Editie 11

Wat een luxe, voor de 2e keer op een half jaar tijd naar de VS. Was het in april een kleine opwarming, zo ben ik nu weer helemaal topfit en afgetraind voor het serieuzere werk. Klaar om weer zo'n de 7500 mijl asfalt van het wegdek af te schrapen. Klaar om al mijn tradities als een religie te belijden. Starbucks. Denny's. Lori's Diner. Giordano's. FuddRuckers. PF Changs. Slechts een greep uit mijn selectie favorieten in culinair opzicht. In cultureel opzicht is het niet veel anders: Golden Gate. Fisherman's Wharf. Yellowstone. Mt Rushmore. Nashville. Chicago. En natuurlijk New York. Het wordt allemaal zo gewoon dat ik vanmiddag niet eens meer in de gaten had dat ik op vakantie ben! Wat ook niet veel anders is, is het personeel bij de autoverhuurder, die ken ik ondertussen allemaal wel. Op zich goed, maar wat wel veranderd is is dat men nauwelijks Chryslers 300 meer aanbiedt om mee te rijden. En de afleverkosten zijn met 150$ gestegen sinds vorig jaar. Leuker kunnen we het niet maken, wel duurder. Maar: ik heb een nagenoeg fonkelnieuwe Chevy Impala met 472 mijl op de teller. Ontzettend mooie bak, later deze week maak ik er een fotosessie van. Het is op de route van dit jaar een beetje een mix van levendige herkenbaarheid, specifieke bezienswaardigheden en gedeelten van het land waar ik alweer een aantal jaren geen aandacht meer heb besteed. Vooral noordelijke staten zijn hier de dupe van, iets wat eigenlijk niet nodig is want ook uitgestrekte dunbevolkte staten hebben hun charme. En als je weet waar je die charme kunt vinden natuurlijk.

Het is vaak heel makkelijk en voor de hand liggend om wanneer het ergens bevalt, bij elke terugkeer daar uit gewoonte op terug te vallen. Voorbeeld: motels. De laatste jaren ben ik steeds bij de leest der motels buiten San Francisco gebleven, wat ik eigenlijk kan samenvatten als de 3 G's: Goedkoop, Gratis parkeren en Geen idee waarom ik dit telkens blijf doen. Vandaag gaat het roer om: een boutique hotelletje nabij de bekende hippiewijk van de stad, voldoet aan de eerste G en gedeeltelijk ook aan de tweede, als ik normaliter dit zou vergelijken met mijn traditiegetrouwe motels en parkeerkosten in de stad tot een uur of 21:00 's avonds. Wat moet je er voor overhebben: een behoorlijk stuk uit het centrum en dus met de benenwagen richting de stad. Wat krijg je ervoor terug: de gelegenheid om 's avonds niet enkel veroordeeld te zijn tot een paar in ijsblokjes gekoelde blikjes Budweiser in een afgelegen motel te moeten vertoeven. Zeker San Francisco heeft tal van leuke kroegjes, een prima gelegenheid dit weekend om me wat meer te verdiepen op het aanbod op dit vlak.

Dan even de route van deze episode in grote lijnen. Vanuit San Francisco verloopt mijn route naar Reno, noordelijk door de staat Idaho naar Yellowstone park. Verder oostwaarts door de staat Wyoming naar Mount Rushmore en de Badlands National Park. Des Moines, Iowa. Dan een behoorlijke dip zuidwaarts naar Nashville voor een muzikaal hoogtepunt. Vervolgens als een plotselinge stijging als een op hol geslagen aandeelkoers naar Chicago, en de laatste 1000 mijl naar New York. Een mooie route van zo'n 4600 mijl en nog een kleine 3000 aan omrijden.

Gisteravond aan de bar hier tegenover het hotel werd het me nogmaals bevestigd hoe maf San Francisco als stad kan zijn of eigenlijk is. Het eerste wat ik vanmorgen op straat tegenkwam was een travestiet met een roze pruik en een chiwawa hondje. Ver afgelegen van de stropdassen in het zakelijke centrum en de zwervers rond het midden van centrum doe je een zeg maar een stap in een walmend wereldje geurend naar allerhande genotsmiddelen. Een wandeling over Haight street tussen Golden Gate park en Fillmore zeggen veel meer dan de woorden die ik zou kunnen dichten. Veel kitschy boutique-winkeltjes, graffiti, tattooshops en de bekende Amoeba vinyl platenzaak. U leest het goed: vinyl. Zwarte schijf. Draait in den ronde. Hier schijnt de laatste tijd juist de verkoop van vinylplaten fors toe te nemen. Waarschijnlijk inherent aan het inhaleren van allerlei hallucinerende middelen: je wordt er nostalgisch van.

Iets wat nieuw voor me was is de manier waarop je hier met de bus reist. Nog nooit ben ik hier met de bus geweest, maar sinds het hotel toch redelijk een fors eind van de stad verwijderd ligt, is het handig om op het eind van de dag vanwege vermoeidheid even de bus te pakken. Ze werken hier met rollen papiertjes die schuin worden afgescheurd op basis van tijdstip, zodat je kunt zien tot wanneer je kaartje geldig is. Het zijn wel rouwdouwers; mijn algemene indruk is wel dat de meesten de cursus sociale vaardigheden varierend van een paar lessen tot een compleet schooljaar hebben overgeslagen. Maar verder is het een prima en goedkoop vervoersmiddel. Doordat de straten kaarsrecht zijn gaan de busdiensten ook zo ongeveer dwars door de stad, wat het heel makkelijk maakt om het systeem te doorgronden. Het gaat me ook zo makkelijk af dat ik af en toe niet in de gaten heb dat ik uberhaupt op vakantie ben.

De bus hierboven op de foto is 1 van de ongeveer 30 exemplaren die hier wekelijks bij Fort Mason staan voor het Off the Grid. Dat zijn een verzameling foodtrucks met allerhande soorten keukens, van Amerikaans tot Frans, van Koreaans tot weet ik nog wat meer. Leuk en klein gebeuren, zeker de moeite waard om een keertje te doen.

Schudden voor gebruik

Over het algemeen ben ik van de bieren, maar een goed wijntje sla ik zeker niet af. Het liefst in een rustige setting, met een klassiek achtergrondmuziekje en kaas. Dat laatste moet er zeker bij. In deze streek zijn Napa en Sonoma de meest bekende namen die de meesten wel bekend in de oren zullen klinken. De klanken van het liefdadigheidsoptreden in het karakteristieke Glen Ellen, bij wijnboer B.R. Cohn, gaan er een stuk harder aan toe. De optredens van onder andere de Los Lonely Boys en met name de Wallflowers moeten de omringende wijnranken goed hebben laten schudden op hun stokjes. Liefdadigheid vertaald zich hier wel in torenhoge toegangskaartjes, een donatie voor het parkeren van je auto en als je echt gek wil doen met 1000 euro tegelijk bieden op een gesigneerde gitaar.

Dit concert is zonder meer in een zeer mooie setting, midden tussen de wijnranken. De optredens zijn zeker niet de eerste de beste, ik had nog nooit van deze bands gehoord maar op aanraden van mijn Amerikaanse vrienden hier was dat zeker de moeite waard. Nadeel was wel dat je niet mocht filmen, dus ik moet het doen met de muziek die ik me nog op mijn trommelvliezen kan herinneren. En misschien beter nog moet ik een keer een album van die gasten bestellen. Op vinyl of zo.

In tegenstelling tot andere jaren loop ik op dit moment hopeloos achter met het maken van fotoalbums. Door het verblijf in de stad en de kroeg de afgelopen dagen is dit onderdeel een beetje ondergeschikt gebleven. Laat ik morgen maar eens beginnen met dat wat in te halen, in ieder geval een fotosessie van de Impala wat dat is toch wel een erg fijne bak. Ik was eerst een beetje teleurgesteld toen ik hoorde dat er niet of nauwelijks meer Chryslers in de vloot van National car rental zitten. Wist ik veel hoe een Chevy Impala eruitzag. Ik ben er blij mee in ieder geval, morgen in ieder geval hiervan een korte impressie.

Op liefdadigheid alleen kun je niet leven

Hebben jullie dat ook wel eens? Wanneer je iets goed doet voor een goed doel of een ander, dat je daar zo'n warm en wollig of vol gevoel van krijgt? Hier in Novato geeft (of haalt liever gezegd) de Marin Humane Society (dat is een opvang voor dieren) een liefdadigheidsdag met muziek en maaltijd inbegrepen voor $40, Woofstock genaamd. Wie had gedacht dat ik de dag door zou moeten komen met een bordje voer waar een vegetarier nog zijn of haar neus op zou halen? Zwarte bonen, rijst en iets van 3 kleine wraps met tomaat, ui en courgette. En dat was dus echt alles wat er te krijgen was. Ik dacht heel even dat ik op een heel slecht festival was beland met Scooby Doo en de Subwoofers op het podium. Maar niets was minder waar. Ik dacht dat een restaurant niet meer nodig zou zijn vanavond maar dus toch wel. Ik had vanmiddag mijn buik vol van een lege maag. Daar moet vlees in mensen, en zeker in dit land. Het wilde westen is namelijk niet veroverd op een salade met croutons.

Dus moest er actie worden ondernomen, en wel een beetje snel ook. Gelukkig ligt de remedie op een paar mijl afstand: Sol Food in San Rafael. Een oude favoriet van me waar ik zeker al een paar jaar niet meer had gegeten. De keuken is Puerto Ricaans, het gerecht hiernaast is heerlijk malse gegrilde kip, met zoet gebakken banaan en rijst met zwarte bonen. En een bloemenvaas icetea erbij. En zo hoort het ook. Probleem opgelost, en ondertussen de eerste mijlen oostwaarts gezet naar Vacaville. Morgen gaat de rit verder langs Lake Tahoe, misschien heel even Carson City verder op de Casino route richting Reno.

Door de jaren heen merk ik dat de kwaliteit van bijvoorbeeld motels behoorlijk is vooruitgegaan, maar ook die van auto's. Ze zijn zuiniger geworden. In verbruik maar zeker niet in luxe gelukkig. De Chevrolet Impala wiens weg ik naar New York mag leiden heeft onder andere uitgebreide veiligheidsopties als lane-assist en tegenwoordig lijkt satellietradio een standaard aan het worden. Erg handig wanneer je door gebieden gaat rijden waar nauwelijks FM-ontvangst is en je toch lekker radio kunt luisteren. Voor de fotoserie van de Impala, klik hier. Verder heb ik nog wat foto's samengevat van de eerste drie dagen, waar ik eerder niet aan toe was gekomen. Kijk daarvoor hier

Het broertje dat zijn knuffel kwijt is

Voor diegenen die een broer of zus hebben, zal vast wel wedijveren zijn geweest om ergens het beste in te zijn. Het liefst op school, of anders met sporten. Met als laatste uitvlucht de vaardigheid kantklossen of zo. Zo lagen waarschijnlijk de gebroeders Reno en Las Vegas al in de wieg. De casinoroutes die je kunt volgen in de staat Nevada beginnen praktisch vanuit elke grensovergang met omliggende staten: de staatsgrenzen zijn de herkennen waar de casino's staan. Reno is de geboorteplaats van Ceasar's entertainment, een emporium wat in Las Vegas groot is geworden en meerdere casino's onder zijn hoede heeft. Reno blijft met zijn fopspeentje achter in het kinderzitje zitten, wat ooit de droom had om op een setting als die van Las Vegas te lijken. Aan ruimtegebrek ligt het in ieder geval niet. Van alle gokplaatsen in de staat Nevada staan ze wat mij betreft wel op een welverdiende tweede plek. En als gebroeders hebben ze zeker overeenkomsten, in beide gevallen hebben ze open plekken waar je makkelijk nieuwe casino's kwijt kunt, die afsteken tegen schrale vervallen motels rond het centrale casino-gedeelte. Als je hier in Reno de snelweg af draait richting de stad zie je precies dit, met precies het type lui wat hierin prima thuis hoort.

Een voordeel wat Reno wel heeft ten opzichte heeft van Las Vegas als bezoeker is het gebrek aan Mexicanen die je continue kaartjes voor bepaalde optredens in je handen willen schuiven, die je heel veel geld gaan kosten. En ook de meisjes van pure chocolade die je maar wat al te graag aan je broekzak willen zitten. Zwervers heb je overal, ook hier. Maar ook minder dan in Vegas. Soms moet je jezelf maar afvragen of die knuffel die je kwijt bent allemaal de moeite waard is. Op sommige knuffels rust een vloek van geld, verderf, schuld. Misschien is het allemaal niet zo erg om kleine David te zijn in plaats van grote Goliath. Voordat het allemaal erg filosofisch begint te worden, brei ik er voor nu maar een eind aan. Tijd voor een barretje, bier en kippevleugeltjes. En een beetje ouwehoeren. Ben ik wel aan toe. De prijzen zijn hier ten opzichte van Las Vegas tenminste op een acceptabel niveau.

Voor de foto's van vandaag, klik even hier.

Kasino Kukident

Jackpot, Nevada. Daar moet het geld te halen zijn denk je dan. Op weg hier naartoe moet je vanuit Reno gezien eerst door een wildernis vol met leegte zien te geraken. Ruim 400 mijl zo'n beetje met hier en daar wat plukjes aan dorpjes. Naarmate ik meer en meer in de buurt kwam, werd de geur van kukident ook steeds meer waarneembaar. Ik check in, gooi mijn spullen op de kamer, kijk schuchter om het hoekje waar de gokautomaten staan, en dacht ik het niet! Jazeker. Laat ik het zo zeggen: mijn verblijf hier is gunstig voor het naar beneden bijstellen van de gemiddelde leeftijd. Overigens, geen kwaad woord over eenieder die hier is hoor. Vanzelf heb ik gezellig onderhoud over koetjes en kalfjes maar ik denk wel dat ik hier bijna de enige ben die hier zowel de gokkasten moet bespelen als tegelijk de bar moet bemannen. Het is nu dinsdag, dat heeft er natuurlijk zeker mee te maken. Laat het weekend maar losbarsten dan hier. Zal mij benieuwen.

Jackpot is een gat op de grens met de staat Idaho met welgeteld 3 casino's. Even voor je beeldvorming: neem even je eigen huiskamer in gedachten. Beeld jezelf in dat deze kamer vervolgens vol staat met gokkasten. Het voorbeeld is ietwat lichtelijk overdreven maar ook niet teveel. Dan heb je een idee wat er hier onder de term 'casino' wordt verstaan. Ik had het gisteren al een beetje over het verschil tussen Las Vegas met welke andere gokplaats in de staat Nevada dan ook. Kleiner is vaak knusser. En ook: klein casino, kleine prijzen. Flesje Budweiser is 2 dollar, en als je gewoon voor een paar dollar wat gokt dan is de rest van je bier sowiezo gratis. Ik moest $10 dollar afrekenen voor mijn kippevleugeltjes en heb geloof ik 3 of 4 flesjes gratis gekregen. Lucratieve business: als je hiernaast in het cafeetje wat eet en een gastenformulier invult, als je daarna nog wat gaat gokken is ook dat gratis. Wel met deze bijsluiter: de gerechten die ze hier serveren zijn van het niveau waar een 5-jarige zich nog kapot voor zou schamen. Ik denk dat je wanneer je sterkoks als Gordon Ramsay gaat uitnodigen om te recenseren, er serieus doden gaan vallen. En dat is niet grappig bedoeld.

Maar al met al: nette kamers voor de rest, en lekker rustig ver afgelegen van de bewoonde wereld. Voor een beetje stad moet je ruim 120 kilometer rijden. Starbucks is hier dus op minimaal die afstand te bekennen, of welke andere bekende keten dan ook. Ik gok dat de mensen hier verstandig zijn en zelf thuis gezond koken. Als de casino's op dezelfde leest waren geschoeid was het hier elke dag prijs.

Eigen merk eerst

Idaho heeft een beetje een stinkrandje als je van het zuiden uit aan komt rijden. Het is aardappeloogst-seizoen, er hangt een grove mestlucht en overal insecten die rond je auto hangen, waarvan het lijkt dat ze met je meevliegen op het moment je weer uitstapt. Op de neus van de auto is en op het raam van mijn auto was het een behoorlijk slagveld aan die beesten, het is alsof je regen hoort tikken op het raam terwijl het eigenlijk kopstoten zijn die de insecten kansloos tegen de voorruit ten onder doen gaan. Het schoonmaken van de voorruit bij het pompstation gaat vervolgens wel met wat Bruce Lee-achtige bewegingen.

Idaho Falls is een zeer gemoedelijk stadje van zo'n 50.000 inwoners. Mensen zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Voor mensen die van hun stereotypering Amerikaan af willen geraken, zou ik aan willen raden om hier eens een weekendje op therapie te gaan. Ik had vanmiddag in de Snow Eagle bar weer een klassieker uit het boekje: ik laat vallen dat ik morgen richting Yellowstone ga, en word meteen gewezen op welke route te nemen in verband met werkzaamheden en specifieke uitkijkpunten nog voordat ik in het park ben. Mensen zijn hier oprecht geinteresseerd in wat je hier aan het uitspoken bent, en andersom moet je ze ook laten uitpraten wat zij allemaal hebben gezien. En ik ben er een paar tegen gekomen waarvan zelfs ik onder de indruk ben voor wat zij hebben gezien.

Het aardappelmuseum wat hierboven op de foto staat is een klein museum in het dorpje Blackfoot, wat ook dienst doet als de plaatselijke VVV. In vogelvlucht komen wat feiten voorbij waarom deze staat juist zo geschikt is voor het telen van aardappelen, hoe ze het beste groeien, etcetera, etcetera, en etcetera. Het eigen geregistreerde merk Idaho Patato uit eigen bodem staat op eenzame hoogte boven welke andere aardappel dan ook. Het voorschotelen van aardappelen anders dan uit de eigen staat is dan ook een zonde. Leuk allemaal, ik zou niet weten of ik het verschil zou proeven. Ik vind de leukere feitjes altijd wel interessant om wat beter bij wakker te blijven. Wist je dat:

* het college footballteam van hoofdstad Boise met 100 pond zware zaken met echte Idaho Patatoes op een neer de trappen van hun stadion rennen als trainingsmethodiek?

* de grootste aardappel ooit in totaal bijna 9 kilo woog en goed was voor 73 porties franse frietjes bij de Mac?

* de gemiddelde Amerikaan in totaal 140 pond aardappelen per jaar eet, waarvan 50 pond vers, 55 pond ingevroren, 2 pond in blik, 13 pond gedroogde en bij 17 pond in de vorm van chips

Kijk dat is toch leuker les krijgen dan saai regeltjes uit je hoofd leren? Voor een kijkje in het museum kijk de de foto's van vandaag, klik even hier.

Zet de kookwekker op 1 uur en 8 minuten. Plus+-Minus

Yellowstone is wat mij betreft het mooiste park wat ik tot nu toe in de VS heb mogen bezoeken, voor de 2e keer ondertussen. De route is een achtbaan als je op de kaart kijkt, die je zou kunnen rijden als er geen wegonderhoud zou zijn. Die zijn er op dit moment wel, waardoor mijn route meer op een S lijkt. Omrijden om alles te gaan zien vandaag is zelfs voor mij ondoenlijk, wat temeer aangeeft van de oppervlakte van dit park. Ik heb dus lang niet alles kunnen zien, maar de meeste mooie geisers zijn aan de zuidwestkant van het park te vinden. Daar kun je je klok op gelijk zetten.

En daar is het bekende bruggetje. De klok tikt als het gaat om de erupties van Old Faithful, de eerste geiser in het park die een naam heeft gekregen, en omdat ie voorspelbaar was met wanneer de erupties plaatsvinden. Met nadruk op was. Ik kan me in 2010 nog herinneren dat vrijwel op de minuut nauwkeurig voorspeld kon worden wanneer dit spektakel plaats zou vinden. Vanmiddag zag ik achter de voorruit van het bezoekerscentrum hier de cijfers 1 : 08 verschijnen met een rek van ongeveer 10 minuten. Dat was op dat moment ruim anderhalf uur vanaf het moment ik daar stond. Anderhalfuur wachten op een schouwspel van 3 minuten, daar wordt niemand blij van. Wel weer goed voor het opvoeren van het totaal aantal kilometers van deze vakantie. Nog even off-topic van dit geheel: ik ben erg te spreken over het verbruik van de Impala, op de rechte stukken haalt ie zo'n 34 mijl per gallon, dat is bijna 1 op 15. Niet slecht voor een 3,6 v6 met 305 pk. Ik kan me nog herinneren dat de Chrysler 300c van 4 jaar geleden na 250 mijl op een volle tank zoiets had van, loop de rest zelf maar. Maar kortom: Yellowstone is een must om te zien als je in de buurt bent.

Als het om verbruik gaat, kon ik aardig terecht bij de lokale Applebee's hier. Een keertje gezond voer om vervolgens teniet te doen met een lading bier en kippevleugeltjes die ik nog niet eens voor de helft op heb. Lunch voor morgen. Ontzettend leuke avond, veel mensen gesproken en ik heb de barman wat Nederlandse begrippen geleerd. Als het over een bar gaat, er staat morgen wel een speciale op het programma. Welke dat is? Nog 1 nachtje slapen lijkt me! Het is een opvallende, dat kan ik alvast meegeven.

Voor de foto's van vandaag van Yellowstone, kijk hier.

De ware Amerikaanse faam

Je kan wel eens bedrogen uitkomen, je gaat lekker uit eten. En er staat op de kaart: mega-biefstuk. Nou, je hebt trek, je stinkt als een os en je hebt die dag nog niet iets fatsoenlijks tot je genomen. In gedachten zie je jezelf al figureren als Fred Flintstone met een enorme dinosaurus-steak die over beide kanten van je barbeque valt. De afgelopen dagen ben ik er ook in getrapt, met op het menu het predikaat "jumbo-wings" terwijl het uiteindelijk het formaat blijkt te zijn van dezelfde vleugeltjes die je ook bij de Jumbo kunt halen. Dan wordt je dus keihard voorgelogen, en in een land als Amerika mag dat geenszins het geval zijn. Je behoort te krijgen voor hetgeen je wordt voorgespiegeld.

Een veroordeling vooraf door mensen die nog nooit in de VS zijn geweest (of een keertje alleen in New York, maar dan ben je nog steeds niet in de VS zelf geweest) is dat alles groot is vergeleken bij Nederland. Dat klopt als je het hebt over de omvang van het land of de hoogbouw in grote steden bijvoorbeeld. Een misvatting echter is dat wanneer je hier een fastfood tent binnenstapt je ineens het driedubbele krijgt ten opzichte in Nederland. De porties zijn hetzelfde, alleen je frisdrank is onbeperkt en de keur aan en de aanwezigheid van fastfoodrestaurants is veel uitgebreider. Natuurlijk heb je hier zogenaamde "challenges" om binnen een bepaalde tijd een bepaalde hoeveelheid voer naar binnen te werken, maar vergeet niet dat er de laatste jaren in Nederland wat dat betreft een branchevervaging aan de gang is. Dus beschuldig niet zomaar het wilde westen als je eigen straat niet (meer) schoon is.

Uiteindelijk gaat het om het volgende: maak waar wat je belooft. En Sanford's Grub & Pub doet dat. De entourage is groot zoals op de foto hierboven is te zien, er is heel veel aandacht besteed aan details. Zij maken de Amerikaanse faam van grootsheid waar: je komt binnen, de hal is groot, auto-onderdelen aan de muur en plafond, neon-verlichting. En dan ga je in deze setting lekker aan de bar zitten. Vervolgens krijg je een menukaart van grofweg 2 bij 3 vierkante meter, waarop een zeer uitgebreide waslijst aan leuk benaamde gerechten staan. Omdat het daarom even duurt voordat je je keuze kunt maken, kun je tijdens het wachten een pint (halve liter) PBR (Pabst Blue Ribbon) bestellen voor 1 dollar. De proef op de som: mijn keuze was de "Kardiac Arrest", een enorme burger met uienringen en gefrituurde augurk. Het is een kwestie van deze stapel vlees tussen je broodje pletten, en dan ongegeneerd het zaakje opeten. Hier wordt de Amerikaanse faam op de menukaart naar verlangen uitgeserveerd. Het is me de omweg van minimaal 400 kilometer zeker waard geweest.

Foto's van een cafe normaalgesproken komen niet verder dan wat bierglazen, maar zoals ik al zovaak heb gezien: Amerikanen weten als geen ander hoe sfeer te maken, gimmicks, een uithangbord als de ware faam. Kijk voor de foto's hier.

De Amerikaanse kant is mooier

Iedereen die wel eens bij de Niagara watervallen is geweest, weet dat het uitzicht daarop vanaf de Canadese kant mooier is die aan de Amerikaanse kant. Niet alles is groter of mooier aan deze kant van de grens. Echter, om een beetje de draak te steken met de Canadezen (een soort vete die vergelijkbaar is tussen de Nederlanders en de Belgen) kan ik in ieder geval zeker concluderen dan de Amerikaanse kant van Mount Rushmore mooier is dan de Canadese kant, dat zul je vast met me eens zijn. De foto hier rechts was je vast al wel opgevallen.

De Black Hills waar Mt Rushmore in ligt, barst van de typische western-achtige dorpjes waarvan wanneer ik er doorheen rij niet zou weten waar ik het eerst zou willen beginnen of verblijven. Een aantal voorbeelden zijn Custer, Keystone, Hill City, Deadwood, Spearfish, van die typische plekken waar het gelijk al gezellig oogt. Mijn keuze voor vandaag is gevallen op Sturgis, een dorp bekend van de Sturgis Bike Rally. Nu is deze allang in de eerste week van augustus geweest, en gelukkig maar want het massale hoeft voor mij ook niet bepaald.

En dan ga je van ellende maar weer de kroeg in. De eerste die ik had gespot is de Loud American Roadhouse. Ze maken hun naam waar, ondanks dat het niet druk was binnen maken ze genoeg herrie. Van de bediening kreeg ik zo'n beetje het idee dat het hun niet zoveel uitmaakt of je er nu wel of niet zit. Als je tienduizend keer vraagt of hetzelfde biertje nog steeds genoeg is die ik aan het drinken ben, dan help ik ze wel en ga gewoon weg. Het gaat ze hier kennelijk niet snel genoeg. De andere waar ik binnen ben gestapt is de Old Knuckle Saloon. En dat is er eentje uit de categorie "Winner Winner, Chicken Dinner". Het is qua oppervlakte zo'n beetje vergelijkbaar met een Albert Heijn XL winkel. Ze hebben hier eigen lokaal gebrouwen bieren, met een combinatie van zeer getalenteerde doorgedraaide barkeepers die er gewoon een leuke avond van maken. Vanzelf raak ik weer verzeild aan de bar met deze en gene, met weer wat specifieke tips voor de trip van morgen.

Badlands NP

Ondertussen zit zo'n beetje de helft van de meest langdradige ritten erop. Vooral Wyoming is een vreselijk saaie staat om doorheen te rijden, South Dakota is een stuk mooier in de Black Hills en de Badlands (zie foto boven) maar daarna worden de wegen ook langdradig saai. Er zitten hier en daar wel een paar toeristische dingetjes zoals een tractor- en automuseum of een nagebouwd westerndorpje. Voor de rest kan ik er voor vandaag niet zoveel van zeggen dus ik hou het kort. Qua restaurants zitten er hier nauwelijks ketens, hier tegenover het motel zit er zo'n zogenaamd "family restaurant". Dat is hier een lokaal soort Mensa waar je jezelf voor een dollar of 8 helemaal het schompes kan eten. Het eten is simpel maar dat zijn de mensen hier ook. Dresscode is een overall of korte broek met het t-shirt van je favoriete voetbalploeg, om je een beetje een idee te geven. Morgen wordt het weer wat interessanter, dan staan er weer een paar roadside attracties te trappelen om gefotografeerd te worden.

Het voordeel van de twijfel

Vanmorgen dacht ik echt even dat ik uit de sleur van de langdradige wegen was, onderbroken met klinkers van opvallende zaken. Die klinkers waren dus zonder mijn medeweten weggehaald. Ten eerst het Porter Sculpture park in Montrose, South Dakota, wat plotseling had besloten om "gesloten voor het seizoen" te zijn. Dat was teleurstelling 1. Ten tweede had ik op het programma staan het GROOTSTE broodje van de VS bij de Pickle Barrel. Ik rij er naar toe, ik moet nog een uur wachten voordat ze uberhaupt opengaan, krijg ik verdorie een broodje die nog kleiner is dat die van de subway. Hun website predikt "Size does matter" met een minimale afmeting van 43 centimer en 3x zo dik belegd. Kennelijk niet in deze vestiging dus. Als je een keten van broodjeszaken hebt, dan moet je de lijn doortrekken en niet met een halfbakken menu aan komen zetten. De volgende keer als ik in huis thuisbasis Bozeman, Montana ben, dan ben ik zeer.....

Op weg naar het zuiden door de staat Iowa kom je vooral boeren tegen. Opmerkelijk. Men laat kennelijk zien hoe ze het doen: geen auto's op de oprit maar een tractor. Rijdend door Iowa is echt letterlijk en figuurlijk de kaarsrechtlijke lijnen van noord naar zuid, en van oost naar west. Het zijn boeren, een beetje eigenheimers. Maar daar kom ik later nog op terug. De foto's die je ziet zijn van een zelfgebouwde grot van een oud-priester uit Duitsland, heer Doberstein is zijn naam. Kijk mnaar even ok wikipedia wat het is, dat stukje ga ik verder niet kopieren. Het is wel een indrukwekkend stukje bouwwerk met stenen, schelpen, hout etc vanuit heel het land.

Ik heb een motel gevonden. Wel tegen de hoofdprijs bijna, maar goed ik had geen zin meer om verder te zoeken. Na zo'n schraal broodje van de Pickle Barrel heb je trek. In het restaurantje hier vlakbij zie ik een beetje de eenkennigheid terug. Er zaten een stel brulapen aan de bar waarvan de barkeepster de tegemoetkomende breeze van knoflook na de het eerste voorgerecht wel erg fijn vond om tot zich te nemen. Ik kan me niet voorstellen dat ik naar de bedienster zo onbeleefd ben geweest dat ik alleen maar haar rug mag aanschouwen. Ik bestel het eerste biertje. Tegen mijn verwachting in krijg in krijg ik ineens een glas voor mijn neus van minimaal 0.75 liter, terwijl ik een kleinere pint had verwacht. Je kunt twee kanten opgaan qua gedachten: Optie A - wat een brutale kut is dat of Optie B - ze heeft een paar lessen toeristje pesten tot in de masterclass onder de knie. Niets is minder waar; gedurende mijn hangsessie aan de bar blijkt dat de grote pints die ze mij voorgeschoteld had $2 goedkoper is dat de kleinere pintglazen omdat het Monday night Football night is. En bij het weggaan als ze eenmaal zover zijn dat ze weten wat je hier aan het doen bent dan schreeuwen ze je nog bijna terug om meer te vertellen. Tsja... die kans hebben jullie uitgebreid gehad. In ieder geval heb ik van hun nog wat interessante aanknopingspunten gehad voor morgen, da's toch ook weer sympathiek. Het heeft gewoon tijd nodig om hier een beetje te aarden.

De Nilfisk 3000xli Turbo Multitask

Grappig he, verblijven in Cuba. Ik heb de afgelopen dagen wel meer van dat soort plaatsnamen voorbij zien komen, zoals Madrid, Lebanon en Cairo. Niet zo raar, want Nederland heeft ook een America. Vandaag tik ik een klein gedeelte van de Route 66 aan, met 2 geplande zaken (het stofzuigermuseum en de schommelstoel rechtsonder op de foto) en als onverwacht huzarenstukje nog Bob's Gas Station alley op de foto erboven. Er zit vast nog veel meer, maar voor vandaag is het wat mij betreft genoeg.

Eenmaal binnen in het Stofzuiger-museum word ik figuurlijk bijna aan mijn haren meegesleurd om vrijwel direct in een live vertolkte voorstelling van een audiobandje terecht te komen, die je langs de verschillende decennia stofzuigers leiden. Gelukkig wou ie me niets verkopen. Een blik op een gastenboek sprak boekdelen, die was aardig leeg dus hij kon zijn informatieve kruit volledig op mij botvieren. Ik ga mee op een reis van stofzuigers van die je zelf handmatig al lopende vacuum moet blijven trekken, tot hun huidige topmodellen aan toe, met heel duidelijk meerdere mogelijke toepassingen met dezelfde hulpstukken. En met extra zuigkracht en minder wattverbruik en een hark voor de ruwe tapijtrandjes. In de jaren dertig waren stofzuigers een derde van de prijs van een Ford Model T. Dus dat was een bak geld voor al die luie wijven die te beroerd waren om het tapijt zelf uit te kloppen. Verkopers toendertijd speelden hier handig op in, door gedurende de dag als de heer des huizes aan de arbeid is een stofzuiger aan te praten, wellicht nog met een speciale demonstratie van de zuigkracht. De rekening ging vervolgens naar laatstgenoemde, die vervolgens 30 dagen de tijd had om te betalen. Dat zal bij thuiskomst vast het nodige stof hebben doen opwaaien. Sorry flauwe woordgrap, maar ik moest hem even maken. Mijn toergids heeft ook een behoorlijke kennis van de Europese fabrikanten, alleen zijn de Amerikaanse natuurlijk beter. Dat spreekt voor zich. Maar als hij in Europa zou wonen, dan zou het zeker een Miele worden. Want daar is geen betere.

En dan de foto's. Van het stofzuigermuseum, kijk hier. Van Bob's Benzinestation, kijk hier.

Het HillBilly Keurmerk

Door de jaren heen heb ik op al mijn scoutingtochten dwars door de VS heel, heel veel opmerkelijke zogenaamde "Roadside Attractions" gezien. Er zit zoveel waarde in het doen van een gedegen vooronderzoek wat de omgeving te bieden heeft. Soms loop je tegen een gesloten deur aan, de andere keer krijg je weer een bonus voor wat je eerder niet is opgevallen om op de planning te zetten. De HillBilly Garden, eigendom van excentriekeling Keith Holt, is voor mij een hele speciale. Niet zozeer vanwege zijn zeer unieke verzameling van artistieke woedeaanvallen, maar meer de overeenstemmingen die ik zie met andere soortgenoten die net als hem vechten tegen de gevestigde orde om schatten als deze te conserveren. Het is net als bij voetbal: er zijn altijd maar een paar halfgare imbecielen die het voor het grote publiek willen verkloten. Keith heeft al voor de rechter moeten verschijnen voor het behoud van zijn HillBilly Garden. En ik ben er trots op dat hij, net zoals zijn companen, heeft doorgezet en overwonnen.

Het verhaal van Keith Holt doet me het meest denken aan Ron Lessman, de artiest van Truckhenge in Topeka, Kansas. Net als hij een gevecht tegen de gemeente om te mogen doen wat je doet. Je hebt ruimte zat hier, de buren zien je niet eens vanuit hun huis en toch zeiken. Verder wat me erg opviel in de HillBilly Garden, is de referentie naar andere beroemde Roadside Attractions als Salvation Mountain in Niland, Californie en de Bottle Tree Ranch van Elmer in Helendale, ook Californie. Keith is een ontzettend vriendelijke en praatgrage kerel die gek is op dubbelzinnigheden. In de HillBilly-zin van het woord. Voor bijna al zijn kunstwerken die ik samen met hem ben langsgelopen vanmiddag, is er het keurmerk "HillBilly" op geplakt. Voorbeelden daarvan zijn de HillBilly grasmaaiers, de Hillbilly Trailer en de HillBilly Racefiets op de foto's die je ziet. Andere aanvullingen hierop zijn de HillBilly kinderdagopvang (met prikkeldraad omheind), de HillBilly Kandelaars (een kandelaar met flesjes Bud Light in plaats van lampen) en de opgevoerde HillBilly koets met twee fietsen voorop, en een toilet met kruimeldief achterop voor extra stuwkracht.

Afijn de foto's zullen meer duidelijkheid geven. Komen ze! Klik hier.

Muziek Maestro!

Zoals ik al zei: Muziek! Geniet van de beste Honky Tonk die er is.

Muziek Maestro!

Wederom, geen zin om te schrijven. Wel ontzettend veel leuke mensen ontmoet hier bij Robert's Western World. DE HonkyTonk bar van Nashville, Tennessee. Hieronder nog een paar opnames van optredens.

Zelfs een New Yorker strijk je glad in Nashville

Nashville wordt ook wel Friendly City genoemd, en dat is niet zonder reden. Het is kennelijk de sfeer: overal is er muziek, het is gezellig en iedereen heeft het naar zijn of haar zin. Ik heb ontzettend veel mensen gewoon spontaan aan de bar of buiten gesproken, en veel meer dan alleen maar een hallo kan eraf. Sterker nog, vanmiddag toen ik op de strip rondliep voelde ik ineens een arm op mijn schouder. He makker, hoe gaat ie? Kom we gaan bier drinken binnen en ouwehoeren. Het is bijna alsof je er zelf woont. Zelfs cityboys uit New York zijn gladgestreken door deze sfeer. Geen attitude, gewoon open en vriendelijk en bereid om je kruk even bezet te houden als je naar het toilet gaat. En zo hoort het ook te gaan onderling.

Vanmiddag nog een voetbal wedstrijd bezoek tussen de Titans en de Browns. Prachtig weer en mooi open stadion. En daarna? Weer tot na 02:00 bier gedronken en muziek!

Stukje Route 66

Maar vooral veel rijden. Stiekem toch bijn 600 mijl vandaag, terwijl het gevoelsmatig helemaal niet als deze afstand aanvoelt. Het is in ieder geval makkelijker dan dwars door Duitsland en de grenzen van Zwitserland naar Italie te moeten. Dan rij ik toch een stuk liever hier. Morgen staat Chicago op het programma, dus daar wil ik toch wat meer tijd voor uittrekken dan dat ik aanvankelijk had gedacht.

Om de sleur van vandaag toch wat te doorbreken, heb ik een Route 66 attractie uitgekozen in Staunton, Illinois. Een alleraardigste man die oranje konijnen fokt heeft wat oude auto's in de grond gezet, een beetje a la Caddalic Ranch. Wel aardig om even gezien te hebben. Dus morgen: Chicago!

Dank je wel Facebook, dat je er bent

Ik neem jullie even mee een jaar terug in de tijd, donderdag 16 september 2013. Ik vlieg deze keer met United van Amsterdam naar Chicago, en dan door naar Seattle. In de Boeing waarin ik zit, blijft de stoel naast me lang leeg. Stiekem hoopte ik erop dat die stoel leeg zou blijven, zodat ik mijn benen wat beter kon rondbewegen. Maar nee, op het laatst komt er een alleraardigste Amerikaan, genaamd Jason naast me zitten. We kletsen wat over koetjes en kalfjes, en op een gegeven moment moest hij even in zijn portemonnee wat hebben. Toen zag ik zijn rijbewijs met de Amerikaanse vlag, en dan gaan mijn alarmbellen af en ik vroeg of ik even mocht kijken. Na aankomst afscheid genomen, en omdat ik zijn naam nog had onthouden zijn we via Facebook vriendjes geworden. Leuk he?

Inmiddels zijn we een jaar verder. Mijn route dit jaar leidde me met een kleine omweg door de stad waar hij woont, en zodoende hadden we op 30 september jongstleden afgesproken bij de lokale Days Inn motel om me daar op te pikken. Achter de balie bij deze Days Inn werkt een alleraardigste dame, met wie ik samen nadat ik zo'n 10 seconden binnen was al uitgebreid het stratenplan van San Francisco op gedetailleerd niveau bezig ben door te nemen. We keuvelen nog wat tot Jason mij op komt halen in zijn massale Chevy Silverado. We hebben een prima avond, ik heb weer wat van Des Moines gezien en van deze insider een goede bierkroeg gevonden waar ze zelfs Emelisse op de kaart hebben staan. Mensen zijn ontzettend vriendelijk hier.

De volgende dag moet ik vroeg op pad op weg naar Nashville. Op mijn facebook zie ik ineens een berichtje verschijnen van Carrie, de leuke jongedame hier op de foto's die je ziet. Ik denk van ben ik wat vergeten, heb ik wat misdaan of zo? Maar het was een leuk berichtje zo van, he je bent een interessant persoon. En ik had haar zelf ook al wel gespot, kijk en dan wordt het interessant denk ik dan maar! Lang verhaal kort: er is een ontsteking ontstaan waar ze bij de lokale brandweer zoiets hebben van, dat gaan we echt niet blussen. Vannacht is ze vanuit Ankeny, Iowa op de bus gestapt om me hier vandaag in Chicago voor 2 dagen op te zoeken. Nu weet ik wel dat ik een apart geval ben, maar als iemand 80 uur per week gaat werken en met hulp van collega's vrij kan krijgen om bij je te zijn, dan voel ik met toch wel speciaal. En alsof dat niet genoeg is, haalt ze dezelfde truuk weer uit om samen 3 dagen in New York te zijn voordat ik weer naar huis vlieg. En dat allemaal van 1 heel toevallig bezoek aan dit motel, toevallig afgesproken met iemand die toevallig naast me zat in het vliegtuig van wie ik toevallig zijn naam had gezien. Haal uit deze keten 1 schakel eruit en er was niets gebeurd. En als klap op de vuurpijl heeft ze net als ik de droom om rond San Francisco te gaan wonen. Ik doe nooit meer mee aan de loterij, ik heb mijn winnend ticket al. Tot morgen.

Dag 2 Chicago

Heel verwonderlijk loop ik wat achter met het bijhouden van mijn blog van de laatste dagen. Maar goed aan de andere kant heeft het motel waar we nu zitten niet bepaald een betrouwbare internetverbinding, dus wat dat betreft had ik ook dat als excuus kunnen gebruiken. En verder? Prachtige heldere dag in Chicago, we hebben een wandeling langs het meer gemaakt naar het Adler Planetarium, een dikke vette Cheescake naar binnengeschoven, wat gedronken, gekeuveld. Je weet wel, dat soort dingetjes.

Studebaker

Normaal gesproken zou ik verwachten dat een bezoek aan een automuseum met een vrouw een draak van een wedstrijd wordt. Letterlijk haar aan de haren meesleurend, gillend en krijsend. Ik was Carrie even kwijt vanmiddag, ik dacht van nou ja dan ga ik wel even op mijn eentje. Blijkt dit exemplaar er eentje te zijn die niet alleen van auto's houdt, maar ook technisch over auto's van de hoed en de rand weet. Het is zeg maar mijn persoonlijke ANWB mocht er zich iets voordoen. Van de buitenkant lijkt het niet zo groot, maar stiekem zijn er 2 verdiepingen en een kelderruimte vol met Studebakers. Absoluut de moeite waard om even langs te gaan. Ook als je niet zo van auto's houdt, kan het best leuk zijn.

Randy's Land

RandyLand is een zeer opvallende roadside attraction in Pittsburgh. Randy zelf is een zeer vriendelijke en praatgrage kerel, hij loopt erbij alsof hij schilder is. Als je door de straat rijdt en hij ziet je, wordt je eerst welkom gegeten en daarna wordt je op een monoloog getrakteerd van zeker 15 minuten onafgebroken over de historie van het geheel en de wijk. Op het hek staat het woord "welkom" in verschillende talen; als die van jou er nog niet bijstaat dan mag je die zelf erop schilderen. Moeite waard. Nou ik zit vol met een overheerlijke hamburger en friet van aardappelen uit de staat Idaho van Five Guys. Was ik nog nooit geweest, maar uitstekende tent!

Doel voorbij

Iedereen die mij elk jaar volgt, zal de afgelopen dagen wel hebben gemerkt dat de koffie nog niet eens op was na het lezen van de dagelijkse literaire epistels die ik ophoest. Van mijn openingsbetoog af aan zijn de verhalen van onge-evenaarde hoogstaande kwaliteit, waarvan ik weet dat ik velen de wenkbrauwen doe fronzen of een lach op het gezicht tover. Welnu, de reden is helder denk ik. Ik heb teveel afleiding wat mijn schrijversbrein serieus doet beinvloeden. Waarvoor mijn welgemeende excuses, ik wil mijn trouwe lezers niet afdoen met een halfbakken verhaal en een paar foto's.

Ik geloof dat vandaag het de eerste keer is dat ik werkelijk helemaal niets heb bereikt, voor wat ik op de planning had staan. Ik moest zelfs nog schrapen om een paar foto's te maken anders had ik die ook niet eens. Verder constateer ik een terugval in de afgelegde mijlen, ik geloof dat ik er nu zo'n 5000 heb gereden. Met een normale eindstand van zo'n 7200 ga ik dat vanaf hier via Philadelphia, Atlantic City en New York City niet meer halen. De doelen die we vandaag hebben gemist, gaan we morgen inhalen. Voor de vrouwenafdeling de Hershey Chocoladefabriek, en voor de mannen het busmuseum, ook in Hershey. Morgen heb ik in ieder geval wat meer foto's om weer eens een fotoalbum of twee te maken. Vrouwen... je neemt ze mee maar ondertussen....

Laat de vrouw thuis

En geef ze zeker geen creditcard mee. Mijdt winkelcentra, kapsalons en dure restaurants. Ook chocoladefabrieken als Hershey's vallen wat mij betreft daaronder. De Universiteit van Hershey's Chocolate Factory is er eentje waar praktisch elke vrouw glansrijk aan afstudeerd, zonder ook maar de minste moeite te hebben gedaan om in de boeken te duiken. Hier in Hershey's Chocolate world kun je naast jezelf het schompes kopen aan chocola en souvenirs een les volgen in het proeven van verschillende chocolades, of zelf chocola maken bijvoorbeeld. Leuk voor een bezoek van een half dagje maar daarna moet je haar echt aan haar haren naar buiten slepen. Of ze wil op niet. Foto's van Hershey's vind je hier.

Hershey heeft voor een kleine plaats als deze best wat attracties te bieden. Naast het chocolade-gebeuren is er ook een attractiepark met achtbanen; maar waar ik meer geinteresseerd in was is het bus museum. Ik ben altijd al fan van bussen geweest, vroeger kon ik zelfs horen aan het geluid van sommige bussen welk type het was en welk kenteken de bus heeft. In dit museum staan naast oude bussen ook een verzameling Dodge's, Studebakers en motoren. Voor de foto's, die vind je hier.

De oksel van de Verenigde Staten

Ja hoor, het is weer zover. Ik mag weer door die geweldige staat genaamd New Jersey heen. Beetje overtrokken vind ik qua naam, laat dat "New" er maar af. Zodra je deze staat binnenrijdt zie je het al: overal betonnen randen in het midden van weg, overal wegwerkzaamheden en putten in het wegdek. De plaatsen hier zijn armoedig en schamel, af en toe kom je een leuk ogend dorpje tegen, maar dat is ook alles. New Jersey is letterlijk, figuurlijk en ook geografisch gezien de oksel van de Verenigde Staten. Voor alle jaren dat ik hier ben geweest, heb ik Clifton aangewezen als basis om te overnachten en van daaruit de bus naar Manhattan te pakken. Fatsoenlijke plek om te verblijven..

In Philadelphia ben je pas geweest zodra je een Cheesesteak hebt gegeten. De bekende toeristenvallen zijn Geno's en Pat's, maar probeer ook eens Jim's Steaks op South en 4th Street. Aan de rij buiten is al te zien dat het goed is. En verder is de pen leeg nu wat mij betreft. Om de woorden van Gerard Joling in de mond te nemen: Ik heb er geen kracht meer voor..

Tourgids

Carrie heeft nog niet veel gereisd, de afgelopen anderhalve week waren een openbaring voor haar. Vanmiddag op Times Square moest ik praktisch haar kin van de stoep schrapen toen ze voor het eerst Times Square zag, zover viel die open van verbazing. Voor mij geen "big deal" sinds dit mijn 5e bezoek aan New York is. Maar dit 5-jarig jubileum als ik het zo mag noemen is wel een hele speciale sinds ik dit met haar kan delen. Ze moet nog wel leren om beter met een camera om te gaan. Vlak voordat we in de buurt kwamen van de Lincoln Tunnel vroeg ik haar om het geheel op video vast te leggen vanwege het indrukwekkende uitzicht. Nu ik het terug heb gezien, zie ik meer dashboard dan skyline - maar gelukkig is het commentaar wel hilarisch. Hoe een meisje van het platteland uit de staat Iowa zo onder de indruk kan zijn van een stad als New York. Ik vind het altijd grappig om Amerikanen rond te leiden in hun eigen land.

Nu de laatste paar dagen van de vakantie zijn aangebroken, worden het de standaard dingetjes die je doet als groentje in New York. Vrijheidsbeeld, Top of the Rock, 9/11 memorial, Wall Street. Ik weet dat de verhaallijn sinds de afgelopen anderhalve week wat minder zoetsappig is om door te lezen, maar in principe word ik van mijn werk gehouden. Dus mijn beschuldigende vinger wijst naar Carrie. Maar ja... ik kan niet kwaad op haar worden.

Inhaaldag

Carrie was wat ziekjes vandaag, dus ik heb haar rond de middag terug naar het motel gestuurd. Dus ik zat met een kaartje voor de top of the rock in mijn maag die niemand wilde hebben. Tenminste, je moet maar mazzel hebben dat er toevallig iemand alleen reist en een kaartje wil hebben. Dus voor morgen nogmaals een poging om in ieder geval het vrijheidsbeeld aan te doen en de 9/11 memorial, voor haar als Amerikaanse zijnde is dat zeker een must om te bezoeken. Aan de andere kant had ik even een middag/avond voor mezelf de gelegenheid om te doen waar ik zelf zin in had. Bier en kippevleugeltjes. Dat vind zij ook heerlijk, dus ik heb haar portie ook maar besteld en verorberd. Ik weet dat mijn verhalen de uitgebreide epistels niet meer zijn sinds anderhalve week, mea culpa. Het is even niet anders, maar de reden daarvoor is allerminst erg te noemen.