City by the bay

Het is eigenlijk min of meer weer thuiskomen in deze stad, de stad aan de baai die keer op keer gewoon niet gaat vervelen. Bekend om Alcatraz, Pier 39, de "Cable car" en ook berucht om zijn steile heuvels. Het is in ieder geval iets anders dan "Plateau de Tête" in het verre inheemse Zeeuwsch-Vlaanderen, naar ik heb horen zeggen kent deze metropool ook wel een paar colletjes maar komt niet echt in de buurt met hetgeen je kuit- en dijbeenspieren hier geconfronteerd worden.

Afgelopen week was er veel te doen omtrent de hygiëne van de toiletten langs de snelwegen in Nederland. Nu vond ik het op zich het een leuk idee om hier in Amerika een vergelijkend onderzoekje te doen, maar dan van de toiletten op luchthavens. Zoals uit ervaring bekend schort er hier nog wel eens wat aan verschillende openbare toiletten langs snelwegen (dit is licht uitgedrukt want je neusharen fikken er compleet van weg) en tegelijkertijd weten we dat Nederlanders altijd wat te zeiken hebben, zowel letterlijk als figuurlijk in dit geval. Vandaag heb ik een toilet op Chicago o' Hare en eentje op San Francisco International Airport getoetst. Als je aan de lunch zit, diner of gewoon een sigaretje zit te roken raad ik je niet aan de volgende foto's te bekijken. Dan maak ik nu graag de volgende tussenstand bekend:

Op 1: Chicago (foto)

Op 2: San Francisco (foto)

Vandaag niet al te veel op de kodak kunnen zetten in verband met de aankomsttijd hier maar met de nodige pijn en moeite er toch nog wat uit weten te slepen. Klik hier voor een kleine impressie van vanavond. Morgen is o.a. Sausalito en Marin County aan de beurt, volgens Discovery de moeite van een reportage waard dus nu toch in de buurt zijn.... waarom niet?

Op de uitkijk

Als je een stad als San Francisco aardig goed begint te kennen, wordt het een uitdaging om steeds nieuwe leuke plekken te ontdekken. De geijkte eye-catchers zoals de Golden Gate en de Pier 39 blijven me altijd wel fascineren, nu de kans er eindelijk was om met de auto de stad te verkennen opent dat legio mogelijkheden om je eens wat verder buiten het centrum te verplaatsen. Het is echt een genot om met de auto je door deze stad te verplaatsen, heuvel op, heuvel af, skyline links, grote brug rechts. Iets wat hoog op de agenda stond was een bezoek aan Twin Peaks. Niet dat de gelijknamige serie me een bal interesseert, maar je hebt hier uit een heel andere hoek (dus eentje die je niet zult zien wanneer je je alleen beperkt tot het centrum) een prachtig uitzicht over heel de stad (zie foto rechts).

Naast een bezoek aan Twin Peaks is het altijd raadzaam om even een uitkijkje te nemen vanaf Vista Point of de bergen in zodat je dit plaatje krijgt van de Golden Gate en de skyline. Verder is het ook leuk om Sausalito te bezoeken, waar ze wel een heel speciale kijk hebben op het inrichten van een parkeerplaats van de plaatselijke Mc Donalds (zie foto rechtsboven). Ook is een ritje richting Muir Woods aan te raden en een stuk van de Route 1 langs de kust richting het noorden. De foto van de bowlingbaan rechts valt daarbij een beetje uit de toon, maar als je toch gaat bowlen moet je het op z'n Amerikaans doen - ergo - groot. Dit clubbie heeft overigens 60 bowlingbanen.

Wat me vandaag ook weer erg opviel was de behulpzaamheid van een winkelcassiere hier bij de Safeway in San Rafael. Ik drink graag een biertje na een lange inspannende dag (soms ook na een rustige), en er werd doodleuk een soortement van bonuskaart in mijn handen gedrukt en dat leverde me tegelijkertijd ook een fikse korting van 15$ op op mijn 30-pack Budweiser. Alle tassen keurig aangereikt (uiteraard max. 2 items per plastic tas want die zal maar eens scheuren) en ze sleepte de pils zo van achter de kassa voor me in de kar. Later op de parkeerplaats kwam er vanzelf al hulp voor het ophalen van de winkelwagen, pas op als je een meter extra moet lopen. Moet ik nog meer zeggen? In ieder geval krijgen zij meer bonuspunten mijnerzijds dat menig karpaterkop bij de Appie Heijn etc hier nog veel van te leren heeft.

Er is genoeg materiaal vandaag voor impressie van deze dag van de uitkijk, klikt u allen HIER.

Van rijke stinkerd tot schrale hippie

Veel van de wereld hoef je niet te snappen om aan de hand van je omgeving waar je bent te kunnen bepalen of hier Jan met de pet woont of het tegenovergestelde. Zeker als er in de buurt een Ferrari-dealer zit kun je op je klompen aanvoelen dat hier geld zit. Veel geld. Met eigen ogen kon ik deze aanschouwen in het dorpje Tiburon (nabij Sausalito, ook geen goedkoop dorp). Stuk voor stuk hebben deze een uitzicht op de baai van San Francisco en dat heeft zo kennelijk zijn prijs. Veel meer dan Land Rovers, BMW's, Mercedes en Maserati kom je niet echt tegen behalve die schrale Jeep van ons. Aanradertje voor het beste uitzicht hier is naar de jachthaven te rijden waar plezierboten varen naar de stad en Angel Island (bekend van de Escape from Alcatraz). Voor de rest valt hier niet zoveel te beleven maar het is zeker de moeite waard om hier eens rond te rijden.

Deze middag hebben we Santa Cruz vereerd met een bezoekje. Santa Cruz ligt op ca. 130 km ten zuiden van San Francisco en bereik je door de I-280 af te kachelen richting San Jose en dan de 17 te pakken naar de kust. Op zich best een geinig dorp, ze hebben best een aardig ogend stadscentrum met veel kledingzaakjes en horeca en de hebben een heel druk bezocht amusementspark (Santa Cruz Beach Boardwalk). Als je een goeie bak koffie wil, ga dan even langs "Bad Ass Coffee: Coffee with an attitude" (1207 Pacific Ave) en bestel dan een Kona blend. Niks mis mee. Wanneer we het gaan hebben over het type volk wat hier woont (of verblijft) zit we letterlijk en figuurlijk in een andere wijk te klussen zeg maar. Hier zijn vooral de tattoo-bobs, piercinghelden, boerende vrouwen op straat en schrale hippies sterk aanwezig (of een combinatie daarvan). Sommigen zijn helemaal de kluts kwijt....

Wat ook nog een hele leuke plek is in San Francisco is Alamo Square. Hier staan de typische Victoriaanse huisjes (ook bekend uit een bekende Amerikaanse serie maar ik weet even niet welke) en ook hier kun je de skyline weer vanuit een andere hoek bewonderen, net zoals op de Twin Peaks. Het is en blijft in ieder geval ook een genot om met de auto door deze stad te rijden, makkelijk qua indeling, het op- en afrijden van steile hellingen, genieten van de skyline zodra deze zichtbaar is. Wat vervelend om hier rond te karren...

Voor een impressie van hoe Santa Cruz er een beetje uitziet (en vooral het amusentspark wat daar staat), kun je HIER een kijkje nemen.

De wraak van Lucky de Clown

Ondanks een verblijf van 3 dagen in San Francisco heeft dat er niet bepaald voor gezorgd dat de trip naar Reno zonder benzinevergieten in kon gaan. Voor je het goed in de gaten hebt ben je alweer een paar lege tanken verder en krab je nog steeds achter je oren hoe dat in hemelsnaam mogelijk is. Dan weet je het weer, je rijdt ineens van een 1.6 met 110 pk dieseltje een 3.7 liter 4wd V6 met 210 pk. Even een vertaalslag maken zeg maar.

Zo nu en dan kom je eens ergens waarbij je eigenlijk direct een link kunt leggen met andere steden/plaatsen hier in Amerika. Vanmiddag deed Sacramento bijvoorbeeld me denken aan Detroit, ook wel een aardig compact centrum maar even daarbuiten barre ellende. Van Reno wist ik natuurlijk wel dat dit een klein gokparadijsje zou zijn en natuurlijk link je dat meteen aan Las Vegas. Ik doe er nog een schepje bovenop, ik link deze nog een keertje door met Atlantic City. Deze laatste komt alles behalve in de buurt van de allure van Las Vegas, heeft een paar casino's verspreid aan een strandje en is erg besmet met bedelend personeel. Reno daarentegen doet het een stuk beter, als je zo aan komt rijden oogt het leuk en gezellig maar is wel redelijk compact allemaal. Wel heeft deze een vleugje Atlantic City gezien wat vage lui dat hier rondloopt en de state troopers patrouilleren hier aanzienlijk met hier een daar een aanhouding. Ik denk dat Reno's strip zo'n beetje 1/5 is van de strip in Las Vegas. Het hotel waar we nu overigens verblijven is dezelfde als die in Vegas (Circus Circus) maar de versie in Vegas blijft toch het mooiste ook al is deze ook lang niet slecht. Lucky de Clown bulkt van het geld en als ik het goed heb opgemerkt krijgt hij gedurende de avond vordert een steeds grotere grijns op z'n bakkes. En als je een keer een paar stuivers van hem wint zal zijn wraak meer dan zoet zijn. Van mij krijgt ie geen cent, dus andersom ook niet. Vind ik een eerlijke deal.

Waar de tijd heeft stilgestaan

"Waar blijft de tijd" is een kreet die je links en rechts nog wel eens hoort, vooral bij de oudere garde onder ons. We leven in een wereld die continue veranderd en we zijn er ook ons van bewust dat wanneer we bijvoorbeeld de nieuwste breedbeeld-techonologie in huis halen deze eigenlijk alweer achterhaald is door lui die voor een volgende generatie daarvan alweer innovatief aan het roerbakken zijn.

Nog een kreet, danwel begrip, die we allemaal ongetwijfeld zullen kennen is dat iets "is overgewaaid uit Amerika". De windrichting is overigens sterker vanuit Amerika naar Europa dan andersom, op een heenvlucht vlieg je maximaal 900 km p/u, op de terugvlucht vaak 1000 km p/u dus ik acht dit begrip in dat opzicht plausibel. In Virginia City hangt er één of ander onzichtbaar windscherm om het dorp want daar is weinig hedendaags op aan te merken. En dat heeft ook langs alle kanten zijn charme, zeker hier. De rit er naar toe is alleen al heel leuk om te doen, met veel verlaten en vervallen huisjes, ouwe verroeste auto's, eigenlijk van alles wat er oud en verlaten uitziet. Dit is echt een must om te zien, als je C-Street inrijdt wordt je overvallen (emotioneel dan) met allerlei leuke saloons een heel veel giftshops. Die laatste zijn ook erg leuk, probeer maar eens naar buiten te lopen zonder iets te kopen. Overvallen of overvallen worden kan je nog altijd (laten) doen, er zitten zaakjes tussen waar je wapens kunt kopen, of zoals een verkoper die ik sprak al zei vanmiddag, gewoon via de "cash 'n carry" methode naar een wapenmiddagje gaan want dan heb je geen administratief gezeik. Je kunt trouwens een complete model-eland erbij kopen om op te oefenen. Ik heb vanmiddag mijn kooplust niet kunnen onderdrukken, heb geen wapens gekocht maar wel een paar leuke borden voor thuis zoals deze, deze of deze. Voor een impressie wat je nog allemaal meer tegenkomt aan leuke spulletjes om als souvenir mee te nemen, kun je hier een kijkje nemen.

Voor een korte impressie hoe Virginia City er verder uitziet, kun je dat hier doen. Ik heb nog een beetje ruzie met Jalbum dus volledige albums van San Francisco, Reno etc volgen zsm onder de fotogallerij.

Koetje tikken in Niemandsland

Nog een klassieker uit de categorie "waar de tijd heeft stilgestaan" is Bodie, een klein spookstadje zeg maar ergens achter een stel bergen net over de grens in Californië met Nevada. Op de vraag "waar ligt niemandsland" aan de navigatie mocht er geen respons in ontvangst genomen worden. Bodie klonk echter bekender en dit leid je komende vanuit de richting van Carson City wel langs een heel spectaculaire route richting dit stukje "Arsch Der Welt" , als ik zo vrij mag zijn deze plaats op deze manier te omschrijven.

Duidelijk werd in ieder geval dat deze route niet betreden dient te worden met blote voeten danwel een normale personenauto, want die houdt op een gegeven moment echt geen sloffen meer over. Een SUV is toch wel erg prettig om dit parcours te betreden. Het begint onschuldig op een smalle onverharde weg maar al snel wordt het hobbelig, vol gaten, plassen water waar je doorheen moet kronkelend langs allerlei ravijnen. Het geheel is kurkdroog, waarvan het volgende fragment boekdelen spreekt denk ik. Hier vind je verspreid over wat heuvels overblijfselen van wat ooit een dorpje moest voorstellen ten tijde van de goudzoekelarij. Compleet met kerkje, museum, brandweer (zie rechtsachter de blauwe auto een gebouwtje met een bel erboven), eigen gevangenis etc. Er ligt hier van allerlei troep op de grond, verroeste werktuigen en auto's, en ja eigenlijk van alles wat verroest is en wat tegelijkertijd ook iets voor moet stellen alleen kan ik het even niet concreet samenvatten.

Aan het koetje tikken werd ik ineens herinnerd aan het bord van het "Cow Tipping Team (Go for the rear when pushin' a steer)" wat ik in Virginia City heb gekocht. Bij het inzetten van de afdaling vanuit Niemandsland naar de bewoonde wereld stuitten we op een kudde koeien die op half gas (een enkele op vol gas, en geloof me dat was geen prettig aanzicht) naar beneden draafden. De boer van dienst met keurige gepunte snor zei ons aan 1 kant van de weg (die al smal was) de kudde te passeren, maar dat werd eerder een slalom dan een strakke lijn.

Voor een impressie van Bodie, allen nieuwsgierigen klikt u hier. Heb nog steeds ruzie met mijn fotoalbumcompilator + het gebrek aan internet aan het hol waar we nu zitten (in Beatty, Nevada). Al 1 dag vooruit op schema dus we kunnen het rustig aan doen, alleen het vinden van een motel waar ruimte vrij is + internet wordt een uitdaging. Als jullie dit lezen op 24 september is het me dus gelukt ergens aan te haken. Maar goed het is even harken met de vorken die je hebt toch?

Te dor voor water

Tot dusver zijn er nog geen klachten over het weer, integendeel zelfs. Praktisch elke dag staat de teller 25 graden in de plus met vrijwel een strakblauwe lucht, het is eigenlijk een bevestiging van mijn ervaringen hier in deze periode. Lekker weer, prachtige reiservaringen en over het algemeen zeer vriendelijke en behulpzame mensen zorgen ervoor dat onze reis door dit geweldige land een erg comfortabele wordt.

Maar ook comfort kent zijn grenzen. Aanbeland aan de poort van de hel (tenminste zo wordt men door de betaalautomaat welkom geheten) vatten we hierbij 1 comfort-component bij de horens, en dat is de temperatuur. Ik ben zelf sowiezo al niet kouwelijk aangelegd, en dan mag ik me nog in mijn handjes klappen dat het september is i.p.v. juni of juli. Vandaag was dit af te lezen op de temperatuurmeter van de auto, wat neerkwam om dik 41 graden celsius. De hoogste en laagste temperatuur staan op dit bord af te lezen in Furnace Creek (ergens op het park). Het grootste gedeelte van hetgeen ik zelf heb gezien vandaag is 1 grote dorre vlakte, veel stof, steen en zand. Je ziet hier en daar wel wat groens maar voor de rest is het gewoon te dor voor water. Op een aantal plaatsen in het park heeft satan wel iets aan tuinieren gedaan, zoals in Scotty's Castle, StovePipe Well's en Panamint Springs. Leuk om even te bezoeken, ook hier weer leuke souvenirwinkeltjes en ik kon het niet laten om een leuk shirt (zie inzet rechtsboven) mee te nemen. Klopt gewoon helemaal met de omgeving.

Als laatste wou ik bij deze nog even mijn beklag doen over het enorme hol wat ze hier een dorp noemen en dan ben ik er helemaal klaar mee. Het dorpje Beatty (spreek uit: Beddie) waar we bivakkeren de afgelopen 2 dagen is echt een ongelofelijke troosteloze klerebende, hoofdzakelijk bevolkt door koeien en varkens. Wonen er dan geen mensen, kun je je afvragen. Welnu, die zijn daarbij grotendeels al ingebrepen. Vanmorgen stond ik bij de lokale bezineboerin (met een mix van roze, paars en bruin haar, Wieteke van Dort-legging ofwel fluisterbroek en flinke hamburgergordel) af te rekenen, terwijl ik toen ik in de rij stond zo'n beetje in mijn nek werd geboert door één van de lokale varkens van dit dorp. Was niet persoonlijk bedoeld geloof ik. Achter 1 van de 5 gokautomaten zag ik een oud baasje in nog oudere kleding verveeld voor zich uit op een paar knoppen drukken. Arme man is volgens mij nog nooit zijn eigen staat of misschien zelfs zijn eigen dorp nooit uit geweest. Verder is het hier een etalage van vervallen huizen, verroeste wagens en ook nog een paar casino's die dan toch weer in dit beeld uit de toon vallen. Ik heb de recensie gelezen in de Lonely Planet, maar die vond ik toch veel te optimistisch. Toch kan ik nog 1 positief puntje melden, in de culinaire hoek. Mijn vrees was groot om wat fatsoenlijks te treffen maar hier om de hoek bij de StageCoach casino zit Rita's cafe, de StageCoach burger is echt een aanrader en echt voor een habbekrats. Maar verder ben ik er klaar mee.

Impressie van vandaag is hier te vinden overigens.

Zelfuitbreidende gokvlek

Je laat je kinderen weer eens even buitenspelen, en wie weet wat ze uitvreten als je er even niet op let. De zandbak die ze hier Las Vegas noemen is naar mijn beleving een grote speelplaats voor hele rijke kinderen (meestal wel 18+). Je draait je rug voor 2 jaar en je wordt bij het eerste de beste hotel in de luren gelegd. Onze vriend Steve Wynn heeft een replica van zijn "Wynn" hotel in spiegelbeeld ernaast gezet, die ik aanzag voor het hotel wat er 2 jaar geleden al stond. Verder laat Donald Trump ook hier van zich horen door een nieuwe toren neer te zetten, en verder wordt er naast herbouwing ook heel veel complexen bijgeplaatst. Las Vegas is niet alleen aan het vernieuwen maar ook als een incontinent olievat aan het doorlekken langs de Strip. In ieder geval is en blijft Las Vegas de max als het gaat om entertainment, luxe hotels, drank en eten in overvloed, hier is alles. Hier kunnen andere dorpen als Reno of Atlantic City in de verste verte niet aan tippen. Het enige wat ze hier nog op moeten ruimen zijn de Mexicanen die langs de kant van de weg irritant tikkend kaartjes in je handen willen schuiven. Opzouten met die zooi.

Het leek me een heel leuk idee om jullie eens op de virtuele toer mee te nemen door een stukje Las Vegas. Als eerste wil ik een stukje Bellagio delen, het bekende hotel met de fontein die meedeinen op een leuk moppie muziek. Op Fashion Show Drive staan 4 onwijs grote schermen die voor een leuke sfeer zorgen op dit stukje van de Strip. En het aanblik wat je hebt als je van de snelweg afkomt op de Strip is leuk, zeker als je goed wordt begeleid door je navigatie.

Een stadje wat het ook ooit had kunnen maken als grote rijke stad was Rhyolite, vlakbij Death Valley. In een stadje van ooit 10.000 inwoners waar men snel stinkend rijk kon worden van het goud wat er gedolven kon worden, ligt er nu verlaten bij. De resten daarvan zijn o.a. nog een paar banken, treinstation en een huis gemaakt van bierflessen en leem. Als er 1 het predikaat "Spookstad" verdiend dan is het Rhyolite wel. Waarom? Kijk maar hier naar mijn fotoreportage...

En voor Las Vegas van vandaag heb ik weer een ontstoken vinger van het fotootje klikken. zie hier voor het resultaat.

25 September 2008

Cooling down

Soms kan het een goed idee zijn om wat stoom af te blazen als je elke dag druk in de weer bent. In de sport is "cooling down" natuurlijk een begrip, maar je kunt reizen ook als een soort sport zien. Echter een cooling down in dit geval wil je niet echt, je hebt maar 3 weken in dit land en die ga je absoluut niet halfslapend op je motelkamer doorbrengen. Autorijden, indrukken opdoen en ook weer verwerken, kilometers op je benen zetten, weer terug naar die plek waar je gewoon die foto moet maken, souvenirs kopen, boodschappenlijst voor vrienden afwerken, ouwehoeren met andere toeristen, foto's bewerken, website updaten, hamburgers eten, budweiser koelen met ijsblokjes en ga zo maar door. Toontje Lager in zijn hoogste versnelling zal ik maar zeggen.

De "cooling down" van vandaag stellen we in het daglicht van de temperatuur. Moeder Natuur heeft ons voorzien van een buitje voor het stof (en vooral voor onze Jeep, want die zag er echt niet uit na de escapades in de bergen op onverharde wegen). Het is daarbij ook een leuke ervaring om te zien dat je je ruitenwissers bij regen nauwelijks nodig hebt omdat het water praktisch meteen verdampt zodra deze op je voorruit belandt. Maar het is toch even een verschil als je 's morgens om 08:30 in de woestijndroogte zit met dik 35 graden en 's middags met nog geen 23 graden bij wijze van spreken de ijspegels aan je neus hangen.

Bryce Canyon lijkt qua layout erg op die van de Grand Canyon - centraal visitor center aan het begin van het park, er is de mogelijkheid om je met shuttle-bussen te verplaatsen ofwel met de auto (kost $25) en zo te rijden naar verschillende "Lookout" of "Viewing" points in het park. De meest bekende pasfoto van de Bryce Canyon die meestal wel in reisgidsen etc. prijkt is die genomen vanaf Bryce Point. Persoonlijk wil ik mijn voorkeur wel uitspreken voor de Bryce t.o.v. de Grand Canyon, de kleur en vorm van het gesteente spreekt me meer aan, de rand van het park is leuk aangekleed in Western-stijl, en je kunt hier als toerist eenvoudig zelfstandig een wandeltocht maken door afgezette paden beneden in het park zelf dan enkel langs de rand van de afgrond te lopen. Bij de Grand Canyon bestaan er ook mogelijkheden om dit te doen maar bij mijn weten alleen onder begeleiding of met een ezel die je 10 maanden vantevoren moet boeken. Zal wel twee maanden touwtrekken bij inbegrepen zijn om dat beest uit zijn hol te trekken en rijklaar te maken.

Zie hier de fotosessie van vandaag, hopelijk is het morgen wat beter weer om het effect van de zonsondergang goed te mogen aanschouwen en je een kijkje te geven hoe het onderaan in de Canyon het e.e.a. eruit ziet.

Bergetappe buitencategorie

De Bryce Canyon leent zich goed voor een alternatieve bergetappe uit de wielersport. Er zijn op verschillende plaatsen in het park zgn. "trails" afgezet, die prima voor ongetrainde voetzoekers zoals ik te doen zijn. Een leuke route om te volgen is de via Sunset Point de Navajo-trail naar beneden te volgen en via de Queens-trail uit te komen bij Sunrise Point. Points of interest hebben ze hier in ieder geval voldoende. Het allermooiste - en allerbekendste - uitzicht op de Bryce Canyon is te zien vanaf Inspriation Point. Wel nog een redelijke klim naar boven maar dan heb je ook wat.

Net zoals bergetappes bij wielrenners blessures kunnen veroorzaken is dat ook het geval bij de niet-professionele wandelaar. Enige slijtage aan het voetenwerk begint nu toch wel wat voelbaar te worden, gelukkig doet de 24-uurs economie hier wonderen en kun je altijd terecht voor een zalfje. Hetgeen ik bij een Wal-Mart heb aangeschaft ben ik dan ook loeiend enthousiast over. Als je te lui, te moe of gewoon te van alles hebt rijden er ook shuttle-bussen rond. De manier waarop de buschauffeurs hier hun werk doen is erg overeenkomstig met die op Cape Canaveral in Florida, ook een beetje slap ouwehoeren tegen de passagiers, flauwe humor enzo. Ze zijn er in ieder geval mee van de straat, ze doen hun best.

Wat me trouwens ook fascineert - even los van al het parken en stedengedoe - zijn de vrachtwagens die hier rond rijden. Op een enkele Mack na rijden hier allemaal slagschepen voorbij met complete huiskamers in de cabine en 2 tot soms wel 3 opleggers achter elkaar (waarvan je de laatste steeds vaker ziet rijden). Merken zoals PeterBilt en Kenworth zijn wel de meest voorkomende met hun enorm imposante neuzen. Vlakbij het dorpje Panguitch kwam ik een toko tegen met een leuke vloot aan vrachtwagens, onder leiding van de Godfather der Tientonners kun je hier bekijken hoe dat er allemaal uitziet. Er staat wel nog een verdwaalde pick-up truck met een monsterlijk grote caravan tussen maar die reken ik ook tot de categorie vrachtwagens. En misschien ook om zo een keurig vol scherm met plaatjes te krijgen, cosmetica verdient ook de aandacht hier.

Vandaag heeft de camera zich helemaal lens geschoten aan al dat moois wat de natuur ons te bieden heeft. Ik heb ten tijde van het maken van deze fotoreportage maar wat rond zitten klikken omdat ik het Gerard Joling-gevoel voelde aankomen: IK HEB ER DE KRACHT NIET MEER VOOR!!!! Maar hopelijk bij het bekijken van de foto's heb je misschien er toch plezier aan danwel een aangewakkerd enthousiasme om ook eens te gaan kijken. Ik hou je niet tegen, integendeel!

Ruimtelijke ordening

Ruimtelijke ordening

Amerika houdt er een hele andere ruimtelijke ordening op na in tegenstelling tot ons kleine kikkerlandje. Wordt in Nederland elke vierkante centimeter benut om beton te storten, zo heb je in Amerika alle ruimte om je schuurtje van een paar voetbalvelden neer te zetten zonder dat je ook maar iemand in de weg zit. Men geeft vaak een persoonlijke draai aan de vorm van een eigen woning, zodat over het algemeen een straatbeeld een mix is van eigen roerbakselen. Je kunt ook mijlenlang helemaal niets maar dan ook niets tegenkomen (zoals op de Interstate 70 vanuit Richfield richting Denver) waarbij je op een gegeven moment gewaarschuwd wordt dat er de volgende 160 kilometer geen tankstation, winkel, of levend wezen in de buurt te vinden is. Prima moment voor wat benzine, een slappe bak koffie en een onwijs droge kaneeldrol. Yummie.

Hier in Amerika is inherent aan het hebben van veel ruimte het ontstaan van museumstukken langs de kant van de weg. Immers, als je toch ruimte genoeg hebt, waarom zou je de moeite doen om een tankstation die niet meer gebruikt wordt af te breken? En die ouwe Dodge-pickup, je moet er anders helemaal mee naar de sloop. Laat maar gewoon in de tuin staan en laat maar wegroesten. Als je door het binnenland rijdt kom je dat soort dorpen geregeld tegen, bij de één is wat meer een bende dan bij de ander. Aan de andere kant heeft het toch zo zijn charme wel moet ik zeggen, het hoort er naar mijn smaak een beetje bij, het is voor mij gewoon part of the country. Vertel je navigatie dat het mijn zijn gps-fikken van de snelwegen af moet blijven en je komt geheid wat tegen.

Als we nog een stapje verder gaan kunnen we naar de ruimtelijke ordening op huishoudniveau gaan kijken. Agendapunt van vandaag was een bezoek aan "Hole in the Rock", gevestigd in Moab, Utah. Dit is het voormalige huis van Albert en Gladys Christensen, uitgebikt uit de rots op de foto hierboven. De reden om dit te bezoeken is eigenlijk de opvallende uitstraling zoals ik deze op internet voorbij zag komen, en het is gewoon ook typisch een Amerikaanse binnenkomst als je aan komt rijden: groot en opvallend. Je kunt een toertje van zo'n kwartiertje doen met een gids ofwel levend afspeelbandje. Helaas mochten er geen foto's worden genomen binnen, dus ik moet het zo nu en dan net zoals Clown Bassie maar aan de binnenkant van mijn ogen bekijken. Verder heb je de leuke bot-auto (zie inzet rechtsboven) en de omgeving is helemaal volgetattoeerd met borden, mijnwerkersgereedschap en andere rariteiten zoals dit.

Overigens is Moab wel een gemoedelijk plaatsje om doorheen te kachelen. Vooral veel winkeltjes, eetgelegenheden een heeel veel motels. Niet echt gestopt om wat foto's te maken, anders wordt het allemaal wat te veel om steeds te stoppen. Hier vind je als het dorp uitrijdt richting "The Hole" ook wat plaatsen met shabby-trailers, ouwe wagens, verlaten en vervallen huisjes etc. Wel heb ik van de hoofdschotel wat meer inzage, kun je deze steen omvertrappen.

Cross door Cleurrijk Colorado

Cross door Cleurrijk Colorado

Elke staat in Amerika heeft zijn eigen bijnaam. Zo heet Florida bijvoorbeeld "The Sunshine State" of is New Jersey ook bekend als "The Garden State". Als ik me niet vergis is de aanduiding voor Colorado "The Centennial State". Normaal gesproken zie je bij de grens tussen 2 staten een groot welkomstbord die ik altijd wel probeer vast te leggen, maar deze heb ik of niet gezien ofwel hij staat er gewoon niet. In het gevalletje Colorado word je welkom geheten tot "Colourful Colorado" en dat is - zeker in deze tijd van het jaar - absoluut geen onzin. Men baant zich een weg door de Rockies beplant met allerlei herfstkleuren, wat het een genot maakt om tot dusver door deze staat te rijden. Kennelijk voelt menigeen zich het beste bij dit jaargetijde om lekker te gaan vliegvissen. Vlakbij Aspen loopt er zo'n lang fijn kabbelend beekje waar onze vliegvangers met rubberen kaplaarzen (65 euro zijn ze geloof ik) en zuidwestertje aan de gang zijn. En voor al hun benodigheden kunnen ze in dit winkeltje terecht.

Na een bezoekje aan het sjieke Aspen (een bekend ski-oord waar ze naast ski-attributen ook kaviaar en tapijten verkopen) werd het tijd om door te karren naar Denver. Toen ik zo vanmiddag eens om me heen staarde door de omgeving, kreeg ik het idee om het milieu een warm hart toe te dragen en de korste (en wellicht ook mooiste) route te nemen naar Denver. Als ik vantevoren had geweten dat dit zo finaal afgestraft zou worden, zou ik het liefst nog via Salt Lake City op een zo hoog mogelijk toerental naar Denver rijden. De korste route was volgens mijn navigatie dwars door de bergen via onverharde wegen (tenminste dat werd halverwege pas duidelijk). Nu is dit eerder al in Bodie voorgekomen, dus hoe moeilijk kan het zijn gezien de ervaring die je daar opdoet. Maar goed, aan het eind van het liedje strandden we op een doodlopend stuk berg en konden we het hele eind weer terug naar waar we gestart waren. Zoals de titel van deze column wel spreekt van de 3 C's, zo kan ik dit akkefietje vanmiddag ook wel samenvatten als de 3 B's: Bergen, Bomen en Bekijk maar hoe je thuiskomt. Ik ben nu wel genezen van die milieu-verantwoorde escapades.

Dit alles bracht wel lichtelijk de indeling van deze dag van slag. Ik had graag in Nederland (vlakbij Denver) al een kijkje willen nemen vandaag maar dat wordt verschoven naar morgen. Niet dat het dorp zoveel voorstelt maar de naam is natuurlijk uitnodigend genoeg om even op de foto te zetten, en wellicht wonen en daadwerkelijk ook wat Nederlanders. Denver zelf als stad laat na een kort bezoekje vanavond een leuke en gezellige indruk achter op me, een beetje Boston-achtig voor zover ik nu kon zien. Ze hebben zo de Lonely Planet al schreef een leuk centrum met de 16th Street Mall, ziet er allemaal strak uit. Morgen nog maar even aan een nadere inspectie onderwerpen en nog even wat boodschappen doen voor deze en gene.

Cleurrijk Colorado kan hier worden aanschouwd overigens.

Jan Kaas de Pionier

Wanneer je op vakantie bent, ben je vaak in een gemoedelijkere stemming dan anders in je normale routine. Er zijn genoeg situaties waarbij er zo'n leuke kleine aanleiding is om even lekker te ouwehoeren met een Yank of een echte Hillbilly. Vaak komt het natuurlijk al snel op het onderwerp reizen uit, en zodra je uitlegt wat je allemaal al van het land hebt gezien zal 9 van de 10 keer het antwoord naast "Wow, did you do all that?" zijn dat zij lang niet zoveel van hun eigen land hebben gezien als jij dat hebt gedaan. Vaak komen ze wel hun eigen staat nog wel uit, maar meestal zijn ze de grote plas nog niet overgestoken, of zoals dat hier heet: "Jumping the Pond".

Als Nederlander ben je daar natuurlijk trots op, maar wat me nog veel trotser maakt is dat er vlakbij Denver een dorp met de naam Nederland bestaat, gesticht ergens in 1870 door een club Jan Kazen hier in een lokale mijnfabriek. Deze plaats bestond al langer dan dat maar onder andere noemers (zoals Clarksville, Brownsville). Op internet had ik er al over gelezen, maar als je eenmaal dit bord ziet staan geeft dat toch wel een apart gevoel. Het is maar een klein dorp, maar gezien de grootte van ons eigen land is dat de bescheidenheid die ons siert. Net zoals Kapitein Rooibos die Canada, Florida en Yokohama heeft ontdekt is de vestiging van het dorp Nederland door een paar grossiers in tulpen, klompen en kaas een prestatie van formaat. Het heeft een leuk en beetje western-achtig aanzicht, grappig stadhuisje, wat restaurantjes, motels, giftshops etc. Het is de moeite waard om er - naast het feit dat het Nederland heet - eens een keertje doorheen te wandelen en zoals ik me heb laten vertellen is er genoeg te zien in de omgeving. Maar zonder het zien van die omgeving kan ik jullie toch wat laten zien van Nederland.

Nederland ligt zo'n 70 km ten westen van Denver, een leuk, strak uitziend en compacte stad. Zoals ik al eerder aangaf doet deze stad me aan Boston denken, het ziet er hier netjes, nieuw en relaxed uit. Eenmaal wat verder struinend door het centrum vond ik een mix terug van San Francisco en Washington, waarvan de State Capitol hier heel veel lijkt op die van San Francisco. Hier vlakvoor staat een monument die een kleinere replica is van het Washington Monument (wel een kleurling, deze is oranjeachtig), wat in dit geval een monument voor Vietnam-veteranen voorstelt. Al met al een prettige indruk gekregen van Denver, en ik denk hier nog wel eens terug te komen (mede voor de Rocky Mountains). John Denver zal jullie begeleiden in een stukje beeldvorming van deze leuke stad.

Als het gaat om het neerzetten van een prestatie van formaat, dan heeft ondergetekende daar ook iets over te melden. Of je er nu trots op kunt zijn of niet, het is me wel gelukt om binnen 30 minuten hier in een lokaal restaurantje een begrip te worden. Ondertussen aanbeland in Kimball (Nebraska) lag er op de motelkamer een menukaart van een lokale diner hier in de buurt. Na een dagje vasten mocht er wel een dubbele burger in, die smaakte zo onwijs goed dat ik er prompt nog 1 bestelde. Beste lezer, ik zal u meededelen, het duurde nog geen minuut voordat er al rond ging wie de "bodemloze put" was. Eerlijk antwoorden was al niet meer nodig. Ga maar langs bij Big Mamou, 615 W. Highway 30, Kimball, Nebraska en vraag naar "The Bottemless Pit".

De aanslag op George Washington

De aanslag op George Washington

De schrik sloeg me om het hart toen ik vanmiddag de grens passeerde van Nebraska met South Dakota. De oplettende lezer weet ondertussen alles af van de welkomstborden van elke staat, maar bij het fotograferen van die van South Dakota waren heel duidelijk kogelgaten te zien (klik hier), waarbij duidelijk is te zien dat bij deze aanslag voormalig president George Washington in het hoofd was geraakt. Even ter volledigheid van links naar rechts: George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln.

Onmiddelijk spoedend naar de plek des onheils trof ik een wel heel opmerkelijk tafereel aan. Veel misdaadtechnisch onderzoek zal niet nodig zijn om te achterhalen wie dit op zijn geweten heeft. "De hoeveelste president van ons land zou dit geweest zijn" en "Is dat niet de vice-president van Bush?" hoorde ik enkele Amerikanen hier, zichzelf al achter hun orend krabbend, hardop afvragen. Nee, dit is Clown Bassie, en volgens mij heeft ie wel meer op zijn geweten. Snoep afgepakt van kinderen, B 1-0-0 zijn telefoonantenne afgebroken en ook de belasting heeft hij een loer gedraaid. Ik heb hem het laatst gesignaleerd in een reclame van de Ohra en volgens mij verblijft ie nog steeds op diezelfde camping. Ik mag aannemen dat zijn "buurmannetje" toch ondertussen zijn biezen wel heeft gepakt.

Nu weer even wat meer de vertaalslag maken naar de informatieve toer. Zoals altijd probeer ik de "Roadside oddities" (ofwel rariteiten) die in dit land te zien zijn eruit te vissen. Nebraska is (net zoals Wyoming) een staat als een bekend kaartspel: Troef boer, terug op aas, tien erbij halen en elleboog op tafel (zie deze link als je niet weet wat ik ermee bedoel). Alleen maar vlakte, veel hooi en gras, hier en daar een kluitje koeien die bij elkaar staan te keutelen en heel veel ouwe meuk in de vorm van huizen, auto's, werktuigen etc. welke in een eerdere column ook al is aangesneden. Een rariteit welke Nebraska te bieden heeft kun je vinden in Alliance, en wel te weten Carhenge (zie inzet rechts). Een leuk gemaakte replica van de Stonehenge, eromheen staan/liggen/springen er nog wat meer van dat soort auto's. Leuk gedaan, je hoeft er geen uren rond te hangen maar het is zeker het bezoeken waard. Van die kant uit verder richting Mt Bassie (in Keystone) blijven de boeren de scepter zwaaien tot een mijl of 30 a 40 voor het park. Het gebied wordt heuvelachtiger en opeens verschijnen er buffels langs de kant van de weg. Leuke plaatsen die op de route liggen zijn Hot Springs (western-stijl) en Custer, in deze laatste ligt een Flintstone-themapark, gesloten uiteraard nu voor de grote kinderen. Na Hot Springs kun je op een gegeven moment het Crazy Horse Memorial en Mt Bassie al zien als je er voorbijrijdt. In ieder geval heb ik vandaag weer voldoende materiaal voor dit fotoalbum, klik er maar lekker op los!

Mochten er nog mensen zijn die na het lezen van dit betoog geloven in de authenticiteit van de bovenstaande foto, het is natuurlijk allemaal onzin. Hierbij de originele foto die ik heb bewerkt. No offense hoor, maar je weet het maar nooit =0)

1 Oktober 2008

Waar zit die winkel nu zeg je?

Iedereen kent het nog wel, toen we nog in de tijd leefden zonder GPS en gewoon ouderwets met het kaarten- of stratenboek (of allebei) op schoot. Om het geheel compleet te maken ook nog het liefst tegelijkertijd mobiel bellend. Zolang je GPS goed werkt, je de juiste en up-to-date kaarten erop hebt staan komt het allemaal goed, anders wil je nog wel eens verdwalen in de bergen bij Denver heb ik begrepen. Dan zou ik GPS eerder willen vertalen als Geen Plaatsbepalings-Syndroom. Hoog tijd dus om weer eens op het grote boze internet te snuffelen voor nieuwe goodies.

Het dorpje Wall (South Dakota) heeft 1 bekende attractie, en dat is de Wall Drug Store. Dit is nu een typisch voorbeeld dat de grootste Barrie met de oriëntatie van een stokoude blinde vink zonder blindegeleidestok nog in staat is zonder kaarten of gps dit dorp / winkel te vinden. Vanuit de richting van Rapid City staan vanaf een kilometer of 80 voordat Wall in zicht komt tientallen danwel honderden borden langs de kant van de weg (zoals deze en deze) die dit spektakel aankondigen tot aan de voordeur. Wie het nu nog voor elkaar krijgt om verkeerd te rijden die heeft ofwel de rem niet op tijd kunnen vinden, pech onderweg of kan voortaan beter maar met de Greyhound want die stopt toch in elk gehucht. Maar goed, waar het uiteindelijk om gaat is Wall Drug zelf. Wall Drug Store is een beetje uit de kluiten gegroeide western-winkel, heel leuk ingericht met westernpoppen, opgezette dieren, foto's, boek-, kleding- en souvenirwinkeltjes, een dinosaurus die boe roept om de 12 minuten, wat activiteiten voor kinderen, en verder aangekleed met musicerende poppen en deze vent. Grappig om een keertje rond te lopen hier, klik hier als je zelf er een beeld van wilt vormen. Overigens kun je een "Waar zit die winkel nu, zeg je?" t-shirt kopen, vrij vertaald wordt dat zoiets.

Op de foto hierboven prijkt Oude Schaterhand op zijn paard, wijzend naar de Crazy Horse memorial. Crazy Horse is zeg maar het Sagrada Familia van de Black Hills, dit gehak en gebeitel is al sinds 1948 bezig en de foto hierboven is het resultaat tot nu toe. Op deze foto kun je de markeringen zien zodat dit hetzelfde wordt als het witte schaalmodel op de voorgrond. Voorzichtige schattingen doen de ronde dat men hier over 50 a 60 jaar een voltooid monument staat. Nog even doorbeitelen dus. Op dit park hebben ze een aardig groot museum met allerlei kunststukken van onze Oude Schaterhand. Je kunt mee met een busje richting het monument, maar verder dan tot aan de voet daarvan kom c.q. mag je niet. Op zich is dit laatste dus niet echt nodig omdat je van een afstandje ook een prima zicht hebt op de rots, maar goed had de chauffeur ook weer even een uitje en kon hij zijn verhaal hierover kwijt. Was wel gezellig overigens, dus in dat opzicht was het het wel waard. Oude Schaterhand, laat hier maar eens zien waar je van gemaakt bent.

2 Oktober 2008

Op de koffie bij boer Harms voor 5 cent

Soms valt het nog niet mee om een leuke invulling aan je dag te geven. Zeker wanneer bekende hotspots al in je achteruitkijkspiegel ver uit het zicht zijn verdwenen, plus het feit dat je jezelf in een staat begeeft waar het één grote boeren-orgie is. Dat zou ik zeker niet van dichtbij willen bekijken, maar aan de andere kant wil je toch een keertje snuffelen op het erf van deze en gene om de dag niet doelloos aan je voorbij te laten gaan.

Internet is natuurlijk een heel mooi medium om aan relevante informatie te komen, maar is ook niet zaligmakend. Je hebt zo af en toe ook wat geluk nodig, in de zin van een waardevolle gids of iets spontaan tegenkomen en het liefst een combinatie ervan. In het geval van vandaag was het een gelijkspel: Sjonnie's Autopalijs in Murdo en het Maïskolventheater in Mitchell waren gepland uit een gids uit de lobby van het motel, een Western-stadje in Midland en Al's Oasis (Oacoma) met zijn buffel-burger waren bij machte om via hun uitstraling me tot stoppen te dwingen. Deze laatste doet dat op dezelfde manier als de Wall Drug Store in Wall met onwijs grote borden langs de weg (zie foto rechtsboven). Nog een overeenkomst tussen beide heren is dat ze koffie verkopen voor het astronomische bedrag van 5 dollarcent. Ik dacht eerst dat het een geintje was, maar op de menukaart staat het toch echt. Verder is het hier naar mijn idee zo dat je alleen in deze gehuchten mag wonen als je de 65 bent gepasseerd. Vooral in Wall is het incontinentie-verband en kukident-gehalte zeer duidelijk waar te nemen. Een medewerkster van de Wall Drug vroeg zich al af wat iemand van mijn leeftijd daar in godsnaam zich langer dan 2 uur ophield. Hier wonen ook echt mensen die een straat naast hun werk wonen, in hun vakantie thuis te gaan zitten breien en hun dorp nooit en te nimmer uit komen. Dat zegt genoeg lijkt me.

In de categorie spontaniteit lag het gehuchtje bij afrit Midland er erg aantrekkelijk bij om even een stoppen voor een bezoekje. Het noemt zichzelf ook wel "1880 town". Het heeft een klein bezoekerscentrum met daarachter een dorpje met authentiek gebouwtjes zoals daar zijn een kapper, treinstation, bank, kerkje, brandweer en een paar saloons met originele piepende klapdeuren. In 1 daarvan heb ik een klein filmpje opgenomen om je de belevenis een beetje te delen. Het was alleen niet zo druk, er was maar 1 klant en geen barman te bekennen.

Uit de categorie geplande onderzoeken was allereerst de Pioneer Auto palace in Murdo aan inspectie onderhevig. Als je een beetje van auto's houdt (je hoeft geen freak te zijn, voor het ongetrainde oog is het ook ontzettend leuk) kun je je hier prima een paar uurtjes vermaken. Ze hebben hier in totaal 35 hallen en gebouwtjes (zoals authentieke kapperszaakjes, slagers) en voor de rest alleen maar auto's, wat landbouwwerktuig en motoren (waaronder die van Elvis Presley). Ze claimen hier de laatste der Mohikanen van de Dukes of Hazard in bezit te hebben, hoewel ik die in 2007 ook al in Detroit heb zien staan dus ik weet even niet wie ik mag geloven. Ach, kijk zelf ook maar even hier. Als laatste nog even het Corn Palace in Mitchell bezocht, die heeft niet zoveel om het lijf (in de zin dat je daar uren mee zoet bent) maar het is zeker een leuke creatie om even aan de buitenkant van je ogen te kunnen bekijken. Aan de binnenkant van het gebouw hangen veel schilderijen, en het is een thuishonk voor een basketbal ploeg. In de sporthal zelf hangen ook redelijk grote schilderijen gemaakt van maïskolven, waaronder die van Mount Rushmore. Nog een keertje Bassie de schuld ergens van geven? Nah....

3 Oktober 2008

Paranormale dierendag

Ons onderbewustzijn kan er in bepaalde gevallen voor zorgen dat je juist die dingen gaat doen waardoor bepaalde puzzelstukjes op zijn plaats vallen, alsof iets heeft moeten zijn. Alsof ergens diep in jezelf een wekker afgaat en meteen een routekaart uitprint waar je die dag heen gaat c.q. naar toe moet.

Vanochtend viel spontaan de keus op het bezoeken van Henry Doorly Zoo in Omaha (op de grens van Nebraska en Iowa). Pas later, onderweg in de auto, realiseerde ik me ineens dat het vandaag 4 oktober is, ofwel Werelddierendag. Een uitstekende keus dus en dit allemaal door mijn onderbewustzijn. Een tegenvoorbeeld daarvan, iets wat ik nooit heb begrepen, is me weer overkomen zo'n 3 weken geleden in Maastricht. Al rijdend door het centrum daar zag ik ineens veel te opzichtige knalgele affiches aan lantaarnpalen vastzitten met de opdruk "Paranormaal beurs in het MECC op x september". Dan blijf ik me keer op keer de volgende vraag stellen: Waarom moet een paranormaalbeurs nu in hemelsnaam worden aangekondigd op een affiche? Iemand die mij het antwoord op deze prangende vraag kan geven, stuur me even een berichtje aub. Heb er geen slapeloze nachten van maar het houdt me toch bezig.

Het park op Henry Doorly's Zoo is trouwens een leuke, ze hebben een Desert Dome (simulatie van woestijnzanden), een Jungle, Aquarium, Kingdoms of te Knight (erg klote om leuke foto's te maken maar wel leuk, beetje slangen, mollen, vleermuizen en ander gespuis) en verder olifanten, neushoorns, giraffen, apen en natuurlijk de koning van hen allemaal: Bokito! Bokito was heel erg rustig vandaag en zijn maten (op zijn Amerikaans zijn dat "homeys"), hij zat waarschijnlijk ook naar mijn favoriete radioprogramma te luisteren op Veronica tussen 16:00 en 19:00. Dat zag ik namelijk aan zijn houding, want: Ligt Bokito met zijn benen wijd, dat luistert hij naar Somertijd! Zijn kleinere soortgenoten waar een stuk actiever, waaronder deze wel heel gretig exemplaar die tegelijkertijd een leuke publiekstrekker is. En natuurlijk heb ik de moeite genomen om even wat meer fotomateriaal ter beschikking te stellen voor hetgeen ik vandaag heb gezien, klik dus maar hier.

Iets wat al op de rol stond voor vandaag was een bezoek aan Albert The Bull, wat kennenlijk paranomaliter helemaal in de scene van deze dag past. Ook al is hij van beton, weegt hij 90.000 pond en is hij 10 meter hoog. Deze herder van formaat bewaakt het fort van het dorpje Audubon (Iowa), nou ja fort er ligt een campground achter. Maar het is ook een heel vriendelijk ogende stier. Verander in zijn "achternaam" de letter U met een A en je hebt nog steeds een monument dat er voor staat (of hangt in dit geval). Als ik het goed heb begrepen heeft de schilder van dit beest altijd een schaamrood op de kaken als hij de privé-collectie van een fijn kleurtje mag gaan voorzien. Nog geen idee wat ik bedoel? Heb ik hier een close-up voor je.

Groot patriotisme in kleine plaatsen

Het grootste boerengehalte is nu wel zo'n beetje met het stof in de horizon achter de auto verdwenen. Langzamerhand komen de grotere plaatsen c.q. steden weer in zicht (zoals Chicago), ondertussen rij je niet meer bijna alleen door de bush-bush op een kaarsrechte streep asfalt, en wordt het ook wat interessanter wat er allemaal om je heen rijdt. Ik blijf me daarom ook verbazen van de grootste rammelbakken die hier vol roest en gaten gewoon lekker rondtuffen. En wat ook wel gaaf is om te zien is hoe een Hillbilly met baard en bandana, in kapotte jeans op zijn quad een broodje komt halen bij de Subway. Blijft gewoon genieten.

Boer of rijke zakenman, burger of buitenlied, één ding hebben ze gemeen: ze zijn zo trots op hun land als de nete. Het sterft hier van de "State Parks", maar volgens mij roepen ze soms de achtertuin van de één of andere bijgoochem die een keer in de lokale krant heeft gestaan uit tot zo'n park. Het klinkt ook vaker interessanter dan wat het is. Vanmiddag passeerde ik een bord langs de snelweg van het plaatsje Brooklyn, Community of Flags. Ik dacht kijk, hier gaan we het walhalla van Patriotisme beleven. In de waan om bij elk huis minimaal een basketbal-basket te zien, vlag gehesen, b-b-q in de tuin, hooibalen geverfd met de stars and stripes reed ik die kant op; alleen bleek dat bij aankomst toch wat magertjes uitgedost allemaal. Hoewel ik deze nog wel aardig vond. Nog zo eentje is het Herbert Hoover Presedential Museum, klinkt allemaal heel prestigieus allemaal maar echt veel heeft het niet om het lijf. Maar toch staat er keurig op zondagmiddag in een uitgestorven visitorcenter (en het parkje zelf ook) een heuse ranger strak in kledij ons vriendelijk te woord wat we allemaal kunnen gaan beleven vanmiddag. Ik moet toegeven, ze staan er wel voor. Was wel aardig overigens om even wat te zien over oud-president Hoover (1928-1932) maar een echte time-killer, nee. Ik heb nog wel even met de auto gespeeld van de park-ranger, maar ik het braaf gehouden, verzin je eigen (schunnige) varianten hierop zelf maar. Kijk maar ff hierzo.

In ieder geval was dit wel een ijkpunt voor vanmiddag, wat makkelijk te toppen viel. Wat sowiezo al maanden geleden op de planning stond was een bezoek aan de Iowa 80 (bij Walcott, langs de Interstate 80), de grootste truckstop van heel Amerika. En het liegt er ook niet om, een hele grote TA (dit zijn zgn Travel Centers, met name bedoeld voor truckers om te kunnen douchen, eten, naar de kapper te gaan, etc). In deze tent staat een prachtig beschilderde complete oplegger binnen (zie foto rechts), nog een paar andere trucks waar je zelf in kunt zitten, en voor de rest alles wat een trucker nodig heeft. Er is zelfs een klein kapelletje aanwezig voor diegenen die daar gebruik van willen maken. Buiten verdwaal je bijna in een oerwoud van ronkende trucks, waar de Godfather der Truckers, Henk Wijngaarden, nog een Wet Willie van zou krijgen. Ze pretenderen hier 's werelds grootste truckstop te huisvesten, ik ben nog even wat voorzichtig dat te onderschrijven, maar ja dat is gewoon typisch trots Amerikaans. Nieuwsgierig hoe het eruit ziet? Dan kun je hier bekijken.

Drive-in oneindigheid

De "Mother-road" van Amerika, beter bekend als de Route 66, loopt van Chicago via St. Louis, Oklahoma, Amarillo en Albuquerque naar Los Angeles. Een klein stadje met grote betekenis ligt langs die route in de staat Illinois, en dat is Springfield. Springfield is naast de hoofdstad van Illinois ook de thuishaven van oud-president Abraham Lincoln en de thuisbar van stripheld Homer Simpson.

De Route 66 zal bij de meeste mensen wel een gevoel van charme oproepen, de route van gezellige oude dorpjes, scenic routes, Harley Davindsons, shabby motels, bbq, neonverlichting, noem maar op. Springfield zelf ligt ook aan de Route 66 en wordt ook vaak in 1 adem met deze route genoemd. Nu geeft Springfield, als je op zoek bent naar die charme, naar mijn persoonlijke beleving niet die echte Route 66 uitstraling. Deze stad is klein en compact, en is vooral geconcentreerd rond de heer Lincoln. Zo'n beetje alles is naar hem vernoemd, van presenditieel paleis tot de lokale slager om de hoek. Natuurlijk hebben ze een flink gedeelte van het centrum weer gebombardeerd tot "National Park" met heuse Park Rangers en de hele rambam. Als je daar erg in geinteresseerd bent is dat natuurlijk prima, maar voor de Route 66-charme is het wat beperkt. Wat ze wel hebben en zeker een bezoek waard is, is de Cozy Dog diner. Hun handelsmerk zijn knakworsten gedipt in een soort beslag waarnaa deze gefrituurd worden. Het is allemaal heel simpel, gewoon bestellen alsof je bij de Burger King bent of zo. Maar dit zaakje heeft de echte uitstraling die je onder Route 66 mag scharen. Om een beetje idee te krijgen hoe het eruit ziet, kun je dat hier, hier of daar doen. Wat ook op de rol stond maar geen doorgang kon vinden, was een filmpje pakken in een drive-in bioscoop. Te laat voor de pop-corn en de cola-light voor het scherm van 3 vierkante kilometer, want de tent is vanaf 1 oktober dicht tot april 2009. Als laatste lijkt me een bezoek aan O-Shea's gas museum de moeite waard, maar die zijn op zondag en maandag dicht. Morgenochtend nog even langssneaken voordat de voorlaatste stap richting het eind van deze usa-editie naar Indianapolis gezet wordt. Voor een inzage door mijn ogen van vandaag, kun je hier een kijkje nemen.

Iets wat je in Nederland ook nooit (zult) zien is de formule die de firma Sonic erop nahoudt. Als je echt op zijn super-Amerikaans een hamburgermenu wilt eten met zo min mogelijk inspanning, dan moet je bij Sonic zijn. Sonic kent meestal alleen een keuken (en hooguit een paar tafeltjes om buiten aan te zitten) maar verder alleen parkeerplaatsen met elk een praatpaal om te bestellen. Druk op een knop, bestel je "maaltijd", haal je creditcard door de sleuf, je krijgt een seintje als het zover is en ze komen het spul naar je auto brengen zodat je het daar ook op kunt eten. En alsof dit nog niet genoeg is, doen ze er nog een drive-in bij zoals wij die ook kennen. Dus drive-in op de parkeerplaats of langs het raam, kies maar. Vanmiddag kwam ik uit de categorie drive-in ook weer de ouderwetse drive-in bank, zoals het ook hoort hier overigens. Zelfs bij de Walgreen's (dat is een drogisterijketen) bestaan drive-in's hiervoor.

Het onthouden van kentekenplaten van auto's was altijd al een beetje een tik/hobby van me. Die kijk op auto's bracht opvallend veel kentekens onder mijn aandacht die persoonlijk zijn gekozen (tenminste Chubby 75 lijkt me geen serie die ze uitgeven). Om te bewijzen dat het niet op toeval berust, heb ik hier een collectie foto's er bij in gedaan die ik op een uurtje tijd op de parkeerplaats van een Wal-Mart heb verzameld.

De boer zijn zegen

Overal waar "te" voor staat is nooit goed, te warm, te koud, te nat, te veel van alles. Tenminste, als de mentaliteit van de gemiddelde Nederlander beoordeeld mag worden, want deze heeft altijd wel wat te klagen. Welke "te" we zeker moeten koesteren is die van "tevreden". Een gratis begrip maar o zo waardevol. Daarom accepteer ik deze nagenoeg volledige regenachtige dag en kan in ieder geval nu al terug kijken op 19 zeer zonnige dagen (op 1 halve na) waarvan denk ik de afgelopen columns boekdelen spreken over de hoeveelheid belevenis, welke mooie ervaringen hebben geschonken. En het dagje regen schenk ik de boeren hier graag, hier in Indianapolis had het naar horen zeggen 2 weken niet meer geregend dus het zij ze gegund. Morgen weer 60% kans op regen dus ze krijgen nog een bonus van me. Nu mogen zij niet klagen vind ik.

Een "te", wat in dit land nooit goed is, is te veel eten. Stigmatiserend voor Amerika is de enorme fastfood-industrie en het effect wat dit op de bevolking heeft. Eten en drinken is hier ook nagenoeg de klok rond te verkrijgen, alleen zie je het effect op mensen niet overal in elk stad- of straatbeeld terug. Nu lijkt dat beeld wel in Springfield op te duiken en de lijn door te zetten naar Indianapolis en naar mijn idee vooral bij de armere bevolking. Als je zo eens door de supermarkt loopt (lees: onwijs grote veilinghal) kun je ze, net zoals de persoonlijke kentekenplaten, niet ontgaan. In grote steden is het beeld vergelijkbaar met dat van Europa, ga je echter wat meer het binnenland in dat zul je meer mensen aantreffen die om wat voor reden dan ook wat minder discipline hebben om gezond te eten. Maar als je heilig gelooft in de 6 geboden van de Wendy's en deze 3x daags en rigoreus op naleeft dan schiet het wel lekker op, richting de verkeerde kant. Voor de niet Engels-sprekenden onder ons, ze luiden als volgt:

1. Ik vind dat bacon thuishoort in zijn eigen voedselgroep

2. Ik eet, slaap en adem rundvlees en bacon

3. In mijn aderen stroomt rijkelijk ketchup

4. Ik herken alleen kaas wanneer deze ligt op een hamburger

5. Het geheim van waar geluk is gerookte bacon "Hickory"-stijl

6. Ik geloof dat de Baconator het 8e wereldwonder is

De foto hierboven is genomen van een oude schoolbus uit 1982 en staat bij Bill Shea (nu 87) in zijn tankstation-museum. Voor een schamele 2 dollar krijg je van hem persoonlijk een rondleiding in de 2 kleine lokaaltjes die hij over de jaren heeft ingericht als zijnde museum van nu. Dit is een echte Route 66 "must-see", het hangt vol met oude merkborden, olieblikken, oude tankpompen, oude modelvrachtwagentjes en heeft naast de schoolbus een pickup uit ergens in de 1950 met camper staan. Leuk om te zien hoe dat er uitzag, met koelkast en wel zeer economisch ingedeelde badkamer. In de schoolbus heb ik ook een kijkje genomen, het is leuk om te zien hoe kinderen hun shirts en schoenen over de leuning knopen, en de bestuurderskant met de grote hendel om de deur te bedienen. Voor een inzage hiervan, kun je hier een kijkje nemen. Oh ja, ik kan net zo goed nog wel even uitleggen waar de tekst "Reading, Writing and Arithmetic, to the tune of the Hickory Stick" voor staat; dat is voor de vroegere Oost-Duitse praktijken voor een tik op je vingers als je een foutje maakt. Ik vind de combi met de schoolbus helemaal Route 66, als je in de buurt bent ga dan zeker even kijken.

En het is natuurlijk weer Halloween wat er aan zit te komen.... deze en deze kon ik jullie niet onthouden. Hopelijk morgen of overmorgen nog meer van dat spul.

Je zult jezelf een keer tegenkomen

Interpretatie is een persoonlijk iets. Hoe je iets moet interpreteren gaat vaak samen met de ware bedoeling van een zin(snede) of meerdere varianten daarop. De één is letterlijk, de ander valt onder de categorie figuurlijk. Ook speelt vaak de intonatie een rol bij hoe je iets zou moeten opvatten. Schreeuw je te hoog van daken of loop je jezelf voorbij, dan zul je jezelf een keer tegenkomen, is een veel gehoord credo. Het kan ook zijn dat je een andere link met iets hebt waardoor je jezelf tegen kunt komen, of het nu bewust, onbewust is of een combinatie daarvan. Met betrekking tot mijn persoontje is dat mijn voornaam die ik overal in Amerika tegenkom en in verschillende vormen.

Er zijn de afgelopen 3 jaar in mijn reizen door Amerika nog niet 1 voorbijgegaan zonder dat ik mezelf niet tegenkwam. En dan in de letterlijke zin van het woord. De categorieën waarin ik mezelf tegenkom varieren van dorpjes tot kunstgalerijen, van auto's tot transportbedrijven. De vrachtwagen linksboven kwam ik al eens eerder tegen in Myrtle Beach (South Carolina) dus dat was min of meer weer even een hernieuwde kennismaking. Het was overigens wel een bewust bezoek, sinds het toevallig passeren van een gelijknamig dorpje in de buurt van de Grand Canyon in 2006 had ik hier bij de voorbereiding van deze trip al rekening mee gehouden. Een goede voorbereiding is het halve werk en vergroot daarmee alleen maar de kans dat je inderdaad ook die leuke dingen gaat zien en meemaken waarop je had gehoopt. Zo zijn er de afgelopen weken tal van voorbeelden geweest die door middel van maandenlang uitzoekwerk gevonden werden (zonder hulp van reisgidsen zoals lonely planet), dus als je je huiswerk een beetje doet kan dat best veel betekenen voor hetgeen je beleeft op een vakantie zoals deze. Voor dat kleine beetje ijdelheid wat ik in me heb, klik hier even voor alles wat ik heb gespot met heb met mijn voornaam erop.

De dag van vandaag is overigens begonnen in Indianapolis. Indianapolis is natuurlijk het meest bekend om 1 ding: de Indy 500. In de stad zelf viel er niet zoveel te doen, het heeft een compact en op zich vrij aardig centrum alleen wat daarbuiten wordt het al een stuk minder. Dit is gelijk aan plaatsen zoals Sacramento, Dallas en Detroit bijvoorbeeld. Gewoon niet bepaald uitnodigend om 's avonds je Baconator te gaan halen. Dus dan maar naar de Indianapolis Motor Speedway een bezoekje brengen. Op zich best aardig, er is een museum die je kunt bezoeken en je kunt een film zien over de geschiedenis van de Indy 500 en die is zeker het aanzien waard. En natuurlijk onze held Arie Luyendijk hangt hier ook met een paar portrettekeningen en zijn gesponsorde racekar "Dutch Boy" van Domino's Pizza. Je kunt buiten voor een paar dollar nog met zo'n busje mee, die rijdt een rondje over het terrein maar je ziet nauwelijks wat van de racebaan zelf, dus eigenlijk kun je dit achterwege laten (tenzij je gewoon zin hebt in een babbeltje met de chauffeur, wel hard praten want ze spelen loeihard een ingesproken begeleidende tekst af). Van de rest heb ik dit in elkaar geflanst.

Morgen nog 1 dagje in Cincinnati en dan ben ik er wat mij betreft weer helemaal klaar mee dit jaar. Morgenochtend ga ik het o.a. het American Sign Museum bezoeken, daarvan komt de neon-voorstelling morgen op deze site terecht.

Slotpleidooi: Dag van de Statistiek

Het is alweer 9 oktober, en naast het feit dat ik op mijn koffer moet gaan zitten om hem dicht te krijgen, is het tijd om de balans op te maken. Ik laat even een aantal zaken de revue passeren die je een idee geven wat er allemaal "verbruikt" wordt tijdens 3 weken hobbelen. Zie hier in ieder geval voor de geordende rommel op de achterbank. Voordat ik met mijn slotpleidooi begin, eerst nog even een korte impressie van het gedane van vandaag.

Het American Sign Musuem is gevestigd in een oud vervallen complex, waar ook heel veel kunstenaars onderdak vinden. Hier is het wel zaak dat je eerst een afspraak maakt met de eigenaar, Tod Swormstedt. Het was vanmorgen uitgestorven in deze hal, maar deze zeer vriendelijke man kwam speciaal even de boel opendoen en de verlichting aansteken. Hier staan verschillende billboards en andere borden met (of zonder) neonverlichting vanaf 1950 zo'n beetje. Het geheel is niet groot, maar zeker de moeite waard voor een bezoek. Tod zei dat er binnen een jaar verhuisd wordt naar een grotere locatie, waar je dan ongeveer 3x zoveel neon kunt verwachten. Meer informatie is te vinden op de website van het American Sign Museum. En hier een kijkje door mijn ogen toen ik hier vanochtend was.

Een stad als Cincinnati is een hele nette en daarmee ook leuke om te bezoeken. Mooie gebouwen van verschillende architectuur, mooi centrum en als je van wandelen houdt kun je hier oud-Amerikaans "state"-hoppen. Cincinnati ligt op de grens met Ohio en Kentucky, het is een rivier die ze van elkaar scheidt. De daarnaar genoemde "Riverwalk" is ook een leuke om te doen en je hebt een prima uitkijk op de skyline van Cincinnati, de verschillende bruggen over de rivier (waarvan er 1 lijkt op de Tower Bridge in Londen) en je kunt een rondvaart doen met een zogenaamde 'Tugboat'. Een verschil met Indianapolis, wat daarbij vergeleken als een grauw stinkend hol mag worden aangeduid. Cincinnati heeft ook zijn mindere gedeeltes qua buurten waar je doorheen komt richting de stad, maar verder is het prima vertoeven hier. Ze hebben hier ook 3 grote stadions praktisch naast elkaar liggen (waaronder die van de Cincinnati Reds) dus als er keer iets van een wedstrijd is denk ik dat zoiets leuk is om te doen. Aanrader dus.

Al met al kan ik de conclusie trekken dat dit een vakantie is welke door een goede voorbereiding en planning een zeer actieve is geweest. Vrijwel geen moment heeft verveling parten gespeeld, activiteiten sloten over het algemeen goed op elkaar aan en het was daarmee ook geen enkel probleem om de ervaringen daarvan dagelijkse te verwoorden. Niet teveel actiepakkers op een dag maar ook niet te weinig. Probeer altijd de activiteiten wat te spreiden, niet alleen om te drukke en gehaaste dagen te voorkomen maar ook om iets te hebben om de volgende dag naar uit te kunnen kijken. Een goede voorbereiding is het halve werk, als je ter plekke nog moet gaan nadenken om wat leuks te gaan doen kan ik sommige gevallen best goed werken, maar niet 3 weken achter elkaar zonder dat je ook nog maar een idee hebt wat te gaan doen. Voor de grootste bezienswaardigheden is dat natuurlijk niet zo'n probleem, als je die lijn voort wil zetten in het midden van de bush-bush wordt het al een hele andere uitdaging. En natuurlijk hier en daar een beetje mazzel hebben om wat leuks tegen te komen.

Ook het autorijden in dit fantastische land was weer een enorm genot in tegenstelling tot het prakken en stilstaan op onze eigen "snel"wegen, waardoor je veel eenvoudiger lange afstanden kunt afleggen in veel minder tijd. Het type auto is van een Pontiac G6 via een Dodge Magnum station naar een Jeep Liberty 3.7 gegaan, de vooruitgang zit erin qua omvang maar vergeleken met het gros wat hier rondrijdt blijf je een klein ventje. Dat moet dus groter de volgende keer. Verder zijn Amerikanen veel hoffelijker maar ook defensiever in het verkeer; dat komt enerzijds omdat je hier zo ontzettend veel meer de ruimte hebt om te kunnen rijden; anderzijds zijn de straffen hier fors hoger bij welke overtreding dan ook dan zoals wij die nu gewend zijn. Uit vakantieoogpunt mag je nooit haast hebben anders geniet je gewoon minder van het autorijden an sich, want dat hoort ook bij de vakantie.

Dan volgen hier wat cijfertjes van de afgelopen 3 weken:

* Lengte route: 3500 mijl (5600 kilometer)

* Werkelijk gereden kilometers: 5400 mijl (8640 kilometer)

* Aantal keren getankt: 25

* Aantal verstookte gallons: 317 (= 1200 liter)

* Geschatte totale kosten benzine: 1111 dollar (795 euro)

* Gemiddelde prijs per kamer per overnachting: 70 dollar (50 euro)

* Versleten blikjes bier: ca 50 blikjes maakt een gemiddelde van 2,27 blik per dag om scherp te blijven

* Versleten trays water per 24: 3

* Geconsumeerde Mountain Dew: 2 gallon per week

* Aantal keren Old Fashioned Hamburger Wendy genomen: 3

* Aantal keren in doodlopende straat vastgelopen met gps: 1

* Aantal keren in doodlopende straat vastgelopen zonder gps: 0

Ik kan er nog wel veel meer opnoemen maar op een gegeven moment wordt het iets "te" langdradig, daar heb je die uitdrukking weer. Ik vind het ondertussen ook al "te" lang worden nu dus ik ga deze zooi uploaden en dan ben ik er klaar mee. Voor eenieder die mij (bijna) dagelijks heeft gevolgd, mijn dank voor jullie interesse en ik hoop jullie op een leuke en informatieve manier wat heb kunnen laten zien over wat Amerika te bieden heeft. Ik heb nog hierbij nog een compilatie gemaakt die de afgelopen 3 weken in vogelvlucht samenvatten.