit hun handen en ging het kalf er als lachende derde vandoor. Ze moeten zich ook gewoon lekker bij hun zalfjes en nagellak houden, het zag er echt niet uit. Maar aan de andere kant maakt dat het onderdeel kalf-vangen weer juist zeer goed te verteren, en best vermakelijk.

Even voor Ome Willem: nee ik lust geen broodje P#@p maar wel een steak van de keizer morgen bij de Big Texan in Amarillo, wederom Texas. En daarna is het echt klaar met deze staat voor nu.

Amarillo, Texas

Gezakt!

Van dik hout zaagt men planken. Zo ook van de enorme runderen die hier langs de snelweg staan. Welkom, wederom, in de Big Texan Steak Ranch in Amarillo, Texas. Los van mijn commentaar op de replica Eiffeltoren van een paar dagen terug, hier wordt alles dik afgemeten. En zo hoort het ook. Ze hebben hier een lokale brouwerij van de Big Texan, ideaal om je eetlust aan te wakkeren voordat je de arena betreedt. De schedel met de grote hoorns aan de muur boven de keuken kijken je uitdagend aan. Zie het maar als een rodeo, als een soort van revanche van de stier uit welke dit een rib uit het lijf is zeg maar. De rodeo is voor diegenen die de 2-kilo steak challenge aandurven, te verorberen binnen 1 uur (ofwel 60 minuten). Er zijn 2 prijzen uit te delen: binnen de 60 minuten is de steak gratis, en de andere is simpelweg dokken ($72 dollar). Nog steeds een schijntje als je dit per ons zou vergelijken met wat je in Nederland betaalt. In het midden van de arena betreden de gladiatoren het podium met de tafel in het midden van de zaal. Je moet A. geen podiumvrees, B. verrekte goede eetlust en/of C. een maag hebben die zeer elastisch is. De foto rechtsonder was mijn biefstuk van 1 kilo van vanavond, en lijkt tijdens een eten een beetje op een soort van pijlstaartrog voor een biefstuk voor wat ik ervan heb gemaakt.

Het filmpje van de enige gladiator die ik heb gezien vanavond op het podium, ik ben ervan overtuigd dat ik verder was geraakt dan hem. Maar 2 kilo dat gaat mij ook niet lukken. Het filmpje hieronder heb ik snel even gemaakt om de enorme homp biefstuk op zijn bord te portretteren ten opzichte van de tijd die hij nog overhad. Hulde dus voor de uitvinder van de doggy-bag. In dit geval was een steakwagen geen overbodige luxe geweest. Hoe dan ook: hij heeft het dapper geprobeerd, je moet er maar willen gaan zitten terwijl iedereen als vliegen op een berg je-weet-wel naar je toe sprint om je bieftstuk op de foto te zetten.

Dit is dus zoals het NIET moet:

En hier het goede voorbeeld:

Molly zoals hierboven in het filmpje bewijst maar even dat je geen kollosaal voorkomen hoeft te hebben om alleen maar veel eten naar binnen te kunnen stouwen. Ben wel benieuwd naar haar trainingsschema.

Holbrook, Arizona

Zo. Nu eerst GEEN Bavaria.

New Mexico zal vast wel mooie plekken hebben om te bezoeken, zonder twijfel. Echter is deze staat de hel op aarde als het ons bier-connaisseurs betreft. Op zijn zachts gezegd zul je mij nooit met een petje "New Mexico" of iets van die trant zien rondlopen. Vorig jaar had ik al een aanvaring bij de Marble Brewery, waarbij mij na het bestellen van het 5e biertje te kennen werd gegeven dat er aan mij niets meer uitgeschonken werd. Had ik de serveerster mijn expertise aangeboden over goed geconserveerd vlees? Nee. Heb ik op de bar staan pissen? Ook niet. Het was daar kennelijk regel om maximaal 5 bieren per persoon uit te schenken. Ik was dus gewaarschuwd voor dit jaar. Ik wou het serieus nog een kans geven, maar bij de eerste de beste brouwerij in Santa Fe (waar ik nog niet eerder geweest bent) prijkte op hun webpagina "Respecteert u alsublieft ons maximum van 3 biertjes per persoon". Dit was de bekende druppel. Vandaag ben ik in 1x dwars door deze godvergeten staat heengereden, een afstand van zo'n 510 mijl (dat is 816 kilometer) in - hou je vast - 5 uur en een kwartier. En ik heb me nog een keer aan de snelheid gehouden ook. De wind in mijn rug die ik had vandaag is tegen de tijd in te rijden, wat me 2 uur verschil opleverde. Toch nog om half 4 aan de bar bij de Empty Pockets Saloon. Doet zijn naam eer aan, prijzen van $1.75 voor een ijskoude pul Budweiser, dat zie je weinig.

Morgen maak ik even een klein ommetje via Phoenix en Sedona. Vanaf hier is het maar anderhalf uur rijden naar mijn volgende stop (Williams langs de Route 66) en aangezien ik nog een beetje moet aanpoten om in de buurt van 11.000 km te eindigen deze vakantie, is dit extra rite ook noodzakelijk. En niet minder leuk om te doen.

Williams, Arizona

Voorlaatste halte

Williams in de staat Arizona is altijd al een favoriet van me geweest. Het ademt typisch het Route 66 gevoel, met neon, oude auto's en de barretjes zoals op de foto hierboven. Altijd de moeite waard om hier even de stoppen voor een nachtje overblijven. De Cruisers' Inn is mijn lokale favoriet hier, de hebben sinds kort nog een nieuwe vestiging in het dorp wat heel leuk oogt en ook wat andere lokale bieren op de tap heeft. Door de jaren heen miste ik wat bekende gezichten hier, vanavond in de nieuwe vestiging werd ik herkend door iemand die eerder bij de bar zoals op de foto achter de bar heeft gestaan. Leuk dat ik bij sommige mensen hier ben blijven hangen, en hier legt men me geen maximale limiet van 5 biertjes per avond op. Zolang ik me maar gedraag.

Morgen Las Vegas op het programma voor het uitlopen van de laatste paar dagen hier.

Las Vegas, Nevada

Mexicaanse SPAM

Las Vegas is altijd leuk om even te zijn. Altijd wel druk en rond de klok genoeg te eten en te drinken. Met betrekking tot eten moest ik nog even aan mijn bezoekje aan het SPAM museum in Austin, Minnesota denken. SPAM heeft dus in 1970 furore gemaakt met Monthy Python's Flying Circus en ter ere van hun de "Stinky French Garlic" editie uitgebracht. De Engelsen hebben dit echter afgeschilderd als zeer slecht smakend en niet te ontwijken, wat de basis heeft gelegd tot SPAM-email. De enige vorm van SPAM die wat mij betreft de kroon spant, is Mexicaanse SPAM. Trump is het ongetwijfeld direct met me eens dat Las Vegas deze slobberige en horkerige kneutels die overal op op de Strip staan, tikkend met hun pornokaartjes in hun hand eens goed schoon moet vegen. Ze zijn werkelijk niet te ontwijken. Ik probeer het altijd om er met een bochtje omheen te gaan, maar er zijn er gewoon teveel van.

Ik heb vanavond voordat ik nog even een paar biertjes ging halen, nog even met de auto op en neer gereden op de Las Vegas Strip, gewoon voor mezelf als herinnering alsmede voor een ieder die nog nooit in Vegas is geweest een beetje een indruk te geven van hoe het er 's avonds uitziet.

Ritje over de Strip vanaf de snelweg de stad in

Las Vegas, Nevada

Een vrouw vol zaad is er eentje die niet slaat (of niet al te hard althans)

Vandaag was het weer zover. Ik keek er al de hele ochtend naar uit, zou ze aan het werk zijn vandaag. Ik maak bij binnenkomst meteen kenbaar dat ik de drill-oefeningen ken en informeer meteen naar zuster Rikki. "Ja die is er hoor", zegt een zuster. "Yes!" denk ik, dat wordt rossen. Ik ga aan de bar zitten en acclimatiseer op het gemakje aan de voor mij bekende omgeving. Ze ziet me en komt meteen even naar me toe om me welkom te heten. Dan hoor ik iets verontrustends.... zuster Rikki is zwanger, en kan om deze reden niet meer het "full-swing 3 strikes - your out" principe hanteren. We kunnen dus uit dit wetenschappelijk onderzoek het bewijs leveren dat zaad de vrouw verzadigd en milder maakt. In ieder geval voor 9 maanden. Jammer maar helaas, en ik respecteer natuurlijk haar standpunt in deze. Bij haar ken ik het klappen van de plank - ik hou ervan om te weten wat ik kan verwachten, net zoals ik een Applebee's binnenstap om daar de dingen de bestellen die ik lekker vind en weet wat ik krijg. Ze zei dat ze alleen nog kleine tikjes uitdeelt op kinderbilletjes, maar niet meer in de buitencategorie waar ik onder val. "Wie kun je me dan aanbevelen?" vraag ik haar. "Zuster Chantal, die doet het ook best aardig". Ik had ze al eerder bezig gezien maar was niet bepaald onder de indruk. Maar goed, je moet roeien met de striemen die je hebt. Het was voor haar best een work-out om nog wat meer klappen uit te delen. Ze gaf naderhand toe dat ze nog niet zo sterk is en moet groeien in haar rol, ik heb spinazie en de sportschool geadviseerd.

Ik zag wel dat zuster Rikki het sneu voor mij (alsmede ook voor haarzelf) vond om niet los te kunnen gaan op mijn derriere. De plank (of wat er van is overgebleven) heb ik gesigneerd meegekregen als souvenir, met een dikke rode lippenstift kus van Rikki. Eind goed, al goed.

Spanking van de zuster die duidelijk spinazie nodig heeft:

Deze website is een product van een hobby geworden passie. Hier kan je terecht als je op zoek bent naar het echte Amerika - zoals het vaak niet in de reisgidsen te vinden is. De reisverhalen leiden rond paden, ver verborgen van de Interstates. Ik hoop dat je met hetzelfde enthousiasme mijn verhalen leest en foto's bekijkt zoals ik deze heb gepubliceerd.