Slotakkoord

Nou, dat was editie 2011 alweer. Tijd om wederom de balans op te maken. Ik kan in ieder geval terugkijken op een geweldig mooie reis, 4 weken lang vrij zijn maar ook echt vrijheid beleven. En Amerika is voor mij daar gewoon het land bij uitstek voor. Ik heb me goed kunnen vervelen de afgelopen tijd, maar het vervelendste moet ik nog doen: koffer inpakken. Niet mijn favoriete hobby.

Het totaal aantal mijlen wat ik de afgelopen weken heb verreden, op een originele route van 4500 mijl (7500 km), is 7200 mijl (11520 km) De Chrysler deed het helemaal niet zo slecht met een verbruik van 1 op 10 à 11 kilometer. Nu ik er elke dag in heb gereden, stap ik in net alsof het mijn eigen auto zou zijn. Er is ondertussen een nieuw model uit van de 300-serie, misschien heb ik dat mazzeltje volgend jaar. Maar de "gewone" is ook goed, daar teken ik voor. Dat wordt straks weer wennen.. kleiner stuur, minder pk's en ik kan mijn literbeker frisdrank niet meer kwijt.

Verder wou ik even een aantal zaken met jullie doornemen, uit de categorieën benzine, motels, muziek en eten. Het zijn ingrediënten die elke vakantie terugkomen, en op een gegeven moment is daar een trend in te ontdekken. Of sommige dingen veranderen gewoon niet en blijven zoals ze zijn, ook goed hoor.

Benzine. De stelregel was altijd, oost west, benzine is bij ons goedkoper dan de rest. Dit jaar heb ik een golfbeweging gezien in stijgende en dalende benzineprijzen. Het oosten is zeker de goedkoopste niet meer, en een gallon benzine ben ik niet onder de 3 dollar tegengekomen. Californië is altijd al de duurste staat geweest, met dit keer een topper van $4.89 per gallon in afgelegen gebieden, regulier zou je zo rond de $3.90 kwijt zijn. New Mexico was de goedkoopste met $3.09, daarna schommelde de prijs zo rond de $3,30 per gallon. Devies: gooi altijd je tank vol in of rond grote steden/plaatsen. Maar niet bij vliegvelden, daar betaal je vaak weer de hoofdprijs.

Motels. Ik blijf meestal bij mijn vertrouwde ketens hangen, over het algemeen vrij basic maar goed om te verblijven tegen een goede prijs. Elk jaar kom ik er wel een paar tegen waarvan ik het beter zou vinden dat ze gewoon in de hens worden gestoken en opnieuw fatsoenlijk worden opgebouwd. Maar ook het tegenovergestelde die me juist weer positief verrassen met nette ruime kamers en goede voorzieningen in en om het motel. Over het algemeen ben ik het meeste geholpen bij de Travelodge-motels, maar ook de Knights-Inn hebben punten bij me gescoord. Aandachtspuntje voor volgend jaar is in ieder geval de weekenden beter in de gaten te houden, om niet 's avonds laat om 22:30 nog een motel te moeten boeken tegen bonustarief.

Muziek. Wat me elk jaar (soms tot vervelens toe) opvalt, is dat er steeds dezelfde nummers van bepaalde artiesten gedraaid wordt door radiostations die het daar allemaal erg over eens zijn. Je kunt niet eens van zender wisselen of je hoort dat ene nummer weer, of je hoort een vers moppie muziek maar dan is het de zender die kraakt, alsof je naar een zak chips zit te luisteren. Een Britse artieste die hier wel erg breed uitgemeten wordt, is Adele. Haar eeuwige gejammer en gejank in haar klaagzangen lijken hier een lang leven beschoren. Ik weet of je haar kent, maar dit vind ik nu typisch een artieste die wat mij betreft best van wat drugs zou mogen snoepen. Misschien vrolijkt haar muziek daar wat van op.

Eten. Sinds dit jaar ben ik vaker dan ik eigenlijk ooit deed, gaan ontbijten. Dat doe ik meestal bij de Denny's, een landelijke keten hier. Een uitdaging is om de bodem van je koffiemok in zicht te krijgen, voordat de serveerster er weer een verse lading zwart goud bijklettert. Ze hangen als haviken rond je heen, om te zien of je niets tekort komt en of alles naar wens is. Het tempo van het proces zitten - bestellen - eten - betalen is hoog, en dan heb ik het niet over fastfood. Olive garden bijvoorbeeld, is een leuke tent als je een keer Italiaans wil eten, voor een zeer betaalbare prijs. Je krijgt vooraf verse broodjes en een groot bord verse salade met mega-croutons (want alles moet groot). Ik krijg het maar steeds niet voor elkaar om mijn salade weg te krijgen voordat het hoofdgerecht alweer op tafel staat. Daarbij moet je even weten dat het gebruikelijk is dat salade vooraf apart wordt geserveerd en gegeten voor het hoofdgerecht. Frisdrank: ook onbeperkt. Het gaat allemaal snel, maar kwalitatief wel goed.

Ter afsluiting vond ik het toepasselijk om een filmpje te plaatsen (zie boven), welke ik in Las Vegas heb gemaakt bij het Bellagio hotel-casino. Vergeef me mijn matige filmkunsten, maar als verdediging kan ik aanvoeren dat ik in de eerste plaats niet kon weten wanneer de muziek precies begon en dus iets later inhaak, en in de tweede plaats ik iets naar achteren moest lopen voor een breder perspectief en ondertussen al filmend ook nog mijn rugtas in de gaten moest houden. Voor volgend jaar heb ik n.a.v. belevenissen van dit jaar alsvast een streep getrokken van San Francisco naar Las Vegas. Hoe de route van editie 2012 er verder uit zal zien, daar ga ik me de komende maand maar eens druk over maken. Voor de foto's van gisteren en vandaag in New York klik hier, voor de compilatie van de afgelopen weken klik daar. Als laatste mijn dank voor eenieder die mij de afgelopen weken hebben gevolgd, en ik hoop dat ik ook dit jaar weer meer van Amerika heb kunnen laten zien dan alleen Starbucks en McDonalds. Tot volgend jaar.

Opstand der paraplu's

Even een buitje voor het stof zal ik maar zeggen. Volgens mij is mijn abonnement op het blad "Buildings in the mist" stilzwijgend verlengd. Maar ik had het ook al wel een beetje verwacht. Een vooral erg regenachtige dag met een behoorlijk strakke wind. De opstand der paraplu's is goed de kop ingedrukt, de binnenstebuiten-geklapte versies waren vandaag erg populair. Morgen zijn de vooruitzichten al een stuk beter. We zullen het zien.

Met de hoogste toren zijn ze nu zo'n beetje op de helft van de hoogte zoals het moet zijn. Wat niet op deze foto paste, is een ander gebouw op dit complex waarvan vorig jaar oktober 4 verdiepingen stonden, die is ondertussen ook aardig gevorderd. Al met al vind ik persoonlijk nog niet al te gek veel veranderd, één jaar na dato sinds ik hier voor het laatst was. Als je even teruggaat naar mijn reislog van 12 oktober 2010, dan kun je goed het verschil zien met een jaar geleden. Ondertussen is het 9/11 memorial klaar, maar om die te bezoeken moet je reserveren. Zojuist maar even gedaan, morgenmiddag om half 4 kan ik even een kijkje gaan nemen. Voor wat betreft foto's van vandaag, het was lastig fotograferen met de regen dus ik combineer het met hetgeen ik morgen aan plaatjes schiet.

Qua motel verblijf ik zoals altijd aan de New Jersey zijde, omdat ze hier veel goedkoper zijn dan in de stad en je je auto gewoon gratis kunt parkeren (met enkele uitzonderingen daargelaten). Gisteren was ik gewapend met een couponnenboekje (Roomsaver) de wijk Elizabeth ingereden voor een plaatselijk motel in New Jersey. Toen ik eens goed op straat keek had ik maar een paar seconden nodig om te bepalen dat ze hier ook gewapend rondlopen, maar allesbehalve met couponnenboekjes om je aan de beste deal te helpen. Dat soort lui bedoelen andere deals. Wat me hier ook erg opviel is dat voetgangers die door het rode voetgangerslicht de straat op lopen een soort van beschermd specimen zijn. Ook al heb je als automobilist groen licht, ze kuieren gewoon, in hun boxershort en spijkerbroek half op de knieën, op hun akkertje over straat, maar niemand toetert naar ze. Of niemand durft. Hoe dan ook, mij zegde het genoeg. De volgende optie was veel beter, een Howard Johnson in Clifton, op een half uurtje van downtown New York. Ik heb hier een goede deal voor 70 dollar per nacht, en voor 11 dollar heb je een retourtje New York. Volgende keer wellicht weer, maar deze keer wacht ik af tot het nieuwe Trade Center helemaal af is.

Gemengd Gemeenschap

Allereerst: dit is geen ranzige sexclub waar ik naartoe ben geweest. Dus haal dat maar uit je hoofd, in het geval (in schat in 98% van de gevallen) je meteen vunzige gedachten kreeg bij het lezen van het bovenschrift. Ik wil ook helemaal niet weten wat je spontane eerste gedachten daarbij waren. Dan zal ik even verder serieus op de materie ingaan.

In de staat Pennsylvania wonen de zogenoemde "Amish". Amish is een protestantse geloofgemeenschap, welke zich buiten de moderne wereld plaatst en in eenvoud leeft. Zoveel mogelijk is men zelfvoorzienend in alledaagse benodigdheden. Als je richting het district Lancaster rijdt, kom je bij de vleet paard en wagens tegen, zoals op de foto rechts. Mannen traditioneel met een "Chriet Titulaer"-baard en rieten hoed; de vrouwen in een traditionele jurk en lampekap op, de jongens keurig een rieten hoedje. Die baard komt nog, dat kan je ze nog niet kwalijk nemen, totdat ze het scheermesje gaan misbruiken. Het was wederom lekker weer vandaag, toch waren praktisch alle wagens achter de paarden overdekt met een dak. Ik kwam er vanmiddag eentje tegen, die had een cabrio en gelijk had ie. Ik vroeg me ook af of ze dealers hebben of een soort ANWB, als ze een keer panne krijgen onderweg. Eerst had ik het idee dat deze gemeenschap nogal schuw zou zijn van buitenaardse wezens zoals wij toeristen, maar dat viel me ten zeerste mee. In het dorpje Intercourse (wat Gemeenschap betekent) staat men juist heel open hiervoor, en is tegelijk ook best toeristisch voor zo'n kleine plek. Je loopt gewoon tussen de lokale bevolking, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Intercourse houdt er ook een ietwat dubieuze naam op na, dat zal zeker ook bijdragen aan de bekendheid van dit dorp. Beter dan "Bird-in-Hand" (vogel in de hand), wat een paar mijl verderop ligt. Het is ook helemaal niet zo dat dit soort plaatsjes ver van de bewoonde wereld verscholen zijn. In tegendeel, als je even richting Philadelphia rijdt kom je gewoon weer McDonald's en Subways tegen.

In Philadelphia ben ik in 2007 al een keer geweest, leuke stad maar weinig behoefte om nog een hele dag rond te blijven hangen. Zeker met de piek van de Empire State in het zicht. Iets waar Philadelphia om bekend staat, zijn haar "Philly-cheesesteaks". Dit zijn op het soort brood wat je bij de Subway krijgt, volgestort met dunne plakjes biefstuk, kaas, ui en andere toppings. Pat's Cheesesteak zou de beste van Philadelphia zijn, dus maar even van de gelegenheid gebruik maken om er eentje te halen. Wat me opviel en ik tegelijkertijd ook erg grappig vond, is dat je je cheesesteak sneller krijgt dan je wisselgeld. Ze staan volop te bakken, het is min of meer lopende bandwerk. Fastfoodketens zijn lang zo snel niet dan hun naam zou doen vermoeden. En oh ja, het was een lekkere cheese-steak.

Dan natuurlijk New York. Wat een magnifieke skyline staat hier toch, hij is zo lang dat ik hem niet helemaal op de foto krijg. Maar jullie zullen het met me eens zijn dat niet helemaal beter is dan helemaal niet. De nieuwe toren prijkt al boven de gebouwen aan het Financial Center in Battery Park uit, maar morgen bij daglicht zal ik een wat beter idee krijgen hoever ze nu precies met de bouw zijn. Vorig jaar oktober waren ze tot ongeveer de 35e verdieping, naar verluidt was er al met de afwerking gestart. De foto hierboven is gemaakt vanaf Liberty State park, als je echt een mooi zicht wil hebben op de complete skyline dan is dit de plek waar je wil zijn. Morgen maar eens de stad in.

Klik hier voor een samenraapsel van foto's van vandaag.

                                                                                                                      Muziek:  Colbie Caillat - Brighter than the Sun

Ken je plaats

Nee, ik zit nog niet in Europa. Laat staan Schotland. Maar net als zoveel plaatsnamen in Amerika, is Aberdeen er eentje van die verwarring kan doen veroorzaken. Je kunt wel zeggen dat je uit Harlingen komt. Bedoel je dan de provincie Friesland of de staat Texas? In het land zelf noem je doorgaans ook je plaats en de staat, om aan te geven waar je vandaan komt. Het bekende Las Vegas ligt in de staat Nevada, maar je hebt er ook één in de staat New Mexico. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen. Voordat ik te ver af ga dwalen, zal ik maar even terugkeren naar de orde van de dag.

Vandaag een bloedheet Washington. Maar de foto van het Washington monument spreekt boekdelen denk ik. Alweer 4 jaar geleden sinds ik hier voor het eerst en laatst was, en aangezien ik toch langskom de moeite waard om nog eens rond te kijken. Een museum-fan ben ik allerminst, dus concentreer ik me op de andere populaire bezienswaardigheden hier. Het Pentagon, Capitool, het Witte huis of het Capitool kennen we allemaal wel denk ik. Iets wat ik de vorige keer heb gemist, en toch zeer indrukwekkend is, is het Arlington cemetery, waar veel oorlogslachtoffers uit oorlogen zoals Vietnam en Korea liggen begraven. Het graf van John F. Kennedy ligt daar ook, alsmede die van de "Unkown soldier", op de foto rechts. Het is een soort van gerobotiseerde mens-soldaat die strak protocollair loopt, zich een halve slag draait, met zijn schoenen tegen elkaar klakt en zijn geweer met allerlei schijnbewegingen in het gareel houdt. Hoe je als anonieme soldaat toch de mooiste plek in Arlington kunt krijgen. Beroemd zijn is zeker niet alles.

Washington is net zoals "ons" Den Haag de overheidsstad van Amerika. Alle ministeries zo'n beetje op een kluitje bij elkaar, alleen is het aanbod beveiliginsbeambtes op straat veel zichtbaarder. Als je de Amerikaanse ambassade in Den Haag kent met de hekwerken en de gracht eromheen, zo voelt dat hier ook wel aan als je hier rondloopt. Lang niet alle ministeries hebben hekwerken etc maar je ziet wel duidelijk beveiliging aan de buitenkant, terwijl je bij ons in Nederland dat het meest aan de balie van de receptie pas ziet. Parkeren in Den Haag op straat is hier net zo'n ramp; en parkeergarages houden er een beetje rare maar simplistische manier van tariefrekenen op na. Het eerste uur $10, de hele dag varieert zo'n beetje tussen de $18 to $27 max per dag. Tariefrekenen per uur dat kennen ze hier niet echt, het is alles of niets. De parkeerwachter hoeft met het maximum tarief dus maar 2 getallen uit hoofd te kennen: 10 en 27. Keep it stupdily simple.

Ik had vanavond trouwens nog een soort van DSK (Dominique Straus-Kahn)-momentje. Toen ik mijn motelkamer vanavond betrad, betrapte ik de schoonmaakster al op een volle prullenbak. Nog niets alarmerends tot dusver. Even later verraadde de koffiepot dat ie zwart ziet. Dat hoort ook niet. Toen ik eenmaal de onopgemaakte bedden zag met al ingeslapen linnen, was het toch tijd om actie te ondernemen. Veel zin om weer naar een andere kamer te verkassen had ik niet, dus vroeg ik de moteleigenaar om minimaal even het bedlinnen te laten verschonen. Ik weet niet of Dominique Straus-Kahn zijn lange lat binnen had kunnen houden. Ik heb het exemplaar op tv gezien uit het hotel in New York, ik schat in dat hij dit ook wel voldoende vond om hier werk van te maken.

Foto's van vandaag, klik even hier. Het muziekje wat ik erbij heb geplakt snijdt behalve een klein gedeelte van de tekst weinig hout met Washington, maar ik hoorde het toevallig op Country FM Maryland of zoiets vanmiddag. Ik vond het wel lekker klinken.

                                                                                                                          Muziek:  Zac Brown Band - Chicken Fried

Ingang Oost

Het heeft me al met al 3 en een halve week gekost om van west naar oost te rijden. Als je een beetje door zou trappen, zou het ook in 3 en een halve dag kunnen. Dan zou je in principe met de voorjaarsvakantie "even" de VS kunnen doen. Hup je kinderen schreeuwend op de achterbank en 3 dagen doorgassen, daarna geef je ze een ijsje. Als ze dan op de terugvlucht niet stil zijn van de vermoeiheid, dan weet ik het ook niet meer.

Voor vandaag kan ik er eigenlijk vrij kort over zijn; niets echt concreets in het vizier. Nou ja behalve dan zo'n ladenkast zoals op de foto hiernaast. Weer één van die "Roadside oddities" (rariteiten langs de weg) die ik er altijd wel tussenuit probeer te vissen. Voor de rest alvast wat vaart gemaakt richting New York, omdat dat toch wel begint te kietelen. Ik heb mezelf iets vooruit op schema gezet, op dit moment zo'n 50 mijl ten zuiden van Washington verblijvend, in de staat Virginia. Washington is ook een stad waar je niet al te lang hoeft te blijven; het Witte Huis, Capitool, de musea etc moet je zeker zien, alleen net buiten het centrum wordt de sfeer al erg pover. Niet iets wat bij de hoofdstad van dit land past vind ik.

Op de rit vanuit Charlotte (North Carolina) is de volgende staat naar het noorden Virginia. Virginia is voor wat ik vandaag voorbij heb zien strompelen echt een staat waar men geen pensioensgat kent. In die zin, deze staat dient gewoon als pensioensgat, 65+ en meer is hier voornamelijk te vinden. Voor mij verder niet nodig om hier en daar eens rond te kijken. Het was lekker weer vandaag, strak blauwe lucht. Gewoon de Chrysler op cruise-control, op zijn tijd een natje en een droogje en voor ik het in de gaten heb ben ik weer 400 mijl verder. Qua totaal aantal mijlen deze vakantie zal ik de balans komende donderdag wel even opmaken. Voor morgen Washington dus, en uiteraard weer een fotosessie die ik aan kan bieden. Want voor vandaag... nah.

OktoberFAST

Als je geen zin hebt in een goed gesprek, maar je wil wel een gezellig avondje uit, dan is een Nascar-race een prima optie. Oordopjes zijn wel lichtelijk aan te raden bij een dergelijk evenement, want het is me een bak herrie. Populair waren ook de bouwvakker-oorwarmers met speaker. Het leek net of alle fans van Bertus Staigerpaip er ook waren vanavond. Ideale gelegenheid om je oom of tante die anders de oren van je kop kletst een keer mee uit te nemen.

Charlotte (North Carolina) is niet de bakermat van Nascar, dat is Daytona (Florida). Maar het wordt wel als thuishaven beschouwd door veel raceteams. Het is echt een dagje zo niet weekendje uit. De halve plaatselijke politie-eenheid hier moet uitrukken om het verkeer te regelen, parkeren is een uitdaging als je je portemonnee niet wilt trekken. Ik heb nog nooit zoveel RV's (Recreational Vehicles) op busformaat bij elkaar gezien. Een RV is zeg maar wat wij als stacaravan hebben, rijden ze daar op wielen en het liefst nog groter en meer uitschuifbaar. Eenmaal binnen in het stadion is het volle bak. Als ik nog eens een keer ga, neem ik zelf ook op voorhand ook een grote koelbox mee volgestouwd met bier en snacks. Dat is de manier waarop ze de zaakjes hier allemaal doen. Je moet het gewoon een keer gezien hebben. Het mooiste is de start als alle auto's nog vlakbij elkaar zitten, zodra ze voorbijkomen geeft dat een oorverdovend lawaai alsof je een peleton vuurpijlen afsteekt. Of de spelhervatting, als er bijvoorbeeld rommel op de baan komt moeten alle auto's in colonne achter een soort 'safety-car' en dan begint er weer een soort nieuwe start. Geweldige ervaring.

Ik zou nog een beetje gaan rondkijken in Smokey Mountains vandaag. Op voorhand heb ik wel eens wat gelezen over dat het best wel druk kan zijn in dit park. Het is zaterdag vandaag. Ik zal voordat iemand anders het doet, maar even die flauwe woordgrap maken. Mijn ritje door Smokey Mountains is in rook opgegaan. Files begonnen al om het park in te geraken, en laat dat nu juist hetgeen zijn ik probeer te ontwijken, sinds ik dat dagelijks in Nederland al meemaak. Kan ik er niet doorheen, dan ga ik er wel langs. Op de snelweg is het voor mijlen achter elkaar ook een prima zicht om te rijden, ontzettend bosrijk en mooie herfstkleuren - en een strakblauwe lucht half oktober. Maar zoals ik hierboven ook al een beetje aanhaalde, je moet dingen gewoon een keer gezien hebben om een indruk te krijgen hoe het gaat. Een plek als deze is mooi, maar plaatsen zoals respectievelijk Pigeon Forge heeft langer aandacht nodig om te zien wat er allemaal is, en Gatlinburg is ook leuk maar een bottleneck om doorheen te geraken met de auto. Met die kennis in de pocket vat ik deze koe zeker over een jaar of 2 à 3 nog eens bij de horens.

Foto's van de race vandaag zijn hier te vinden. En hieronder uiteraard een filmpje die ik vanavond heb gemaakt, zodat je een beetje een idee krijgt hoe het bij zo'n Nascar-race aan toe gaat.

 

                                                                                                                                                 Muziek:  Yello - The Race

Harley's speelkwartier

Het is weer eens zover. Ik heb weer eens een rotte appel te pakken uit de Super 8 motel-familie. Dus als je de afgelopen ochtend op tijd een bericht van me verwacht had, heeft geduld betracht anders had ik dit niet hoeven te schrijven. Flexibel zijn in je overnachtingen te regelen is handig, maar niet als er ineens alle motels in de stad uitverkocht zijn wegens een wedstrijd (ik gok honkbal). Het heeft we me ietwat uit de richting gebracht waar ik eigenlijk wilde zijn, maar goed. Als ze nu een beetje respect hadden voor hotelgasten, hadden ze het "Super" van de 8 weggelaten. Dan weet ik tenminste dat ik door moet rijden. Maar genoeg geklaagd, als dit alles is doe ik het overall-gezien prima.

De foto hiernaast lijkt een beetje schilderachtig, en alsof deze ergens van internet geplukt is. Ik heb deze ergens in het Smokey Mountains park gemaakt onder het rijden, en ik vind zelf dat ie best aardig gelukt is. Het park is heel erg bosrijk, en de intrede van de herfst geeft allerlei kleuren aan de bladeren af. Smokey Mountains is een nationaal park wat naar mijn weten in ieder geval over 3 staten uitstrekt (Tennessee, Georgia en North Carolina). Het is een wat ander soort park dan ik me er eerst van had voorgesteld; het is een nationaal park net zoals vele anderen, alleen is dit meer een bewoond park. Ik heb ook in geen enkel park meerdere fastfoodketens bij elkaar gezien, of zelfs een Wal-Mart supercenter (eentje die 7x24 open is). Ik heb vandaag weinig "Smoke" gezien wat in de naam van het park schuilgaat, anders dan de rook van rubber. Hier is het bezaaid met motorrijders, in sommige gevallen zou ik liever willen spreken van motorcoureurs. Je ziet de kronkelige weg al, zo zijn er honderden achter elkaar die je kunt rijden en dat maakt van menig motorrijder een coureur. De route 191 is wel een mooi voorbeeld hiervan, als je ooit eens in de buurt bent dan merk je het vanzelf wel. Foto's komen morgen, ik rij nog een stukje door het park op weg naar de Nascar race dus dan combineer ik die liever.

Iets ten noorden van het park, liggen plaatsjes zoals Gatlinburg en Pigeon Forge. Als je ooit in Orlando bent geweest, verdubbel of driedubbel het amusementsaanbod en dan heb je wel hetgeen wat hier staat. Mooi verlicht, en onwijs druk op straat. Maar het is ook weekend. Ik had het over het flexibel zijn in de plaatsen waar je overnacht, als je hier in het weekend zit kun je dat het beste even vooraf bekijken. Het barst van de motels langs de kant van de weg, maar het is druk en je kunt niet zo makkelijk overal even stoppen. Het lijkt wel een klein beetje Las Vegas eigenlijk, wel grappig. Om dit allemaal een beetje te bekijken, neem er gerust een paar dagen de tijd voor.

Als laatste: de 3e en laatste tijdzone ben ik sinds vanmiddag door, het tijdsverschil is nu 6 uur vroeger. Dan heb ik dat ook maar gehad.

Lijm op de vloer

Het is weer eens zover. Ik heb weer eens een rotte appel te pakken uit de Super 8 motel-familie. Dus als je de afgelopen ochtend op tijd een bericht van me verwacht had, heeft geduld betracht anders had ik dit niet hoeven te schrijven. Flexibel zijn in je overnachtingen te regelen is handig, maar niet als er ineens alle motels in de stad uitverkocht zijn wegens een wedstrijd (ik gok honkbal). Het heeft we me ietwat uit de richting gebracht waar ik eigenlijk wilde zijn, maar goed. Als ze nu een beetje respect hadden voor hotelgasten, hadden ze het "Super" van de 8 weggelaten. Dan weet ik tenminste dat ik door moet rijden. Maar genoeg geklaagd, als dit alles is doe ik het overall-gezien prima.

De foto hiernaast lijkt een beetje schilderachtig, en alsof deze ergens van internet geplukt is. Ik heb deze ergens in het Smokey Mountains park gemaakt onder het rijden, en ik vind zelf dat ie best aardig gelukt is. Het park is heel erg bosrijk, en de intrede van de herfst geeft allerlei kleuren aan de bladeren af. Smokey Mountains is een nationaal park wat naar mijn weten in ieder geval over 3 staten uitstrekt (Tennessee, Georgia en North Carolina). Het is een wat ander soort park dan ik me er eerst van had voorgesteld; het is een nationaal park net zoals vele anderen, alleen is dit meer een bewoond park. Ik heb ook in geen enkel park meerdere fastfoodketens bij elkaar gezien, of zelfs een Wal-Mart supercenter (eentje die 7x24 open is). Ik heb vandaag weinig "Smoke" gezien wat in de naam van het park schuilgaat, anders dan de rook van rubber. Hier is het bezaaid met motorrijders, in sommige gevallen zou ik liever willen spreken van motorcoureurs. Je ziet de kronkelige weg al, zo zijn er honderden achter elkaar die je kunt rijden en dat maakt van menig motorrijder een coureur. De route 191 is wel een mooi voorbeeld hiervan, als je ooit eens in de buurt bent dan merk je het vanzelf wel. Foto's komen morgen, ik rij nog een stukje door het park op weg naar de Nascar race dus dan combineer ik die liever.

Iets ten noorden van het park, liggen plaatsjes zoals Gatlinburg en Pigeon Forge. Als je ooit in Orlando bent geweest, verdubbel of driedubbel het amusementsaanbod en dan heb je wel hetgeen wat hier staat. Mooi verlicht, en onwijs druk op straat. Maar het is ook weekend. Ik had het over het flexibel zijn in de plaatsen waar je overnacht, als je hier in het weekend zit kun je dat het beste even vooraf bekijken. Het barst van de motels langs de kant van de weg, maar het is druk en je kunt niet zo makkelijk overal even stoppen. Het lijkt wel een klein beetje Las Vegas eigenlijk, wel grappig. Om dit allemaal een beetje te bekijken, neem er gerust een paar dagen de tijd voor.

Als laatste: de 3e en laatste tijdzone ben ik sinds vanmiddag door, het tijdsverschil is nu 6 uur vroeger. Dan heb ik dat ook maar gehad.

Bus 51

We gaan even terug naar de jaren '50, Rotterdam. Met de "natte T". Voor diegenen die de serie "Toen was geluk heel gewoon" kennen, moet al meteen duideljk zijn over wie ik het heb. Het is Jaap Kooiman (a.k.a. Gerard Cox), de ietwat norrige buschauffeur bij de RET op lijn 51. Hij, als geen ander, weet hoe met bus te manouvreren, zelfs als het op 2 wielen zou moeten.

Graceland heeft ook busdiensten, tussen het bezoekerscentrum en Graceland zelf. De afstand is op zijn ruimst ingeschat zo'n 100 meter lang, voor zover ik weet de korste dienst die er bestaat. Voor het gemak noem ik dit ook even lijn 51, omdat Graceland aan route 51 ligt langs Union avenue. Het zijn kleine busjes waar zo'n 15 man in passen, en  makkelijk te manouvreren. Toch blijkt het de bestuurders niet te lukken om zonder een keer of 2 à 3 steken voor te komen rijden, op een terrein waar zelfs ik nog makkelijk met een complete oplegger zou kunnen draaien. Soms komen ze leeg aanrijden, om even een schijnbeweging te maken alsof je meekunt. Maar zo zouden ze je er toch iets te gemakkelijk vanaf laten komen. Ik wil niets zeggen, maar daar heb gewoon een wijf an gezeten. Japie Kooiman zou het roerend met me eens zijn, dat weet ik zeker.

Graceland lijkt me om een aantal punten nog scherper beveiligd dan een vliegveld. Overal op en in elke hoek staat wel iemand om je de weg te dirigeren of in de gaten te houden dat je stiekem niet staat te filmen of je flitser gebruikt van je fotocamera. Wat ze hier weer niet doen, is je spullen doorzoeken wat ze bij menig dergelijke andere attracties weer wel doen. In 2006 was ik hier voor het eerst, het is allemaal niet veranderd, maar zonder meer leuk om weer eens bij de King rond te kijken. Het eerste gedeelte van de toer door het huis heen is 1x zien en doorlopen, voor de rest ben je meer vrij wat je wanneer op Graceland bekijkt en voor hoelang. Allemaal herkenbaar maar zeker ook weer dingen gezien die ik de vorige keer gemist heb, en dit keer veel beter materiaal in handen om alles vast te leggen. De foto's van Graceland zijn hier te vinden.

Ondertussen ben ik doorgestoomd naar Nashville. Eerste indruk: gezellig, relaxed. Heel even op Broadway rondgekeken vanavond, het barst van de live-muziek zoals Blues en Bluegrass bijvoorbeeld. Iets wat je op de radio ook meekrijgt zodra je in deze regio rondrijdt. Het maakt het rijden an sich voor mij nog ontspannender dan het al was. Ik denk dat ik morgen iets opschuif met het motel richting het centrum om hier een avondje rond te hangen. De ene helft van me (Bob) blijft in het motel, de wat minder nuchtere andere helft sleep ik wat heen en weer op Broadway. Lekker muziek luisteren.

                                                                                                                        Muziek:  Elvis Presley - Welcome to my world

                                                                                                                                     Elvis Presley - Always on my mind

WellIsuredidliedoo

We gaan even terug naar de jaren '50, Rotterdam. Met de "natte T". Voor diegenen die de serie "Toen was geluk heel gewoon" kennen, moet al meteen duideljk zijn over wie ik het heb. Het is Jaap Kooiman (a.k.a. Gerard Cox), de ietwat norrige buschauffeur bij de RET op lijn 51. Hij, als geen ander, weet hoe met bus te manouvreren, zelfs als het op 2 wielen zou moeten.

Graceland heeft ook busdiensten, tussen het bezoekerscentrum en Graceland zelf. De afstand is op zijn ruimst ingeschat zo'n 100 meter lang, voor zover ik weet de korste dienst die er bestaat. Voor het gemak noem ik dit ook even lijn 51, omdat Graceland aan route 51 ligt langs Union avenue. Het zijn kleine busjes waar zo'n 15 man in passen, en  makkelijk te manouvreren. Toch blijkt het de bestuurders niet te lukken om zonder een keer of 2 à 3 steken voor te komen rijden, op een terrein waar zelfs ik nog makkelijk met een complete oplegger zou kunnen draaien. Soms komen ze leeg aanrijden, om even een schijnbeweging te maken alsof je meekunt. Maar zo zouden ze je er toch iets te gemakkelijk vanaf laten komen. Ik wil niets zeggen, maar daar heb gewoon een wijf an gezeten. Japie Kooiman zou het roerend met me eens zijn, dat weet ik zeker.

Graceland lijkt me om een aantal punten nog scherper beveiligd dan een vliegveld. Overal op en in elke hoek staat wel iemand om je de weg te dirigeren of in de gaten te houden dat je stiekem niet staat te filmen of je flitser gebruikt van je fotocamera. Wat ze hier weer niet doen, is je spullen doorzoeken wat ze bij menig dergelijke andere attracties weer wel doen. In 2006 was ik hier voor het eerst, het is allemaal niet veranderd, maar zonder meer leuk om weer eens bij de King rond te kijken. Het eerste gedeelte van de toer door het huis heen is 1x zien en doorlopen, voor de rest ben je meer vrij wat je wanneer op Graceland bekijkt en voor hoelang. Allemaal herkenbaar maar zeker ook weer dingen gezien die ik de vorige keer gemist heb, en dit keer veel beter materiaal in handen om alles vast te leggen. De foto's van Graceland zijn hier te vinden.

Ondertussen ben ik doorgestoomd naar Nashville. Eerste indruk: gezellig, relaxed. Heel even op Broadway rondgekeken vanavond, het barst van de live-muziek zoals Blues en Bluegrass bijvoorbeeld. Iets wat je op de radio ook meekrijgt zodra je in deze regio rondrijdt. Het maakt het rijden an sich voor mij nog ontspannender dan het al was. Ik denk dat ik morgen iets opschuif met het motel richting het centrum om hier een avondje rond te hangen. De ene helft van me (Bob) blijft in het motel, de wat minder nuchtere andere helft sleep ik wat heen en weer op Broadway. Lekker muziek luisteren.

                                                                                                                        Muziek:  Elvis Presley - Welcome to my world

                                                                                                                                     Elvis Presley - Always on my mind

Klassiek Kluitje

Ik had naar aanleiding van Dokter Pleite van 5 oktober jongstleden al een vlammend betoog in gedachten. Ik had al gezinspeeld op wraak, nadat ik in Phoenix voor een gesloten deur kwam te staan, om deze hier in Dallas te vereffenen. Nu blijkt deze vestiging hier "waarschijnlijk" morgen open te gaan, en er is sinds deze week ineens een kliniek in Las Vegas geopend. Het zou fijn zijn dat ze hun website eens wat frequenter zouden willen voorzien met actuele informatie, zonder onschuldige klanten zoals ik zoek te spelen. Het vlammende betoog gaat de geestelijke vriezer in, en het zou me niet verbazen dat het ergens volgend jaar ontdooid wordt. Mits zij gewoon fatsoenlijk eens blijven zitten waar ze zijn.

Nog heel even heb ik overwogen om maar een dag te blijven in en rond Dallas, om dan "waarschijnlijk" dan te gaan genieten van mijn "Quadruple Bypass-Burger". Maar als je dit soort fratsen gaat uithalen, kan ik deze waarschijnlijkheid zeker niet aan zekerheid laten grenzen. Wat weegt zwaarder, een kilo vlees of een dag extra in Dallas. Ik denk dat het tweede veel zwaarder op mijn maag ligt. Bovendien is de vestiging is Dallas veel compacter, en er was nog geen werkschema beschikbaar van welke zusters op welke dagen verzorging doen in deze kliniek. Dus dan maar de auto in, om Memphis alvast wat meer in het vizier te krijgen. Het brengt me in Texarkana, een stad wat voor de helft in de staat Texas ligt, de andere helft ligt in de staat Arkansas. Ik weet niet wie Texarkana uitgevonden heeft, wat een vaag dorp is dit.

Een paar dingen moet je weten over Texarkana. Als je honger hebt, en je zit aan het Texaanse gedeelte, kun je dat maar beter voor 18:00 doen. Later eten kan wel maar dan ben je al snel verdoemd tot fastfood. Als je hier zonder bier zit, kun je het hier ook wel vergeten. Gelukkig mag verkoop van alcohol in winkels wel weer in Arkansas, maar ook dat valt ook nog niet altijd mee. In een volverlichte drankwinkel, zit de klerk achter zijn kassa. Echter, de deuren zijn op slot. Of ik maar even ergens anders bier wil gaan halen. Waarom zit je dan in godesnaam achter je kassa, wachten totdat het weer licht wordt? Goed, ik word niet boos. Dan maar naar de Wal-Mart. Doet daar dat kolereding van een creditcard-apparaat-ding moeilijk, waarbij ik me even afvroeg of ik uberhaupt wel met dit fijne pakje brouwsel mijn auto haal. Zo wordt een klusje van 5 minuten al snel een half uur of langer. Ik ben he-le-maal klaar met dit hol. Morgen rij ik luid toeterend met de vinger opgeheven dit gat uit.

Fort Worth was ook alweer 5 jaar geleden dat ik daar geweest ben, en het is en blijft gewoon een leuk en gezellig ogend westerndorpje, als soort van historisch district in deze stad. Elke dag worden er een aantal "Longhorns" de straat opgedreven. Het duurt niet lang maar het is wel leuk om te zien. Je moet ook een beetje mazzel hebben dat er wat meer activiteiten te doen zijn zoals rodeo's bijvoorbeeld. Het is een plezierig verblijf hier, maar dat soort dingen die rekken het wat meer. Foto's van Fort Worth (en een paar verdwaalde er tussendoor) zijn hier te vinden.

                                                                                                              Muziek:  Big and Rich - Save a horse, ride a cowboy

Binnen de lijnen

Volgens mij ben ik getuige geweest van een wel heel speciaal natuurfenomeen. Je ziet het al op de foto, en dat ziet er niet al te florissant uit. Wederom. Dat het een keertje regent, is niet vreemd. Dat het zo'n 8 uur hard regent achter elkaar, heb ik nog nooit meegemaakt maar vooruit: ik kan het hebben. Het fenomeen echter is dat op het moment ik gisteren vanuit Texas de staatsgrens overstak met Oklahoma, het in één keer heel hard begon te regenen. Vanmorgen stopte het harde regenen precies op de staatsgrens toen ik Texas weer terug binnenreed. Dat is wat je noemt echt binnen de lijnen regenen. Daar zou mijn favoriete rechtsbuiten bij PSV, Manolev, nog iets van kunnen opsteken om binnen de lijnen van het voetbalveld te blijven voetballen. Want die wil nog wel eens de grensrechter aanspelen of soms zelfs zijn eigen trainer.

Dit lekkere weer leent zich prima voor een binnenactiviteit. De binnenactiviteit van vanochtend was een ritje naar Tonkawa, want daar staat dit uithangbord van een oplegger. Tonkawa is naar mijn herinnering ook een merk speeldgoedauto's (geweest), ik weet niet of dat Wilkin's Truck Repair heeft doen belsuiten om zich hier te vestigen. Maar ik vind hem zeker toepasselijk. Dit was weer een krent uit de pap, wat zeker de moeite waard was om als enige reden even 90 mijl noordelijker te rijden. En het wordt ook steeds makkelijker; vandaag voor het eerst een benzinestation gespot die de benzineprijs onder de 3 dollar per gallon had staan. Dat is bijna een verschil van 2 dollar per gallon, ten opzichte van de hoogste prijs die ik in Californië heb gezien. Oost west, benzine is goedkoper dan de rest?

Wat me in mijn ietwat korte verblijf in de staat Oklahoma opviel, is dat de mensen daarover het algemeen vriendelijk en spraakzaam zijn. Enige punt is, het zijn boeren, ergo je verstaat er geen hol van. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit zoveel moeite gehad om gewoon mijn standaardrecept koffie bij de lokale Starbucks te bestellen. Nu niet gelijk overal ja op knikken, voordat ik met een mok en drie zakken verschillende smaken thee buiten sta. Maar ze bedoelen het verder goed hoor.

Je artistieke ik

Iedereen heeft dit wel eens gedaan. Naar bergen of wolken gekeken, en kijken welke figuren je erin ziet. De één ziet een koe, de ander een schaap of misschien wel een 3D-thuisbioscoop met popcorn en een grote frisdrank. Iedereen heeft wel wat artistieks in zich. En er bestaan openbare tentoonstellingen, waar je je artistieke "ik" de vrije loop kan laten gaan.

Zo'n plek vind je langs Interstate 40 vlak ten westen van Amarillo, namelijk de Cadillac Ranch. Deze 10 oude Cadillacs staan sinds 1974 hier in dit stukje boerenland. Dat het juist de bedoeling is om zelf graffiti erbij te kalken is duidelijk; anders zou bijvoorbeeld die Zweedse vlag lichtelijk uit de toon vallen. Vanmiddag kwam ik nog een paar superboeren uit oost-Texas tegen, gehuld in rubberen kaplaarzen, om even met de spuitbus te wapperen. Die kaplaarzen zijn best handig in dit weiland na een buitje, kan ik je vertellen vanaf mijn skechers-sportschoenen. In het verlengde van de Cadillac Ranch, is er aan de oostkant van Amarillo ook nog de Bug Ranch te vinden. Dit is wat kleinschaliger, maar ook hetzelfde principe. Iets van 5 oude kevers staan ook daar met de neus in de grond, met graffiti bekleed. Foto's van beiden vind je hier.

Vandaag heb ik - meer dan ooit - regen gehad. Het kan heel lang kurkdroog blijven in staten als Texas en Oklahoma (waar men ook over klaagde), maar als het regent, dan regent het ook goed. Het is nu zo'n 6 à 7 uur onafgebroken aan het regenen, je bent eerder aan het kajakken. Dit heb ik mijn hele reis-carrière hier nog niet meegemaakt. Fijn om tussendoor even een stapje van de snelweg af te doen, naar één van de Route 66-musea langs deze route. Bijvoorbeeld die in Elk City, niet al te ver van Oklahoma City af. En wie kwam ik daar weer tegen: juist! Guru Burma Shave. De wijsgeer heeft in dit museum weer één van zijn wijsheden tentoongesteld. Klik maar even door de fotoserie hiervan, je komt hem vanzelf tegen.

                                                                                               Muziek:  Bruce Springsteen - Pink Cadillac (Cadillac Ranch)

                                                                                                           Elvis Presley - Blue suede shoes (Route 66 museum)

Haasje over

Vanmorgen begreep ik pas waarom ze in het Wigwam motel dat dikke berevel op bed hadden gelegd. Ik ben het comfort van in een ijskoude kamer en mezelf opvouwen om te kunnen douchen ook niet gewend. Laat Winnetoe en Oude Schaterhand het maar niet horen.

Dan is het 06:20, Holbrook lokale tijd. Goed. Ennu? Met dit Mieke Telkamp-syndroom (het 'waarheen,waarvoor' gevoel) stapte ik in de auto. Tenminste weet ik welke richting ik op moet. Op weg naar Albuquerque werd dit gevoel er nu niet bepaald beter op. New Mexico is langs de Interstate 40 een enorm saaie staat om doorheen te rijden. Een overvloed aan indianendorpen (lees: plaatsen waar je hun troep kunt kopen), wat bergen maar vooral heel vlak en een pover beeld langs de snelweg. De 2e helft van de staat richting Texas zie je helemaal geen veer meer. Op het moment ik het dorp Milan betrad (kijk maar even op google maps waar dat precies ligt) werd dit helemaal kritiek. Veel trailers, vervallen huizen, slechte wegen. Ik wist vantevoren dat ik hier niet al te lang moest blijven rondhangen, vond het alleen leuk om mijn eigen naam op straat terug te zien. Een herkansing volgt nog in de staat Tennessee, daar ligt ook nog een gelijknamig dorp. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, ik heb besloten voor het haasje New Mexico over te slaan en door te trappen naar Amarillo. In totaal 832 kilometer en meteen 2 tijdzones voorbij.

Bij binnenkomst in de staat Texas, is het Texaans zoals ik het ook zou willen zien. Vlakke ranches, volgestouwd met duizenden runderen. Want in Texas, daar houden ze wel van een stukkie biefstuk. Als je Amarillo binnenrijdt, is het alsof je op een rode loper van autodealers, vreetschuren, benzinestations en motels welkom wordt geheten. De bovenstaande foto, van de Big Texan Steak-ranch, is de thuisbasis van de 72oz. (72 ounce - dat is 2,016 kilo) steak. Als je geen podiumvrees hebt, kun je zo'n herder van formaat tot je nemen. In deze arena, wat wel iets weg heeft van een theater (maar dan in hillbilly-stijl), staat een tafel met 6 stoelen. Boven de keuken hangt een enorme schedel van een bizon, met daaronder 6 digitale klokken die elk 60 minuten aangeven. Je wordt ten overstaan van de gehele zaal aangekondigd en eigenlijk ben je een soort display van een varken met mes en vork. Het komt gemiddeld uit op zo'n 34 gram per minuut die je weg moet stouwen. Klinkt onschuldiger dan het is. Er waren vanavond op het podium nog 5 stoelen over, maar ik heb besloten dat ik last van podiumvrees heb. Gewoon op het gemakje een 24oz (is ongeveer 6,5 ons). En ik moet zeggen, het is de allerlekkerste steak die ik ooit in mijn leven heb gegeten. Goede sfeer, live muziek. Komt dat zien. En proeven.

Wat ze ook heel leuk hebben gedaan, is het motel wat eraan is vastgeplakt. Geheel in western-stijl, tot aan de kamerinrichting aan toe. Houten klapraam-gordijnen, een western-douchegordijn, de ster van Texas als kussen op je bed. De sfeer die vanuit het restaurant uitgeademd wordt blijft je volgen tot aan je kamer, totdat je weer weggaat. Ze schijnen hier zelfs een zwembad te hebben in de vorm van de staat Texas. Er staan hier limousines met grote hoorns op de motorkap. Als je ooit in Amarillo bent, moet je jezef schamen als je dit over zou slaan. Veel Texaanser dan dit wordt hiet nier meer.

De foto's van vandaag zijn eigenlijk een beetje een ongesorteerd samenraapsel, had niet echt een thema o.i.d. kunnen bedenken. Maar toch, je kunt ze hier bekijken.

                                                                                                                                        Muziek: Sara Bareilles - Uncharted

Winnetoe en Oude Schaterhand

Vroeger zullen naast deze wigmans waarschijnlijk stalletjes hebben gestaan, waar Winnetoe en Oude Schaterhand na een lange tocht op de prairie hun edele rossen konden stallen. De paarden zijn allang vervangen door de stalen rossen, echter hun originele verblijf staat hier nog steeds. Vandaag neem ik een kijkje in het WigWam-motel in Holbrook, Arizona.

Dat het "Winnetoe en Oude Schaterhand"-gevoel toeneemt, naarmate ik nu meer oostwaarts reis, is goed te merken. Indianenreservaten zitten al in de buurt, en dat wordt in New Mexico alleen nog maar meer. Uiteraard zie je dat ook in het straatbeeld qua bevolking terug.  Ik zeg hiepaa-andré-andré en gas erop de komende dagen. Niets persoonlijks hoor, maar New Mexico als staat is nu eenmaal niet mijn favoriet. Ik heb mijn persoonlijke bijdrage al geleverd door een portie enchiladas en een burrito te uploaden. Toch is het weer wel zo - en het klinkt tegenstrijdig - dat ik mezelf in New Mexico wel kan vinden. Maar dat hoeft in principe niet zo lang te duren. Ik kan me voorstellen dat dit wat wazig klinkt, maar geef me even een dag de tijd om even na te denken hoe ik dit het beste kan omschrijven cq. illustreren.

Ook aan de Route 66 - en zeker het bezoeken waard - is Winslow, Arizona. Na deze 2 laatste woorden behoort er een muzikaal lampje bij je gaan branden. In dit dorp heb je de bekende hoek (corner), wat door de Eagles in het nummer 'Take it easy' bezongen wordt. De foto rechts is het bewuste kruispuint met het grote Route 66 logo. Verder zitten er veel vervallen gebouwen tussen, maar dat heeft ook wel weer zijn charme, het past hierbij. Ik kan er soms de humor ook wel van inzien; zoals bijvoorbeeld een vervallen, dichtgetimmerd motel met aan de buitenkant het bord "Budget" motel. Ja, veel meer budget gaat het niet meer worden. Hij zit vast wel in het fotoalbum van vandaag, kijk hier maar even.

                                                                                                                                             Muziek: Eagles - Take it easy

Dokter Pleite

Gloeiende, gloeiende, gloeiende. Ik voelde me vanavond even de verpersoonlijking van de Baron, die de zoveelste telefoon doormidden breekt zodra die Bassie en Adriaan weer aan de dans zijn ontglipt. Dit was niet de afspraak. Dokter Jon, die hier vroeger opereerde, heeft kennelijk zijn spullen gepakt. Dat kan 2 onwaarschijnlijke redenen hebben: als eerste dat elke klant meer weegt dan 160 kilo (en dus gratis mag eten) of dat geheel Phoenix en omstreken vegetariër is geworden.

Het gebouw hier rechts op de foto, was het voormalige hoofdkwartier van het ludieke restaurant genaamd de "Heart Attack Grill" in Chandler, Arizona (vlak onder Phoenix). Het concept van dit geheel was om de draak te steken met het feit dat fastfood ongezond is, en dit op zo'n manier uitvergroten dat het ludiek en waanzinnig tegelijk is. De setting van dit "restaurant" was geheel in ziekenhuis-stijl gehuld, compleet met zusters als serveersters, geen menu maar een voorschrift in zogenaamde Bypass-burgers en niet te vergeten Doctor Jon in doktersjas met stethoscoop om je hartslag op te meten. Als je achteraf nog trek in een toetje zou hebben, kun je nog even naspoelen met een "Butterfat-shake". Maar goed, zoals je ziet ligt het er maar troosteloos bij. Ik had me hier erg op verheugd, maar net zoals zoveel dingen in het leven kan niet alles gaan zoals je graag zou willen of zou verwachten. Dat ik hiervoor zo'n 400 km van mijn oorspronkelijke route ben afgeweken, dat is verder niet (meer) relevant. Maar ik zin wel op wraak.

Dan heb ik verder ook nog iets nuttigs gedaan vandaag, en dat is een ritje door Coconino-park heen, waar Sedona ligt. Sedona is bekend om haar gebergten met rode gesteenten. Ik had er altijd wel van gehoord, maar het paste tot aan vandaag niet in mijn voorgaande reizen. Nu dus wel, en ik moet zeggen het is de moeite waard. Veel van de huizen, winkels etc zijn ook van deze kleur gesteente gebouwd, wat natuurlijk prima in het totale straatbeeld past. Eigenlijk was ik steeds bezig met proberen overal te stoppen om foto's te maken, maar dat gaat niet zo makkelijk daar. Wel zijn er genoeg uitkijkpunten die je elk weer de bergen vanuit een andere invalshoek laten zien. Kijk maar even hier voor het resultaat daarvan.

                                                                                                                                  Muziek:  Jacob Lyda - Sedona (Sedona)

Pad der tijd

De Grand Canyon is en blijft wat mij betreft magnifiek om te zien. Heerlijk om lekker rond te wandelen, het uitzicht te absorberen en een momentje van sereniteit te zoeken. Als je een beetje van wandelen houdt en ook nog een leuk uitzicht wil; dit is de plek waar je wil zijn. Hoewel aan dit wandelpad nooit een eind aan lijkt te komen. Dus hou je tijd in gaten.

De tijd die nodig was om de Grand Canyon te "maken", zoals deze nu is, loopt in de miljoenen jaren. Sinds oktober vorig jaar is er in dit park (aan de zuidkant, ofwel de South Rim) een exhibitie geopend die deze tijdlijn in steen vertolkt. De "Trail of Time" (pad der tijd) is een wandelpad die per meter één miljoen jaar aan typen gesteente laat zien. Langs deze route staan een soort tubes als verrekijker, om het type gesteente wat getoond wordt te kunnen herkennen in de Grand Canyon zelf. Het is een geologische wandeling terug in de tijd tot aan het oudste gesteente van de Grand Canyon; de Elves Chasm gneiss genaamd van 1840 miljoen jaar oud.

Over tijd gesproken, het gaat hoog tijd worden dat ik na bijna 2 weken reizen eindelijk eens een tijdzone ga doorbreken. Vandaag zat het er niet in, morgen blijf ik verticaal op de kaart gezien nog ongeveer op dezelfde lijn. Maar ik balanceer wel op de grens van de volgende tijdzone om een uurtje vooruit te gaan. Hoe en waar deze overgang precies ligt, dat merk ik vanzelf wel. Moet gewoon ergens om 17:00 voor een gesloten deur komen te staan, terwijl ik denk dat het nog maar 16:00 is. Dan ben ik weer bij de tijd. En het kan best hoor, ergens in Amerika om 17:00 nul op rekest krijgen. Het is lang niet allemaal volgens de profetie van 24x7.

Oh ja foto's van vandaag... ik zou het bijna vergeten. Kijk maar even hier als je tijd hebt.

                                                                                                                    Muziek:  Nichalos Gunn - Beyond Grand Canyon

De wijsheden van Guru Burma

De Grand Canyon is en blijft wat mij betreft magnifiek om te zien. Heerlijk om lekker rond te wandelen, het uitzicht te absorberen en een momentje van sereniteit te zoeken. Als je een beetje van wandelen houdt en ook nog een leuk uitzicht wil; dit is de plek waar je wil zijn. Hoewel aan dit wandelpad nooit een eind aan lijkt te komen. Dus hou je tijd in gaten.

De tijd die nodig was om de Grand Canyon te "maken", zoals deze nu is, loopt in de miljoenen jaren. Sinds oktober vorig jaar is er in dit park (aan de zuidkant, ofwel de South Rim) een exhibitie geopend die deze tijdlijn in steen vertolkt. De "Trail of Time" (pad der tijd) is een wandelpad die per meter één miljoen jaar aan typen gesteente laat zien. Langs deze route staan een soort tubes als verrekijker, om het type gesteente wat getoond wordt te kunnen herkennen in de Grand Canyon zelf. Het is een geologische wandeling terug in de tijd tot aan het oudste gesteente van de Grand Canyon; de Elves Chasm gneiss genaamd van 1840 miljoen jaar oud.

Over tijd gesproken, het gaat hoog tijd worden dat ik na bijna 2 weken reizen eindelijk eens een tijdzone ga doorbreken. Vandaag zat het er niet in, morgen blijf ik verticaal op de kaart gezien nog ongeveer op dezelfde lijn. Maar ik balanceer wel op de grens van de volgende tijdzone om een uurtje vooruit te gaan. Hoe en waar deze overgang precies ligt, dat merk ik vanzelf wel. Moet gewoon ergens om 17:00 voor een gesloten deur komen te staan, terwijl ik denk dat het nog maar 16:00 is. Dan ben ik weer bij de tijd. En het kan best hoor, ergens in Amerika om 17:00 nul op rekest krijgen. Het is lang niet allemaal volgens de profetie van 24x7.

Oh ja foto's van vandaag... ik zou het bijna vergeten. Kijk maar even hier als je tijd hebt.

                                                                                                                    Muziek:  Nichalos Gunn - Beyond Grand Canyon

Sheriff van Kontdorp

Vanaf vandaag verklaar ik de ontdekkingsjacht op de Route 66 voor geopend. We gaan terug naar de tijden van weleer. Je hoeft hier niet perse voor op de Route 66 te zijn, de tijden van weleer zijn op meerdere plekken in het land te vinden. Maar ik ben er nu toch.

De eerste kandidaat van vandaag op "America's Main street", is Oatman. Oatman is een pyttoresk, bergelijk, John Wayne-achtig westerndorpje in de staat Arizona. Het staat erom bekend dat er ezels over straat lopen en er gunfights worden gehouden. Nu is dat laatste zeker niet uniek, Tombstone is hierin wat mij betreft marktleider. Ik kreeg bij het zien van de "Oatman outlaws", ofwel de Oatman bandieten, een beetje het Donald Duck gevoel. Als je Tombstone als meetlat neemt, laat de vertoning van de bandieten en sheriff toch lichtelijk gezegd wat te wensen over. Ten eerste de duur van de vertoning, drie keer schieten en het is klaar. Er zijn jeugdige kijkers bij, en het moest makkelijk verteerbaar blijven. Ten tweede (maar dat valt meteen in het verlengde van mijn eerste opmerking) mis ik een verhaal. Maar hoe prop je dat fatsoenlijk in een minuut of 5 a 10. De ezels overigens maken de leefbaarheid van dit dorp er ook niet al te veel beter op. Leuk om te zien, zonder meer alleen het mestoverschot wat geproduceerd wordt, aangevuld met een rijkelijke klandizie aan vliegen geeft een broeierige melange die mezelf weer hiervandaan verdrijft. Een Donald Duck strip kan best amusant te zijn, maar dit was kennelijk een matige aflevering van de Sheriff van Kontdorp. De strip in foto's kan je hier bekijken.

Met betrekking tot de betreding van de Route 66, zie ik sinds Barstow zeker een vooruitgang. Maar dat was niet zo moeilijk. Langzaam aan trekken er meer typische Route 66 motels, benzinestations etc aan het straatbeeld voorbij. Echter, we zijn er nog niet. Het is nog geen tijd voor een gemeenschappelijke yee-haa. Kingman is best aardig, maar heeft niet de allure van een echt Route 66-dorp. Het is alsof de voorspelling van het Route 66-weerbericht naar het oosten toe steeds beter wordt. We zullen het meemaken. Kijk maar even hier voor de foto's van Kingman en een klein stukje van de omgeving.

                                                                                               Muziek:  Dire Straits - Once upon a time in the west (Oatman)

Operatie Las Vrijheid

Operatie "Las Vrijheid"

Zelf heb ik nooit gediend. Ook zeker me niet laten afkeuren als watje overigens. In 'mijn' tijd werd de dienstplicht wat mij betreft op tijd afgeschaft. Dus ik heb dus nooit bij een slagboom hoeven te staan of een klappertjespistool vast te hoeven houden.

Hier in Amerika is dat compleet anders. Als je hier militair bent, gaat de rode loper voor je uit, rozeblaadjes vallen uit voor je op de grond, en natuurlijk niet te vergeten goedkoper danwel gratis attracties in (zoals Sea World bijvoorbeeld), daar zijn ze ook erg op geënt. Toch wou ik wel eens weten hoe het is om een wapen in je handen te houden. En dat kan, bij de Gun Store in Las Vegas. Er zijn een aantal "pakketten" samengesteld met verschillende wapens en de hoeveelheid munitie die je mag verschieten. Ik zag op de uitgereikte folder in mijn rechterooghoek het "Iraq Paq" (Irak-pakket) staan, en kon de verleiding niet weerstaan om deze te nemen. Als je een beetje wapens kent, het waren een M4, een M9 en een M249-SAW (de laatste is zo'n ratatatatatata-ding op een steuntje). Het staat in schril contrast met het materiaal waarmee Rambo volledige legereenheden wegveegt, maar je moet klein beginnen. Je kunt kiezen uit een verschillend aantal "targets" om op te schieten, maar Jantje Smit zat er helaas niet bij. Wel één of andere vage clown, die nam ik maar even aan voor clown Bassie, dan heb ik tenminste nog wat. Ik heb hem in ieder een paar kogels gepresenteerd die hij aan de binnenkant van zijn ogen kan bekijken. Aan de dames is ook gedacht; die kunnen met roze wapens schieten. Wat schattig..... als je Marc-Marie Huijgbregts met zijn hoge stemmetje in gedachten neemt, geheel gehuld in het roze. "Ik ga schieten hoor! Nee, echt waar!"

Ik vind het persoonlijk altijd wel leuk om het onbekende in het bekende te zoeken. In Vegas ben ik nu voor de 3e keer, de strip ken ik ondertussen wel en natuurlijk ook de oude strip, waar het allemaal is begonnen. Er wordt hier nog wel eens wat afgebroken, opnieuw opgebouwd of bijgebouwd. Oude, niet meer gebruikte oude neon-reclames van casino's vinden hun hangplek aan de noordkant van de Las Vegas boulevard. Daar ligt de Neon boneyard; bovenstaande foto is één van de exemplaren die daar te vinden is. Het wordt door vrijwilligers gerund, voor een paar dollar kun je vooraf een tour reserveren. Erg leuk om gezien te hebben, als je wil zien welke neon-reclames er nog meer te vinden zijn kun je dat hier bekijken.

Iets wat ik ook nog niet eerder heb gedaan in al die jaren dat ik hier geweest ben - terwijl ik er met mijn hotel toch erg dichtbij zit - is een bezoekje aan de skydeck van de Stratosphere-tower (Top of the World). Prachtig uitzicht over heel de stad. Kijk hier even door mijn ogen naar het resultaat.

                                                                                                            Muziek:  Prince - Sign o' the times (Neon Museum)

                                                                                                                        The Carpenters - Top of the World (Stratosphere)

Scrabble

Ik ga vanavond stappen bij Roy in Amboy. "Maak je het niet te laat", hoor ik nog achter me roepen. Ik denk dat de foto hier rechts wel illustreert dat het een vroegertje wordt.

Amboy is een compleet afgelegen plek (je kan het nog niet eens een dorp noemen) langs de National Trails Highway, wat zowat parrallel loopt langs de Interstate 40. In de hoogtijdagen van de Route 66 hebben hier maar liefst zo'n 65 mensen gewoond, nu zijn dat er nog een stuk of 4. Het motel staat er wel, maar heeft nog wel wat werk nodig om die titel te mogen dragen. Het cafe is er fysiek wel, alleen de kok en dus het eten niet. Benzine is er wel, tegen een recordprijs van 4.89 dollar per gallon. Dat heb ik nog nooit ergens anders gezien. Er staat een schoolgebouw, maar daar zijn in jaren ook al geen lessen meer geven. Alleen een paar trailers en een postkantoor, dat dan weer wel. In ieder geval de moeite waard om even bezocht te hebben, in een stuk niemandsland eigenlijk. Als je een echter Amerikaanse kaarsrechte weg wil rijden, dan moet je deze hebben richting Highway 95 richting Vegas. Voor mijlen achter elkaar.

Toen ik verder mijn weg vervolgde richting Las Vegas, viel me op dat aan de linkerkant van de weg allemaal namen waren gelegd met stenen. Ik vond het een leuk idee om zelf ook mijn steentje bij te dragen. Haha, wat een goedkope woordspeling. Op de meest linkbovenste foto van de drieluik van foto's heb ik mijn naam in steentjes erbij gescrabbled. Ik ben overigens wel blij dat het maar bij 5 letters is gebleven met deze zindere hitte van tegen de 40 graden. Je zal maar Johannes-Coenradus van Nispen-tot-Nijendrode heten, want dan zijn de rapen gaar zeg maar. Past trouwens ook niet eens op een loonlijst.

Calico is een oude goudzoekersstadje vlakbij Barstow. Het lijkt veel op Rhyolite nabij Death Valley, alleen is dit veel meer aangekleed en wordt ook toeristisch benut. Grappig om even rond te wandelen voor een uurtje of wat. Daarna toch maar door naar Las Vegas. Las Vegas blijft een dynamische motor als het gaat om het neerzeten van nieuwe casino's of torenflats, en er zijn altijd open gaten terrein waarop nog gebouwd kan worden. Het is statisch in de zin van die irritante K-Mexicanen die op elke hoek van de straat kaartjes in je hand proberen te drukken, laat ik zeggen dat het om strippenkaarten gaat. Statisch ook van de AYCE, ofwel de All You Can Eat. En bier drinken op straat is wel toegestaan volgens de plaatselijke APV. Heerlijk.

Voor de rest vind ik het goed geweest voor vandaag. Ben moe, wil gaan slapen. Maar ik heb er nog foto's kunnen uitpersen voor Calico/Amboy en Las Vegas.

                                                                                                             Muziek: Kenny Chesney - Small Y'all (Calico / Amboy)

                                                                                                                           Dire Straits - Money for nothing (Las Vegas)

El Salvador

De maker van Salvation Mountain kun je wel om een boodschap sturen. Leonard Knight, alias de maker, stuurt liever zelf een boodschap de wereld in. Zijn boodschap is kort maar simpel: God houdt van ons allemaal. Dat bleef hij, toen ik vanmiddag bij hem thuis was, herhaald opdreunen totdat ik zelf bijna de enge aandrang kreeg om een koptelefoon met Jantje Smit keihard op te zetten. Wat mij betreft heeft hij zijn punt wel gemaakt.

De boodschap waarmee hij ooit op pad werd gestuurd, was een week lang schilderwerk. Uiteindelijk is hij 25 jaar lang op deze arbeidsplek gebleven, met dit toch wel ongewone monument als resultaat. Als het niet voor internet was, had ik dit nooit kunnen weten. In 2009 heb ik hem al ontmoet, toevalligerwijs op deze plek en een persoonlijke rondleiding gehad. De beste man is ondertussen bijna 80 en komt hier alleen nog in de ochtend en in de avond; de temperatuur lag vandaag op 103 graden fahrenheit (40 graden celsius) en dat is een beetje teveel van het goede geworden. Wel een kwaliteitspulletje verf wat erop gesmeerd is; de kleuren blijven mooi onder deze zinderende hitte. Ik hoop dat dit monument nog heel lang voor eenieder die het kan waarderen en wil zien intact blijft. Klik hier voor de foto's van Salvation Mountain.

En Barstow... wat zal ik daar eens van zeggen.... het ligt aan de Route 66. Punt.

                                                                                                                                     Muziek: Lori D Hall - Give me Jesus  

Blauw

Ik denk niet dat The Scene dit heeft bedoeld met het nummer "Blauw". Eerder als een tientje, maar dat klopt al jaren niet meer met de kleur van onze huidig papiergeld. Bovendien kan ik me ook de tijd niet heugen dat me dit ooit met dit bedrag is gelukt. Blauw is de kleur van het water, de heldere lucht, de decors, de trainerspakken. Dit is Sea World San Diego.

Mijn herontdekkingsreis, waar ik het in het begin over had, begint zo'n beetje hier. Sea World heb ik eerder in 2007 meegemaakt in Orlando, Florida. Qua shows is er wat mij betreft weinig veranderd, Shamu (spreek uit: sja-moe) is nog altijd dezelfde, en dat geldt ook voor de Blue - daar gaan we weer - Horizons met de doflijn- en walvisshow. Echter de gebroeders Zeeleeuw (Clyde and Seymour) zijn in een nieuw spookachtig avontuur verzeild geraakt. Maar voor de rest doet de rest gewoon z'n ding.

Wat ik erg fascinerend vind, is hoe men het hier voor elkaar heeft gekregen om deze dieren exact de dingen laten doen die in de show passen. Met een hapje vis na elke truuk uiteraard. Het avontuur dat Clyde & Seymour (zie foto rechts) in het 'spooky-kooky'-kasteel beleven streeft wat mij betreft de perfectie voorbij. Ik wist niet dat dit kon. Ik ga geen poging wagen om op papier te zetten hetgeen zich op mijn netvlies heeft afgespeeld, laat staan de muziek wat deze show geheel aankleedt. Ik vond het wederom erg vertederend om dit allemaal weer te zien. Dus leun achterover, schoentjes uit, blikje bier open (of wat je lekker vindt om te drinken) en geniet van deze fotoserie.

                                                                                                                             Muziek:  Sea World - Something far greater

Wie van de drie

Vanmorgen op de rit Los Angeles naar San Diego had ik het idee dat ik voor de verandering eens de tijd had om te zwaaien naar de rest aan de andere kant van de snelweg, wat dik in de file stond. In de ochtend begeeft de grote drukte zich vooral van zuid naar noord. Komt dat even goed uit. Op sommige knooppunten komen zo'n 10 rijstroken bij elkaar en dat is al niet meer genoeg om door te rijden. Maar toch ook indrukwekkend om te zien en om op te rijden.

Met betrekking tot de heilige koe, waarmee ik vanuit San Francisco in mijn maag was gesplitst, is sinds deze middag een keurige vervanger voor gevonden. De Mercury die ik had was een ruggenbreker van formaat, en was gewoonweg niet te doen om nog eens drie weken mee door te rijden. Wat Amerikanen goed hebben begrepen, en dat heb ik in eerdere jaren al aangehaald, is het begrip "serivce" met de hoofdletter S. Er stonden 3 Chrysler 300C's op een rijtje, eentje uit Californie, eentje uit Nevada en één uit Colorado. Ienne-miene-mutte. Kwestie van de sleutel uit de auto naar keuze halen, spullen overladen, papierwerk regelen en 10 minuten later ben je weer weg. Geen kruisverhoren of medische rapporten dat ik inderdaad last van mijn rug had, gewoon service met een glimlach en een prettige dat verder. Daar hou ik van. Dus bij deze (zoals eigenlijk al eerder de bedoeling was) een fotoserie van de Chrysler 300C in zwart-leer.

Waar ik verder ook vrolijk van werd, is van San Diego zelf. Goede, relaxte sfeer, nette stad en vooral vriendelijke mensen. Ik kreeg zelfs waanideeën van mensen van wie ik het niet (of tenminste niet zo snel) van zou verwachten. Ik zag appels omhoog vallen, water vloog spontaan in brand. Van de Mexicaanse medemens ben ik doorgaans anders gewend, maar ik ben hier echt positief verrast. De Mexicaanse receptioniste van dienst van de Travelodge hier, bleek heel attent en geinteresseerd in mijn verblijf hier. Ook bij de honkbalwedstrijd van vanavond (de San Diego Padres vs. Chicago Cubs) ook een leuke avond gehad, vergezeld met iemand van dito afkomst. San Diego zelf heeft een vrij compact centrum, maar het oogt gewoon gezellig en leuk, en dat is het ook. Ik kom hier zeker nog een keer terug.

De foto hierboven is van de de USS Midway, een Amerikaans vliegdekschip wat sinds 1992 uit dienst is en in de haven van San Diego ligt, vlakbij het vliegveld. Je kunt hier een tour doen door het schip, en er zijn aparte begeleide tours naar de stuurmanshut van dit schip. Leuk om de bezoeken en om een paar uurtjes te slijten, tenzij je iets met schepen, straaljagers etc hebt. Dan is het handiger om jezelf wat langer te vermaken daar. Voor de foto's hiervan, klik even hier. Voor de foto's van de honkbal van vanavond (gewonnen trouwens door de Cubs met 7-2) dan kun je hier terecht.

                                                                                                  Muziek: Toby Keith - American Ride (Auto)

                                                                                                              Star Sisters - Andrew sisters medley (USS Midway)

                                                                                                             Jack Norworth - Take me out to the ballgame (Honkbal)

Wat je niet mist

Ik zit net naar "Mogguh Rick" te luisteren op Radio Veronica. Het is het weerbericht, er is mist gesignaleerd rond rivieren in Noord-Brabant. Mist, dat ken ik wel zo'n beetje ondertussen. Het is het type weer wat mijn rechtervoet wat zwaarder maakt. Naar het zuiden met de geit.

Voor vandaag had ik me voorgenomen de complete route 1 te rijden tussen Monterey en Los Angeles. Wat al op de foto aan de meest rechterkant te zien is, doet eerder aan de noordelijke ijskap denken. Dus de enige redelijke optie was om stante pede wat meer landelijker te gaan zitten. Het voert me langs Bakersfield naar Los Angeles. In LA heb ik verder niets te zoeken, behalve even een bezoekje te brengen aan het Griffith Observatory, waarvandaan bovenstaande foto is gemaakt. Hier hangt een van de smog besnuffelde mist boven de stad, maar gelukkig niet genoeg om me hiervan ook nog eens het zicht te ontnemen. Nu ik eenmaal een stuk van de kust verwijderd ben en het binnenland in ga, kan ik me met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de aankomende 2 en een halve week zeker mistvrij verklaren. Daarna zie ik het wel weer.

Voor de foto's van vandaag, kijk even hier. Ik hoop dat je er wat van kunt zien tussen de mist door.

                                                                                                                               Muziek: Dolly Parton - The fog has lifted  

Good vibrations

Net als in Nederland merk je hier ook het verschil tussen stads- en "dorps"mentaliteit. Ik merkte het bijvoorbeeld al aan het personeel bij het Super 8 motel hier ten opzichte de vorige. Ook daalde mijn bloeddruk zeker vanwege het feit dat ik hier niet hoefde te vloeken dat het internet ruk is of de tv niet werkt. Je gaat gewoon net weer wat ontspannender op pad in een denkbeeldig hawaii-shirt met bloemetjeskrans.

Toen ik vanmiddag in Monterey aankwam, krijg ik vrijwel direct het "Pier 39"-gevoel van San Francisco. Heel erg toeristisch maar vooral ook een heerlijke relaxte sfeer. Mensen zijn hier een stuk gemoedelijker en dat is goed te merken. Daar was ik ook wel een beetje aan toe na de hectiek en drukte rond en in de grote stad. Monterey is een leuke plaats om even een middagje te verblijven, maar het is verder vrij compact dus ik zou er niet de 4-daagse van maken zeg maar.

Een eindje verderop heb je nog het plaatsje Carmel by-the-sea. Hier puilt het uit van goede vaklui die prima weten hoe ze je kunnen helpen met financieel te vermageren. Het stikt van de artistieke galerijen, makelaars en advocaten. Ik zie de link wel: voor wanneer je je aangeschafte kunst niet kunt afbetalen, is de volgende halte een advocaat op je dak met als eindstation aan de koffie met de makelaar om je huis te verkopen. Ik had verwacht/gehoopt wat meer dure sportwagens te zien vanmiddag, het bleef er een beetje schraal bij de ene Lamborghini op de foto rechtsboven. Geen idee welk model het precies is. Hij is geel.

Ik vond het wel toepasselijk om de strandjongens de fotoserie van vandaag muzikaal te illusteren. Klik daarvoor hier.

                                                                                                                                               Muziek: Beach boys - Kokomo

Spontaan versus plannen

Ik ben nog maar net een paar dagen onderweg, en ik moet zeggen dat in dit korte tijdsbestek de spontaniteit van gebeurtenissen zich blijft herhalen. Ondanks een vol programma maakt me dit creatief om mijn planning te herzien en de spontaniteit de ruimte te geven.

Zo was het op dag 1 al heel leuk om spontaan twee Nederlandse kampeerders mee te escorteren naar San Francisco, en tegelijk wat van de stad te laten zien. Dag 2 bracht me plotseling in het vizier van een oude studiegenoot, wiens historie ook in Amerika ligt. Dat schept meteen al een band, ook al zou het een wildvreemde geweest zijn, verlegen om vrienden.

Dag 3, vandaag, bracht me in de unieke gelegenheid om een vlucht te krijgen boven de baai van San Francisco. Ik zal n.a.v. de blog van gisteren wellicht wel wat mensen beledigd hebben denk ik. De halve voet van gisteren heeft al in zijn geheel op de deurmat gestaan; de mist was weer helemaal terug over de baai en de wind was te hard om te mogen vliegen. De wederhelft van Kim (de lieftallige jongedame naast mij op de foto rechts) heeft zijn pilotenbrevet om in een kleinmotorig (4 personen) te vliegen. Morgen rond de middag krijgen we een go/no-go om alsnog een vlucht te maken, en ik zou het meer dan ooit fantastisch vinden om zo'n ervaring rijker te mogen zijn. Voor zo'n spontane actie wissel ik graag mijn plannen van morgen in. En ik neem mijn woorden van gisteren terug.

Sonoma staat net als Napa Valley bekend om haar wijnstreek, maar is minder massaal. Een prachtige omgeving en dito weer nodigen uit voor een glaasje. Op de wijngaarden zijn proeflokalen, waar je voor een paar dollar verschillende wijnen kunt proberen. Als laatste voor vanavond, traditiegetrouw, ons etentje in Sol Food's in San Rafael. Heerlijk Puerto-Ricaans eten. Voor vandaag ben ik er verder klaar mee, kijk even hier voor de foto's .

                                                                                                                               Muziek: Diesel - Sausalito summernights

Met een halve voet tussen de deur

Altijd irritant als er weer zo'n joker voor de deur staat: "U bespaart honderden eurootjes als U nu bij ons energie afneemt". Of zo eentje die in een iets te net pak met nat gekamde haartjes in een mooie scheiding naar links de energie van bovenaf wil leveren. Doe jezelf een plezier en hou je voeten heel.

In alle 6 de keren dat ik hier ben geweest, is sinds vorig jaar de mist rond de Golden Gate hier meer aanwezig dan ooit. Ook zo'n doordrammertje die niet loslaat - als het mist, dan mist het ook goed. Vorig jaar was de complete Golden Gate totaal niet zichtbaar, dit jaar is dit nog voor de helft het geval. Dus: blijven volhouden en dat houdt voor mij in dat ik hier volgend jaar gewoon weer ben. Maar dan verwacht ik wel een schoon resultaat. De foto hierboven trouwens is omstreeks 06:00 vanochtend gemaakt. Ik moest wel mijn best doen om een plekje te vinden waar ik uberhaupt nog wat zicht had, ten opzichte van de meer bekende uitkijkpunten aan deze kant van de brug. Maar goed zo kom je nog eens ergens.

Aan de andere kant heeft deze weersomstandigheid toch ook wel weer zijn charme. De mist gaat als een strakke witte deken in een lange sliert over de baai heen. Het weer behalve op deze plek is een wereld van verschil, terwijl je echt maar over een paar mijl afstand praat. Natuurlijk is dit niet voor het eerst dat ik dit zie, het is regelmatig wel eens een dagje mistig maar niet gedurende mijn gehele verblijf hier. Voor het lekkere weer moest je gewoon in de stad zijn vandaag. En eindelijk, na 7 jaar weer eens in de alom bekende Cable cars gezeten. Niet dat ik ergens speciaal naar toe moest, maar het is en blijft gewoon leuk, en het hoort gewoon bij San Francisco.

De foto rechts trouwens is een sculptuur op de zgn. "Albany bulb". Dit is een ietwat verlaten stukje aan de baai, waar links en rechts naar mijn idee wat teruggetrokken kunstenaars wonen. Wonen in de zin van een paar stukken zijl en wat hout. De foto's die ik daar heb gemaakt, tezamen met de rest zijn hier te vinden.

                                                                                                           Muziek: Scott McKenzie - If you're going to San Francisco

Lang leve de verveling

"Never a dull moment", zo kan ik de laatste maanden wel samenvatten. En als ik me niet hoef te vervelen, vliegen dagen en weken me voorbij... en dat is juist wat ik niet wil tijdens mijn vakantie. En wat nu? Dan zorg ik er gewoon voor dat ik mezelf op mijn favoriete manier juist lekker ga vervelen. De komende 4 weken, van west naar oost in een fijn stuk Amerikaans staal. Er is niets vervelender om me dwars door dit vrije land een weg te banen; mijn dagelijks bakje Starbucks, slenterend door Wal Mart, de Amerikaanse keuken tot mij nemend. Als de wijzers van de klok te zwaar zijn om tegendraads te draaien, dan is de remedie de mentale tijdsbeleving te vertragen. De kunst hiervan is niet dat je je verveelt, maar hoe je je verveling vooraf invult. Lees een reisboek, spreek een Amerikaanse toerist aan, kijk relevante reisprogramma's of luister naar ervaringen van anderen. Tel dat op met ondertussen 6 jaar reiservaring en de automatische uitkomst is een reis die niet kan vervelen. Of... maar goed. Welkom op editie 7.

Vanochtend tref ik mezelf, toch nog een klein beetje onwennig, aan op Schiphol. Ik kijk naar alle mensen om me heen, ze moeten ook ergens naar toe. Adrenalinepeil is wat hoger dan normaal, ik ben mijn sigaretten vergeten. Zoals altijd. De geur van koffie stelt me wat meer op mijn gemak, samen met een goed gesprek met oud-collega Sigurd bij de Starbucks aan de aankomsthal. Een beetje ironische plek om een reis te beginnen, denk ik dan. Koetjes en kalfjes passeren de revue, het op stapel staande programma wordt tussen het innemen van koffie door toegelicht. Ik kijk op mijn horloge. Zijn plicht roept, die van mij ook. Tijd om te gaan beginnen met mezelf te vervelen.

Editie 7 is wat mij betreft een soort van herontdekkingsreis. Mijn opgedane reiservaring hier is net als een goede fles wijn, die zichzelf door de jaren heen met meer smaak verrijkt. Alleen heb ik vooral in het begin nogal eens een flesje te vroeg opengetrokken, met als resultaat te veel plaatsen links te laten liggen die eigenlijk veel meer aandacht verdienden. De tocht over praktisch de complete Route 66 uit 2006 is daar wat mij betreft een mooi voorbeeld van. Het gedeelte tussen Barstow en Oklahoma komt hiervan dit jaar zeer uitgebreid aan bod. Ik denk dat het mij gaat bevallen - en hopelijk jullie ook als lezer.

Vanuit San Francisco pak ik de draad op richting Monterey, Los Angeles naar het zuidelijkste puntje van Californië, San Diego. Vervolgens via Barstow naar Las Vegas. De Route 66 tik ik voor de 2e keer aan vanaf Kingman, om me verder oostwaarts te bewegen richting Sedona, Williams, Albuquerque, Amarillo naar Oklahoma. Daar splitst de Route 66 en heb dit jaar gekozen om af te zakken naar Memphis, door Tennessee via Nashville, Knoxville naar Charlotte. Volgende stop is Washington, een stukje 'Amish'-land en als kers op de taart New York City.

Vanmiddag prima op tijd geland, met alle tijd om op het gemak in de stad rond te hangen. Uitstekende vlucht uitgevoerd door KLM, prima service. De douane van dienst vandaag voor het lichtelijk 'eigenaardig' dat ik op mijn uppie 4 weken van west naar oost reis. De klerk bij de autoverhuur gaf al te kennen 'ah jij bent die halve zool voor die rit naar New York'. Ja, dat klopt. De auto waar ik nu in rij (een Mercury Grand Marquis) is een regelrechte taxibak. Alsof het zo heeft moeten zijn, heb ik vandaag ook een beetje de taxichauffeur/tourleider uitgehangen voor 2 alleraardigste medelanders. Kut, mijn ik was vergeten er een taxibordje en -meter bij te vragen - ik zou er nog geld mee kunnen verdienen. Maar goed, je vindt hun alsmede de rest van de foto's van vandaag hier.

                                                                                                           Muziek: Tony Bennet - I left my heart in San Francisco