Skyline vanaf Rockefeller

Seattle

Amerikaans A-B-Ceetje

Het is alweer 3 jaar geleden sinds ik voor het eerst (en ook voor het laatst) in Seattle ben geweest. Tijd om de banden weer eens aan te trekken met deze stad, waar ik in 2010 toch wat te weinig van heb meegekregen. Iets waar we in Nederland nog steeds te weinig van meekrijgen - tenminste dat is mijn mening - zijn de rijke Amerikaanse invloeden in ons eigen land. Kan iemand mij vertellen hoe lang wij nog moeten trachten te overleven met alleen een McDonald's, Burger King of KFC voordat ons naar communisme riekend "koninkrijkje" eindelijk de deuren opent voor echte hamburgers en kakelverse bbq-kip? Wanneer dringt het begrip "service" eindelijk tot in alle gelederen van onze samenleving door om ook de Service met hoofdletter S te krijgen zoals dat hier in Amerika al sinds jaar en dag de normaalste zaak van de wereld is? Wat is er nu eigenlijk zo "Super" aan onze supermarkten? Zijn dat door de vakkenvullers opgeworpen barricades van containers in de winkelpaden voordat je erachter komt dat het vak wat je zocht toch echt leeg is? Of staan bejaarden die bij de kassa tegen je achillespees blijven oprijden en denken dat ze zo hun muntje uit het karretje weer terugkrijgen toch met stip op 1? Alsof ik doordeweeks al niet genoeg in de file sta om vervolgens op een rustige zondagmiddag voor maar liefst 2 geopende kassa's van de 15 bij de Albert Heijn op een kudde klanten stuit, waarbij ik nog makkelijk 15 levels Candy Crush kan wegspelen of een equivalent aantal aan shaggjes kan draaien, voordat ik eindelijk aan de beurt ben? Hoe lang duurt deze marteling nog? Het lijkt soms wel dat je op expeditie moet voor een halfje bruin en een stukkie kaas. Het lijkt net IKEA. Of een niet bijgevulde koffieautomaat. Natuurlijk, dat kloteding heeft een spoelingsprogramma nodig. Of de koffie zelf is op. Of er is weer eens geen suiker en/of melk. Koffie. Nog zo iets! Waar is het fatsoen van ieder zichzelf respecterende stad of gemeente om minimaal 1 Starbucks binnen bereik van haar inwoners te huisvesten, om ook hier het rijkelijke zwarte goud te laten vloeien? Uit de categorie understatements is een "ver te zoeken" nog een zeer voorzichtige. Oproep aan alle gemeenten in Nederland: Doe er eens wat aan! Er zit lichtelijk wel wat beweging in, maar tot dusver is het gewoon 10 ton slepen door mul zand.

Ik hoor het wel hoor. Het valt allemaal wel mee, ik klaag te veel. Natuurlijk. Zodra je weer wakker bent, heet ik je van harte welkom terug in Nederland. Nederland, het land van torenhoge belastingen en synoniem voor bastion van notoire zeikerds. Maar dat krijg je ervan, het ene wakkert het andere juist aan. Bedankt Den Haag! Met Rutte in de linkerhoek en Rambo Wilders in de rechter, is het een garantie voor een succesformule als deze. En dat geldt ook voor de rest wat in dat konijnenhok zit. Zo gaat het elke kabinetsperiode, van goede voornemens komt niets terecht, en van pure ellende houd je jezelf schuil in een rokerige omgeving van marihuana en wiet, in een wereld waar alles beter is (of tenminste lijkt voor het moment). Tijd om wakker te worden.

En wakker worden doen we met koffie, want daar hadden we het over. Mits niet teveel genuttigd is het een wondermiddel om tot rust te komen. En waar kan dat beter dan hier in Seattle, de bakermat van Starbucks. Op Pike Market staat het allereerste koffiehuis van Starbucks, geopend in 1971. Bij uitstek een plek waar je op je wenken wordt bediend. Sta ik als 2e in de rij bij een Target of Wal-Mart? De oplossing is voor de hand liggend; een extra kassa gaat open of er wordt er eentje van achter de infobalie getrokken om mijn flesje jus d'orange af te rekenen. Ontbijtje bij Denny's? Op 1 zwart schaap uit die familie na die ik ooit ergens in den lande een keertje heb getroffen, is het hier ontbijten zoals het hoort met onbeperkte aanvulling van koffie. Niet dat pieterige twee-euro-twintig per bak gedoe, exclusief wachttijd. Een leeglopende band met je huurauto? Geen probleem! Reparatie zo gepiept, wasbeurtje erbij, een afgetopte tank voor je heilige koe, en een prettige dag verder. Zo hoort dat! Het zijn allemaal dingetjes die voor mij het Amerikaanse A-B-Ceetje zijn. Zeg maar de All-you-can-eat - Burger - en rijd een Chrysler.

De route van dit jaar is - net zoals vorig jaar - weer een herder van formaat. Zo'n 5000 mijl aan strak dampend wegdek, de uitnodiging lag al lang klaar om weer lekker te gaan toeren. Begin dus in Seattle (anders dan anders), dan zal ik mijn route verder oppakken via Portland om zoals gebruikelijk een aantal dagen in San Francisco te verblijven. Vandaaruit een klein stukkie Route 66 via Barstow naar Monument Valley door de staat New Mexico, waarna een biefstuk van ca een kilo op het menu staat bij de Big Texan in Amarillo, Texas. Daarna vervolg ik mijn weg via Austin, Houston naar Pensacola en Orlando, met als eindbestemming Key West/Miami. Kortom, de komende vier weken staan garant voor wat literair lekkers voor bij de koffie. Als je pech hebt geen Starbucks voor jullie, dus je zult jezelf moeten bedruipen met iets wat er op lijkt. Als de koffieautomaat al werkt uberhaupt.

Public Market Seattle

Seattle

Authentiek Entertainment

Even vooraf: als je vooroordelen hebt over hoe Amerikanen zijn of ze graag in een stereotype keurslijf giet, druk nu even op de pauze-knop of liever nog gooi die vooroordelen even de vriezer in. Pak dan het vliegtuig en ga naar Seattle. Weten jullie nog dat we het gisteren over koffie gehad hebben? Wie kent die aloude reclame niet van Douwe Egberts, "Het aroma komt je tegemoet, zodra je het pakje opendoet?" Welnu, het aroma begint al in het vliegtuig na je eerste overstap in de VS richting deze stad aan de westkust. Medepassagiers zijn ontzettend aardig, in voor een praatje en zeker niet oppervlakkig maar juist geinteresseerd in anderen; zolang je jezelf ook als dusdanig opstelt natuurlijk. De piloten van United hebben een goede dosis humor en zijn erg vermakelijk voor, tijdens en na de vlucht. Eenmaal in de stad gaat de rest vanzelf. Het valt hier erg op dat je gewoon heel simpel bij de allereerste Starbucks uit 1971 bijvoorbeeld gewoon relaxed babbelt met de medewerkers, niet het vaak gekenschetse "fijn dat je er bent, hier is je koffie en nu de volgende in de rij graag". bijvoorbeeld. Telkens als ik dat hoor draait mijn maag zich 360 graden in de rondte; meestal zijn dat degenen die ook eens een keer "in Amerika" zijn geweest. New York was het dan. Nou, applaus! Je bent niet in Amerika geweest, je was in New York. Zo kan ik het ook; een keertje als buitenstaander langs de Witte de Withstraat in Rotterdam slenteren en dan meteen de conclusie al klaar hebben liggen dat heel Nederland niets is. Of men heeft gewoon weinig aanpassingsvermogen in de wijze waarop dingen geregeld worden in andere landen. Dat niet net zoals restaurants in Europa wordt gewacht met het afruimen van alle borden tot iedereen klaar is met het eten, is geen onfatsoen, maar gewoon een andere etiquette. Dat er wel eens een ober voor je neus kan staan die zichzelf uitgebreid aan je voorstelt en plechtig trouw beloofd een goede gastheer te zijn, is gewoon een onderdeel van de show. En zo kan ik nog wel een aantal voorbeelden bedenken. Kortom: wrijf het zand uit je ogen en - hier komt ie weer - haal een bak overheerlijke koffie bij de Starbucks en meld je je dan nog maar een keertje terug. Wat je hier aan de lijve meemaakt, is een zeer ontspannen en vriendelijke sfeer. En ook nog een keertje welgemeend authentiek.

De leukste manier om een stad te leren kennen, is om met de locals op pad te gaan. Als je die hier niet kent, dan zijn er nog altijd stadsgidsen bij wie je gewoon kunt aanhaken. Dergelijke tours brengen je langs allerlei leuke lokale tentjes, en ik stond ervan versteld van de vooral niet opgedrongen sfeer om vanalles aan je te verkopen, maar je juist van allerlei specifieke dingetjes te laten proeven. Zo wordt er in het ene winkeltje elke dag kaas gemaakt, er wordt o.a. macaroni met kaas van verkocht; met dezelfde portie kun je langs de truffelboer lopen om er wat druppels truffelolie overheen te laten doen. Ik wist ook niet dat er hier behoorlijk veel brouwerijen zijn (vooral Pale Ale), de Pike Brewery is hier een hele bekende en is als je binnen bent een museum op zich. Ook iets wat je zeker moet doen hier is een visje halen bij Ivar's Fish Place. Het is daar een attractie om de volgevreten zeemeeuwen te voeren met friet - net als het standbeeld van Ivar waar deze kapitein Iglo een frietje voert aan de meeuw. Ze gaan allemaal keurig op een rijtje staan op de railing voor je, ze zijn wel zo keurig opgevoed dat ze geen friet van je bord komen halen. Gooi een frietje naar ze toe en ze proberen het te vangen. Erg leuk.

Fotovoer van vandaag van Seattle, klik even hier. En die van de Pike Brewery natuurlijk.

                                                                                                                                 Muziek: Shawn Mullins - September in Seattle                                                                                                                                  Muziek: Toby Keith - I like girls that drink beer (Pike Brewery)

Underground Seattle

Seattle

Van pannekoek tot wafel

Vroeger vond ik geschiedenis op school altijd enorm saai. Dat is ook precies de reden waarom ik demonstratief ga borduren als ik word uitgedaagd voor een spelletje triviant - dat is zoiets als mij inzetten in de frontlinie van het leger, een kansloze missie. Het gaat er vaak ook om hoe je iets brengt - dodelijk saai dus - of met een sausje erover heen. Dat laatste mikken ze hier zo'n beetje overal overheen, en dan maakt het juist leuk en veel interessanter. Seattle is een stad wat aardig in de stront heeft gezeten, en in 1889 is het hele centrum binnen 12 uur volledig afgebrand. Seattle heeft nog een complete ondergrondse stratensysteem onder zich, waarbij alle straten zo'n 12 voet omhoog zijn getrokken. Zo was de stad voor de brand een pannekoek, door de vierkante rastervorm die hier in het straatbeeld zijn toegepast lijkt het nu meer op een wafel. Als je hier over straat loopt, heb je dus nog een stad onder je. Veel van de straten ondergronds hebben ook een andere benaming dan dat wat nu het geval is. Hieronder zet ik wat feitjes op een rij.

De brand die in Seattle in 1889 heeft gewoed, is zoals ik heb meegekregen een behoorlijke explosieve mix van de wet van Murphy. Seattle was een bloeiende wild-westen stad ten tijde van de Klondike goudkoorts. De brand is begonnen door oververhitting van lijm in een houtzagerij, een uitstekende gelegenheid voor een vuurtje wat wil gaan lopen. Naburig aan deze houtzagerij was een drankenhandel, met juist net een verse lading van 500 liter whisky in voorraad. Dan was de doe-het-zelf zaak aan de beurt, met een lading dynamiet en kruit. En nog meer vlambare zaakjes onderweg. De toenmalige brandweer was net een weekendje in San Francisco voor een bijeenkomst van vrijwillige brandweer lieden, dus dat wordt er blustechnisch niet veel beter op. Het positieve en tegelijk mirakeleuze hier aan is dat niemand gewond is geraakt, en tegelijk zijn er zo'n 1 miljoen ratten opgeruimd. Zaten er ook maar eens wat bankiers of ander gespuis tussen.

De sanitaire uitdaging waar ik het over had, heeft er mee te maken dat toendertijd zo'n 2 keer per dag de toiletten in de stad overstroomden, telkens als het tij opkwam. Dat heeft men er toe doen besluiten om de straten 12 voet op te hogen, met als gevolg dat alle ondernemers die na de brand opnieuw hun zaak aan het opbouwen waren hun voordeur dus een kelderdeur werd. Dat betekende dat er ladders werden gebruikt om van A naar B te kunnen komen. Saillaint detail is dat daarbij 17 doden zijn gevallen, en het waren allemaal mannen. Vrouwen onder de rok begluren terwijl het beklimmen van een trap of ladder wordt dus zeker van hogerhand bestraft.

Morgen ga ik mijn Chrysler 300c AWD voor het eerst eens uitlaten richting Mount Rainier en Mount Angel (Oregon). Had ik nog geen foto's online gezet van mijn huurauto? Schande! Het is een prachtige bordeaux-rode geworden deze keer. De afgelopen paar dagen staat ie in een parkeergarage om de hoek, niet bepaald een mooie gelegenheid om fatsoenlijke foto's te maken. Die komen morgen wel. Nu is het tijd voor een lekker visje en een goede Ale. Bis morgen. Het zal je morgen ook wel duidelijk worden waarom ik nu in het Duits deze rede afsluit. Alle reden om weer in te haken morgen!

Underground Seattle

Woodburn - Mt. Angel

De lever is de duivel, en zal gestraft worden

Iets waarvan ik me elk jaar pertinent de kans ontneem om bij te wonen, is het Oktoberfest in Munchen. Hoewel ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet heb begrepen waarom je een oktoberfest in september viert. Net zo min dat zelfs bij de Jumbo in Groningen medio juli dit jaar al kruidnoten waren te verkrijgen. Nu hoeft voor mij al die massa ook niet hoor, mijn bezoekje 6 weken geleden aan de biermijl in Berlijn was een hele leuke variant daarop, tenminste dat denk ik dan - ik kan het niet vergelijken - maar van horen zeggen is het in Berlijn een stuk rustiger. Het oktoberfest hier in Mount Angel in de staat Oregon net iets van die orde, lekker compact en gezellig met voldoende drank, eten en bandjes. Waar je wel een beetje rekening mee moet houden als je hier bent; er hangt hier een flinke odeur van ammoniak en heeft een behoorlijk hoog kukident-gehalte. Op een afstandje aanschouwen vlakbij de tap is dus een prima idee. Een "Oktober"fest als deze was voor mij een prima alternatief om zo een keertje op z'n Amerikaans mee te maken. Het is een beetje een braderie-achtige aangelegenheid, met een tweetal grote tenten waar het allemaal gebeurt. Op een weekend als deze is iedereen wel zo'n beetje van hetzelfde geloof: dat van de Biergodsdienst. Een veel gehoord credo is "in de hemel is geen bier, daarom drinken wij het hier". Slecht weekend als je lever bent.

Nu we het toch over godsdienst hebben, je hebt wel eens van die momenten dat je denkt van goh, er zitten er tussen die een beetje dubieus omgaan met hetgeen ze aan waarden en normen hanteren. Het viel me vorig jaar al op toen ik in Wendover (Utah) was, wat voor de helft ook in de staat Nevada ligt, dat de meeste auto's die ik zag aan de kant van Nevada bij de casino's van de kant van Utah afkomstig waren. Volgens mij was dat niet helemaal de bedoeling. Je hebt in Amerika Wal-Marts, Targets (wat bij ons heel zielig "Super"markten moeten voorstellen) waar op zondag geen drank verkocht mag worden. En wat gebeurt er zodra je dingen gaat verbieden? Dan lok je het juist uit. Een hele leuke en ludieke band die vanmiddag speelden waren de Salzburger Echo's uit dezelfde staat, Utah. Ik ben vorig jaar goed voorbereid door deze staat heengereden, met mijn spatlappen op de grond volgeladen met bier en chips. Met een oppervlakte van ruim 220.000 vierkante kilometer en nog geen 3 miljoen inwoners is het nu niet echt een feestnummer. Dat is schrikken als je nietsvermoedend de grens oversteekt vanuit Nevada, waar drank rijkelijk vloeit met voldoende prostituees voor het westelijk halfrond. Maar goed, ik dwaal af. Wat ik dan wel weer mooi vind is dat een bandje uit Utah zoals vanmiddag ludiek de draak steekt met hun drankprobleem. Kijk hieronder maar even naar het filmpje wat ik gisteren heb gemaakt. Ze hebben in ieder geval geen geheelonthouding op humor! 1 keertje raden wat voor dag het vandaag was.

Foto's van het oktobergebeuren die ik verder nog heb gemaakt, kun je hier vinden.

                                                                                                                                 Muziek: Rheinhardt Mey - Gute nacht freunde

Underground Seattle

Hillsboro - Roseburg

Geheugensteun

Het is maandagochtend, 05:00. Ruim een uur voordat ik eigenlijk had gepland op te staan, passeren de plannen van de dag nog even de revue. Alles op een rijtje, adressen genoteerd, tijd om te gaan. Mijn maag rommelt. Normaalgesproken moet ik rond die tijd nog niet eens aan een enkele broodkruimel denken, maar op de 1 of andere manier schuif ik de afgelopen 3 dagen moeiteloos bij de Denny's een Meat-lovers scramble naar binnen. Als ik iets lekker vind, dan neem ik bijna altijd hetzelfde omdat ik weet wat ik krijg en dat het goed is. Hoewel, er was een klein verschil waarvan ik pas later in de gaten kreeg wat er nu aan de hand was. De rekening viel een paar dollar lager uit, geen idee waar die korting nu ineens vandaan kwam. Maar goed. Tot een paar mokken koffie later het tot me doordrong: Oregon is naast New Hampshire een staat waar geen verkoopbelasting geheven wordt. Dus: tijd om boodschappen te doen. Winkelcentra en outletcenters floreren en gedijen hier goed bij; degene in Woodburn die ik vanmiddag heb bezocht kun je prima terecht. Veel zuidelijker kom je al in het wijngebied terecht, dus als je je slag wilt slaan kun je dat beter hier doen. Het is ook wel weer eens een leuke gewaarwording om op maandagmiddag op het gemak door zo'n outlet te struinen, zonder de drukte in weekenden.

Het vliegtuig op de foto is een Boeing 727-200 wat de woning is van Bruce Campbell. Ik heb vanochtend over de kronkelige wegen gereden hier in de buurt, en het lijkt me een behoorlijke uitdaging om zo'n toestel vleugellam helemaal hier bovenop een heuvel te parkeren. Ik zocht even naar van welke maatschappij dit toestel toebehoort, op de zijkant zag ik alleen de letters "O L Y" prijken. Zou het waar zijn dat de beruchte Chinese maatschappij "H O L Y - S H I T" dit vliegtuig op deze heuvel heeft weten te parkeren? Met de gevreesde co-piloten Wee toe Low, Ho Lee Fuk en gezagvoerder Sum Ting Wong? Het heeft me nog wel wat moeite gekost om dit toestel te vinden, het staat op prive-terrein achter een berg bomen en van beneden uit zie je het niet snel. Je zit er in ieder geval wel eerste klas bij.

Bij een prachtig wijnhuis in Melrose had ik een mooie gelegenheid om even wat plaatjes van de Chrysler te maken. Het is dit jaar een bloedsnelle 5.7 liter V8 met 363 pk. Alles in het leer, electrisch verstelbaar, sattelietradio, stoelverwarming, bekerhouders die kunnen koelen en warm kunnen houden, keyless entry.... het enige wat nog ontbreekt is dat ie tegen me praat en automatisch voor komt rijden als ik tegen mijn vandaag aangeschafte Fossil-horloge aanklets. Maar goed, kijk maar even in het fotoalbum

                                                                                                                                 Muziek: Toby Keith - American Ride

Underground Seattle

Legget - Fort Bragg

Handjes van het stuur

Was ik even blij dat ik geen Chevrolet Tahoe, Suburban of gelijksoortig gehuurd had dit jaar! De Chrysler zelf past er maar ter nauwernood door - aan weerskanten misschien hooguit een centimer of 2 aan speling over. Het lijkt wel een beetje op limbodansen met je auto. Dit is de tot wereldberoemdheid gebombardeerde Chandelier Tree, een redwoodboom van 96 meter hoog. Zaag er een gat in en voila, je hebt een toeristenattractie. Zo makkelijk kan het dus zijn mensen. Wel handjes aan het stuur, anders wordt het spannend of je de boel wel heel laat. Mijn handen gingen wel van het stuur als het om het verloop van de dag gaat. Wie had dat gedacht, van bestuur tot helemaal geen stuur. Zaken die ik op het programma had staan vielen de prullenmand in, dus dan maar stuurloos aanzien wat de dag me brengt. Een rit op de US101 vanaf Gold Beach (Oregon) via Legget (Californie) en vervolgens de US 1 op langs de kust, is (naast dat het een hele mooie en bochtige route is om te rijden) een achtbaan van allerlei curiosita aan houtsculpturen van het hardhout hier, mysterieuze bomen en krachtvelden, een boot op het droge wat is omgebouwd tot motel, en ga zo maar even door. Ik hou er doorgaans niet van om al te veel aan het toeval over te laten, maar dit was zeker een welkome afwisseling. Misschien nog de moeite waard om morgenochtend eerst nog even een stukje noordwaarts te gaan om nog wat extra's te kunnen doen. Met nog maar 170 mijl naar San Francisco heb ik daar tijd genoeg voor.

Zo langzamerhand klaart het weer weer een beetje op en wordt het op het gemakje wat warmer, tot ergens de 35 en 40 graden denk ik tegen de tijd zodra ik in Vegas ben en daarna steeds zuidelijker ga. Tot dusver mag ik absoluut niet klagen met het genoten weer aan de noordelijke westkust, op de forse regenbui van vanochtend na verwacht ik na vandaag niet tot geen regendruppel meer te zien, anders dan een tropische in Florida misschien. Maar aan dat laatste wil ik de komende 3 weken nog even niet aan denken, eerst is San Francisco weer aan de beurt. Voor morgenochtend heb ik in ieder geval weer wat aparts voor jullie op het menu staan op weg daar naartoe. Ik heb mezelf deze keer een extra dag gegund om in San Francisco te zijn, om mijn eigen ge-eikte dingetjes te doen. Ik heb het vorig jaar al een keertje aangehaald, het blijft hetzelfde maar ervaar het toch altijd weer als anders of misschien weer als nieuw of opnieuw. Maar komend weekend wel wat op het programma staan wat niet standaard is, dus blijf kijken zou ik zeggen. Tot morgen.

Skyline vanaf Rockefeller

Sebastopol - San Francisco

Welkom thuis

Net als een waard een trouwe klant zo nu en dan een extra pilsje toeschuift, zo voelde ik ook de rode loper weer uitgerold worden bij binnenkomst in mijn geliefde stad San Francisco. Bezoek nummer 8 alweer. Het was vooral een warm welkom, heerlijke temperatuur met een strakblauwe lucht over de gehele baai. Dat is wel eens anders geweest, mist kan hier zich erg lokaal concentreren rond de Golden Gate. De stelregel is dan ook om een paar mijl noordelijk of zuidelijk te gaan, en je hebt uistekend weer. Het is ook een beetje mazzel hebben wanneer je hier bent, en als je die mazzel hebt moet je daar ook gebruik van maken. Minimaal de bekende uitkijkpunten over de Golden Gate (Vista Point en Conzelman road) maar zeker ook Twin Peaks boulevard ten zuiden van het stadscentrum als eerste benutten. Even een ritje door de stad vanavond, heuvel op en heuvel af, me vergapend aan de winkels, eettenten, verlichting. Op het gemak, countrymuziekje aan en rollen met de heilige koe. Morgen ga ik de hele dag de stad in, voor hetgeen ik nu aan fotomateriaal heb gemaakt kun je hier vinden.

Oh ja ik liet gisteren al doorschemeren dat er vandaag weer wat aparts op het programma zou staan. Volgens mij was dat allang doorgedrongen als je naar de foto hierboven kijkt. Bovenstaand kunstwerk is 1 van de vele exemplaren die zich bevinden in het kleine Sebastopol, op een paar mijl verwijderd van Santa Rosa. Als je dat al iets zegt uberhaupt. De meeste van deze kunstwerken bevinden zich op Florence Avenue, gemaakt door Patrick Amiot en Brigitte Laurent. Patrick maakt de sculpturen, en Brigitte verft ze. Het is heel makkelijk te zien welk huis die van hun is, met meerdere sculpturen in hun tuin en een auto volgeverfd met roze madeliefjes. Er zit in deze straat vanalles tussen; een honkbalspeler, een hond, batman, het exemplaar hierboven op de foto, en nog veel meer. Door het dorp heen staat nog meer van dit tot artistiek verheven afval, maar om echt alles te verzamelen vanmiddag, daar was het net wat te warm voor. Ik heb er een heleboel op de kiek gezet, kijk even in de selectie van vandaag.

                                                                                                                                         Muziek: Foo Fighters - Statues (Sebastopol)                                                                                                                           Muziek: Tony Bennet - I left my heart in San Francisco

Public Market Seattle

San Francisco

Compensatiegedrag

Inherent aan het maken van roadtrips als deze, is dat (als ik voor mezelf mag spreken) je voedingspatroon en eetlust nogal veranderd. Zoals ik al eerder heb aangehaald, op tijdstippen dat ik tijdens een normale werkweek een woord broodkruimel nog teveel van het goede is, nu de afgelopen week zeker 5x bij Denny's ontbeten. Deze vreetschuur serveert in vergelijking met wat ik normaal eet serieuze houthakkersmaaltijden; en er wordt zoveel koffie en ijswater bij je naar binnen gegoten dat het verdorie lijkt alsof ik meer bezig ben met wc's te utiliseren dan het afwerken van mijn reisplanning. Ik vergat trouwens nog bij mijn klaagbede over onze "Super"markten (of bouwmarkten e.d.) te vermelden dat we lijden aan een chronisch gebrek aan toiletten, en als ze er al zijn moet je er nog er voor betalen ook. Het zal ongetwijfeld ook wel een beetje te maken hebben met de hoeveelheden die hier geconsumeerd wordt, dat er voldoende dreinage aanwezig is zeg maar. Een dag als vandaag was wederom strakblauw, warm dus daar moet op gedronken worden, te weten vers gemeentepils uit het plastic flesje. Als ik dit zo vergelijk met de voorgaande 2-3 jaar geleden zie ik nauwelijks tot geen mist meer, en er hebben zich weer wat meer zeeleeuwen zich op de pontons bij Pier 39 verzameld. Een mooie stralende dag als deze nodigt uit om lekker rond te lopen, met minimaal 30 kilomter op de teller vandaag kon ik met wat minder schaamte een sandwich met italiaanse worst, friet en zuurkool naar binnen harken en vanavond ook een burger in mijn favoriete burgertent hier - er staat tenminste wat tegenover. En om even een stukje stereotype aan te halen over dat "al het eten" hier moddervet is; dat is geenszins het geval. Er is voldoende gezonds te krijgen maar je moet er wel voor kiezen.

De foto hierboven is de bekende puntmuts van de stad, de TransAmerica Pyramid. Wie heeft Egypte nog nodig, hier heb je ze ook. Voor de rest blijft het gewoon leuk om door de stad te banjeren, de rokende, stinkende en op gemeenschapsgeld levende puinhoop van een Chinatown te vermijden, en gewoon mijn favoriete dingetjes te doen. Koffie halen bij - hoe kan het ook anders - het Sterrengeld, sandwich bij Giordano Bros op Columbus Avenue en de burger bij Lori's Diner op Sutter street. Langs de Pieren, de winkel/souvenir straatjes hier. Gaat echt nooit vervelen.

Ik ben er een beetje klaar mee voor vandaag, en dat is wel tercht ook denk ik. Morgen kan ik eindelijk mijn cadeautjes afleveren bij mijn Amerikaanse vrienden hier om de hoek. Maar niet voordat we hebben gekeken naar: het volgende fotoalbum.

                                                                                                                                 Muziek: Train - Save me San Francisco

Underground Seattle

San Francisco

Kwalitijd

Hoe je je tijd indeelt als je op vakantie bent, dat is voor eenieder verschilt. De ene ligt graag met zijn (of haar) derriere aan het strand, ligt tot ver na het ontbijt op bed en/of doet de hele dag het liefste helemaal niets; behalve eten en drinken om ook op vakantie te kunnen overleven. De ander sleurt een hoop triplex met een trekhaak voort of gaat in een vakantiehuis zitten. Even tussendoor: niets mis mee hoor! Mijn stramien is simpel: om minimaal 06:00 's ochtends klaar en gedouched, koffie halen, auto in, doen wat ik moet doen die dag tot ik tegen een uur of 0:00 mijn laptop dichtklap om een paar uurtjes rust te nemen. Het is vooral de energie die ik uit het maken van deze roadtrips haal, dat het wel vermoeiend is maar niet uitputtend. Het is maximaal de tijd slepen die ik hier heb om ervan te kunnen genieten. Kwalitijd spenderen, zoals vandaag ook samen met mijn Amerikaanse vrienden hier in het stadje Novato in Californie. Het blijft toch altijd weer een speciaal moment om na precies een jaar weer voor de deur te staan. Door de jaren heen houden we er een aantal vaste tradities op na (zoals vaste restaurantjes, vaste bagelshop, etc) en doen daarnaast elk jaar wel wat anders ernaast. Hoewel de spoeling steeds dunner wordt om telkens iets vernieuwends te vinden om te gaan doen, is met het toch gelukt. Morgen staat het Bluesfestival hier in de stad op het programma, en aanstaande zondag ga ik iets doen, waarvan ik niet had gedacht dat dit ook zomaar kon. Nieuwsgierig? Kan ik me voorstellen. Jullie weten me online te vinden.

Over tijd gesproken, het is maar goed dat ik wat sneller ben doorgereden naar deze Stad der Steden. Vanochtend om een uur of 07:30 was er helemaal niets meer van de Golden Gate te zien. Vanmiddag weer wel, maar het was een stuk minder aantrekkelijk dan de afgelopen 2 dagen. Voor de komende dagen gaat het ook niet veel beter worden, dus het mooiste qua uitzichten heb ik alvast maar gehad. Die komen straks ook nog op mijn pad, zij het dan wat minder stedelijk en uitgestrekter met een veel warmer klimaat.

Al dat kwalitijd spenderen moet ik zeggen dat het toch voor vandaag best vermoeiend is, ook al heb ik weinig gedaan. Misschien voor vandaag wat korter van stof dan ik dat anders heb gedaan de afgelopen dagen, maar zo'n dag zit er ook tussen. Tot morgen.

Underground Seattle

San Francisco

Bluesfestival

Het is bij deze de laatste keer geweest dat ik vooraf iets heb geroepen over de weersomstandigheden die ik normaal verwacht en ook uit de praktijk zo zijn gebleken. Tot nu toe dan. Ik heb het in al die jaren dat ik hier ben in september nog nooit zo hard zien regenen, en zelfs niet mijlen verderop ten noorden van de stad, waar het sinds april al niet meer had geregend. Mist dat ken ik zo langzamerhand wel, maar regen: dat is hier een nieuwe ervaring voor me. Maar net zoals met de mist kan het hier met regen ook in een keer weer helemaal de goede kant opslaan. Vanmiddag bij het Bluesfestival hier in de stad was het goed toeven alsnog. Goede artiesten gezien, wel een beetje kleinschaliger dan ik had gedacht maar dat mag de pret niet drukken. Voor de rest heb ik er niet zoveel over te zeggen vandaag denk ik. De beelden hieronder spreken des te meer voor zich.

Underground Seattle

Coalinga - Bakersfield

Gloeiendheet legaal

Als je last van stress hebt op je werk, of je kunt bijvoorbeeld die vervelende kinderen van de buren wel door de gehaktmolen halen, dan is het altijd een goed idee om even dat ventieltje los te draaien en wat stoom af te blazen. Even iets doen wat je helemaal ontlaadt en ontspant. En hoe doen we dat hier? Juist, met een .308 en een .338 sniper rifle bij een boer op een openlucht schietterein, ergens afgelegen in de heuvels hier. Aangezien ik net was uitgechecked uit mijn motel lag mijn kofferbak dus vol met mijn koffers; dus beide wapens, munitie e.d. gingen op de achterbank. En toen was er koffie, waar zouden we zijn zonder. En wat komen we tegen op het parkeerterrein bij de Starbucks: juist, 3 politiewagens. Ik gluurde even naar binnen, en zag 2 agenten en 1 agente staan. Tenminste, dat dacht ik. Eenmaal binnen bleek de verhouding wat anders, de agent die ik voor man had aangezien bleek een donut-etende, in tuinbroek gehesen agente met opgeschoren tondeuzeharsens en een zwarte bril. Je weet vast wel wat ik hiermee bedoel. Nu zou je denken, zo'n figuur wat elke dag kind aan huis is bij fastfoodrestaurants hier in de buurt, die houdt het na 2 a 3 passen voor gezien bij het achtervolgen van een boefje. Aan de andere kant zou je ze juist als gevaarlijk kunnen beschouwen, want sinds dit type niet vooruitkomt zullen ze eerder naar hun wapens grijpen. Ik kan niet begrijpen waarom dit soort lui door de selectie heenkomen om bij het corps aan de slag te gaan of te mogen blijven. Ik heb hier al verhalen gehoord van agenten die zelf worden gepakt met hoeren en wiet roken, vervolgens een paar maanden worden geschorst en daarna gewoon weer vrolijk terug aan het werk gaan, alsof er helemaal niets gebeurd is. In ieder geval hield ik me low-profile, liep met mijn koffie naar buiten en reed met het gloeiendheet materiaal op de achterbank (maar wel legaal) op het gemak naar de schietbaan.

Het schieten hier - en dat mag niemand verwonderen denk ik - is een zeer populaire bezigheid om eens lekker te ontspannen. Op tijd beginnen dus om nog een mooi plekje te kunnen bemachtigen om te schieten. De baan waar ik geweest ben heeft een 100, 200 en 300 yard baan wat zeg maar gelaagd boven elkaar ligt. Een prive-cursus "hoe maak ik zelf kogels" zou ik zaterdagavond gedoceerd krijgen, maar dat is er helaas niet meer van gekomen. Munitie genoeg in ieder geval. Het is even wennen om met zo'n wapen om te gaan, hoe het te laden en een manier vinden om goed door de scope te kijken om vervolgens op je target te mikken. Als je eenmaal het een beetje doorkrijgt is het niet zo moeilijk, sterker nog het wordt leuk om te doen. Er loopt een oud baasje ijsberend heen en weer die de boel in de gaten houdt, na ca. 15 minuten schieten gaat de code "range cold" in, iedereen moet de wapens ontladen en daarna afstand nemen. Daarna kan er de baan opgelopen worden om te targets te controleren. De knallen die dit soort wapens geven zijn behoorlijk hard en hebben behoorlijk wat terugslag.

Morgen staat er wederom weer een hele aparte rariteit op het programma, als ik jullie was zou ik dan weer even inschakelen. En dan door naar Las Vegas. Voor vanavond verblijf ik voor een nachtje in Bakersfield. Het is een plek waar ik wel eens vaker ben geweest, en ik verbaas me wederom over de enorme hoeveelheid restaurants wat je hier tegenkomt. Je hebt werkelijk geen idee waar je moet beginnen of wat je moet kiezen als je hier maar even een avondje bent.

Underground Seattle

Helendale - Las Vegas

De fles is halfvol, of gortdroog

Ik kan mezelf hier wel in herkennen. Er is iets wat je leuk vindt, en daar ga je ook actief voor op zoek om een verzameling compleet te krijgen of in ieder geval eentje die meer is dan alleen 1 puzzelstukje. De afgelopen jaren heb ik al heel wat kwibussen meegemaakt die er wel erg exotische hobby's op nahouden - maar daarin wel erg gedreven en vastberaden zijn. Soms is het iets wat uit zichzelf komt, een andere is een traditie die wordt voortgezet. Zoals dat laatste het geval is bij Elmer's Tree Bottle Ranch, hier op de oude Route 66. Het is een uit de hand gelopen hobby wat op een hele opvallende manier vorm heeft gekregen door de jaren heen. Als je hier rondrijdt, rij je op uitgestrekte dorre wegen met in de verte de schittering van de zon op de verzameling flessen van onze vriendelijke vriend Elmer, hierboven op de foto. Mijn navigatie in de auto heeft de neiging om bij dit soort adressen nogal eens te vroeg aan te geven dat je er al bent, terwijl dat helemaal niet zo is. Je zou het niet zeggen, maar hij is nog maar 66 (toepasselijk toch bij de Route 66 in dit jaar 2013) terwijl ik toch aan de hand van zijn voorkomen de indruk had dat hij toch al een stuk ouder was. Het is een komen en gaan van mensen hier, er zijn er meer die dit soort afgelegen kitschy dingetjes weten te vinden. Bij voorbereidingen op reizen als deze kom je er zo nu en dan wel eens achter dat je iets heel leuks net hebt overgeslagen. De oplossing is simpel: ga dan gewoon nog een keer die kant op. Dat helpt prima kan ik je vertellen.

Nog een leuk tentje om even te bezoeken is de Bagdad cafe in Newberry Springs. Het gaat er binnen wel een beetje bot en boers aan toe, maar voor de rest is het een "bring your own" cafeetje. Het hangt hier vol met vooral Franse sjaaltjes van voetbalclubs, geld tegen de muur geplakt etc. Ook deze stek is redelijk afgelegen van de bewoonde wereld, maar toch stond ik naast de eigenaar die aan de telefoon een paar rijen koeien aan het bestellen was omdat ie wat krap in zijn vlees zat. Ik was de enige klant net voor het middaguur, de storm zal dan wel vlak nadat ik weg ben gegaan los zijn gebarsten. Ik krijg net door dat er een maatje van me ook in Las Vegas zit. Als je me zoekt, ik zit op de Strip! De foto's voor de flessenrekken kijk even hier, voor de andere fotoserie daar.

                                                                                                                  Muziek: The Police - Message in a bottle (Bottle Tree Ranch)                                                                                                           Muziek: Albert Hammond - It never rains in Southern California

Skyline vanaf Rockefeller

Las Vegas

Zit niet te dromen jongen, en eet je pizza

Woensdag gehaktdag, en op zondag frietjes. Altijd een feest als kind zijnde - het is lekker en het hakt lekker naar binnen. Net zoals die Italiaanse moeder in die reclame op van Casa di Mamma's pizza. Die gaat op tot elke kruimel. Wie herinnert zich niet de keerzijde, het moeten eten van spruitjes bijvoorbeeld of mocht je dat vroeger wel lekker vinden, iets anders waar je je neus voor ophaalt. De stelregel is in de meeste huishoudens als volgt: je bordje helemaal leegeten. Anders zwaait er wat. Hier bij de Heart Attack Grill in Las Vegas, op Fremont street (het oude downtown Las Vegas waar het allemaal begon) houden ze hier in de kliniek van Doctor Jon ook er een dergelijk principe op na. Wie zijn hamburger niet opeet, krijgt van een zuster (in mijn geval twee tegelijk) een soortement van pijnbeheersings-therapie toegediend. Daarvoor is geen doktersrecept nodig, en kan meteen in de praktijk worden toegepast. Zo sadomasochistisch als ik ben - tenminste specifiek in dit geval - heb ik demonstratief 1 klein stukje van mijn Triple-Bypass burger met flatliner frietjes laten liggen, om vervolgens voor deze therapie in aanmerking te komen. Ik kan je mededelen: zodra de zusters de doelbewuste snijplanken grijpen, veranderen deze in regelrechte wapens. Ik weet niet of ze qua sport (als ze daaraan doen) iets van tennis, honkbal of squash hebben gedaan, maar het resultaat is voelbaar.

Voor iedereen die me vorig jaar mijn escapades heeft gevolgd omtrent mijn bezoek aan deze kliniek, weten dat ik een aardig omweg heb gemaakt om hier te kunnen dineren. De vorige keer had ik de grondlegger, de oprichter, zeg maar de grote Maharadja Dr. Jon niet kunnen ontmoeten. Hij was al een paar keer in het nieuws geweest, ik had begrepen dat hij alleen overdag werkt. Het was een eer om hem te ontmoeten, en eigenlijk een heel gezellige en oprechte kerel kreeg ik zo mee als indruk. Over de andere "indruk" die ik heb gehad: wees solidair met me en zet je even schrap voordat je het filmpje bekijkt. Dat heb ik zelf ook moeten doen. Voor een verzameling foto's van vandaag, die kun je hier bekijken.

                                                                                                                                         Muziek: Buck Owens - Big in Vegas

Public Market Seattle

Hackberry - Williams

Geen indianenverhalen, maar wijsheden

Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om nog een keer terug te rijden en een stuk Route 66 mee te pikken. Afgelopen dinsdag kwam ik een maatje en zijn compaan tegen in Las Vegas, die net in Page, Arizona was geweest op een soortement van indianen-trail, wat ik in eerste instantie ook van plan was. Nu staan indianen en Mexicanen niet echt hoog op mijn lijst genoteerd, en de bevestiging van zijn verhaal hierop zette mij aan het twijfelen. Gisteravond was ik er nog niet helemaal over uit, maar vanochtend werd me na - en ik haal het weer even aan - een inspirerende bak koffie bij het Sterrengeld de wijsheid machtig om me richting de Route 66 te begeven. Misschien ben ik omgestuurd wegens indianenverhalen, dat kan. Wel is het zo dat ik weet wat er rond de Interstate 40 te halen valt. Ik was het alweer bijna vergeten, de grote Maharadja genaamd Burma Shave. Guru Burma heeft her en der langs de doorgaande wegen hier zijn wijsheden op borden gespeld, hetgeen allen betrekking hebben op verkeersveiligheid. Zoals ook het voorbeeld wat je hierboven ziet. Kiezen tussen indianenverhalen en wijsheden is niet moeilijk. Je ziet ze hier overal langs de Route 66, humorvolle motto's met een serieuze ondertoon.

Een andere wijsgeer waarvan een spreuk van hem die voor mij vanmiddag geen speld was tussen te krijgen, is die van Roy Graszooi uit Suriname. Met Roy Graszooi wordt dagelijks bij Radio Veronica's Somertijd omstreeks 18:10 een transponderverbinding opgezet, waarna hij zijn dagelijkse spreuk uitspreekt. Welnu, het is warm vandaag en het waait behoorlijk hard, dus is het heerlijk om even met de raampjes open te rijden. Ik hoor wat getik tijdens het rijden rechts van me. Een steentje in de band, denk je dan. Bleek het een schroef te zijn, waardoor mijn rechterachterband redelijk snel banddruk verloor. Zijn spreuk waar ik aan moest denken vanmiddag luidt als volgt: "Staat door de bedorven Roti 10 bar op je luik, dan wordt je onderbroek vanzelf een donkerbruine fuik". De donkerbruine fuik is me bespaard gebleven, maar ik zweette toch redelijk peentjes en met ferm samengeknepen billetjes wist ik de Firestone in Flagstaff te bereiken, met een enkele tussenstop bij een tankstation om banddruk bij te vullen.

De foto van de Cruise Diner hier in Williams is echt een place to be wanneer je hier eens bent. Heel kitschy aangekleed in Route 66 stijl, maar nog veel belangrijker: het eten is geweldig. Ze hebben hier gefrituurde uienringen waarmee je kunt hoelahoepen en de zgn. "Flintstone"-spareribs die zelfs de lappen van mijn favoriete in de verste verte laten verbleken. Ik ga nu terstond een portie halen. Foto's van vandaag vind je hier.

                                                                                                                                 Muziek: Brad Paisley - Mud on the tires

Underground Seattle

Monument Valley - Gallup

Project New Mexico

Het moment waar ik op heb gewacht is weer aangebroken, ik mag weer door de staat New Mexico heen. Het aller, allerliefst zou ik zien dat er gewoon een tunnel gegraven wordt direct Texas in, om maar zo min mogelijk van die hele kolerebende mee te krijgen. Eerlijk waar, ik heb het geprobeerd vandaag. Monument Valley stond op het programma, dus ik vol goede moed en dito maag die kant op. Eenmaal bij aankomst zal het 14 minuten, 29 seconden (ik weet hiet meer precies op de honderste seconde af) geduurd hebben, voordat ik zoiets had van nou, het is weer tijd om te gaan. Niet dat de uitzichten hier niet mooi zijn, verre van dat maar het hele indianensfeertje is gewoon niet mijn ding. Ik kon ook niet zo snel 1-2-3 dat idillische plaatje zelf maken zoals ik dat in gedachten had van Monument Valley, maar deze komt wel in de buurt. Maar goed. Met een grote bocht om Monument Valley heen naar de Four Corners monument, op de plek waar de staten Arizona, New Mexico, Colorado en Utah elkaar kruisen. En juist voor zoiets kleins ben ik veel langer gebleven, wachtend op iedereen die continue over dat monument moet schuifelen EN een bus vol Japanners die naar mijn idee net wat te vroeg kwamen aanzeilen. Daar ben je niet zomaar van af.

Nu was het zaak zo snel mogelijk hier weg te geraken. Vanmiddag al in Texas geraken was geen optie, tenzij ik tot in de nacht door zou rijden. Dan maar richting snelweg naar Gallup. Op de weg ernaartoe zie je wederom de troosteloosheid in de omgeving. Afgelegen plukjes verrote woonwagens, campertjes of iets wat voor een huis door moet gaan. Af en toe heb je wat geclusterde wijken bij elkaar wat een beetje een Vinex-idee is, alleen is dit de Hopi-loze versie. Mensen vervelen zich hier ook aan de graffiti op verkeersborden te zien. Misschien is het dan in Gallup aan de Route 66 - wederom - wat beter. Maar ook hier slagen ze erin om het hele Route 66 gebeuren volledig te verkrachten. Hopeloze bende hier, en behoorlijk wat vage lui die zich hier en daar ophouden. Ik kon verdorie mijn auto niet parkeren voor een restaurantje of er kwam al zo'n halfgare idioot naar me toe. Ik zou het wel eens leuk vinden dat ze ook eens enthousiast zouden reageren als je ze een keer een flesje water of cola geeft of zo. Maar nee, het moet altijd geld zijn. Of bier misschien. Ze zijn ook allemaal hetzelfde. Ik heb me ooit een keer laten verleiden door aan een - wat ik dacht - invalide persoon in een rolstoel de weg over te helpen duwen en hem ook nog een keer een paar dollar te geven, waarop ik even later toen ik me omdraaide hijzelf weer vrolijk zelf heen en weer scheurde met zijn karretje. De volgende keer help ik hem weer maar dan met een noodgang de heuvel af in een hoek van minimaal 45 graden bergafwaarts. En een prettige dag verder.

Ik had nog een paar dingetjes op de agenda gezet om in deze staat even langs te lopen, maar dat kan wat mij betreft de prullenbak in. Ik ben er serieus he-le-maal klaar mee hier. Net in Albuquerque nog even een boodschapje doen bij het HardRock cafe ten behoeve van een fervent guitarpin-verzamelaar en dan weg hier. Morgen dus Texas, Amarillo om precies te zijn. Morgen ga ik als het goed is mijn allereerste drive-in film zien in openlucht in de Tascose Drive-in Theatre. Cloudy with a chance of meatballs 2 draait morgen. Dat is tenminste wel leuk!

Underground Seattle

Amarillo

Film zonder stoorzender

Ik wil me ten op zichte van mijn opmerkingen gisteren over de staat New Mexico nog even een kleine rectificatie plaatsen. Er is wel degelijk wat moois te zien in deze staat. Kijk maar even naar het gele uithangbord op de foto rechts. Is dat niet oogstrelend mooi? En je gaat letterlijk en figuurlijk vooruit in de tijd. Het is fijn om ook even bevestigd te zien dat ik deze staat er oneindigde troosteloosheid achter me kan laten. En door.

Ik ben altijd wel op zoek naar typisch Amerikaanse dingen om te doen. Maar op de afstanden die ik rij, moet het gewoon een toevalstreffer zijn. Een drive-in bioscoop leek me wel een keer wat, op internet is er veel over te vinden maar meestal draait het erop uit van of niet in de buurt of niet meer in bedrijf. Nu hou ik films kijken in het algemeen niet veel langer vol dan de intro, maar op deze manier is het juist leuk en ga je er eens lekker voor zitten. En dat kan, in een Chrysler 300C all-wheel drive met alle toeters en bellen. Hier in Amarillo staat de Tascosa Drive-in theatre, wat naar wat ik heb begrepen min of meer in stand wordt gehouden door een aantal lokale bewoners hier. Het is toch een stukje nostalgie wat er eigenlijk bij hoort, het is veel leuker en je hoeft je niet te storen aan die met zijn/haar schuur wagenwijd open kauwgum zit te knauwen, cola zit te slurpen of zit te ouwehoeren en niet eens naar de film zelf kijkt. Je parkeert je auto met de neus omhoog, of je doet het andersom en gaat in de kofferbak zitten, en je kijkt zo naar de film. Je zit royaal, haalt even een hotdog en een litertje cola, en je kunt weer even vooruit. Het enige wat ik eigenlijk miste waren de authentieke speakers waarvan ik dacht dat die naast je auto werden neergezet. In dit geval moest je gewoon inschakelen op FM 97.3 wat hier voor deze bioscoop wordt gebruikt om het geluid te geven wat bij de film hoort. Ze draaien hier 2 films voor 8 dollar, dat gaat helemaal nergens over. Het enige ongemak kan nog zijn (los van mocht er in je auto een Fischer-Price stereoinstallatie zitten) de moderne auto's tegenwoordig na verloop van tijd automatisch radio, verlichting etc uitschakelen.

De enige stoorzender die ik nu heb is youtube zelf, ik wou een fragmentje laten zien uit de film maar dat mag natuurlijk niet en wordt automatisch geblokkeerd dus die kan ik niet laten zien. Wel geinige film.

Underground Seattle

Amarillo - Lubbock

Modern Carnivorisme

Kijk maar eens goed naar de foto rechts, en knipper nog maar een keer met je ogen. Met gepaste trots presenteer ik u: de 72 ounce (2,041 kg) steak, het paradepaardje van de Big Texan Steakranch, hier in Amarillo, Texas. De foto hierboven is het podium der kampioenen of gevallenen; eet je de steak binnen 1 uur op dat is tie voor rekening van de baas; anders betaal je een luttele $45. Deze tot religie geworden traditie is ontsproten uit het brein van R.J. "Bob" Lee, wat als sinds 1960 bestaat en in het heden in een modern jasje is gestoken. Hierbij alvast een stukje geschiedenis.

De historie gaat als volgt: Een tafel vol hongerige cowboys streden voor een Big Texan eetwedstrijd door het eten van 1-pound (450 gram) steaks gedurende 1 uur. Wanneer het uur was afgelopen, had 1 cowboy 4 en een half pound-steaks gegeten (wat in totaal neerkomt op 72 ounce, oftewel 2,014 kg), een garnalencocktail, salade, gebakken aardappelen en brood. Vanaf dat moment bezwoer R.J. "Bob" Lee van die dag aan plechtig dat eenieder die een 72 ounce steak binnen 1 uur kan verorberen, deze steak gratis moet zijn. Een voorbeeld hiervan is Klondike Bill, die in 1963 maar liefst 2 van deze maaltijden naar binnen wist te schuiven. Het huidige record staat op naam van Joey Chestnut (wereldkampioen hotdog eten), dateert van 24 maart 2008 en de steak heeft het in totaal 8 minuten en 52 seconden op zijn bord uitgehouden. Ik heb er vandaag rondgelopen, en ik kan mededelen dat de stroming van het Moderne Carnivorisme mateloos populair is hier. Voor alle volgelingen is er een gratis limosine-service geregeld.

Je ziet het al als je ter hoogte van afrit 54 op de Interstate 40 richting Amarillo rijdt. Op het oog geschat zeker zo'n 5000+ aan runderen wat langs de snelweg staat te grazen. Ben je vegetarier, dan heb je een paar opties. Optie A: onmiddelijk omdraaien, plankgas voor 10 mijl zodat je zeker weet dat je er niets meer van ziet. Optie B: je bekeren tot het Moderne Carnivorisme. Een tussenweg is er niet echt - of je moet geblinddoekt over straat. Nadat je de enorme kuddes runderen bent gepasseerd wordt het er niet veel beter op - overal langs de Interstate 40 die dwars door de stad gaat is het een zwerm van motels, restaurantjes, diners, Starbucks (jawel hier ook), autosalons en zo verder. Gedurende je deze weg vervolgt wordt dit patroon nog een keer of drie herhaald. Ik denk dat ze hier wel heel raar kijken als je vraagt of ze ook een vegetarische kaart hebben. Zou ook kunnen dat je hier prompt de tent wordt uitgeknikkerd omdat het als een belediging wordt gezien. Ik acht het plausibel, het zijn een stelletje boeren bij elkaar hier: manieren hebben ze niet echt en ze leven toch een beetje in een soortement van grootheidswaan. "Everything is bigger in Texas" is een veelgehoord credo. Doet me trouwens denken aan een wel gezellige Texaan gisteren bij de bios. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam. "Holland? In welk gedeelte van Texas ligt dat?" met een spontane grinnik. Kijk dat mag ik wel.

Foto's van vandaag vind je hier.

                                                                                                                                 Muziek: Albert West - Is this the way to Amarillo

Underground Seattle

Austin

Verzuip het zuiden

Als je een beetje bekend bent met het reizen dwars door Amerika, dan zijn er een aantal standaard zaken je een gegeven. Eentje daarvan is benzine. Als je in het west begint met rijden dan is de benzine het duurst, de prijs op dit moment ligt zo'n beetje tussen de $4 en $4,35 over het algemeen. Op het moment je in de staat Nevada komt zakt de prijs al wat, en naarmate de rit richting het oosten maar vooral naar het zuiden vordert scheelt het aangekomen in Austin al ruim $1 per gallon. In het voorstadje Lampasas is er een hele boulevard vol met 1 Valero-tankstation met de laagste prijs: $2.97 . Als je een dikke V8 rijdt krijg je ineens bij het tanken de illusie dat je in een Suzuki Salto rijdt! Naarmate de prijs zakt wordt hier het lawaai van rondscheurende auto's harder en harder - met zulke prijzen kun je tenminste nog eens een keer een flinke peut gas bijgeven zonder dat je je geld in no time in rook ziet CO-2 ziet verdampen. Gewoon slang erin, niet kijken en je broek op je enkels van het lachen vanwege de prijs. In Houston betaalde ik in 2009 $2,20 per gallon, overmorgen kan ik zien wat de stand op dit moment is.

Austin staat - zoals bekend bij velen - bekend als wereldhoofdstad van de Live-muziek. Ik weet niet of ze daar in Nashville daar ook zo over denken. In ieder geval kreeg ik voor vanavond een gezellige indruk. Heel veel gezellige barretjes met ramen en deuren open, op heel veel plekken live muziek, het straatbeeld oogt leuk. Wat in Nashville Broadway is, dat is hier East 6th Street. Principe is ook hetzelfde, bands spelen voor fooien en verkoop van cd's, qua omvang denk ik dat Austin iets groter is op dat vlak dan Nashville. Mijn eerste keer hier, dus eventjes rondlopen uit welke kroeg de noten galmen waar ik naar op zoek ben. Er is keus genoeg, het duurt niet lang voordat je hier iets zult vinden wat naar je gading is. Wat me hier opviel is dat de prijzen van drank hier aanzienlijk lager liggen dan elders in het land. Twee dollar voor een groot glas fris, iemand naast me vond de $3,50 die ik betaald had voor een flesje Budweiser wel wat aan de dure kant. Voor morgen met andere woorden: GERONIMO!! Dus net als met zinloos rondscheuren met auto's vanwege de lage benzineprijzen, is het hier keilen met kraan open en nog steeds met geld in je portemonnee thuiskomen. Als dat niet briljant is!

Hieronder vind je een filmpje van de J.T. Coldfire band die ik vanmiddag zag spelen.

Volgende     Terug 

Skyline vanaf Rockefeller

Austin

"Normaal" is niet goed genoeg

Als je op zoek gaat naar een baan, zijn de criteria waarop je kunt worden aangenomen overal verschillend. Zoals ik al eerder heb opgemerkt bij het politiecorps in de regio San Francisco, steekt het niet zo nauw of je jezelf op 1 vinger kunt opdrukkken of dat je met dezelfde vinger enkel in staat bent een trekker over te halen. Om hier in Austin achter de bar te kunnen gaan werken, gelden er andere selectiecriteria. Zorg er dus voor dat je armen en liefst ook benen goed zijn volgekrast met allerlei zin en onzin tattoos (of wat voor jezelf van betekenis is) en je maakt geheid een goede kans om hier aan de bak te geraken. Als je ze niet hebt, geen nood. Dan is het goed dat je wat metaalwerk in, om of door je heen hebt zitten. Uitgerekte oorlellen waar je je complete barbequeset aan kunt ophangen zijn absoluut populair hier, in combinatie met blauwe bandana's en lange baarden. Of wat hang en sluitwerk aan je neus of door je lip, dat is ook wel acceptabel. "Keep Austin Weird" (Hou Austin Maf) en "Weird City" is ook de bijnaam van Austin. Wel is me duidelijk dat de gemoedelijkheid sinds Amarillo weer toeneemt, maar ja hier lopen ook geen boeren rond maar naar wiet hunkerende volgespijkerd- en geschreven halve junkies. Je kunt maar moeilijk dat vreemde imago volhouden met obertjes met strak naar achteren gekamd haar en een strak jasje en dasje. Die gaan het hier op dit podium niet redden.

Weirdo's zijn niet alleen op East 6th street te vinden, maar ook elders in de stad. Net buiten het centrum heb je zoiets als de "Cathedral of Junk" in de achtertuin van een prive-residentie. Op verzoek kun je naar binnen, het is niet groot maar wel heel apart. Net zoals het kunstenaarshuis in Sebastopol in Californie wat niet moeilijk was om te bepalen waar de kunstenaar woont, dat is hier niet anders. Het is niet groot, maar zeker de moeite waard om even te bezoeken. Wel even vooraf informeren over de aanwezigheid van de eigenaar.

Foto's van vandaag vind je hier.

                                                                                                                                         Muziek: Paul McCartney - Junk in the yard

Public Market Seattle

Houston

Op de bras met Uncle Sam's kleuterklas

Focus op veiligheid is een goed idee, zeker in de luchtvaart. Iets wat sinds de afgelopen 13 jaar alleen maar meer is geworden, tot aan het stressvolle aan toe. Telkens als ik hier de douane moet passeren wantrouwen ze me steeds meer een meer. Wat ik overigens niet begrijp, ik meld me elk jaar keurig in de 2e week van september, zodra ik volgend jaar voor mijn 10e keer de grote plas oversteek zouden ze toch minimaal een erehaag mogen vormen, een lintje opspelden en me een week lang te voorzien in bier en hamburgers. Ik investeer hier tenminste toch ook aardig wat duiten in dit land dus dat is niet teveel gevraagd lijkt me.

Denk je aan Houston, dan zal 1 van de eerste dingen die je te binnen zal schieten is het NASA-centrum hier. Ik had het net al over veiligheid, maar: je kunt overdrijven. Ik wil gerust betalen voor een rondleiding hier maar ze hadden er niet bijgezegd dat ze je als een kleuter zouden gaan behandelen. Het begint al met een verplichte foto voordat je op een trammetje kunt stappen om het terrein over te kunnen. Ik geef aan dat ik geen foto wil laten maken, omdat ik die rommel toch niet koop maar nee: ik moet op de foto vanwege "veiligheidsredenen". Sorry? Misschien is het voor mochten ze me kwijtraken tijdens het uitje met het kleuterklasje dat ze me kunnen herkennen. Eenmaal in het trammetje gaan we richting een drietal faciliteiten hier op het NASA-terrein wordt bij elke in- en uitstapgelegenheid in de treure herhaald: armpjes en beentjes naar binnen, uitstappen aan de rechterkant van de tram en dan bedoelen we ook ENKEL EN ALLEEN aan de rechterkant. En, niet te vergeten: alleen uitstappen zodra de tram niet alleen tot een volledige stop is gekomen, maar als klap op de vuurpijl ook nog eens tot een complete stop tot stilstand is gekomen. Ik ben eigenlijk vergeten te vragen welk verschil zij daar in zien. Het zal wel protocol zijn.

Bij de allereerste halte kijkt iedereen nog een beetje schuchter om zich heen, voordat er iemand durft uit te stappen. Je weet maar nooit of die oberstormbahnfuhrer uit zijn slof zal schieten als ook maar iemand het lef heeft om een seconde te vroeg zijn poot probeert uit te steken. Eenmaal binnen bij een presentatie van een controlecentrum gaat het gezeik verder. Natuurlijk niet genoeg zitplaatsen voor iedereen, in ieder geval wordt er vrij formeel op ingehakt waar je met je reet behoort te gaan zitten. De meegesleepte kinderen zijn ook een stelletje samenzweerders bij elkaar, op het moment onze akela wat gaat vertellen over wat er hier allemaal gebeurd, is het een hoop gejank. Zodra hij klaar is, stopt het gejank ook. De eerste 2 haltes worden we van A to Z als vee langs wat vensters heen gestouwd. De derde halte is een expositie van de Saturn 1. En wat krijgen we nu? Het is letterlijk speelkwartier, we krijgen 15 minuten om zelfstandig rond deze raket heen te lopen. Sodeju! Zij durven! Mijn ervaring met een uitje als deze was in 2007 bij Cape Canaveral toch een stuk aangenamer dan hier. Zit misschien ook een beetje in de naam, Cape Carnaval. Ik streep het in ieder geval van mijn lijstje af als zijnde afgevinkt; meer heb ik er niet over te melden eigenlijk.

Houston zelf is niet zo interessant om door de stad te banjeren; het is daarvoor A> veel te klam en te heet voor en B> het is een typische werkstad, rond een uur of half 5 staat het hier overal muurvast. Wat ik wel weer indrukwekkend vind is de enorme wegennet van snelwegen en hoge taluds die met elkaar kris kras verweven zijn. Als je van autorijden houdt is dat zeker leuk, lekker bollen en flink doorrijden. Met een mooi uitzicht op de skyline van Houston. Hieronder heb ik een filmpje opgenomen vanmiddag zodat je een stukje met me mee kunt rijden (klik daarvoor hier voor het filmpje. Voor de foto's van NASA, kun je hier kijken.

                                                                                                                                             Muziek: Pink Floyd - Learning to fly

Underground Seattle

Baton Rouge

Stand van zaken

Voor vandaag wordt het een saai k-verhaaltje. Niet echt een belangrijk doel voor vandaag, en hetgeen wat ik had staan viel me toch wat kleiner uit dan ik had gedacht. De auto met de soort van superman op het dak is onderdeel van Art Car World in Houston. Nou, dat wereldje is wel heel klein met maar liefst 3 showmodellen. In 2009 had ik al eens een dergelijke expositie bezocht in het zuiden van Arizona; wat wel weer wat gespreksstof opleverde omdat ik al een aantal mensen ken die binnen die organisatie werken. En door alles wat ik al heb gezien in Amerika kon ik hun ook nog wijzen op een aantal interessante exposities in den lande, waarvan ze zelf het bestaan nog niet eens wisten. Er stond een doos met donaties, maar eigenlijk hadden ze mij moeten betalen! Ondanks de compacte expositie was het toch nog wel de moeite waard al met al. Het was ontzettend noodweer hier in Houston vandaag dus het was even welkom om niet op de weg te hoeven op dat moment.

Tijd om even een aantal zaken door te nemen. Ten eerste is daar de beoogde af te leggen reisafstand van minimaal 11.000 kilometer. Ondertussen staat de teller op 5330 mijl (dat is 8528 kilometer) plus minimaal nog een grofweg te berijden route van 1100 mijl maakt dat in totaal op dit moment een afstand van 6330 mijl (10288 kilometer) plus wat ik daarnaast nog allemaal ga rijden. Met andere woorden: mijn doel is zo goed als veiliggesteld. Ten tweede het aantal foto's, ik ben gewend om er nog al op los te schieten en om en nabij de 4000 uit te komen per vakantie. Ondertussen staat die teller op 2755 na filtering, dus dat zit ook goed op de rit. En ten derde... tsja weinig te mopperen denk ik. Ik zit ook mooi op schema wat ik tot nu toe heb uitgestippeld. De afgelopen dagen waren wel even doorrijden maar ja - alles is groot in Texas dus ook de afstand die je moet afleggen. Voor morgen verwacht ik al door te schuiven naar de staat Mississippi. Dan is het rijden langs de kust richting Florida een verademing na lange en toch wel saaie stukken dwars door Texas heen.

De vrachtwagen hierboven trouwens is van een transportonderneming uit de staat Tennessee. Ik ben deze de afgelopen vakanties wel eens vaker tegengekomen en vorig jaar ben ik ook even in het gelijknamige dorpje geweest.

Underground Seattle

Slidell - Biloxi

Het verse fruit en rotte peren van het vrij rondreizen

Net de eerste twee reizen die ik heb gedaan hier, had ik vooraf al volledig volgeboekt met motels voor het "om er maar zeker van te zijn dat je ergens kunt slapen"-idee. Eenmaal meer bekend met het systeem is dat niet meer nodig - zeker niet in deze periode van het jaar. Motels zijn er zat, je kunt couponnenboekjes halen waarmee je meestal doordeweeks wel goed mee uit de voeten kunt en anders zijn via internet ook best op de dag zelf goede deals te sluiten. Net zoals vandaag; in Biloxi (Mississipi) centraal in een casino een mooie kamer kunnen krijgen, nog goedkoper dan een schuur waar ik normaal in zou vertoeven op minimaal 5 mijl afstand van het centrum. Hier tenminste een fatsoenlijke airco die stilletjes zoemt in plaats van een tweetakt Zundapp die naast je staat te brullen. Mooie grote en nette kamers, en voor de verandering een badkamer die uberhaupt een keer betegeld is. Genoeg gelegenheden om wat te eten en aan de bar een biertje te doen, zonder moeilijk te zitten met de auto. Keerzijde kan wel eens zijn dat wanneer je 's avonds een rondje doet om een motel te vinden, je erachter komt dat alle motels in de betreffende stad volgeboekt zijn vanwege een sportevenement. Dan ben je wat langer onderweg 's avonds om nog wat betaalbaars te vinden en dat je dan alleen nog een rokerskamer kunt krijgen. Maar: voor 95% ligt er vers fruit in de mand, die paar rotte peren moet je er maar bij nemen zoals het is.

Van de foto hierboven zou je kunnen denken dat ik het van het internet heb geplukt, maar niets is minder waar. Vanmorgen ben ik op een toertje geweest op een moeras nabij New Orleans. Mooi toertje door de moerassen daar, alleen wel wat weinig alligators gezien. Het hangt er ook een beetje vanaf wanneer deze reptielen hebben gegeten en hoeveel, anders zie je ze makkelijk een paar maanden niet meer verschijnen. Wel wat kleintjes hier en daar maar voor de rest niet veel.

Als iemand het telefoonnummer van de krant ter hande heeft (mag het AD zijn, de Televaag of iets anders) dan hou je vast: na 4x Las Vegas en mijn 2e keer hier in Biloxi is het er eindelijk van gekomen: ik heb voor het eerst de eenarmige bandiet bediend. Het begint allemaal toegeeflijk, je wint eens tien dollar maar al snel kreeg ik het idee (met alle geluidjes, drank die erbij wordt geserveerd) dat het doneren aan het casino wel heel makkelijk ging. Ook al is het hier kleinschalig, deze casino's zijn niet groot geworden om prijzen uit te keren. Na een 20 dollar vond ik het tijd om de rest wat nog in de portemonnee zat te besteden aan wat nuttigs: bier. En een beetje gezellige gezelschap aan de bar, zo'n gokmachine praat niet veel terug.

Underground Seattle

Mobile - Fort Walton

Bij de baard van Neptunus

Annemoontjes! Dat is het eerste wat ik dacht toen ik vanavond even ging kijken wat er allemaal te bikken viel. De afgelopen 3 weken ben ik vooral losgegaan op het traditionele voer (Olive Garden, Fuddruckers, Subway, P.F. Chang's etc etc) totdat ik hier in Bikinibroek terechtkwam. Zit je aan de kust, dan is het goed om eens een keertje vis te eten. Toen ik langs de Krustee Krabb liep (de Krokante Krab) was het mij helemaal duidelijk, hier moet ik zijn. Als je de tekenfilms van Spongebob Squarepants kunt waarderen, denk ik dat je wel even naar binnen gaat. Het is niet helemaal nagebouwd zoals het in de series is maar de sfeer is er wel naar. De codetaal die Spongebob vaak gebruikt (annemoontjes, bij de baard van Neptunus, tartaarsaus, mosselzand etc) betekent zoiets als... sodeju! Ik kan me voorstellen dat "Bij de baaard van Neptunus" je een beetje vreemd in de oren klinkt als je de context mist. Bij deze dus.

Dan kan vanuit Bikinibroek meteen een bruggetje slaan naar het volgende onderwerp: het slagschip USS Alabama in Mobile. Het heeft net als Bikinibroek ook met de zee te maken. In eerste instantie toen ik aan kwam rijden had ik zoiets van goed, een bootje. Nu ik toch een kaartje heb kan ik net zo goed maar even een kijkje gaan nemen. Lichtelijk sceptisch dus. Maar ik moet zeggen: het is een hele leuke en interessante ronde die je over de verschillende dekken heen kunt lopen. Een klein dingetje: je zweet jezelf helemaal het apelazerus. Overal waar zweet uit kan komen, daar komt het ook uit. De luchtvochtigheid is hier enorm hoog, en als je dan nog een keer een compleet buizenstelsel gaat doorlopen in een slagschip als deze is het dweilen met de kraan open. Wel hebben ze een paar mooie routes uitgestippeld die je een goede indruk geven van deze stad op zee. Je kunt er gewoon boodschappen doen, je hebt een kapper, schoenmaker, postkantoor, dokter, een aantal cellen (zgn. Brigs) en alles staat duidelijk aangegeven met informatie over waar verschillende dingen voor dienden. In 2011 heb ik in San Diego ook de USS Midway bezocht, maar deze hier in Mobile, Alabama is toch een stuk leuker en interessanter om te doen. Alleen wel een vers t-shirt meenemen, want droog ga je het niet houden.

Foto's van vandaag vind je hier.

                                                                                                                                 Muziek: Star Sisters - Andrew Sisters Medley

Underground Seattle

Lake City

Het kantelpunt van het geduld

Iedereen heeft wel eens zo'n momentje - je wil even "snel" wat doen en stuit daarbij op allerlei obstakels en hindernissen. Je staat bij de slager voor een pond gehakt en kip, en voor je staat iemand een half uur lang praktisch de halve toonbank leeg te bestellen. Of die enorme rijen bij de Media Markt als er weer eens zo'n Gekkenhuis actie is. Geduld is een schone zaak. Maar ook een heel tijdrovende als je niet oppast. Maar wanneer wordt jouw geduld dermate op de proef gesteld, op basis waarvan je besluit actie te ondernemen? Dat kantelpunt ligt bij de een wat eerder dan bij de ander, laat ik het anders zeggen: de pijngrens is verschillend. Nu kan ik nog al veel hebben, maar ik heb vandaag mijn lesje geduld wel gehad. Van A tot Z.

Mij kun je gerust om een boodschap sturen. Boodschappen doe ik hier met zekere regelmaat voor vrienden. Voor de plek waar ik vanmorgen moest zijn ging pas om 11:00 open, dus ik had een gat vanaf 07:00 's morgens tot die tijd. Dan maar een mijl of 100 rijden voor een ontbijtje, terug op de route richting Mobile, Alabama. Daar aangekomen duurde het geloof ik bijna 10 minuten voordat er eindelijk eens een serveerster was die uberhaupt opmerkte dat ik er zat. Eigenlijk had ik allang moeten zijn opgestaan en zijn weggelopen. Maar goed, lang verhaal kort: het heeft daarna nog zo'n 40 minuten geduurd voordat ik eindelijk mijn ontbijt kreeg, terwijl er ondertussen al anderen waren weggelopen die nog helemaal geen koffie hadden gehad, of later waren binnengekomen dan ik maar wel eerder hun eten kregen. Ik wist niet meer hoe ik van de zenuwen moest zitten, hangen of liggen op een gegeven moment. Als het internet het ook nog een keertje niet doet ben je gewoon helemaal klaar. Goed, eindelijk buiten, terug op de route naar Destin, Florida waar ik moest zijn. Blijkt mijn navigatie me pal voor de tolpoorten in een dichtgemetselde straat te sturen, waardoor ik weer helemaal om kan gaan rijden. Geeft allemaal niks, ik blijf rustig. En de klok tikt vrolijk door. Nu de dag toch al verkloot is besluit ik om alvast maar wat meer meters te maken dan ik in de planning had. Om ook die tijd te overbruggen kom ik terecht bij Hardee's, een hamburgerketen die bij mij wat smakelijker te boek staat dan de Mac of Burger King. Maar zeer zeker niet sneller. Ik weet niet wat er hier aan de hand was, maar ze hadden geloof ik er 1 in de keuken, 1 voor de drive-in en 1 65 plusser die de bestellingen aannam en ze in hozannes-naam ook nog een keer ging rondbrengen. Ook al stonden er maar een paar kadavers voor me, dat kosste me ook alweer een half uur. Eenmaal betaald dan blijft het gewoon wachten. Ook al was het maar 5 dollar, maakt niet uit want dan gaan we principieel worden. Eindelijk de auto in. Oh ja, ik kom weer in een andere tijdzone terecht, de klok weer een uur vooruit. Zo gaat de dag wel snel om in ieder geval.

Moraal van dit verhaal: van geduldig zijn krijg je trek. Gelukkig zijn er hier tenten zat waar je wel fatsoenlijk en vlot aan wat te knagen komt. Kijk daarvoor even hier.

                                                                                                                                                     Muziek: Weird Al Yankovic - Eat it
Skyline vanaf Rockefeller

Orlando

De ijskap die nooit smelt

Als er iets duidelijk is: dit is geen weer hier voor Jan de Wit met gelijkgekleurde korte broek en dito sokken. Ga spreekwoordelijk 100 meter lopen en je kunt meteen van t-shirt wisselen. De temperatuur ligt zo op 85 graden fahrenheit (30 graden) maar door de luchtvochtigheid voelt het veel warmer aan. Voor de fanatiekelingen onder ons geldt ook: dit is geen moment te voet naar Universal Studios te lopen. Openbaar vervoer voor bekende attracties is hier rond International Drive goed ingeregeld, gedurende de dag rijden er trolleys af en aan voor een paar dollar. De meest bekende zijn natuurlijk Universal, Disney- en Seaworld, met daarnaast achtbanen, midgetgolfbanen met alligators, en niet te vergeten een groot winkelcentrum, kortom voor ieder wat wils. Als je echt afkoeling zoekt, dan kan ik je een plek aanbevelen waar men een stukje van de Noordelijke Ijskap preserveert. Ook al is het buiten dik 30 graden, zolang hier de stroomvoorziening snort gaat dit stukje ijskap niet verloren.

De foto hierboven is genomen in de Ice-Bar in Orlando aan de International Drive. In Las Vegas heb je er ook eentje (in Mandalay Bay) maar naar ik begreep hier mag je daar geen foto's nemen, en hier wel. Wist ik vooraf niet, maar het maakt de herinnering en het delen met anderen wel een stuk leuker. Het principe is simpel: je komt binnen, betaalt $30 dollar en je krijgt daarvoor 2 cocktails van de kaart, wat je maar wil. De eerste drink je gewoon op aan de bar op normale temperatuur, daarna krijg je een winterjas aan en handschoenen. Het volgende drankje (en wat je daarna nog wil bijbestellen) krijg je in een ijsglas. Ik had iets met een soort frambozen-wodka aangevuld met een scheut blue-curacao. De wodka die uitgeschonken wordt geeft in deze temperatuur binnen een heel mooi effect, kijk maar even op de fotoserie hieronder, daar zie je de barman van dienst een scheut uitschenken. Arme stakker moet hier een uur of 6 a 7 achter de bar staan. Afkoelen met dit warme weer is goed, ik heb hier toch wel een uurtje binnen gezeten en begon het toch wel wat frisjes worden op een gegeven moment. Alle andere klanten - voor nu verder te benoemen als watjes - waren na 10 minuten al gezien.

Ijskoude foto's uit de ice-bar zie je hier.

                                                                                                                                         Muziek: Foreigner - Cold as ice

Public Market Seattle

Orlando

Fikkie's truukendoos

"De hond is als z'n baasje", is een welbekend credo. Als je een hond hebt, kijk even goed of het ook inderdaad een afspiegeling is van jezelf. Heb je een grote kwijlende aggresief ogende pitbull, je bent 1 meter 55, je hebt geen motor(rijbewijs) en laat staan dat je er op 1 kunt klimmen, dan heb je een identiteitscrisis. Of andersom, je bent een stoere met tattoo's volgekraste biker met een lief klein, wollig en schattig ogend schoothondje. Maar wat voor hond je ook hebt, je brengt het beest bij dat het binnenshuis geen openbaar toilet is, weet wat "af", "zit" is en zo verder. Als je geluk hebt haalt ie de krant en brengt ie je slippers mee.

Het zijn niet alleen de bekende dolfijnen, orca's die hier de shows stelen, maar ze hebben ook een hele leuke variant, genaamd Pet's Ahoy! Dit is een show met allerlei verschillende dieren, zoals honden, katten, eenden, vogels, een stinkdier etc. Ontzettend leuk soort van toneelstuk in elkaar gezet, waarbij alle verschillende dieren vlak opeenvolgend van elkaar hun kunstje doen. Ik vind het onvoorstelbaar hoe men het hier voor elkaar krijgt om dit deze dieren allemaal aan te leren, net alsof het mensen zijn. Ik kan alles wat ik heb gezien vandaag nog niet in 1000 woorden beschrijven, beeldmateriaal is een stuk makkelijker. Kijk hieronder maar even naar Pet's Ahoy. Ik vond het erg vermakelijk.

Underground Seattle

Key West

Bestemming bereikt

Nou dat was het dan alweer. Die 4 weken vliegen veel sneller om dan me lief is - nu alweer in Key West. Ik het is nog als de dag van gisteren dat ik in Kerry Park in Seattle was, neerkijkend op de skyline van de stad. Vandaag en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kijk ik tot morgenavond neer op het uitzicht van een fles bier of een cocktail. Ook niet verkeerd hoor. Key West ligt na mijn laatste bezoek hier in 2009 alweer flink op de schop aan de noordkant van het eiland, een aantal plekken die ik nog ken in het verleden liggen in puin en andersom. Maar al met al: fijn om hier weer te zijn. Ik vluchtte eigenlijk door de hitte heen direct naar mijn bekende plekken hier in de stad toe, wat me eigenlijk toch niet helemaal zinde. Bij de Hog's Breath Saloon hier, waar ik de laatste keer zo'n leuke tijd had gehad, hadden ze nu 2 heksen achter de bar staan die vrijwel elke vorm van fatsoenlijke communicatie schuw waren. Ik begrijp dat het warm is, maar dat is het voor ons allemaal. De meest bekende toeristenbarretjes moet je voor een leuke avond gewoon niet zijn. Sloppy Joe's daarentegen is al een stuk beter qua vriendelijke bediening, maar als je in de zaal kijkt krijg je het idee dat je bij de bingo zit in de bejaardensoos.

En waar leer je een stad beter kennen dan vrienden of lokale bewoners die deze stek goed kennen. Ik was door mijn Amerikaanse goede vriendin Kimberly al gewezen op een erg leuke cocktailbar even net buiten het centrum, Pepe's. Als toerist ga je dit niet snel vinden omdat het een straat of 4 a 5 van Duval afligt, maar het is wel een tent waar je (en dat vind ik leuk) een gezellig gesprek kunt hebben met deze en gene. Voor als je van een ontspannen sfeertje houdt (en daar gaat het wat mij betreft om, zeker hier in deze temperatuur) is een tent als deze uitstekend toeven. Zo zijn er nog een aantal maar je moet ze wel weten te vinden. Het is natuurlijk volstrekt logisch dat wanneer je de voor eerste keer in een stad of plaats bent, je eerst de meeste bekende trekpleisters afloopt. Ben je wat verder gevorderd net zoals ik, dan ga je automatisch een stapje verder. Ik moest in ieder geval niet naar huis lopen, ik kreeg van 2 alleraardigste Amerikanen die hier wel vaker komen een lift naar huis. Zo kan het dus ook.

Morgen plaats ik wat meer foto's van Key West. Geeft mij nog even tijd om een borrel te doen hier in het dorp.

Underground Seattle

Key West

Key West baronderzoek

De vermoeidheid slaat er bij meestal zo gedurende week 3 in bij het maken van reizen als deze. Niet zo gedurende de dag maar wel het opstaan gaat niet meer strak om 06:00. Als je dan een paar dagen in Key West bent dan is de hoofdzaak van de dag maar 1 ding: ervoor zorgen dat je goed blijft drinken. En dat kan hier. Nu is het natuurlijk geen weekend maar er zijn voldoende leuke barretjes open waar je terecht kunt. Zoals ik gisteren al aangaf, als je wat barretjes zoekt die wat meer bekend zijn bij de lokale bewoners hier moet je net wat buiten het centrum zijn. Pepe's is een leuke tent met heerlijk eten, de Green Parrot is ook een aanrader. De bar waar ik gisteravond als laatste ben geweest weet ik de naam niet meer van. En nee, dat ligt niet aan de drank.

Dus.... ik hou het kort voor vandaag. Kan ook geen verhalen draaien om slechts een paar cocktails toch?

Underground Seattle

Key West - Miami

Vakantievreugde op delete

Het beste wat je kunt doen wanneer je van Miami terug moet vliegen is zo min mogelijk tijd te spenderen hier, maar er wel voor zorgen dat je voor het donker binnen bent. Je ziet ze anders zo moeilijk aankomen he. Ook tijdens daglicht is het niet veel beter, er hangt vooral een Maarten Spanjer-achtige sfeer (een chagerijnige). Een of andere negerin (sorry dat ik het woord gebruik maar het is wel zo) een paar stoelen verderop aan de bar bij de P.F. Chang hier in de stad, had kennelijk openbaar commentaar dat ze kon zien dat ik een toerist ben, vanwege mijn korte broek etc, en dat het er allemaal niet uitzag. Ja klopt, ik heb het warm hier en ben niet gewoon aan de luchtvochtigheid. Nee, dan die kamerbrede olifantenreet van haar met plek zat om een krat Heineken op te stallen, daar valt wel tegenop te kleden dan? Ze zullen hier bij de lokale Carpetland heel blij met haar zijn. Helaas hebben ze hier dubbel openslaande deuren anders was dat monster nooit binnengeraakt in deze tent. Goeie herder, we heten u van harte welkom in Miami. Om het hier naar je zin te hebben moet je van nature ongeinteresseerd uit je ogen staren alsof je net een flinke joint hebt gerookt, zo bot zijn als een verroeste hamer en bij voorkeur enkel en alleen Spaans spreken. Het is een cocktail waar ik liever niet teveel van wil hebben. Het enige beetje positieve aan Miami is Ocean Drive voor zover ik weet. Voor de rest: lekker links laten liggen. Ik wil eigenlijk helemaal niet naar huis, maar zodra je hier verblijft raak je heel makkelijk van je vakantievreugde af, geloof me maar.

Dan de afgelegde afstand. Toen ik mijn huurauto ophaalde, stonden er 13990 mijl op. Na deze rit inclusief de 5 mijl vanaf het motel naar het vliegveld komt de teller uit op 21256 mijl. Dat komt dus op een totaal aantal van 7266 mijl, oftewel 11625 kilometer en een beetje. Het haalt het net niet bij vorig jaar, maar ik ben tevreden met het resultaat. Het blijkt dat 12.000 kilomter toch wel een beetje de magische grens is bij het maken van een roadtrip van 4 weken. Net als met alles wat ik de afgelopen 4 weken heb gezien en gedaan, op een paar dingen na die er even niet van kwamen of waar ik gewoon geen zin meer in had. Zoals gebruikelijk worden de grootste te overbruggen afstanden in het midden van het land afgelegd, staten als New Mexico en Texas zijn grotendeels eigenlijk een beetje on-ontgonnen gebied dus daar moet je gewoon even doorheen. Het leukste vond ik absoluut om weer in San Francisco te zijn, iets langer dan ik normaal doe en het schieten met echte wapens vond ik ook een speciale ervaring. Verder hou ik wel van de gekkigheden op te zoeken in dit land, de billenkoek die ik van de zusters in Las Vegas heb gehad, dat moest gewoon even van mijn lijstje worden afgestreept. Volgend jaar weer een nieuwe rit, ik zit te denken aan San Francisco - Nashville - Chicago en misschien weer New York. Tot die tijd maar weer even sparen. Voor eenieder die me heeft gevolgd de afgelopen vier weken: "I hope it was as good for you, as it was for me".

Nog even in vogelvlucht een compilatie van de afgelopen 4 weken, die vind je hier.

Deze website is een product van een hobby geworden passie. Hier kan je terecht als je op zoek bent naar het echte Amerika - zoals het vaak niet in de reisgidsen te vinden is. De reisverhalen leiden rond paden, ver verborgen van de Interstates. Ik hoop dat je met hetzelfde enthousiasme mijn verhalen leest en foto's bekijkt zoals ik deze heb gepubliceerd.