Route 2015

Na de ietwat bewogen editie 2014 - waar ik hier en daar niet altijd het stuur volledig in handen had - is het nu weer tijd om kapitein op eigen schip te zijn als het om mijn routeplanning gaat die ik voor ogen heb. Althans, dat is de bedoeling want je weet maar nooit. Maar om niets aan het toeval over te laten, vis ik er voor editie 2015 San Francisco - Key West (welke ik in 2009 al eerder heb gereden) een aantal oude bekenden uit die weer aan het heroverwegend belevend onderzoek kunnen worden onderworpen. De spoeling om nieuwe bezienswaardigheden toe te voegen aan mijn verzameling wordt natuurlijk steeds dunner, maar is nog steeds niet uitgeroeid, zo zal de komende weken ook blijken.

Wel is er in de voorbereiding meer ruimte ontstaan om me eens in te lezen op het vermaak na een lange dag reizen, dan slechts nimmer mezelf ten dienst te stellen voor dat van de lezer en zelf 's avonds een te groot risico in een vaag, afgelegen motel te belanden, omsingeld door een zootje curry-minnende Ghandi's met alleen een koud blikje Budweiser en wat chips. Dat dan weer wel. Maar het kan beter, en daarvoor zijn er restaurants en kroegen uitgevonden. Ik ben fervent liefhebber van een goed biertje, met niet echt de focus hierop de laatste jaren was het louter toeval om eens bij een goede "Micro-brewery" binnen te stappen. Aanbod is er genoeg, en het wordt eerder nog een uitdaging om een keuze te maken welk proeflokaal het gaat worden tijdens het reizen. Het is in ieder geval een mooie proefperiode nu de Oktoberfestbrouwsels bij velen weer op de kaart staat.

De uitdaging voor het maken van keuzes qua restaurants is dat voor mij ook nog een behoorlijke uitdaging. Voor degenen die mij wat beter kennen, die weten dat ik veel waarde hecht aan mijn standaardrituelen, waarvan ik weet dat het gewoon goed is. Vaak dezelfde menukeuze, hetzelfde biertje. Dat zijn vaak de ketens die mij heilig zijn (zoals Applebee's, PF Chang's en Buffalo Wild Wings bijvoorbeeld) maar er zijn ook de mij door de jaren heen bekend geworden lokale gelegenheden, wat ik mezelf nooit zou kunnen vergeven om juist die over te slaan. Immers, ik kom er op zijn zachtst gezegd ook niet elke dag. Dat betekent dat ik (om minimaal tegemoet te komen aan mijn eigen gewoontes) praktisch voor elke avond wel min of meer ingepland heb staan waar te eten, en daarop ook de motelkeuze op aan te laten sluiten, althans zo goed mogelijk. Vaak wordt het een combinatie van motel en een kort taxiritje, op zich een goed alternatief voor een leuke avond met bier en burgers in plaats van een veel te duur hotel terend op een droge cracker en een flesje water.

En dan weer die andere gelegenheid die elk jaar weer spannend maar ook voorspelbaar is. Spannend voor de stress die ik ervan ervaar en de voorspelbaarheid hoe ze me dit jaar weer eens gaan behandelen. Juist, de auto. Het personeel achter de balie ken ik ondertussen wel, onze oude vertrouwde Betsy zit weer eens achter de toog. Nee serieus het is geen fictieve naam, en het is opvallend te noemen dat mensen dit werk jaren achterheen volhouden met zeikende klanten. De saus die ze er hier overheen gieten staat of valt met degene die je helpt. Zo ook bij binnenkomst van de garage. Zij: "Welke type heb je gehuurd?" Ik: "Premium". Zij: "Naam?" Ik: "Ik wijs het wel even aan". Zij: "Buick LaCrosse, de zilvergrijze". Ik: "Ok." Veel meer kwam er niet uit die botte portie Mexicaanse bonenschotel. Zodra ik naar mijn auto toeloop, zie ik dat ie ingeklemd staat tussen 4 andere auto's met nog een betonnen pilaar naast die van mij. Dat gaat hem niet zonder kleerscheuren worden, nu niet, morgen niet en oh ja ook volgende week niet. Ik terug naar dat mormel. Ze komt kijken en begint de raaskallen of ik even een paar auto's naar voren wil rijden om er vervolgens zelf uit te kunnen. Ik ben natuurlijk zo braaf dat ik de eerste auto vooraan een stukje vooruit rij, waarbij ik ervan uitga dat zij de volgende auto achter mij voorruit schuift. Maar natuurlijk, niets is minder waar. Ik wist niet dat ze zo ontzettend veel plezier heeft in haar werk. Wat ik nu denk schrijf ik maar even niet op, maar je gaat die woorden niet terug vinden in de Dikke van Daele. Laat ik het vooral netjes houden en me vooral richten op mijn vakantie hier.

Als het kalf verdrinkt, flikker je er gewoon nog een kudde in

Het verschuiven van een tijdzone van minus 9 uur op 1 dag lijkt me na de lange dag van gisteren niet te deren, zoals altijd. Een korte nachtrust aan de oplader geeft me een fit gevoel, om 06:00 heb ik het idee dat ik wel lang genoeg heb geluierd. Kim had na onze nachtdienst in het centrum tot 01:00 vannacht vriendelijk doch dringend verzocht om niet "al" om 10:00 voor de deur te staan bij haar thuis. Vooruit maar weer. Het weer overtreft wederom mijn verwachtingen, stralend helder weer en vooral warm. Ideaal om nog even de tijd de nemen om wat bekende toeristenplekken te bezoeken, terwijl ik me eigenlijk allang geen toerist meer voel. Met groot gemak rij ik hier door de straten alsof ik niet anders weet, met het stratenplan op mijn printplaat zeg maar. De Buick LaCrosse die ik nu rij is wederom een genot om te rijden, met 480 mijl op de teller toen ik hem ophaalde ga ik hem trakteren op een heleboel mooie mijlen erbij.

Waar komt dat kalf en kudde nu vandaan, zul je denken. Dat zit zo: Kim en ik zijn vandaag naar de kust gereden, en op weg daar naartoe kwamen we in een soort western-achtig dorpje genaamd Point Reyes. We zijn een saloon binnengestapt, wat gedronken, wat gebabbeld, allemaal prima. We lopen naar buiten, maken nog een rondje en later besluit ik om nog even terug te lopen naar die kroeg om even de sanitaire voorzieningen te utiliseren. Ik loop naar binnen, zoek de bestemde plek maar zie daarbij een drempel midden in de zaak over het hoofd. Resultaat: een behoorlijk zere grote teen, ik loop nog erger dan manke Nelis rond en de eigenaar die even om de hoek een sigaretje stond te roken die keek zo van ja, we hebben er weer eentje. "Ja dat gebeurt hier wel vaker" waren zijn zorgzame woorden aan mijn adres. Doe er dan iets aan pannekoek! Geef minimaal een routeplan met alle obstakels in je cafe of zo, maar doe iets. Zelfs even de straat oversteken naar de kroeg voor nog een afzakkertje vlakbij mijn hotel vanavond was al behoorlijk afzien. Maar goed, dat herstelt wel weer. Ik heb mijn beklag gedaan, mijn zenmomentje gepakt en morgen gewoon lekker naar de honkbal, de Giants tegen de Diamondbacks.

De oude baasjes langs de lijn

Dat er in Nederland ruim 16 miljoen coaches wonen als het om voetbal gaat, dat is wel bekend. Waarom wordt er niet gewisseld, en zodra er gewisseld wordt waarom verlaat dan altijd die verkeerde speler het veld. In voetbaltermen wordt dit ook wel een "Advocaatje" genoemd. Een aantal divisies lager bij VV HBOK (Het Begon Op Klompen) is dat niet anders. Het spel wat ik vandaag van de San Francisco Giants heb aanschouwd, deed me daar vandaag ook erg aan denken. Werkelijk kosten noch moeite werden gespaard om een zouteloze voorstelling ten tonele te stellen met een 0-6 nederlaag als gevolg. Nog nooit heb ik spelers zo dartel naar de kant zien lopen alsof er niets aan de hand was en ze mijlenver op voorsprong stonden. Geen brullende coach te bekennen, geen oppeppers waargenomen. Gelukkig zijn daar altijd nog de oude baasjes langs de lijn die met hun cynische opmerkingen dit erbarmelijke spel draaglijk maken. Ik denk dat iedereen die wel eens bij de lokale voetbalclub gaat kijken en zijn/haar oor te luister legt, weet wat ik bedoel.

Als bezoeker van een dergelijke wedstrijd maakt het voor mij allemaal niet zoveel uit wie wint, het gaat om de ervaring om er te zijn. Maar ik moet het met de oude baasjes hier op de tribune eens zijn, het zou fijn zijn dat ze als je betaalt voor een wedstrijd ook honkbal te zien krijgt, en geen zwiepende missers aan de lopende band of veldspelers die vliegen vangen in plaats van ballen. De oude baasjes hebben een leuke middag met lekker ongebreideld klagen, en wij eigenlijk ook wel om met hun mee te luisteren. Hieronder een aantal van hun welgeplaatste opmerkingen, waarvan akte:

Morgen is het tijd om de Buick lekker uit te laten naar Santa Clarita, een voorstadje net boven Los Angeles. Gewoon een plek om even te overnachten, en een kroeg die ik nog ken waar ze heerlijke kippevleugeltjes hebben en heerlijk bier.

De kelk van Schooner's Morgana

Heet is het. Het hele weekend al zo'n 35 graden, met vandaag een top van 103 graden Fahrenheit wat gelijk staat aan 39,4 graden Celsius. Met een ritje van zo'n 6 uur vandaag moet je je de boel goed nat houden zeg maar. Met een tray water in de kofferbak van een zowat gloednieuwe Buick LaCrosse, kan ik veilig op pad. Onderweg kom ik nog wat oponthoud tegen van een volle bus Mexicanen volgens mij die een flinke smak heeft gemaakt en in het midden van de berm ligt, zodra iedereen klaar is met rubbernecken kunnen we weer verder op pad. De Buick rijdt echt fantastisch lekker, zeer comfortabel en muisstil heb ik het anker uitgegooid in een motelletje in Santa Clarita, als overnachtingsplek richting Palm Springs voor morgen. De Buick heeft als instapmodel een 304 pk sterke V6 met als prijskaartje zo'n $31.000 dollar. Dat is dus veel minder dan het kleine schrale Volvootje v40 wat ik rij met veel meer luxe.

Net zo min als de hele dag teren op een salade kan ik dat ook niet op water. Na 6 uur rijden moet er gedronken worden, en goed ook. In de taxi vanavond kom ik dichterbij mijn Fata Morgana die wel echt blijkt de zijn. Het is Schooner's (spreek uit: Skoeners) bar&grill, in een eerdere trip in Lancaster had ik al eens kennisgemaakt met de heerlijke kippevleugeltjes en ruime selectie aan bier. Het glas wat je hierboven ziet is een glazen kelk die zeker ruim 1 kilo weegt, zoniet meer. Je kunt hier lekker doordrinken, en dat is nodig ook met deze temperaturen. Je moet wel oordopjes meenemen, als er voetbal aanstaat net zoals vanavond wil de kok in die schreeuwend hete keuken ook alles meekrijgen wat er op televisie gebeurd.

De afgelopen dagen heb ik het zo druk gehad (mede door het uitgaan met Kim 's avonds in SF) dat ik helemaal niet ben toegekomen om wat meer foto's online te zetten. Ik beloof beterschap de komende dagen.

Gelukkig hebben we de foto's nog

Hoe vaker je in gebieden komt waar je al vaker bent geweest, hoe lastiger het wordt om steeds iets nieuws om te bezichtigen te vinden, om hetgeen te overtreffen wat je al eerder hebt gezien. Sommige plekken geven me altijd zo'n enorme indruk dat het voor mij min of meer een must is om weer te bezoeken. Net zoals de foto hierboven van Salvation Mountain (de berg van verlossing). Ik heb de maker Leonard Knight 2 keer ontmoet, een zeer excentriek persoon maar met een warm hart voor iedereen, wat dit levenswerk ook uitstraalt. Ik heb er bergen foto's van, maar klik er altijd nog wat bij voor de verzameling.

Wat ik wel tot mijn schrik zag, is het gapende gat links op de bovenste foto met de ladders er tegenaan. Ik weet niet hoe ze dit voor elkaar hebben gekregen, maar het is eeuwig zonde om dit te zien. Leonard zelf kan het niet meer doen, toen ik hem de 2e keer ontmoette was hij al zwaar aan het dementeren en was toen 87 jaar oud. Zijn legende wordt blijkbaar voortgezet door een stichting maar of ze dit weer kunnen herstellen is maar zeer de vraag. Er staat tegenwoordig een trailer met bus pal naast de berg, als ik zo kijk naar de lui die hier rondhangen hoef ik daar niet veel van te verwachten. Je kunt kennelijk gewoon je hebben en houden neerknallen op een plek waar het jou uitkomt. Lijkt me wel spannend om een brief aan te addresseren. Aan: Hippie en Hepie, Verlengde hobbelweg na 500 meter links, Steendorp. Salvation Mountain ligt net buiten het dorpje Niland in een plek genaamd "Slab City". Het is een conglomeraat van trailers, oude caravans en een paar bussen waar van die typische hippies in wonen. Ze proberen er nog iets van een leefbare plek van te maken met een cafe met live muziek, een bibliotheek, etc. Vaak niet meer dan een caravan met wat planken er tegenaan gespijkerd wat op een veranda moet lijken. Ik heb uit beleefdheid geen foto's gemaakt van hun onderkomens, aan de ene kant ziet het er niet uit en is het een enorme bende, aan de andere kant heeft dit juist weer heel veel charme.

Ik heb even nagezocht over de schade aan Salvation Mountain en er blijft iets van een stichting van te zijn om de legende voort te zetten. Zoals de berg origineel was is onherstelbaar lijkt me, maar zo'n open wond kan ook niet blijven. Over een paar jaar zal ik weer eens gaan kijken hoe het er voorstaat. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Route 66 memorablia

Nee, die bandensporen zijn niet van mij. Ten eerste is deze plek makkelijk te herkennen van afstand, en ten tweede kwam ik van de andere kant aanrijden dus dan zou ik me meteen voor de Formule 1 moeten inschrijven. Ondanks de vele pk's die zich onder de motorkap huishouden en de open en vooral lege wegen hier laat ik me niet tot in de verleiding brengen. Ook bij Roy's cafe en motel is niet veel veranderd, anders dat het dorp in plaats van 4 uit tegenwoordig 8 bewoners bestaat op 6 jaar tijd en dat er een of andere kippenboer genaamd Juan Pollo het dorp heeft "gekocht". Ik zag een paar verlaten trailers staan van net zoals je die in Nederland hebt van de lokale kippenvleugelkoning op de markt. Geen idee wat ie hier moet met rond de 40 graden buiten. Ja kip verkopen. Maar niet vandaag, het zal in het weekend wel afgeladen vol zijn dan hier. Deze plek ligt behoorlijk afgelegen van de bewoonde wereld, er is werkelijk niets te doen alleen het motel en cafe is natuurlijk kitschy. Al die keren dat ik hier heb rondgereden kwam ik een paar auto's tegen, en dat was het wel. En een aantal Nederlanders die ik in het gastenboek van het cafe zag staan, want hoe ver afgelegen je ook gaat, Nederlanders kom je altijd en overal tegen.

De foto rechts met de televisies opgestapeld, is onderdeel van "Noah's outside desert art", een berg zooi op een plek met trailers, onverharde wegen en zelfgemaakte straatnaambordjes. Van een paar creaties kan ik wel opmaken wat het moet voorstellen (zoals een theaterje, een winkeltje of een podium) maar voor de rest ben ik niet kunstzinning genoeg ingesteld om hier enig begrip te hebben wat deze Noah heeft bezield om dit te maken. Hij heeft vooral iets met toiletpotten. Je kunt hier op afspraak een rondleiding krijgen, zo blijkt als ik hier rondloop in de zelfgemaakte kiosk.

Voor morgen ga ik me weer opmaken voor een paar nachten in Las Vegas. Onderweg er naartoe bezoek ik onze Elmer met zijn flessenbos nog even om te kijken hoe het met hem gaat, ook nog nieuws bij een militaire basis en ik kijk weer uit naar een goed pak rammel bij de Heart Attack Grill.

Ode aan "Enthousiasme"

Veel Amerikaanser dan dit wordt het niet denk ik. Ik had Fort Irwin al eens eerder op de korrel maar ik heb geen idee waarom ik hier toen ik hier eerder in de buurt was niet ben langsgeweest. Fort Irwin is een militaire basis die ze hebben weggestopt in de kurkdroge rivierbeddingen van de woestijn, waar de soldaten in rust en vrede dingen kunnen opblazen. Zelf ben ik niet in voor een militaire training, maar ik kom voor de rotsen zoals je deze hier boven ziet. Deze plek was gedurende de 2e wereldoorlog een hangplek voor militairen en een natuurlijk amfitheater en kreeg hier zijn eerste beschilderingen. In 1972 is Fort Irwin een permanente basis geworden, en hoe meer troepen passeerden hoe meer beschilderingen met hun logo's werden gemaakt. De foto hierboven laat nog niets eens de helft zien van wat er allemaal staat. Het lijkt erop dat de soldaten duidelijk plezier hadden om dit een gedenkmonument te laten zijn. Het is eerder een ode van het "enthousiasme" voordat men op oorlogspad gaat of moet, dan sombere gedenkstenen die worden opgeworpen na de feiten. Meer foto's zijn te vinden op deze link.

De foto rechtsonder is mijn goede oude bekende Elmer, bekend van zijn Bottle Tree Ranch. Gewoon even kijken hoe het allemaal gaat, ik was hier al twee keer eerder geweest maar telkens als ik in de buurt ben is het leuk om even een praatje te maken. Aardige kerel. Morgen staat een pak rammel op het menu bij de Heart Attack Grill, ik hoop weer mooie beelden op te kunnen leveren.

Het moment van impact

Vol zelfvertrouwen maar toch met ietwat knikkende knietjes voor hetgeen wat komen gaat, stap ik de Heart Attack Grill binnen op Fremont St en 4th. Het is zo'n attractie dat zelfs in de bus deze kliniek in 1 adem met andere casino's wordt genoemd, zodat je weet welke halte je eruit moet. Het terrein is bekend, de dressuur in operatieschort is verplicht voordat je je medicatie tot je mag nemen. Ik schud mijn oude bekende Dr Jon Basso de hand en meteen had ik zuster Nikki in de smiezen, ze is berucht om haar vreselijk harde rechtse. Ik ga maar snel op mijn barkruk zitten voordat ik van de zenuwen omver val. Even eerst een driekwartliter blik om mijn zenuwen te kalmeren. De hamburger wordt geserveerd. En natuurlijk, ik krijg hem niet helemaal op. Ik probeer nog tijd de rekken maar dat is eigenlijk zinloos. Dus dan maar er zo snel mogelijk vanaf zijn. Zuster Nikki spant nog eventjes de grip aan op de snijplank, waarmee ze haar pijnmanagement-therapie mee doceert. Met de benen bij elkaar en de kont naar achter hoor ik dat ze de eerste mep annonceert. Ik zet me schrap, sluit mijn ogen en wacht tot het moment van impact. Klets. Die voelde ik en door de hele zaal galmt de klap helder en duidelijk. Dan nummer 2 op de andere bil. Zelfde verhaal. De laatste plaatst ze op het inmiddels tintelende zitvlak en geloof me, dan heb je wel genoeg gehad. Eenmaal voorbij is alles weer vergeven en vergeten, en zijn we weer vrienden onder elkaar alsof er niets gebeurd was. Het filmpje hiervan kun je hieronder beijken, voor de rest heb ik nog een paar fotoseries gemaakt van de Heart Attack Grill en van Las Vegas.

Route 66 Arizona

De enige dienst die mijn navigatie vanochtend voor me kon betekenen, is de weg naar de dichtsbijzijnde ontbijtschuur. Het stuk Route 66 dat voor vandaag op de planning stond is al lang en breed bekend terrein, vanuit Las Vegas via highway 93 op Interstate 40 oostwaarts. Kingman, Hackberry en Seligman passeren de revue. Ik neem allang de moeite niet meer om veel foto's te maken, ik kijken even kort rond of alles er nog staat voordat ik weer doorrij. Seligman is 1 van de populairste plekken langs de route, hier is verder niets veranderd. Ik kan mijn klok er op gelijkzetten dat er weer een witte bus vol Chinezen en Jappaners voor de deur van de Snow Cap drive-in staat, dus in het geval je nog fatsoenlijke foto's wil maken of in afzienbare tijd iets te eten of te drinken te bestellen, dan zou ik maar snel zijn. Een stukje verder op de toegangspoort naar de Grand Canyon ligt Williams, veruit mijn favoriet op de Route 66. Dit plaatsje is zwaar gemarineerd in de Route 66 marinade en gewoon de plek om te zijn om de sfeer in je op te nemen, en te proeven in de Cruiser's Inn wat veruit de bekendste tent is hier. Sla deze plek zeker niet over, ze hebben lokaal gebrouwen Grand Canyon bieren en een goede spijzenkaart met o.a. de "Flintsone"-ribs. .

Ik merk dat ik nog nooit in het weekend in Williams ben geweest, want dan wordt er hier aan live muziek gedaan. Zo ook bij de Cruiser's bar, een sologitarist die eruit ziet als een strijkplank en aan zijn gezicht te zien zit hij op een streng dieet zit van de inhoud van oma's medicijnenkastje. Morgen staat sinds 6 jaar Tombstone weer eens op het programma, een typisch westerndorp in het diepe zuiden van deze staat. Eens kijken of daar ook nog steeds de tijd heeft stilgestaan..

Cowboycultuur

Ik weet niet of het toevallig is, nu ik net de tv aanzet speelt de film "A million ways to die in the west", en meteen vraag ik me af in welk westerndorp deze film zich afspeelt. Dat blijken 4 locaties te zijn, waarvan die in Santa Fe in New Mexico de hoofdlocatie is. Zou zomaar kunnen dat ik daar nog even langsrij overmorgen richting Texas. Tombstone, het westerndorp waar ik vanavond verblijf, zou ook prima als toneel gediend kunnen hebben. Er was vanavond wat te doen rond Tombstone at Twilight, waarbij er veel mensen in traditionele westernkleding de straat op gaan en verhalen van weleer ten tonele brengen, met schietincidenten maar zonder gewonden. Het is een beeld wat je vroeger ook moet hebben gezien: cowboys, dronkaards en dames van gemakkelijke toegang. Veel lokale bewoners lopen sowiezo rond in westernkledij, wat ook wel nodig is anders krijg je in plaats van die charme een heuse toeristen en yuppencultuur. Voor de leukste kroeg moet je bij Big Nose Kate's zijn, voor goed eten bij de Longhorn restaurant en voor hele slechte karaoke bij Doc's Holiday saloon. Na een paar biertjes en wat keuvelen met Billy Bob naast me jaagt de karaoke me de tent uit. En een vent die er blijkbaar dagelijks straalbezopen rondloopt, en nauwelijks overeind staand tracht een pizza weg te kanen. Ook ik heb mijn grenzen qua verdraagzaamheid..

De foto rechts is een gedeelte op het erf van Don Parks, temidden van een rustige woonwijk in Phoenix, Arizona. American Pickers duo Mike Wolfe en Frank Fritz zouden maar wat graag graven in de ruime collectie van borden, nummerplaten, beelden, telefooncellen en nog veel meer. Hij heeft twee huizen tegenover elkaar die vol met dit soort spullen staan, verzameld in de afgelopen 40 jaar. Ik heb even in zijn huis mogen kijken, maar het staat er zo ontzettend vol dat je alleen zijwaarts heel voorzichtig kunt lopen. Hij had het erover dat er van de week een nieuwe boiler geplaatst moest worden, dus het vrijmaken van het pad tot zijn huis kon wel een weekje duren. .

Morgen is het weer zover, ik mag weer door die prachtige staat New Mexico heen. Om dit op dezelfde dag te doen wordt toch wat te veel dus blijf ik morgenavond in Albuquerque. Wat kijk ik de volgende dag weer uit naar het moment ik de grens met Texas passeer en het prachtige monument "You are now leaving the land of enchantment" passeer. Sommige momenten hier zijn best mooi. .

Welkom in cafe De Donkere Wolk. De baas is bezopen, behalve het volk.

Het is vandaag weer zover. Ik mag weer door die fantastische staat New Mexico heen. Heerlijk. Zou elke dag niet anders willen. Top. Ik kijk er al een heel jaar reikhalzend naar uit. Lange passen snel thuis zeg ik altijd, maar in een staat met deze omvang wordt dat voor mij zelfs wat te veel om komende vanuit het zuiden en reizend naar het noorden in 1 dag te klaren en ook nog wat leuks gedaan te hebben. Je hoort mij niet zeggen dat de staat New Mexico voor de gehele 100% kommer en kwel is, maar het komt er wel dichtbij in de buurt. Iets leuks vond ik in Hatch vanmiddag, zo'n beetje gelegen in het midden van de staat. Ik wist allang niet meer waarom ik hier naar toe wilde gaan, ik had ook nog helemaal niets gegeten maar bij aankomst kwam me dit prima uit. De foto hierboven is een onderdeel een kennelijk zeer populaire hamburgertent hier. Rijenlang staan buiten opgesteld. Het roze varken refereert naar de "Oinker" op de kaart, een heerlijk ietwat pittig broodje hamburger met pulled pork en bbq saus. Zou ik ook graag eens zien op de kaart bij lokale restaurants in de buurt.

Een ritje Tombstone - Hatch - Albuquerque kost je zo'n 6 uur inclusief wat irritatie aan mijn zijde bij de 2 checkpoints die ik voorbij moet van de Border Patrol hier, terwijl ik eigenlijk helemaal geen grenzen oversteek. De ene "grenswacht" weet niet hoe het woord "goodmorning" te interpreteren, de volgende komt uit de hoek zo van "en wat hebben we hier....". Heel interessant voor jullie, maar ga in godsnaam ergens diep verstoken op een verlaten bedrijventerrein houten pallets in elkaar timmeren of zo, in plaats van net doen alsof je iemand bent met je groene pakkie aan. Communicatief gestoorden en wijsneuzen van dat kaliber kunnen we daar prima kwijt. Voor de rest is het een hele saaie, lange en vlakke rit met te weinig Starbucks of anders soortige gelegenheden om wakker te blijven tijdens de rit.

Voor vanavond had ik nog een leuk proeverijtje op het programma staan. Marble Brewery hier in Albuquerque is kennelijk een populaire tent, op een beetje een rare plek op een bedrijventerrein waar je ineens een levendige bar ziet met live muziek. En een uitgebreide kaart met lokaal gebrouwen bieren. Dit was ook op de "Oinker"-burger van vanmiddag na het enigste lichtpuntje van de dag. Ik ga lekker zitten en begin aan de kaart, van boven naar beneden. Ik ouwehoer wat met deze en gene, helemaal gezellig. Totdat ik de IPA wil bestellen. "Sorry meneer, maar het beleid is hier dat je maar maximaal 5 bier per persoon mag drinken". Goeie herder. Serieus. Dit heb ik werkelijk nog nooit meegemaakt. Het is zondag vandaag, de kiet sluit al om 22:30 zag ik op hun website, dus ik was op tijd die kant opgegaan voor zoveel mogelijk effectieve dranktijd. Dit is een linkse directe die ik echt niet heb zien aankomen. Als ik er wat google-onderzoek op loslaat blijkt het de wet te zijn hier dat je een beperkte hoeveelheid alcohol per persoon mag drinken aan de bar. Zoals ik mijn epos al begon hierboven, was ik al niet te rooskleurig over de staat New Mexico. Dit versterkt temeer de reden waarom. Wat een ontiegelijke KUTSTAAT is dit toch. Verschrikkelijk. Dit was de laatste kans die ik het hier heb geven, ik moet de volgende keer maar even bezien hoe ik deze onheilsplek in godesnaam zo snel mogelijk links of rechtsom kan omzeilen. Ik neem het de barkeeper niet kwalijk, die doet gewoon zijn werk en dat heb je maar te accepteren zoals het is. Ik zit nu gewoon weer broodnuchter terug in het motel hier en ben nog steeds aan het bekomen van wat zojuist is gebeurd. Wat ik wel geloof is dat de bedenker van deze onzin een ontzettende melancholische gek is van wereldformaat, die in zijn jeugd nooit een shandy heeft gehad en nu genadeloos als burgervader revanche neemt op onschuldige bierliefhebbers zoals ik. Dit gaat helemaal nergens over. Misschien heeft hij ook nooit invloed op de keuze van zijn ontbijtmuesli gehad. Arme stakker. Nou ik hoop dat je je zin hebt. Je hoeft me niet de staat uit te jagen hoor, je kunt het ook gewoon netjes vragen.

De Steak van de Keizer

Wie kent um niet, de film "De Boezemvriend" van Andre van Duin. Waar is de steek van keizer, ik ben hem kwijt en zoek hem al de hele tijd. De Keizer der biefstukken hier bij de Big Texan Steakranch is zijn steak tenminste niet kwijt. Duizenden runderen staan al opgelijnd langs de snelweg voordat je Amarillo binnenrijdt. Ik ben deze keer voor de 36 ounce gegaan (dat is een kilo biefstuk zo'n beetje). Er was niemand die op het moment ik er was aan de 72 ounce uitdaging begon, en het is ook maandag vandaag dus echt druk was het niet.

Ik hou het voor de rest kort, gistermiddag heb ik 2 alleraardigste New Yorkers leren kennen met wie ik vanavond heb gegeten hier en dat is best laat geworden. Morgen rijden we samem nog even door naar Oklahoma City, zij moeten daar zijn voor een concert dus gaan we vooraf en/of achteraf nog even wat eten en drinken ergens.

Voor een impressie van de steak die ik heb gehad, zie hieronder:

Harley de Harige Geilneef

Aangenaam, mijn naam is Harley en welkom in mijn Redneck-kasteel in Erick, Oklahoma. Ik heb al veel excentriekelingen langs deze weg de revue zien passeren, maar dit is er toch wel eentje van de buitencategorie. Op en top trots Redneck. En terecht, gezien hoe hij zich kleedt, gedraagt en verbaal uit. Ik werd al na een minuut of 5 uitgemaakt voor een perverse smeerlap uit Nederland tijdens zijn akoestische optreden in de video hieronder. Harley is een recht-voor-zijn-raap Redneck. Naast dat hij mij dus heeft aangeprezen als een perverseling, stapt even later een dame binnen. "Goh, op welke hoek van de straat heb jij vandaag gewerkt?" is toch een aardige binnenkomer. Tegen 1 van de tweede Spaanse chiquitas zegt hij gewoon doodleuk "Nou, daar zou ik best wel eens wat spannends mee willen doen". Maar geen kwaad hart, ontzettend vriendelijk en leidt ons maar wat graag rond door zijn museum en woning vol prullaria en vooral oude borden.

Vandaag ben ik samen met mijn nieuwgemaakte vrienden uit New York samen opgetrokken naar Oklahoma. Zij zijn enorme Foo Figther fans en zijn ook al een behoorlijke roadtrip bezig, maar met als hoofdzaak het volgens van de show van deze band in verschillende staten. Ontzettend aardige mensen, en ze stonden er eigenlijk op dat ik mee zou gaan naar het concert, en zo geschiedde. Vanavond heb ik in het Chesapeak Arena stadion in Oklahoma City een optreden van hun bijgewoond, wat geweldig was om mee te maken. Ik kende wel een aantal nummers, ik ben niet specifiek van deze muziek maar de entourage is geweldig. Morgen zal ik een video plaatsen met 1 van de nummers die ze hebben gespeeld.

Voor de video van Harley Russel's "Get your kicks on Route 66" kijk hieronder.

Twee dagen voor 1

Wanneer je op vakantie gaat, moet je keuzes maken. Ik had op voorhand een aantal zaken op de kalender staan om te bezoeken tussen Oklahoma City en Little Rock, maar daar is weinig van gekomen. En dat is ook helemaal niet erg. Punt 1 omdat je zo altijd redenen blijft houden en op de gedeelde eerste plaats zoniet hoger geplaats, unieke kansen die spontaan voorbijkomen waarbij ik mijn originele planning even laat voor wat het is. Het is heel grappig om wanneer ik iemand aanspreek bij het maken van (wat later bleek) het logo van de Foo Fighters op 1 van de 10 cadillacs op de Caddilac Ranch, via een gezamenlijk diner bij de Big Texan dezelfde avond zou uitmonden in een rit samen de volgende dag naar Oklahoma om gedurende de dag gebeld te worden door hun dat ze al bezig waren met een kaartje voor mij aan het bestellen en dat het best handig was dat ik maar mee zou gaan naar het concert. Soms heb je dat het gewoon goed klikt met mensen die je tegenkomt en binnen 5 minuten zoiets hebt van, we moeten vanavond bier drinken en biefstuk eten. En zo geschiedde, zie de enorme lap steak van een paar dagen terug. Het optreden inclusief naborrelen is laat geworden, we hebben samen nog even ontbeten vanochtend tegen 11:00 dus voor mij bleef er niet veel anders over dan de rest van de dag alleen maar rijden naar Little Rock in de staat Arkansas. Even gegeten bij PF Chang's hier in de stad, en aan de lokale bierkaart gehangen hier bij de Flying Saucer met 75 bieren op tap. Ook hier weer leuke lui ontmoet die erg prat gaat op het accent wat ik heb. Vinden ze geweldig.

De afgelopen dagen zijn behoorlijk afgeladen geweest, het leken wel een 2 dagen planning in 1. Ik heb een aantal dingen moeten overslaan die ik origineel in gedachten had te gaan doen, maar die staan in schril contrast met de gelegenheid om naar een concert van de Foo Fighters te gaan, dat was een fantastische ervaring.

Hieronder "Learn to Fly" van de Foo Fighters.

Traditionaal Amerikaans Recept

Vandaag is zo'n beetje de eerste dag dat ik rustig uit kan slapen, niet veel op het programma staat en ook een niet al te lange rit naar Jackson, op zo'n 2 uur rijden van hier. Ik zit de hele dag me al te verheugen op een traditioneel Amerikaans recept: Bier, kippevleugeltjes en sport kijken. Voordat het zover is zoek ik eerst even het dichtsbijzijnde motel op, gooi mijn spullen uit de auto en breng eerst een bezoekje aan het Rockabilly museum hier in Jackson. Door vrijwilliger Lee wordt je in een (als je wil) een dagvullend lectuur meegenomen door de wereld van Rockabilly, voortgebracht door Johnny Cash, Jerry Lee Lewis, Elvis Presley en last but not least Carl Perkins. Lee kan hier ontzettend veel over vertellen, ook al is je voorkennis nagenoeg nihil is het heel interessant om hier wat van mee te krijgen. De Great Balls of Fire van Jerry Lee Lewis zijn gelukkig niet wat de naam impliceert. Als je wil kun je hier de hele dag historisch onderricht krijgen, ik liep na een paar uur echt over tot een moment dat ik me toch echt moest excuseren. Maar ik heb er wel wat van opgestoken en ook nog wat onthouden.

Net als Homer Simpson in zijn stamcafe bij "Moe's", vervoeg ik me ook naar de mijne als het om bier, kip en sport gaat: de Buffalo Wild Wings. Een typisch Amerikaanse keten met overal grote schermen om lekker sport te kijken en ongebreideld te kunnen schranzen. Toch na ruim 3 uur rijden en een klein beetje sufgeluld door Rockabilly Lee, kon ik wel wat gebruiken. Het is donderdagavond, en dat betekent 1 ding: Thursday Night, Football Night. Door de zaal heen zie je niet alleen, maar hoor je ook vooral de fanatiekelingen met hun footballshirts en petjes achterstevoren op hun hoofd. Zoals ik al eerder aangaf aan het begin moest ik wat keuzes maken van de soorten restaurants waar ik graag eet, en Buffalo Wild Wings die had ik nog niet gehad. En zoals het er naar uit ziet is dit meteen ook de laatste van deze vakantie, komende 2 dagen in Nashville ga ik geen restaurant zien en daarna nog een keer een Applebee's rond Atlanta, nog 1 vrije keus rond Orlando. Daarna ga ik een vriend van me opzoeken in Fort Lauderdale voor een lokale rondleiding en misschien nog wat varen, en de laatste 3 dagen in Key West zal ik eens een keer wat vis gaan proberen zo langzamerhand.

Repeat of niet

Het is vrijdag vandaag, dus het dak gaat eraf in Nashville. Dacht ik althans. Na een paar weken tegen de 40 graden gehad te hebben is het nu in Nashville afgekoeld tot nog niet eens de helft en regenachtig. Voor mij het ideale moment om dit soort weersomstandigheden te hebben, nu ik onderdak kan zoeken in 1 van de vele bars die ze hier hebben. Misschien is het de regen die mensen tegenhoudt naar Broadway te komen, ik denk anderzijds dat het ook de verandering in samenstelling is van artiesten. In Robert's Western World ken ik ondertussen er een aantal bij wie ik wat informatie krijg over het hoe en wat. Het klinkt vanavond allemaal vrij mat en ik heb het gevoel dat ik in slaap gesust wordt. De gitarist en drummer van de band waar je hieronder een filmpje van kunt zien zitten er niet bij, en dat merk ik in de levendigheid en de wat slappe gitaarsolo's. Ook de nummers die ze spelen zijn anders en rustiger, daar heb je ook geen snoeiharde gitaarsolo's bij nodig. Sommigen waren wel weer eens leuk om te horen als het nummer van de Dukes of Hazzard.

Net als altijd, komt het hier aan op drank, muziek en wat te eten. Altijd leuk om hier te zijn, overal wel een leuk gesprek met deze en gene. Hieronder een filmpje van de Don Kelley's band die altijd in het weekend bij Robert's Western World spelen.

Verwend maakt kritisch

Zoals ik gisteren al een beetje aangaf, de angel is er een beetje uit bij sommige bands. De andere band genaamd The Silver Threads waren er dit weekend niet, dus dat was best een tegenvaller. Bij de andere - waar je hier onder een filmpje van ziet - is de voormalige gitaarvirtuoos genadeloos vervangen door Plakharige Arie die niet weet waar de volumeknop niet weet te vinden van zijn gitaar, of ze hebben dat bewust zo gedaan. Net als sommige voetbalspelers op hun best zijn zonder bal, zou deze baviaan het ook zeker zonder gitaar niet misstaan. Het is er eentje van het type die in plaats van gel steevast een fles tegellijm door zijn haar smeert, en denkt dat het nog cool staat ook. Ik heb in ieder geval na zijn daling van het podium geen hordes keukenmeiden, scanderend "Oh Arie!" achter hem aan zien hollen. Als je net als ik een aantal jaren meeloopt hier, dan zie en hoor je het verschil met andere musici en deze laat wel een erg gitaarwijselijk gapend gat achter. Maar goed, tijden veranderen en zo ook de musici.

Plakharige Arie komt in de onderstaande video "Ghost Rider" best aardig uit de verf, en dat komt waarschijnlijk omdat de rest zo hard speelt. De andere nummers die ik van ze heb gehoord waarbij Arie flink van leer trekt aan de snaren van zijn gitaar voor een solo, is nauwelijks te horen en dat is maar beter ook. Er zijn gelukkig ook nog zat andere kroegen met live muziek, zoals ook bij Tootsie's. Best aardige band, leuk om even rondgehangen te hebben.

Laat de cola maar zitten

Net zoals altijd wanneer ik in Nashville ben, zijn er maar een paar zaken die er toe doen: muziek, bier en knaagvoer. Ik heb me streng aan dit dieet gehouden, dus tijd voor een frisje dacht ik. Dus ik naar Atlanta, bakermat van het Coca-Cola imperium. Ik kom daar aan, gaat er net een voetbalwedstrijd beginnen. Is geen probleem, maar ze vinden het nodig om daarvoor zowat het complete centrum af te zetten, alsof de splintergroepering de Militante MosselMokkels een stankaanslag met rotte palingen aan het voorbereiden is. In ieder geval: ik kon met geen mogelijkheid zien waar de "Frisdrank Hall of Fame" zich bevond door al deze commotie, ondanks het juiste adres in de navigatie. Het kostte me welgeteld 2 minuten om me te realiseren dat ik het colaatje vandaag maar oversla. Het motel wat ik voor deze avond heb gereserveerd zit op kruipafstand van de Applebee's, 1 van mijn favoriete restaurant/barretjes met live voetbal. Ze hebben hier ook cola, maar sla deze ook hier vanavond over.

Morgen staat er nog een lange rit naar de kust van Florida op het programma van circa 6 uur met nog wat bezienswaardigheden onderweg.

Weer lekker voor de kachel

Het was sinds de laatste 5 dagen behoorlijk afgekoeld van tegen de 40 graden naar nog geen 16 denk ik, en een goede rit van 6 uur naar het zuiden levert goede resultaten op. We zitten weer op de 85 graden Fahrenheit en nog steeds een mijl of 350 zuidwaarts dus dat moet weer snoeiheet worden morgen en de resterende dagen daarna. Vanmorgen bij het telefoonmuseum in Leslie, Georgia mocht ik geen foto's maken dus dat was een snelle ronde. Vind het altijd gelijk minder leuk als ik geen foto's mag maken ter herinnering. Een boel van die oude telefoons lijken wel erg veel op de Minion's trouwens. Daarna probeerde ik een een foto te maken van 's werelds grootse pinda, maar die staat onbereikbaar om fatsoenlijk een foto van te maken dus dat was hem ook niet. De 's werelds grootste alligator heb ik maar laten zitten voor wat het was, en doorgereden naar Melbourne, Florida. Even voor de overnachting alleen, in de buurt zit een leuke Irish pub genaamd Meg o' Mallies en genoeg lui in voor een praatje.

Voor de komende dagen (in ieder geval morgen) gaat er heel weinig van bloggen aankomen. Morgen zoek ik een Amerikaanse vriend van me op in Fort Lauderdale, en de dagen erop zie ik mijn vrienden uit Detroit weer sinds 2 jaar in Key West. Kort samengevat komt het neer op veel de hort op zijn en weinig achter de pc. Ik weet niet wat ik de volgende dagen nog neer zal zetten maar het zal niet veel zijn, hooguit wat foto's. Op een gegeven moment gaat het ook niet meer om alles elke avond op te noteren en tegelijk ook nog leuke dingen met vrienden te willen doen. Ik heb in ieder geval aan deze vakantie weer 2 nieuwe vrienden er aan over gehouden met wie ik de spontane en unieke gelegenheid heb gekregen om een concert van de Foo Fighters mee te maken. Die had ik in alle voorbereidingen zeker niet zien aankomen. Ik denk dat ik al met al op voorhand terug kan kijken op een meer dan geslaagde vakantie, met nog een paar dagen als afsluiting omringd door vrienden hier voor de boeg.

Wie zegt er dat bier niet goed voor je is

"Geniet, maar drink met mate" luidt deze alom wijze spreuk. De variatie om te genieten en te drinken met je maten is dan ook makkelijk te maken net zoals 1+1 twee is. Overal waar "te" voor staat is niet goed, behalve tevreden. En Tequila. Door de jaren heen heb ik hier veel mensen ontmoet, waarvan er een aantal hele waardevolle tussenzitten die blijven hangen. Net zoals met Eric en Kris, wie ik heb leren kennen aan de bar in Nashville vorig jaar. We zijn toen 2 avonden achter elkaar op stap geweest, waarbij Eric mij een "koozie" meegaf (dat is een soort sokje waar een flesje bier in past om het langer koel te houden) en liet mij plechtig beloven dat zodra ik in de buurt van Fort Lauderdale zou zijn, deze zou retourneren. Dus bij deze dan maar. Ze wonen in het centrum van Fort Lauderdale en hebben een klein bootje in hun achtertuin, en ze hebben me getrakteerd op een rondvaart hier langs allerlei leuke barretjes langs het water. We hebben behoorlijk veel alcohol naar binnen gewerkt, iets waarvan ik zodra de dagen in Key West erop zitten behoorlijk van mag gaan ontslakken. Maar: met deze spontane contacten die ik heb opgedaan, gewoon door bier te drinken met elkaar samen, zijn zeer waardevol. Wie zegt er dat bier niet goed voor je is?

Eindhalte Route 2015

Ondertussen mijn 4e keer hier in Key West, de strepen 2007, 2009, 2013 en 2015 speld ik op mijn schouder. Ik vind Key West ook een logisch eindpunt na zo'n 8300 kilometer gereden te hebben de afgelopen 3 weken. De Buick was (en is nog steeds voor de rit naar Miami komende zaterdag) een ontzettend fijne wagen om mee te rijden. Om even terug te grijpen naar mijn epos van gisteren, ook voor vandaag had ik weer een hereniging na 2 jaar met mijn vrienden uit Detroit, die ik hier ook al bierdrinkende heb leren kennen. Ook een goede klik, altijd contact blijven houden en dat heb ik ze beloond met 2 paar op maat gemaakte klompen. Op de foto rechts zie je Dave en Kelly, met hun ga ik de komende dagen ontspannen een beetje rondhobbelen langs de barretjes hier en als het goed is nog een zgn. "Sunset"cruise doen. Zij komen hier al jaren, kennen Key West veel beter dan ik dus ik haak gewoon aan en zie wel hoe, wat en wanneer we wat gaan doen. Het is hier tegen de 30 graden, zo niet er overheen en zeer luchtvochtig. Geen weer om al te veel inspannends te gaan doen, gewoon op het gemakje aan en op tijd innemen.

Drankdag

Kan er niet veel meer van herinneren wat we hebben gedaan. Mijn vrienden uit Detroit waren wat laat on-line op deze dag dus ik was al aan mijn dienst langs de verschillende bars begonnen. Tegen de tijd dat hun er waren aangehaakt en 's avonds wat gegeten bij Pepe's, een lokale keet met lekker eten, wat uit de toeristenzone verwijderd.

Voor de volgende dag is er beterschap beloofd, en ook een dagje varen hier.

Varen naar Gilligan's Island

Ook even een post-bericht omdat ik ten tijde van deze dag niet meer de energie had om nog wat op te schrijven. We hebben op deze dag gevaren naar een eiland genaamd Boca Raton, met een boot vol bier en snacks. Heerlijk een middag gedobberd, en 's avonds bij vrienden thuis gebakken vis gegeten.

En bier gedronken. Maar met dit weer doe je gewoon niet veel meer. Mooie ervaring.

Een goede sportsbar waar ik de afgelopen paar dagen heb gezeten is Jack Flats. Grote schermen, een kleine selectie speciaalbier en goed eten.