Gewoon omdat het kan

De vakantiewaas deed, na maandenlange studie en voorbereiding, vanochtend bij de Starbucks op Schiphol pas goed zijn intrede. Mezelf wanend alsof ik al aan de andere kant van de grote plas zat, kom ik net bij de Starbucks hier op Schiphol met een Grande Americano bij mijn positieven en realiseer mezelf dat ik heel dat eind zometeen eerst nog moet gaan vliegen ook. Het goddelijke extract uit deze koffiebonen houdt me wakker als benzine die een motor doet draaien, en me van A naar B brengt. Tanken hoeft niet perse elke dag maar zonder kan ik zeker niet. Dit jaar voor de 3e keer op rij dezelfde begin- en eindbestemming; uitgesmeerd over een route van zo'n 5000 mijl (ca. 8000 kilometer). Het land is uitgestrekt genoeg om reizen als deze vernieuwend en uitdagend te houden. Als je die uitdaging niet zoekt, maar je wil wel kunnen roepen dat je van 'coast-to-coast' bent gereden, ga je gewoon de Interstate 80 in een dag of 4/5 helemaal af en dan sta je er op 2900 mijl. Kan ook.

Ik ben al zo vaak voor gek verklaard dat ik dit soort ritjes dwars door het land maak (inclusief de bediende bij de autoverhuurmaatschappij hier) dat ik er een beetje een air van Louis van Gaal over me heen voel komen. In gedachten kruip ik heel even in de huid van een zichzelf overschattende leraar, met strenge blik de ogen waterpas neerdalend over het leesbrilletje, deze met tot in perfectie op het topje van neus balancerend, die zich schrap zet om de volgende best-seller van een one-liner eruit te brallen: "Rij ik nu zo ver, of komen jullie gewoon niet vooruit?" Hoe het ook zij, je moet wat met je vrije tijd. En dat vul ik in zoals ik dat zo graag doe: met een stuk Amerikaans staal dwars door het land toeren. Gewoon omdat het kan. Zeker met benzineprijzen als deze is het onbezorgd rondrijden. Nu wordt hier de benzine uiteraard ook elk jaar duurder (het goedkoopste wat ik ooit heb meegemaakt was in 2009 in Houston a $2,15 per gallon), maar het is altijd nog een stuk beter te behappen dan de prijzen die we in Nederland ondertussen gewoon zijn. Tenminste, dat denk ik dan. Ondertussen heb ik weer een benzineslurper super-de-luxe onder de kont dus uiteindelijk zal het niet zoveel uitmaken. Gewoon zwaaien met de creditcard en schrikken van de afrekening bij thuiskomst.

Ook dit jaar staat wederom bol van een programma die werkelijk uitpuilt van grote steden, rustieke dorpjes, natuurparken en natuurlijk de zaken die wenkbrauwfronsend waardig zijn. Waar ik erg naar uitkijk is onder andere mijn eerste American Football wedstrijd hier in Candlestick Park, de 49-ers tegen de Detroit Lions aanstaande zondag. Verder het vervolg op mijn missie om een keertje bij de Heart Attack Grill te kunnen dineren in Las Vegas en er staat een 'Demolition Derby' op het programma. Een andere belangrijke gebeurtenis uit de 20e eeuw is de geboorteplaats van de Cheeseburger, iets wat niet meer weg te denken is zal ik mijn respect ter plekke bewijzen. En de rest, dat lees je de komende weken wel. Grofweg na de vertrouwde start hier in San Francisco, vervolgd de route van dit jaar zich langs Yosemite National Park, Las Vegas en Salt Lake City naar Denver. Van daaruit dwars door de grote boerenvlakte richting Kansas, om daarna af te zakken voor een moppie muziek in Nashville, Tennessee. Daarna staat er een klim uit de buitencategorie gepland richting Cleveland Ohio, door de staten Vermont, New Hampshire en Maine richting Boston met als eindbestemming New York.

Voor vandaag ging eigenlijk alles wel goed zo'n beetje. Alleen zijn er toch nog 2 minpuntjes te bemerken. Ten eerste een half uur vertraging opgelopen door iemand die toch maar besloot last van vliegangst te krijgen vlak voor vertrek, waardoor eerst diens bagage uitgeladen moest worden. Het tweede minpuntje was Eucalipta aan de verhuurbalie bij National Car Rental. Deze tot op het bot doordrongen feeks had het lef mij een voorstel te doen om mijn auto te "upgraden" naar een hybride auto. Hoe haalt ze het in haar godvergeten harsens? We zitten hier niet in fokking Japan! Verder had ze de communicatieve vaardigheden van een defecte deurbel en was naar mijn idee nog minder competent dan een aap die kan typen. Maar: er stond welgeteld 1 hele dikke, vette Chrysler 300 in het wit met chromen velgen klaar. Touchscreen radio, camera bij het achteruitrijden, en nog maar 6236 mijl op de teller. Dat wordt komende weken snorren van genot voor de Chrysler met zo'n 7500 mijl voor de boeg.

De foto's van vandaag zijn hier te vinden.

                                                                                                                       Muziek:  Tony Bennet - I left my heart in San Francisco

Hetzelfde blijft anders

Nog geen dag onderweg, en ik heb de eerste verveelde reacties alweer binnengekregen. Alweer die brug? Alweer Alcatraz? Verzin eens wat nieuws! Net kleine kinderen die te verwend zijn om bij de V&D te willen shoppen, voor minder dan Armani doen we het niet. Ja, alweer die brug. En de rest wat al bekend was uit mijn eerderde reisverslagen. Daarom speciaal voor deze critici nogmaals op de voorpagina de Golden Gate, die dit jaar zijn 75e verjaardag heeft gevierd. Ik denk dat je pas begrijpt hoe leuk hetzelfde kan zijn, zodra je hier in San Francisco meerdere keren bent geweest. Dit is een typisch voorbeeld van een stad die door de sfeer die het uitstraalt en de Points-of-Interest hetzelfde blijft maar je telkens weer opnieuw ervaart. Ik denk niet dat ik er heel veel naast zit als ik zeg dat minimaal 95% van iedereen die hier is geweest een positieve tot zeer positieve beleving hierbij heeft gehad. Als alles hetzelfde blijft, en er veranderd verder niets, hoe kan het dan leuk blijven? Dat is de beleving. Die is telkens anders.

Hetzelfde jaarlijkse ritueel voor mij hier is mijn wandelingen door de stad. Langs Fisherman's Wharf. Even naar de kabeltrammetjes kijken. Mijn standaard lunch bij Giordano Brothers in Little Italy. Even stoppen bij Vista Point. Het traditionele etentje bij Sol Food in San Rafael. Door even een stapje verder in de voor mij nog niet zo bekende straten in de stad wat verder door te lopen, kom ik tot de conclusie dat Little Italy toch niet zo klein is dan ik eerder had gedacht. Chinatown is ook geen spat veranderd met de sjokkende, rokende en roggelende groepering die zich hier ophoudt. Dat kan toch ook anders, een beetje manieren mensen! Iets - in het kader van anders - wat ik wel constateer is A- de mist over de Golden Gate is de afgelopen 2 dagen overdag vrijwel helemaal niet te zien geweest en B- er liggen weer wat meer zeeleeuwen op de pontons voor Pier 39. Het viel me de laatste jaren al op dat de populatie van deze guitige beestjes op deze plek behoorlijk was uitgedund, maar ik zie - anders dan anders - toch weer een lichte groei. En wat de mist betreft - waar de Golden Gate de afgelopen 2 jaar niet tot nauwelijks was te zien, trekt de mist nu alleen maar meer weg gedurende de dag. Ik ben hoopvol gestemd voor morgen om een vlucht te maken over de baai. Ik ben benieuwd, voorlopig zijn de vooruitzichten prima. Morgenochtend eerst een bezoek aan een Gun-show in Cow Palace in het zuiden van de stad. Weer eens wat anders zal ik maar zeggen.

En dan nog wat foto's natuurlijk. De selectie van vandaag zijn hier te vinden. En voor de liefhebbers heb ik nog een fotoserie gemaakt van de Chrysler, kijk maar even hier

                                                                                                                       Muziek: Journey - When the lights go down in the city                                                                                                                                    Toby Keith - American Ride

Vogelvrij

"Als een klein kind in de snoepwinkel" - je kent die uitdrukking wel. Alleen de snoepwinkel waar ik vanochtend was had redelijk pittige snoepjes in de aanbieding zeg maar. Veel van die snoepjes had ik nog nooit eerder gezien: je denkt het is eetbaar maar geen idee wat je eet. De foto rechts (Cow Palace), is een hal in het zuiden van de stad waar om de 4 maanden zogenaamde Gun-shows worden gehouden. Ik heb in ieder geval nog nooit zo ontzettend groot wapenarsenaal bij elkaar gezien. Overigens, de naam Cow Palace refereert niet naar een vroegere koeienstal. Hoewel ik nog wel een paar fijne topzware kiloknallers heb zien ronddolen, kennelijk hebben ze de grote poort toch nog op een kiertje staan. Daarnaast liep er een blik direct uit het bos getrokken Rednecks en andere schietgrage Paultjes rond. Het is een gouden business, ik schat in dat er op zo'n dagje voor honderduizenden dollars omgaat. Van AK-47's tot zwaarden, van stroomstootwapens naar allerlei wapenaccesiores, denkbaar voor de edele schietsport, je kunt het hier krijgen tegen aantrekkelijke prijzen. Ze hebben hier in ieder geval genoeg wapens om achtereenvolgens Rambo V, VI en VII op te nemen.

Een ander punt wat hoog op mijn agenda stond, was een vlucht over de baai van San Francisco. Gezien mijn ervaringen van de afgelopen 2 jaar had ik er niet echt op gerekend, maar het mooie en vooral heldere weer van de afgelopen 3 dagen heeft prima doorgezet. En dat is op de foto boven goed te zien denk ik. Met een klein Cessna vliegtuigje, goed voor in totaal 4 personen, is dit wat mij betreft de absolute topper van hoe ik de stad tot nu toe heb gezien. Vliegen in een dergelijk toestel lijkt qua gevoel sterk op een helikopter die heel stabiel in de lucht blijft hangen. Je kruipt als het ware vooruit in de lucht. Maar dat geeft op zijn beurt ook genoeg tijd om te filmen en foto's te nemen. Het zijn van die schaarse momenten dat het net lijkt alsof je het zicht hebt van een vogel. Zo vrij als een vogel waren we niet helemaal; we hebben ons wel te houden aan een beperkt gedeelte van het luchtruim rond Oakland, waar we vandaan zijn gevlogen. Al met al was dit een prachtige ervaring.

Typisch met dit soort dingen heb ik een schietgrage wijsvinger als het gaat om foto's nemen. Kijk maar even hier wat het geworden is.

                                                                                                                           Muziek: Randy Crawford - One day I'll fly away

Voorbeeld thuis, zwijn van huis

Man komt thuis na een avondje American football, dronken uit de bar. Om zijn vrouw niet wakker te maken, kruipt hij stilletjes in bed. Na een paar minuten laat hij er eentje vliegen. "Wat was dat?" vraagt zijn vrouw verschrokken. "Touchdown, ik sta 7-0 voor" antwoordt hij. Zij denkt, ik krijg hem nog wel. Dan laat zij er eentje los. Hij schreeuwt "Wat de stink was dat?" Waarop zij antwoordt: "Touchdown, gelijkspel". Nu denkt ie, wacht maar eventjes. Hij zit zeker 10 minuten te drukken en te persen, zijn ijver wordt beloond en schijt vervolgens helemaal de lakens onder. "Wat in hemelsnaam was dat nu weer?" roept ze. Waarop hij antwoord "Het is pauze, tijd om van helft te wisselen".

American football lijkt een beetje op het spelletje 'voetbal', behalve dat in Amerikaans voetbal er toch duidelijk minder contact plaatsvindt tussen de voet en de bal. Er doen zich verschillende theorieen de ronde over waarom Amerikanen dit spel toch 'voetbal' durven te noemen. De twee meest voorkomende verklaringen zijn 1) de uitvinders van dit spel te lui waren om met iets origineels op de proppen te komen en 2) de bal die hier wordt gebruikt er eigenlijk uitziet als een heel erg opgezwollen voet. Waar American Football wel heel veel overeenkomst mee heeft met voetbal - zoals wij dat kennen - is dat ook hier mensen bierdrinkend en schreeuwend zich voor televisies verzamelen om hun favoriete team aan te moedigen. Bij ons voetbal behoor je net een beetje te weten wat buitenspel betekent; om American football een beetje te doorgronden lijkt het in vergelijking daarmee dat je een paar jaar serieus hiervoor gestudeerd moet hebben. Als je hier blanco instapt is er in eerste instantie weinig chocola van te maken. Het is er voor mij ook niet meer echt van gekomen om veel van de regels te snappen, anders dat er 4x een kwartier gespeeld wordt. Op de tribune weten ze het aan het schreeuwende commentaar te horen heel erg goed in ieder geval.

Van het moment dat ik mijn auto eindelijk had geparkeerd, kan ik de aloude football-mop zoals hierboven meteen plaatsen. Vrijwel iedereen komt al bierdrinkend uit de auto gekropen om zich luidkeels brallend richting het stadion te begeven. Lang duurt het niet voordat je schoenen plakken van het bier, overal lege bierflesjes of blikjes en het terrein acht ik geschikt voor wilde zwijnen. In het stadion is het niet veel anders, maar: de sfeer is fantastisch. In vergelijking met honkbal is dit veel levendiger en muzikaler, en tegelijkertijd ook een stuk korter in speeltijd. Het doet me een beetje denken (lokale) voetbalwedstrijden met normaal ogende burgers bij wie op zondag een knop omgaat, en voor een aantal uren van gedaante verwisselen. Anderen zijn daar veel eerlijker in, want die zien er al zo uit en gedragen zich er ook naar. Tot op maandag op kantoor dan maar weer.

Voor de foto's van de voetbalwedstrijd, klik even hier wat het geworden is. Als laatste wil ik jullie, in het kader van mijn bezoek gisterochtend aan de Gunshow in Cow Palace, jullie de eerste foto's laten zien van wat Rambo V moet gaan worden. Ik ga ervoor. Foto's daarvan vind je hier

                                                                                                                    Muziek: Hank Williams Jr. - Are you ready for some football                                                                                                                                  Pat Benetar - Hit me with your best shot

Cowboy Henk

Cowboy Henk is wat mij betreft 1 van de slechtste strips zo niet de allerslechtste strip die helaas ooit bedacht is. Melig is ook nog een woord wat zou kunnen maar dan wordt het wel een beetje optimistisch. Nu weet ik wel dat de naam Cowboy Henk niet als een cowboy zoals hier in de strips wordt neergezet, maar de meligheid ervan wel. Maar wat verwacht je van een striptekenaar onder de naam Kamagurka. Vanmiddag vond ik mezelf terug op de buhne met een live-voorstelling van wat ons terug in de tijd mee zou moeten nemen naar het wilde leven in het westen, zoals dat vroeger tijdens de goudkoorts was. Ten eerste: het verhaal wat wordt neergezet is allerminst origineel - zoniet letterlijk wat ik in Tombstone heb gezien. Ten tweede: deze was zo slecht dat er niet eens een bankoverval of iets dergelijks aan te pas is gekomen om maar een reden te hebben om te schieten. Ik kon ook slecht de rode draad door het verhaal heen oppakken, wellicht omdat ie er simpelweg niet was. Gewoon zomaar wordt van het script afgeweken, en de Sheriff is op moment A stomdronken van een fles water wat door moet gaan voor een fles tequila, en 10 minuten later op moment B kortwiekt hij scherp de neusharen van de boef met een enkel schot. Met als klap op de vuurpijl een boef die zijn laatste kogel aan de Sheriff geeft om vervolgens finaal gevloerd te worden. Dan ben je er als boef zijnde wel heel erg klaar mee.

In 2008 was ik al eens eerder hier in Virginia City. Absoluut een leuke plek om even een middagje of zo te spenderen. Het is een beetje te vergelijken met bijvoorbeeld Calico in Californie, alleen met gokkasten. Want het is en blijft de staat Nevada natuurlijk, thuisstaat van Las Vegas. Als je een beetje van souvenirs verzamelen houdt net zoals ik, kun je hier prima terecht. Grappig vond ik wel dat de eigenaar van precies hetzelfde souvenirwinkeltje waar ik in 2008 wat spulletjes had gekocht me nog herkende. Dat dacht een voor mij wildvreemd iemand uit Seattle ook, wat uiteraard technisch onmogelijk is. Dan is het dus toch waar. Die dubbelganger loopt dus daar ergens rond.

En waar zijn de foto's dan van vandaag... natuurlijk zijn die hier te vinden.

                                                                                                                                    Muziek: Tim McGraw - Down on the farm

Verkleurd Groen

Het doet me goed om te zien dat ook de Amerikanen hart voor het milieu hebben. Op Yosemite National Park zijn ze - naast de bomen en het gras - ook groen als het gaat om het transport in de vallei. Bussen zijn hier tegenwoordig hybride en voor je afval zijn er overal gescheiden containers. Ik merk dat de Chrysler 300 die ik rijd een stuk zuiniger is dan het vorige model wat ik de afgelopen 2 jaar heb gereden. Krijgen jullie hiervan ook niet zo'n lekker warm en wollig gevoel vanbinnen? Het is misschien nog maar een druppel op een gloeiende plaat, maar het begin is er. Nu heeft Yosemite National Park meerdere toegangspunten aan de oost- en westkant. Nu ik op doorreis ben richting Las Vegas was voor mij de oostkant dit keer de beste keus om Yosemite aan te vliegen. Waar ik even geen erg in had, is dat het bereiken van Yosemite Village en alle belangrijkste uitzichtpunten rond het park in plaats van 80 kilometer ineens 180 kilometer werd, omdat dit vanuit de oostkant alleen met een behoorlijke omweg bereden moet worden. Het groene voordeel waar ze hier zo lekker mee bezig zijn, daarvan heb ik toch weer wat opgestookt ondertussen. Sorry! Het groen is wat minder groen geworden.

Eigenlijk kun je hier in Yosemite twee kanten op: of je gaat hiken en je verblijft op het park of je kiest - net zoals ik - voor de mooie uitzichtpunten. Van dat laatste zijn er wat mij betreft twee plekken waar je zeker even moet gaan kijken, en dat zijn Tunnel View en Glacier Point. De foto hierboven is gemaakt op Glacier Point van Half Dome tijdens zonsondergang, met het allermooiste uitzicht wat je kunt krijgen. Er was te zien dat er vanavond 2 klimmers bezig waren om de top te bereiken. Om half zeven elke avond heb je hier een park-ranger die op een leuke en luchtige manier je wat bijbrengt over de vallei, welke bergen er zijn, naar wie ze vernoemd zijn en waarom, etc. Het rijden hier naartoe en weer vandaan kan wel eens wat lastig zijn door het vele bochtenwerk, en niet iedereen gaat er nu eenmaal niet even vlot doorheen. Dat laatste is absoluut niet fossiel-gebonden of zo, ook op jongere leeftijd bij een 4-tal kakelende kippen in een cabriootje zijn deze symptomen zichtbaar. Ik zou er een beetje moe van worden om per bocht zeker 10 keer achter elkaar te remmen. Maar goed.

De foto's van vandaag zijn hier te vinden.

                                                                                                                                   Muziek:  Vangelis - Conquest of Paradise

Wraak is VET

Het is hier geen onbekend fenomeen wanneer je even een uurtje of wat gaat rijden om gezellig even wat te gaan eten ergens. Praktisch voorbeeld even: op de route tussen Mammoth Lakes naar Las Vegas, liggen de dorpen/stadjes die er zijn al snel een mijl of 60 a 70 uit elkaar. Ik kan me voorstellen dat je op een gegeven moment uitgekeken bent op je lokale barretje, dan wil je ook wel eens wat anders. In het verlengde hiervan heb ik zelf sinds afgelopen jaar wat escapades gehad met een tentje waar ik wilde gaan eten, maar er tot vandaag niet van was gekomen. Ook niet echt in de buurt zeg maar. Of ik het adres niet wist? Nee hoor, dat was prima in orde. Stond de brug open? Nee, ook fout beantwoord. De twee eerdere pogingen die ik had gedaan was de eerste keer stukgelopen op sluiting van de kliniek in Phoenix, de tweede keer in Dallas was ie nog niet open. Drie keer is scheepsrecht. En zo geschiedde, mijn revanche op een voortvluchtige Dokter Jon Basso (eigenaar van de Heart Attack Grill) is tot een einde gekomen.

Ik denk dat ik met recht mag noteren dan ik de meeste kilometers ooit heb gereden, om bij een restaurant te gaan eten. Mijn escapades waar ik het over had is eigenlijk een beetje uitgedraaid op een achtervolging. Eentje van grofweg zo'n 7- a 8000 kilometer wel te verstaan. Mijn hoofdreden om na vorig jaar wederom naar Las Vegas terug te keren was om te gaan eten bij de Heart Attack Grill. Ik zou en moest dat operatieschort aankrijgen, op de weegschaal gaan staan en met zuster en al in een rolstoel op de foto komen. Maar: ik ben goed met mijn gezondheid bezig de laatste 7 maanden, dus ik heb niet voor de grootste hamburger gekozen die ze daar hebben. Restaurant is eigenlijk geen goede benaming, het is eerder een kliniek. Serveersters zijn hier zusters, er loopt een dokter rond (Dokter Edward had dienst vanavond) met een stethoscoop. Een menu kennen ze hier niet; wel een lijstje met voorschriften. De hamburgers heten hier zogenaamde "Bypass"-burgers, de frietjes "Flatliner"-frietjes. Nog zin in een toetje? Neem een lekkere "Butterfat"-shake om je burger even lekker weg te spoelen. Een biertje erbij is ook lekker, de enigste blikjes die ze hebben zijn 0,7 liter. De kliniek zelf is met dezelfde ironie aangekleed als de manier waarop de draak wordt gestoken met het eten van ongezond voedsel. Een voorzorgmaatregel die ik vandaag in ieder geval al had getroffen is een wandeling van minimaal 20 kilometer met zo'n 40 graden. De foto's van de Heart Attack Grill zijn hier te vinden.

Voor wat de foto's van Las Vegas betreft, dat komt morgen wel.

                                                                                                                       Muziek: Tim McGraw - Do you want fries with that

Bier drinken, nooit meer werken

Las Vegas moet toch ooit ook gewoon maar een dorp op stad zijn geweest, waar mensen gewoon naar hun werk gingen, thuis het gras maaiden, of even boodschappen gingen doen. Net als eigenlijk zoveel andere plaatsen waar het normale leven zijn gang gaat. Nu ligt Las Vegas in de staat Nevada, en dat is nu eenmaal een staat die wat ruimere wetten heeft dan zowat alle andere staten van Amerika. Ik geloof niet dat je ongestraft in alle andere staten met bier in je hand over straat kan lopen, zowat overal kan gokken en binnen mag roken. Las Vegas is niet zomaar ontstaan met het idee om een stuk woestijn vol te plempen met casino's. Las Vegas is gevormd door keuzes zoals het toestaan van prostitutie en gokken sinds 1930; en het feit dat de Hoover Dam hier op een mijl of 30 ligt en de hele bende van electriciteit voorziet is ook een grote pre natuurlijk.

De maffia heeft in de vorming hiervan een grote rol gespeeld. In de tijd dat ladingen mensen op Ellis Islang arriveerden voor immigratie in de Verenigde Staten, had je de keuze om de "American Dream" waar te kunnen maken. Wilde men dit eerlijkerwijs bereiken, ging dat met kleine stappen zichzelf omhoog werkend vanuit de ghetto. Nu waren er ook een aantal slimmeriken die dachten dat dit sneller zou moeten kunnen. Liever lui dan moe, maar wel een vette bankrekening voor de heilige koe. Als het om keuzes gaat, was dit een keuze om snel geld te verdienen en omhoog te klimmen op de sociale ladder. "Geef de mensen wat ze willen" was het credo. Alcohol was in de jaren 20 en 30 verbannen in de Verenigde Staten. En wat krijg je wanneer je zaken gaat opleggen die je niet meer mag doen? Juist, dat ga je stiekem doen. Net een beetje softdrugs wat in Nederland gedoogd wordt, maar dan hier met alcohol en gokken op grote schaal. Als alcohol bij staat verboden wordt, dan werd het illegaal gebrouwen. Maffia werden ook banken wanneer die zelf geen geld meer wilden lenen. Aan 300 East Stewart Avenue in Las Vegas staat het Mob-museum (Maffia Museum), ironisch genoeg pas dit jaar geopend op mijn verjaardag, 14 februari 2012. Ik weet dat mijn voornaam kan relateren met Italie (dus Maffia) maar mijn strafblad is leeg. Nog wel tenminste. Wat je er ook aan zou kunnen linken is aan het St. Valentine's Day Massacre in 1929 waarbij 7 maffialeden werden omgebracht. Als dit liefdevol met elkaar omgaan is op een dag als deze dan wil ik vrijdag de 13e niet meemaken zeg maar. Het Mob-museum is gevestigd in een gebouw wat een voormalig gerechtsgebouw was waar maffialeden werden berecht. Over 3 verdiepingen verdeeld wordt in beeld gebracht hoe de maffia is ontstaan, en vooral hoe onderling en tegen de federale politie strijd is geweest. Hoe dan ook, ik denk dat Las Vegas ook een stukje erfgoed is van de maffia. Zonder dit was dit naar mijn idee een saai kutdorp geweest met een stel Hillbilly's met ZZ-top baarden en allemaal dezelfde pickup-truck. Wie weet.

Ik heb zoveel foto's gemaakt van Las Vegas, dat ik heb besloten om het geheel in een dagsessie en een avondsessie samen te stellen. Voor de ochtendessie, klik hier.. Voor de avondsessie, klik hier. En dan heb ik ook nog wat foto's van het Mob Museum, kijk daarvoor even hier.

                                                                                                                    Muziek: Katy Perry - Waking up in Vegas                                                                                                                                  Bruce Springsteen - Easy Money                                                                                                                                  Peter Gunn - Blues Brothers Theme

Volgende afslag rechts

Het is vrijdagmiddag, Highway 93 vanuit Las Vegas richting Wendover. Mijn navigatie schreeuwt "Over 155 kilometer Geert Wilders volgen, oftewel rechts aanhouden". Het is net alsof mijn auto op de rollerbank staat; ik weet dat ik aan het rijden ben maar gevoelsmatig lijk ik niet echt vooruit te komen. De mijlenverre en vaak kaarsrechte wegen zijn een scenario van een kaal, bergachtig landschap met hier en daar een dorpje. Geregeld zie ik trailers afgezonderd in letterlijk de middle of nowhere staan, waarvan ik me serieus afvraag hoe je het daar uit kan houden, mijlenver verwijderd van de bewoonde wereld. Het asfalt waarover je rijdt is bij wijze van spreken neergelegd voor een paar man en een paardekop. Ik denk dat dat laatste ook wel het type is wat zich hier op zijn gemak kan voelen.

Ik denk dat bij menigeen wel even de wenkbrauwen op en neer gaan bij het zien van bovenstaande foto. Dit is de Metaphor Tree of Life, een kunstwerk van de Zweed Karl Momen. Nog even aanhakend op de lange uitgerekte wegen van vandaag: wil je dit "eventjes" bezoeken vanuit Wendover dan betekent dat een ritje van zo'n 100 kilometer. Voordat je dit prikstokkie met wat honkballen erin van dichtbij kunt zien, moet je er eerst een kilometer of 30 voorbijrijden, dan bij de eerste mogelijkheid keren, om vervolgens weer terug te rijden. Maar goed; eenmaal bij deze boom aangekomen kan ik er niet bepaald uit opmaken welke metafoor deze artiest in gedachten had. Een boom met ballen? De andere boom op de foto rechts die ik toevallig tegenkwam vanmiddag op weg hier naartoe, die is al een stuk duidelijker: namelijk met je pet ernaar gooien. Er is hiervan ook een variant met schoenen van op verschillende plekken in Amerika. Meestal moet ik naar dit soort dingen zoeken, maar het is veel leuker om dit spontaan tegen te komen.

Wendover heeft net als bijvoorbeeld Texarkana, Cincinnati en Kansas City een gespleten persoonlijkheid: het ligt in 2 verschillende staten. De staatsgrens verdeeld hier het armoedig en pover ogende Utah met het veel appetijtelijker ogende gedeelte wat in Nevada ligt. Net zoals ik Vegas: bier drinken op straat, roken in de casino's. De casino's beginnen praktisch lijnrecht op de staatsgrens en liggen wat verspreid verder het dorp in. Zelf in lokale tankstations en winkels kun je gewoon gokken. Al met al is West-Wendover (het gedeelte wat in Nevada ligt) samen met Reno nog steeds he-le-maal uien vergeleken met Las Vegas, maar dat kan ook niet anders. Ik zit zelf voor vanavond aan de kant van de staat Utah. Uien. Ik moet weg hier. Wendover? Buig maar lekker voorover!

Je kan het zout op

Ik denk dat ik gisteren wel redelijk mijn ongezouten mening heb geuit over Wendover. Of ook wel - een heel makkelijk te maken woordgrap - "Bendover" genaamd. Daarvoor hoef je geen Amerikaan te zijn om daarmee aan te komen zetten, die verzin ik zelf ter plekke ook nog wel. Het gedeelte van Wendover aan de kant van de staat Utah is even zo niet nog schraler dan het motel waar ik gister heb overnacht. De wel vriendelijke Indiaase meneer informeerde of mijn verblijf allemaal in orde was, en dat hij me graag spoedig weer wilde verwelkomen in dit fijne etablissement. Ik knikte met een lach zoals een bankier je geld naar binnen harkt. Aan de kant in Nevada stelt het ook niet veel voor, maar dat leeft tenminste nog enigszins. Wat me daarbij trouwens opviel is dat bij de casino's de meeste auto's een kentekenplaat uit de staat Utah hadden (ik schat in zo'n 70%). Nu is bijna datzelfde percentage het aandeel mormonen uit deze staat, een religie die drank, roken en gokken niet bepaald aanmoedigd. Mormonen worden vanuit hun religie op pad gestuurd met een missie, en dat is niet deur aan deur een abonnement op de Casino-weekly te verkopen met daarin de laatste nieuwtjes welke nieuwe Buckbuster er in huis is gehaald die je dollartjes maar al te graat opeet.

De foto hierboven is genomen op de Bonneville Speedway, een uitgstrekte zoutvlakte van zo'n 400 vierkante kilometer oppervlakte. Het zout wat hier ligt zijn ter groote op korrels van redelijke pinda's, en sterk genoeg om geen sporen achter te laten als je er overheen loopt (tenzij je gaat slepen met je schoenen over de grond. Op deze zoutvlakte staat het laatste bekende snelheidsrecord op 1227 km per uur. Dat haalt die Chrysler van me niet. De enige sporen die ik vanochtend heb achtergelaten zijn de zoutresten onder mijn gas- en rempedaal. De witte kleur van mijn auto passen prima bij de kleur op de vlakte. De Salt Flats doen me een beetje denken aan White Sands National Park nabij Las Cruces in de staat New Mexico. Daar is het wit zand in plaats van zout wat daar voor dit soort effect zorgt. Het is gewoon een open zoutvlakte voor het publiek toegankelijk, tenzij er een race gaande is. Het is vandaag zaterdag, en tijd voor een aantal om met quads te vlakte op te gaan. Het is een beetje een lap Duitse autobahn op zout.

Salt Lake City zelf komt bij mij over als een keurig met natte haartjes gekamd dorp over, ik kreeg een beetje het idee dat het al zondag was. Hier wonen kennelijk nog mensen die wachten totdat het voetgangers-stoplicht op wit (lees: groen) springt. Op een aantal zondaars na dan. Veel mensen lopen hier keurig in een net pak rond, terwijl ik het weer toch een barbeque-cijfer 8,5 geef vandaag. En dat betekent: de korte broek! Het centrum is vrij compact, daar loop je zo doorheen. Het oogt en voelt allemaal rustig en vriendelijk, er gebeurt niet zoveel. Ik ben ondertussen 1 dag ingelopen op het schema wat ik origineel heb gemaakt, maar die verwonnen vrijheid ga ik hier toch maar niet verspelen. Gokken heb ik wederom niet gedaan (niet in Las Vegas en helemaal al niet in Bendover, dus ik speel op safe en ga alvast weer wat meer oostwaarts richting Denver. De Rocky Mountains heb ik niet ingepland maar misschien is het leuk om dat alsnog te doen. Zie hier het mooie van flexibel reizen, je weet nooit na voorbereiding hoe het allemaal in de praktijk uitpakt.

In bijgaand fotoalbum heb ik wat foto's bij elkaar geraapt om te laten zien, een echt thema had ik niet maar het is in ieder geval wat. Kijk maar even hier

                                                                                                                    Muziek: The Bendover boys - Tribute to Utah

Familie de Boer

Naarmate ik meer het binnenland in rij, worden de afstanden langer tussen de plekken waar wat te doen is. Ik denk dat ik van alle staten waar ik doorheen heb gereden, de staat Wyoming na New Mexico de gouden medaille krijgt qua allersaaiste gebied. Met iets meer dan een half miljoen inwoners is dit de op 1 na dunbevolkste staat van heel Amerika. Het aandeel vrachtwagens is vele malen meer dan dat ik auto's tegenkom. Voor die paar dorpjes die redelijk langs de snelweg liggen (zoals Rawlins en Lamarie) is droevig; af en toe een aardig huis maar vooral huizen in niet zo'n goede staat en veel trailers. De mensen die er wonen die lopen er een beetje conform hun woningen bij - slonzig en vervallen. Het gros zal hier of vrachtwagenchauffer of boer zijn. De gemeenschappelijke deler die ik bij beiden inschat is het enthousiasme voor het jagen, aan de jachtkleurige petjes die ze dragen. Voor wat betreft de communicatie met dit volk: op een enkeling na een matig zesje. Ik denk dat je hier gewoon geboren en getogen moet zijn om de way-of-life hier te doorgronden. Zoals ze mij overkomen lijken ze als de TROS op 1 grote familie de Boer.

Dit was eigenlijk mijn eerste wat langere rit die op het programma stond, met alleen het bezoeken van het standbeeld van Maagd Maria in Pine Bluffs, op de grens tussen Wyoming en Nebraska. Het binnenland van Amerika is gewoon uitgestrekt en wat minder vermakelijk, dus dan is het handig om de tijd die je hebt nuttig elders te besteden. Pine Bluffs: precies hetzelfde verhaal zoals hierboven beschreven: een kansloos dorpje met hoofdzakelijk trailers. Cheyenne, waar ik vannacht verblijf, is de "hoofdstad" van Wyoming - voor wat het waard is - dus na een vrijwel dagelijks begin aan de Starbucks zal ik nog even overwegen hoeveel minuten ik ga blijven. Als ze uberhaupt al een Starbucks hebben.

Een ritje van dik 700 kilometer liet vandaag weinig aan foto's maken over, te meer omdat je anders alleen maar foto's van wegen, auto's, vrachtwagens etc hebt. Maar om toch iets te hebben heb ik nog een kleine compilatie van het Virgin Mary monument gemaakt, klik even hier.

                                                                                                                              Muziek: Crash Test Dummies - God shuffled his feet

Speurtocht met toetjes

Het heeft me vanochtend zo'n 3 en een halve minuut gekost (en dat was eigenlijk al te veel) om te besluiten met onmiddellijke ingang de staat Wyoming te verlaten. Er is werkelijk waar geen goed woord voor te zeggen, het enige positieve van Wyoming is dat voor het grootste gedeelte Yellowstone en Teton National Park in deze staat ligt, wat eigenlijk ook de enige legitieme reden zou mogen zijn om jezelf in hier te begeven. Maar voor de rest heeft Wyoming niets te bieden behalve een half miljoen onbeschofte, ruftende en lompe boerenkinkels die eigenlijk in een reservaat thuishoren. Gewoon hek eromheen, sleutel versmelten en er een attractie van maken, even gezellig een dagje uit met je familie boerenkinkels kijken. Dat er maar voor de rest een grote krater wordt geslagen en de hele bende geheel wordt geasfalteerd.

Goed. Dan nu verder tot de orde van de dag. Ik had me voor vandaag een soort van scouting-speurtocht op het programma gezet in Denver. In 2008 was ik hier al eens eerder, nette stad met een schoon centrum en veel horeca/winkelgelegenheden. Hetzelfde riedeltje moest wat mij betreft niet perse opnieuw - dus ga ik op zoek naar de opvallende zaken die er te vinden zijn. Nu had ik er aanvankelijk in totaal 4 op mijn lijstje staan; maar gaanderweg kwam ik er steeds meer tegen waar ik niet op had gerekend. De bekende kersen op de taart of een toetje die ik helemaal niet had besteld. Zaken die ik op mijn lijstje had staan waren onder andere de blauwe beer rechts bij het Conventie centrum in de stad. Of ie nou zo geplaatst staat alsof hij het gebouw tegenhoudt, of dat ie zo'n enorme scheet eruit staat te persen die tot op de planeet Jupiter te horen, te ruiken en te voelen is, dat laat ik even in het midden. In het laatste geval vrees ik voor het leven van degenen die de beer stonden de schilderen vanmiddag. De andere foto eronder, die is te vinden bij het kunstmuseum. Dat is ook de plek waar ik meer opvallende zaken tegenkwam die zeker het fotograferen waard waren. Als laatste kon ik vandaag goed slagen als het gaat om mijn speurtocht naar souvenir-kentekenplaten voor mijn verzameling.

De verzameling naar aanleiding van mijn scouting-speurtocht zijn hier te vinden. Er zitten ook nog een paar verdwaalde foto's van de stad Denver zelf en het dorpje Nederland bij.

                                                                                                                          Muziek:  Boudewijn de Groot - Land van Maas en Waal

Mooie kaft, waardeloos verhaal

Het is altijd maar even afwachten hoe iets in de praktijk uitpakt, wat je een keer hebt gelezen op hebt opgezocht op het internet. Zo had ik Dodge City wel ingeschaald als een goede kandidaat om een middagje door te brengen, wie weet zou ik er wel een nachtje blijven hangen nu ik toch de ruimte heb. Dodge City is een fameus wild-westerndorp uit de Amerikaanse geschiedenis. Vanaf de snelweg wordt Dodge City al ver vantevoren groots aangeprezen op even grootse reclameborden. Dat wordt smullen, dacht ik. Kilometerslange kaarsrechte wegen gaan aan me voorbij, steeds meer naderend tot de aankomst waarbij je zelf denkbeeldig de revolvers uit de holster rondspinnend in de hand hoort afgaan. Historic Downtown zie ik staan. Ik ben er bijna. En dan.... zie ik een hoopje opgetrokken aan mekaar getimmerde planken, je plakt er vervolgens de woorden Saloon, Barber, Bank en Prison op, je flikkert de hele zooi vol met wapens en tadaa! Je hebt een historisch westerndorp. Verderop in het dorp kon ik mezelf nog inschrijven voor een cursus "Omgaan met teleurstellingen". En juist, die ging helaas niet door. Dat waren weer ruim 300 goedgespendeerde kilometers.

Kansas lijkt qua inwoners (en ik grijp er nog even op terug) verdacht veel op die inwoners van die andere "staat", die ik veel liever in een reservaat had gezien. Alleen heb je hier veel meer spaanstaligen zitten. Die zijn een eind verdwaald vanaf de Mexicaanse grens! Ik begin langzamerhand een klein beetje te wennen aan de manier van communiceren hier; om mezelf in bescherming te nemen ga ik er toch voor zorgen dat ik na Kansas City me zo snel mogelijk richting het zuiden begeef, voordat ik zelf een botte hork word. Het is gewoon de boerse mentaliteit net als in Wyoming maar dan verpakt in een burrito. Wat me overigens erg opviel hier is het enorme aantal veewagens die in de regio rondrijden. Als ik dat zie, dan krijg ik vanzelf zin in spareribs. Nu staat Kansas om haar BBQ-cuisine bekend, dus ik dacht kom, laat ik eens zo'n rookhut op gaan zoeken. Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zulke kollosale ribs gezien. Dat moeten wel hele grote varkens geweest zijn. Als ik zo een beetje om me heen keek, lijkt het er meer op dat de varkens aan de varkens worden gevoerd. Nu kan het toeval zijn, maar in het verleden ben ik wel eens vaker langs van die BBQ-toko's geweest, en in alle gevallen was het gewoon zelf eten afhalen aan de balie en naar binnen schuiven. Pas op mensen voor een beetje beweging. Meer dan in andere staten kom ik hier mensen tegen met extreem overgewicht. Maar wat wil je met zo'n ruim aanbod van dit soort restaurants. Het is maar even een gechecked feitje.

Ik ben morgen precies halverwege mijn vakantie, en vandaag heb ik het middelpunt van Amerika bereikt. Het bord op de foto hierboven staat in het dorpje Kinsley in de staat Kansas, schijnbaar precies op het helft tussen San Francisco en New York. In dit kader is het misschien wel leuk om even de tussenstand door te geven qua mijlen die ik ondertussen heb afgelegd. Op dit moment heb ik van mijn route 2200 mijl afgelegd, in werkelijkheid heb ik ondertussen 3500 mijl gereden. Nog iets waar ik de cursus "Omgaan met teleurstellingen" voor nodig had trouwens: tot mijn schrik zag ik dat de Chrysler over zo'n 500 mijl echt onderhoud nodig gaat hebben. Dus dat wordt omruilen bij 1 van de de eerstvolgende grotere steden, om nog wat keus qua auto's te hebben. Ik denk dat Kansas City wel een goede mogelijkheid is, 1 vd grootste vliegvelden in Amerika en een grote hub van Delta.

Foto's, het zijn er niet veel, maar het houdt je even bezig. Klik even hier

                                                                                                                       Muziek: Little Big Town - On the Pontoon

F#@k de gemeente

Soms heb je een goede vijand nodig voor inspiratie tot zeer opvallende kunst. Zoals bijvoorbeeld Ron Lessman, maker van Truckhenge vlakbij Topeka in de staat Kansas. Hij kan met iedereen door 1 deur, behalve zoals hij zegt "de imbicielen van een stelletje bureaucraten" van de gemeente. De Lessman- familie heeft dit stuk grond van zo'n 60 hectare generaties lang als boerenland gebruikt, tot er halverwege de jaren '90 een overstroming plaatsvond. In samenwerking met de lokaal mijnbedrijf heeft hij een compleet meer uit laten delven waar hij nu meervallen in kweekt. Heel zijn erf ligt vol met beton, staaldraad, oude treinwagons, boten, een schoolbus en nog veel meer zooi. De gemeente is niet zo gecharmeerd hiervan en specifiek vanwege een aantal trucks op zijn erf. Men is er naar zijn zeggen bang voor dat bij de eerstvolgende overstroming deze trucks 300 meter naar de rivier en vervolgens 25 mijl richting Lawrence drijven en in weze dodelijke torpedo's worden. Terwijl elke vrachtwagen vastzit met zo'n 42000 pond (19000 kilo) aan beton. Hij voegt hier aan toe "Well if that's true, that is going to make me one heck of a bad ass motherfucker, huh!". Het idee van Truckhenge komen van andere soortgelijke artistieke monumenten af zoals Carhenge in Alliance, Nebraska en de Caddilac Ranch in Amarillo, Texas. De trucks moesten "opgeraapt" worden (picked up); welnu dat heeft hij gedaan. Het is een artistieke middelvinger met de hand tegen de bovenarm aan het adres van de gemeente.

Ik had het gisteren al even over wanneer je je iets voorstelt anders kan zijn dan het in de praktijk is. Truckhenge is ook een heel mooi voorbeeld van iets onverwachts waarbij het dubbeltje juist de goede kant op valt. Ik had alleen een klein grasveldje verwacht met wat vrachtwagens erop die uit de grond steken (zoals de foto rechts uitbeeldt); maar er blijken veel meer werken van deze Ron te staan. Hij is ietwat excentriek (kan ook niet anders), maar ontzettend vriendelijk en geeft me maar al te graag een grote rondleiding. Hij praat als een duracell-konijn, je stopt er een AAA-batterij in en hij blijft maar ratelen. Zo heeft hij als uitbreiding op Truckhenge de zogenaamde "Boathenge" staan met een aantal boten die op dezelfde manier als de vrachtwagens uit de grond steken. Dit heeft hetzelfe principe als de Caddilac Ranch, waarbij je met graffiti je naam of een tekst erop kunt spuiten en eigenlijk een kunstobject is die met de tijd mee steeds veranderd. Verder staan er allerlei kunstwerken gemaakt van boomstronken bewerkt met de kettingzaag en verscheidene artistieke uitbeeldingen met staaldraad. Achter elk kunstwerk schuilt wel een (al dan niet ironische) gedachte. Zijn huis is zeker ook niet alledaags te noemen. De vloer in de garage is beschilderd met elk idee die hij na een goede fles Moonshine heeft gehad denk ik. Ook heeft hij een lift in huis, gemaakt van een oude vorkheftruck. Je moet het gewoon een keer gezien hebben. En de schoolbus: dat vond ik een uitstekende gelegenheid om mezelf even als kunstwerk weg te zetten. Ik noem het: "De Kamikazekop". In Amerika kennen ze de zogenaamde "Figure 8" races met onder andere schoolbussen die in de vorm van een 8 rondjes gaan rijden, om op het kruispunt van de 8 op elkaar in te beuken. Dat gebeurt ongetwijfeld met hetzelfde plezier in mijn gelaatsdrukking als op de foto hierboven.

Ondertussen ben ik doorgeschoven naar de staat Missouri, en ik merk weer dat de omgang met lokalen hier weer wat gemoedelijker wordt. In plaats van dat je te maken krijgt met mensen die hun land cultiveren, zijn het hier mensen die gecultiveerd zijn. Voor de foto's van vandaag in Truckhenge (en de rest), kijk daarvoor even hier.

                                                                                                                                                Muziek: Kansas - Dust in the wind